Από τη μια η υπόδειξη του Γ. Τζιφόπουλου, προέδρου του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και αντιπρύτανης πριν παραιτηθεί, για την
αναγκαιότητα της φασιστοποίησης όσων βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας για να
αλλάξει νοοτροπία ο έλληνας και να τηρεί τους νόμους. Από την άλλη η
βεβαιότητα του υπουργού Μ. Βορίδη για την ηθική υπεροχή της δεξιάς που υπερασπίζεται την ελευθερία και την
πατρίδα και η ανάλυσή του για ιδεολογική
ηγεμονία της αριστεράς, την οποία εξηγεί με την υπερεκπροσώπηση, που δεν είναι
αντιπροσωπευτική της κοινωνίας, της «άκρας αριστεράς», όπως τη
χαρακτηρίζει, σε κεντρικούς
ιδεολογικούς μηχανισμούς. Ο λόγος του Γ. Τζιφόπουλου και του Μ. Βορίδη συγκλίνουν
στην απενοχοποιημένη αποδοχή και αθώωση της δεξιάς από Βορίδη, της φασιστικής, εμμέσως από Τζιφόπουλο,
ιδεολογίας.
Πέντε
χρόνια σχεδόν μετά από το μνημόνιο έρχεται ο πολιτικός και ακαδημαϊκός λόγος να
δώσουν συγκεκριμένο όνομα στη ρευστότητα μιας επιχειρηματολογίας που δικαίωνε
τις πολιτικές επιλογές και την εφαρμογή τους των τελευταίων ετών. Είναι ο
φασισμός.
Γι’ αυτό και η χρήση από τον
καθηγητή Τζιφόπουλου του ρήματος «να
φασιστοποιηθούμε» δεν μπορεί να θεωρηθεί απλό ολίσθημα. Καλύτερα από
κάθε άλλον γνωρίζει πως με κύριο όργανο τη γλώσσα προωθούνται ιδέες, προτείνονται καταστάσεις,
ελέγχονται πολιτικές κλπ. Η χρήση λοιπόν των λέξεων δεν είναι ποτέ τυχαία, όταν μάλιστα εκφέρεται
ο λόγος δημόσια. Ο Γ. Τζιφόπουλος μάλιστα συγκεκριμενοποίησε τη λέξη με την ερμηνεία της, την άσκηση βίας για να επιβάλλεται η δέουσα συμπεριφορά.
Χρησιμοποιείται η γλώσσα σε μια προσπάθεια να εξασφαλιστεί αν όχι ακόμα η
συναίνεση τουλάχιστον η ανοχή για καταστάσεις που προωθούνται με μια πρακτική
διολίσθησης – πολιτική λιτότητας, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, διαπόμπευση
ανθρώπινων ερειπίων, καταδίκες απεργών, βιαιότητες σωμάτων ασφαλείας κλπ –οδηγώντας
κατευθείαν στο φασισμό.
Έχει
ξεπεραστεί πια το στάδιο που επιζητούνταν να
προκύπτει η πολιτική υποταγή της μεγάλης πλειοψηφίας στις εκάστοτε
επιλογές και αποπνικτικές μεθοδεύσεις της εξουσίας με την συναίνεση. Το
κυρίαρχο σύστημα μοιάζει, τώρα που αισθάνεται ακόμα δυνατό, να μεθοδεύει τη
λύση στο πρόβλημα των οικονομικών
δυσχερειών και της απειλούμενης
κοινωνικής έντασης με την ενίσχυση της
αυταρχικής πολιτικής που στρώνει το έδαφος για πλήρη εκφασισμό της εξουσίας, για να εξασθενίσει έτι περαιτέρω κάθε αντίδραση. Η
ύφεση αυξάνει την κόπωση, οι εργαζόμενοι βυθίζονται στην αθλιότητα και την
απελπισία, το σύστημα ζει εν μέσω
ατμόσφαιρας δυσπιστίας αλλά και απειθαρχίας. Θέλουν να προλάβουν την
επιδείνωση της ταξικής πάλης. Η κυρίαρχη τάξη
φοβάται το κύμα της δυστυχίας και του μίσους, που συνεχώς διογκώνεται, και οργανώνεται ιδεολογικά για να δικαιώσει τη φασιστική επιλογή. Αν μέχρι και
πριν λίγο καιρό με κραυγές καταφερόταν συγκεκριμένα εναντίον των φασιστών της
Χρυσής Αυγής, πέρα από την δικαιολόγηση της ιδεολογίας των δυο άκρων ήταν
και για να προλειάνει το έδαφος να ξεπεράσει το όριο που η Ευρώπη έβαλε για τον εαυτό της το 1945 και η
χώρα μας το 1974.
Ο Μ. Βορίδης είναι μαέστρος να μεταχειρίζεται
την ιδεολογική διαστρέβλωση και τη συγκινησιακή εμπλοκή, χωρίς να τη συμμερίζεται, με το μέγιστο κυνισμό και
την πιο αναίσχυντη θρασύτητα. Η ιδεολογική πολιτική που προσπαθεί να ασκήσει
στηρίζεται στην αναβίωση ενός παρελθόντος
της κυρίαρχης τάξης που εσκεμμένα το εξαγνίζει
αποκαλύπτοντας για απάτη των κομμουνιστών προδοσίες και εγκλήματα που της
χρεώνονταν. Στη μεταπολίτευση ο Μ. Βορίδης βρισκόταν στο περιθώριο των επιλογών της κυρίαρχης
πολιτικής, εφόσον με την πτώση της χούντας
απονομιμοποιήθηκε η κυρίαρχη ιδεολογία του μετεμφυλιοπολεμικού κράτους και για την ίδια
την κυρίαρχη τάξη, ή τουλάχιστον σ’ ένα μεγάλο
τμήμα της, θεωρώντας τη ξένο προς αυτή, τις ιδέες, συνήθειες της. Ως εκ τούτου,
αποστασιοποιημένη από το φασισμό μπόρεσε να χειραγωγήσει μια κοινωνία που
ριζοσπαστικοποιούνταν, προβάλλοντας ένα σύστημα ιδεών, όπου παρουσιάζονται σκόπιμα τα δικά της ταξικά συμφέροντα ως πανανθρώπινα.
Κι έτσι διαμορφώθηκαν συνειδήσεις και
νοοτροπίες που οδηγούσαν σε πολιτική δράση που διεκδικούσε αποσπασματικά και μερικά αιτήματα συμβάλλοντας στη δημιουργία προϋποθέσεων - συναίνεση, ανοχή κλπ.- για αποδοχή του υπάρχοντος συστήματος. Επομένως τα
χρόνια εκείνα, στον ελιγμό της κυρίαρχης εξουσίας με τον σφετερισμό της ιδεολογικής
και πολιτικής ακτινοβολίας του ΚΚΕ των χρόνων της κατοχής και της άγριας
καταστολής για να αποκτήσουν κύρος και αποδοχή οι αναγκαστικές επιλογές του
κυρίαρχου συστήματος όπως εφαρμόστηκαν με το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούσε να έχει θέση
στο προσκήνιο ο Μ. Βορίδης και ούτε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως θα
αναδεικνυόταν η χρυσή εφεδρεία του συστήματος. Η απροκάλυπτη λοιπόν επίθεσή του
στην χαρακτηριζόμενη από αυτόν άκρα αριστερά την οποία αναγνωρίζει ως
ηγεμονεύουσα υποκρίνεται πως γίνεται από θέση αδυναμίας, ταυτίζοντάς τη εμμέσως
με το ίδιο το σύστημα, παραπλανώντας μεγάλο τμήμα του πληθυσμού περί του
αντισυστημικού λόγου του. Κι εσκεμμένως διευρύνει τον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο
που καλεί άκρα αριστερά με δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που κάθε άλλο βλέπουν ως
μέλλον την κομμουνιστική προοπτική και
όχι μόνο για μικροπολιτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους. Ακολουθεί την παγιωμένη
διαχωριστική γραμμή δεξιάς - αριστεράς της
μεταπολίτευσης, για να αποκρύψει προς το παρόν το βασικό αντίπαλο που είναι ο
κομμουνισμός, συσπειρώνοντας για αρχή ένα σκληρό πυρήνα οπαδών, που θα διευρύνεται ακόμα και
με παντός είδους τωρινούς αριστερούς, όσο η διαχωριστική γραμμή προς τα
αριστερά θα περιορίζεται στους κομμουνιστές.
Το μέλλον δεν προβλέπεται ευοίωνο
όσο πιστεύουμε πως θα επιβιώσουμε σε μια κοινωνική πραγματικότητα με αυξανόμενες
τις ταξικές συγκρούσεις εάν δεν τις
αναγνωρίζουμε σαν τέτοιες, με έντονη οικονομική κρίση χωρίς διέξοδο, εάν
συνεχίζουμε να ελπίζουμε για το ξεπέρασμά της με τους όρους του κυρίαρχου συστήματος. Μαζικό παρών στις αυριανές απεργιακές κινητοποιήσεις είναι από τις βασικές
προϋποθέσεις για να θέσουν οι εργαζόμενοι τους δικούς τους όρους και να
ακυρώσουν τις δρομολογημένες ενέργειες της
κυρίαρχης τάξης εναντίον τους. Για τη δική μας αρχή αγώνων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου