Ζώντας σε μια σύγχυση προσπαθούμε να βρούμε τα μέσα για να ανταποκριθούμε στις διαδικασίες αλλαγής που μας επιβάλλονται. Οι περισσότεροι καταπίνουμε να ψέματα των ηγετών από φόβο και περιφρονούμε τον εαυτό μας γι’ αυτό, στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλο ψάχνοντας τον εχθρό, για να μπορέσουμε να εκτονώσουμε πάνω του την οργή μας. (άνεργοι με μετανάστες, ιδιωτικοί με δημόσιους υπαλλήλους, χαμηλόμισθοι με υψηλόμισθους κλπ.) Δεν έχουμε αίσθηση κοινού συμφέροντος, κοινής πίστης. Δεν έχουμε κέντρο.
Ο μοναδικός σκοπός της μεσαίας τάξης ήταν η οικονομική βελτίωσή της αδιαφορώντας για τα ανταλλάγματα. Με την οικονομική κρίση μειώνονται οι θέσεις εργασίες, προκαλείται ανεργία, προλεταροποίηση, ακόμα και το πανεπιστήμιο, θεσμοθετημένα πιά, υποδουλώνεται στο μεγάλο κεφάλαιο, κάθε εργασία εμφανίζεται συνδεδεμένη με τις πιο αφύσικες και παράλογες πλευρές του δυτικού πολιτισμού. Και η μεσαία τάξη, μισθωτοί, μικροεπιχειρηματίες, συνεχίζει να πιστεύει στην παροδικότητα της κατάστασης και στην δυνατότητά ατομικά ο καθένας να γλυτώσει από την οικονομική καταιγίδα.
Η πιο ψεύτικη λογοκοπία συγχωνεύεται με την πιο υποκριτική διαστρέβλωση των γεγονότων σε μια διαδικασία πραγματικού υπνωτισμού όλης σχεδόν της κοινωνίας. Καταργείται σχεδόν ολοκληρωτικά η διαφημιζόμενη δημοκρατική ελευθερία της πληροφόρησης με τους πιο απλούς τρόπους ˙ φτάνει να αποσιωπηθούν κάποια γεγονότα , να παραποιηθούν ελαφρά οι πληροφορίες, να ανακοινωθούν με καθυστέρηση, να τις περάσουν σιγά σιγά τα μαζικά μέσα ενημέρωσης η να μας βομβαρδίσουν με απίθανες λεπτομέρειες χάνοντας το ουσιαστικό γεγονός, με λεπτομερή ανάλυση επίσημων απόψεων, τρομακτικών σεναρίων, με μεγιστοποίηση των ατομικών ευθυνών μας και τελικά περνώντας μέσα στο μυαλό μας την επίσημη ερμηνεία γι’ αυτά. Ακόμα και οι πληροφορίες που διαχέονται μέσα από τα διαδικτυακά μέσα, οι περισσότερες, είναι καμουφλαρισμένη αναπαραγωγή των κυρίαρχων απόψεων, ενώ οι ελάχιστες άλλες φωνές δεν έχουν τελικά, προς το παρόν, την ίδια αποτελεσματική και πλατιά διάδοση
Εξάλλου η διάχυση του τρόμου αναπτύσσει στο άτομο την ανάγκη για μια ομάδα που θα το προστατέψει, όπου θα μπορέσει να καταφύγει αν νιώσει να απειλείται και αυτή η ανάγκη, όσο η απειλή μεγαλώνει, είναι εξαιρετικά μεγάλη. Κι εδώ σιγά σιγά ετοιμάζονται για να έρθουν σε αρωγή οργανώσεις και ιδεολογίες που υπόσχονται έναν κόσμο σταθερό και αμετακίνητο στις παραδόσεις και είναι καταφύγιο σε στιγμές κρίσεις (εθνικιστικές οργανώσεις σ΄ ένα μπέρδεμα με εκκλησιαστικές που αφήνουν πολύ χώρο για κυριαρχία των φασιστικών στοιχείων, ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό μανδύα που θα τα καλύπτει)
Κι ενώ όλοι έχουμε την αίσθηση μιας σύγκρουσης, αρκετά επιδέξια όμως από τον κυρίαρχο λόγο εντοπίζεται ως σύγκρουση γενεών ή το πολύ ως σύγκρουση ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες. Από τη μια επαναλαμβάνεται για τη γενιά που βρίσκεται στην εξουσία, η οποία τονίζεται ότι είναι η γενιά του πολυτεχνείου,(αναφορά σε εποχές αντίστασης οι οποίες έτσι απαξιώνονται) ότι διαχειρίστηκε την εξουσία της λανθασμένα, με τις σπατάλες της, την κομματοκρατία κλπ. κι έται αποστερεί το μέλλον από τις νεώτερες γενιές, από την άλλη μπαίνουν στο στόχαστρο οι υψηλόμισθοι υπάλληλοι και συλλήβδην όλοι οι δημόσιο υπάλληλοι σαν κύριοι υπεύθυνοι για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Ετσι στερείται η όποια δράση από μια πραγματική ταξική βάση και ωθείται σε μια στρατηγική συνισταμένη στην πραγματικότητα από προσωρινές και στιγμιαίες τακτικές.
Συγχρόνως προωθείται με την κυρίαρχη προπαγάνδα η δήθεν δημιουργία ενός νέου ανθρώπου μέσα στο παλιό σύστημα, το οποίο επιδιώκεται να ανανεωθεί, με την αλλαγή των δομών, που τελείως αυθαίρετα παρομοιάζονται με τις κύριες υποδομές του, όπως η κουλτούρα του, η εκπαίδευσή του, η ηθική του. Επαναλαμβάνεται συνεχώς η ανάγκη να σταματήσει η φοροδιαφυγή, να επικρατήσει η «διαύγεια» στις πολιτικές αποφάσεις, να είμαστε νομοταγείς σε όλες τις εκδηλώσεις μας κλπ. που θεωρούνται και οι αιτίες της κρίσης.
Κι όμως είναι καιρός να αντιληφθούμε την ανεπάρκεια μιας τέτοιας δράσης, που στοχεύει στο εποικοδόμημα, και επομένως να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της δράσης στο επίπεδο της βάσης. Το έχουμε ζήσει όλη αυτή την τριακονταετία ότι η επίθεση και μόνο στο εποικοδόμημα μπορεί να αφομοιωθεί κι ακόμα να γίνει εμπόρευμα και θέαμα. Το σύστημα πρόσφερε χώρο πάντα για αντι -τέχνη, για νησίδες εφαρμογής αρχών ηθικής διαφορετικές από τις ισχύουσες κλπ. που καταλήγουν όλα να αποτελούν μέρος του συστήματος προς πώληση και εκμετάλλευση. Το σύστημα πρέπει να αδειάζει από το περιεχόμενό του. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι ατέρμονοι κοινωνικοοικονομικοί πόλεμοι είναι συνυφασμένοι με το ίδιο το σύστημα που κέντρο του είναι το κέρδος. Γη, αέρας, νερό, μυαλό όλα μολύνονται στην προοπτική του κέρδους.
Ακόμα και το να περιορίζεται η αντίδρασή μας μόνο στη δημιουργία άλλων δομών για βοήθεια και αλληλεγγύη, όπως η προστασία ακτιβιστών από τις διώξεις, η βοήθεια σε άνεργους , η απαίτηση για δικαίωση διεκδικήσεων μόνο ορισμένων κοινωνικών ομάδων που υποφέρουν κλπ. μπορεί να πιστεύουμε ότι οδηγεί σε μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία, η οποία να είναι οργανωμένη αυτόνομα, με δικά της κανάλια και δομές, σαν καταφύγιο, όπου μπορεί να καταφεύγει κανείς και να ζει λύνοντας τα ατομικά του προβλήματα, είναι όμως ένας κίνδυνος που απειλεί, αν επικρατήσει, την αντίδρασή μας στις κυρίαρχες επιλογές.
Η τάση να βλέπουμε τον όποιο αγώνα σαν αποκλειστική δημιουργία οάσεων ελευθερίας και ατομικής δραστηριότητας ενάντια στο κέρδος και την εκμετάλλευση υποτιμά τον κίνδυνο περιορισμού της όποιας ριζοσπαστικής δραστηριότητας σ’ αυτό μόνο το χώρο και καταλήγει στην εκτόνωση της αντίδρασής μας διασκορπίζοντάς το σε σημαντικούς ίσως αλλά δευτερεύοντες τομείς σε σχέση με το πραγματικό πεδίο του αγώνα.
Ξαναρχίζουν προοδευτικά οι ταξικοί αγώνες. Ο κόσμος των εργαζομένων που βρισκόταν, όπως πίστευε μέχρι σήμερα, σε συνεχή μεταμόρφωση και κινητικότητα οφείλει να συνειδητοποιήσει τη θέση του για να βρει το στόχο του.
Ο φόβος μας, η αδυναμία μας για δράση, η «ψευδής ταξική μας συνείδηση», μπορεί να μας οδηγήσει σε ενέργειες, οι οποίες, ακολουθώντας το ωφελιμιστικό πνεύμα που απαιτεί άμεσα αποτελέσματα, μπορεί να φαίνονται απαραίτητες στην άμεση πάλη με το σύστημα, κινδυνεύουν όμως να εξωραΐσουν παροδικά μια δύσκολη κατάσταση για να συνηθίσουμε και να αποδεχτούμε την επιβίωσή μας μέσα στο ίδιο το σύστημα με τους νέους του όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου