Αυτό που πριν μερικά χρόνια πολλοί απλώς διαισθάνονταν, τον ερχομό δηλ. μεγάλων αλλαγών και της καθολικής αναμόρφωσης της κοινωνικής και πολιτικής δομής της χώρας, τώρα πια γίνεται πραγματικότητα με ταχύτατους ρυθμούς. Η άρχουσα τάξη, που χρησιμοποιώντας ρετάλια από ξεφτισμένες ιδεολογίες δικαιολογεί τον τρόπο άσκησης της εξουσίας της, καταπιέζει και διοικεί με διαδικασίες στις παρυφές της νομιμότητας, προσπαθώντας να ποδηγετήσει την ανέλιξη της πολιτικής ζωής και μάλιστα να τη γυρίσει προς τα πίσω ή να την καθηλώσει με τη βία και τον καταναγκασμό (φυσικό και ιδιαίτερα ψυχολογικό, με τη βοήθεια των ΜΜΕ)
Το ίδιο το αστικό καθεστώς, όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, φαίνεται να αυτοϋπονομεύεται η και να αποκαλύπτεται χρόνο με το χρόνο, από τη συγκέντρωση, παγκοσμίως, του πλούτου και των παραγωγικών μέσων στα χέρια μερικών εκατοντάδων ανθρώπων. Την ίδια του την ιδεολογία, που μιλά για ευτυχία βασισμένη στην απεριόριστη πρόοδο του ανθρώπινου πνεύματος και της επιστημονικής γνώσης, την οποία στην ανοδική της πορεία η αστική τάξη διαμόρφωσε για να ανταποκρίνεται στην προέλευση, στο ρόλο και τα συμφέροντά της φαίνεται πως πια δεν ενδιαφέρεται να την υποστηρίξει. Η περισσότερη γνώση της φύσης, που θα επιτρέψει την κατάκτησή της, οδηγεί σε καταστροφή της, η περισσότερη πολιτική και οικονομική ελευθερία, που θα επιτρέψει τον εύκολο και γρήγορο πλουτισμό στους κεφαλαιούχους και την προάσπιση και διασφάλιση της περιουσίας τους, δημιουργεί στρατιές ανέργων και φτωχών στις μητροπόλεις μάλιστα του καπιταλισμού.
Και παραδόξως οι λαοί αδυνατούν οργανωμένα και συντονισμένα να αντιδράσουν, ακόμα και σε περιοχές όπως η Ελλάδα, όπου το επίπεδο ζωής ταχύτατα επιδεινώνεται. Οι όποιες αντιδράσεις αμφισβήτησης εστιάζονται περισσότερο στην διαμαρτυρία για την αθέτηση των υποσχέσεων από την πλευρά των κυβερνώντων για βελτίωση της ζωής μας και λιγότερο είναι έκφραση αντίστασης, έστω και ατομικιστικού- ανθρωπιστικού τύπου, από μέρους μας, στο να γίνουμε απλά γρανάζια, όργανα ενός μηχανισμού προς όφελος των απανταχού κεφαλαιούχων.
Το σύστημα είχε υποσχεθεί σ’ όλους μας ευημερία και απεριόριστες δυνατότητες απόλαυσης. Τώρα, επειδή όχι μόνο δεν μας προσφέρονται οι δυνατότητες γι΄ αυτό , αλλά τελικά περιορίζονται όλο και περισσότερο οι ίδιες οι πιθανότητες να δούμε την πραγματοποίηση εκείνων των υποσχέσεων, αρχίζουμε να αντιδρούμε. Έτσι παρατηρείται, στο επίπεδο της λαϊκής αντίδρασης, από τη μια μεριά μια άνοδος του εμπειρισμού-πραγματισμού(προπηλακισμοί, ιδιαίτερες δράσεις πάνω σε συγκεκριμένα προβλήματα π.χ διόδια) κι από την άλλη ένας ατομικισμός κρυμμένος πίσω από ψευτο-επαναστατικές μορφές (π.χ. οι ανοργάνωτες βίαιες εκδηλώσεις, όταν δεν είναι προβοκατόρικες), κι ένας ίσως ακούσιος ρεφορμισμός κρυμμένος πίσω από το αίτημα «να βρούμε εδώ και τώρα την εναλλακτική λύση».
Η ουσιαστική κι επικίνδυνη για το σύστημα αντίδραση θα ξεκινήσει με τα πρώτα ανασκιρτήματα κι εκρήξεις στις τάξεις των εργαζόμενων κι ιδιαίτερα αυτών που θεωρούνται ενσωματωμένοι. Ο ρόλος των δημοσίων υπαλλήλων μπορεί να είναι καθοριστικός στον τρόπο οργάνωσης της αντίδρασης, ίσως γι’ αυτό συκοφαντούνται με τόσο πάθος από τους κυβερνώντες. Μη ξεχνάμε ότι επειδή ακριβώς είναι μόνιμοι μπορούν να αντιδράσουν χωρίς το φόβο της απώλειας της θέσης εργασίας τους. Όσο πιο πολύ οι κυβερνώντες με τα αριθμημένα μνημόνια θα πιέζουν οικονομικά τις μεσαίες τάξεις, των υπαλλήλων και μικροεπιχειρηματιών, τόσο περισσότερο αυτές θα αρχίσουν να αισθάνονται προδομένες κι εχθρικές στο σύστημα και όλο και θα περιορίζεται η ανοχή τους.
Ο χαρακτήρας της αντίδρασής μας μέχρι σήμερα, σε γενικές γραμμές, αφορούσε ενέργειες χωρίς ξεκάθαρη στρατηγική, με στόχο την κινητοποίηση εργαζομένων γύρω από κλαδικά προβλήματα (απελευθέρωση των ταδε επαγγελμάτων, περικοπή μισθών των δείνα κλπ), παραλείποντας όμως το πολιτικό άλμα από το ειδικό στο γενικό. Τα μεμονωμένα προβλήματα κινδυνεύουν να παραμείνουν νησίδες περιορισμένης πολιτικοποίησης και αντίδρασης, παρόλη την προσπάθεια του ΚΚΕ να τα εντάξει, τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο, σε μια πλατιά προοπτική αποφασιστικής επίθεσης στο σύστημα. Η αγωνία πολλών κοινωνικών ομάδων μπρος στο άγνωστο μέλλον και η αντιπαλότητα μεταξύ τους, που καλλιεργείται σκόπιμα, μαζί με το φόβο για την επικείμενη χρεωκοπία της χώρας έχουν σαν αποτέλεσμα το γεγονός πολλοί να συνεχίζουν ν’ αρπάζονται απ ό τις ψεύτικες ελπίδες που σκορπίζουν οι σοσιαλίζοντες κυβερνητικοί ή φιλελεύθεροι αντιπολιτευόμενοι και πολλοί συνδικαλιστές.
Πρέπει οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις να εμφανιστούν με κατανοητά προγράμματα που να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων και ταυτόχρονα να συγκεντρώνουν την προσοχή στην αναγκαιότητα του αγώνα ενάντια στην άρχουσα τάξη.
Το ΚΚΕ έχει καταλάβει τη θεμελιώδη σημασία της πολιτικής δουλειάς στο χώρο παραγωγής. Η δυσπιστία όμως προς τις θέσεις του και προτάσεις υπάρχει ακόμα σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, όπως και η απαξίωση των κλασικών τρόπων αντίστασης στην επίθεση της οικονομικής ολιγαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου