ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Τα μηνύματα  των κομμάτων εξουσίας για την επέτειο του Πολυτεχνείου δίνουν και το πολιτικό τους στίγμα.

Στο μήνυμα της Ν. Δημοκρατίας δεν υπάρχει η δικτατορία ούτε το συγκεκριμένο γεγονός, παρά μόνο η ημερομηνία που «εκπέμπει μήνυμα Δημοκρατίας και ενότητας των Ελλήνων». Αν η πτώση της δικτατορίας ανάγκασε τη συντηρητική λεγόμενη παράταξη στην Ελλάδα να ξεχωρίσει  από  τη φασιστική της πτέρυγα κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, η οικονομική κρίση ανοίγει  τις πόρτες για να την συμπεριλάβει και πάλι. 

  Το ΠΑΣΟΚ στο δικό του  μήνυμα υπερασπίζεται την περίοδο της  μεταπολίτευσης, που σημαίνει τη δική του διακυβέρνηση,  δίνοντας και τη δική του ερμηνεία για τα τελευταία  5 χρόνια που «δεν είναι η ιστορία της κρίσης, αλλά της εναγώνιας προσπάθειας ανάσχεσης των συνεπειών της». Είναι που το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ  συνεχίζει να διεκδικεί για το εαυτό του το ρόλο του συνεχιστή των αγώνων του 1973

¨Οσο για το διορθωμένο μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τον …ερασιτεχνισμό  δείχνει και  την αγωνία του κόμματος για την αποδοχή του από το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο.

Τρία μηνύματα που εξυπηρετούν τις επιταγές της πολιτικής συγκυρίας ευτελίζοντας κάθε έννοια ενότητας και αγωνιστικής ανάτασης που υποτίθεται ότι εκφράζει το Πολυτεχνείο, προσπαθώντας να επιβάλουν μια μονοσήμαντη ανάγνωση της εξέγερσης, για το ενωμένο έθνος που μεγαλουργεί. Και το θλιβερό είναι πως  μοιάζει η ματιά της εξουσίας  να έχει γίνει ματιά ολόκληρης σχεδόν της κοινωνίας απέναντι σε γεγονότα του παρελθόντος αλλά και του παρόντος. Μοιάζει για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να μην  έχει πέσει στο κενό η προσπάθεια  να μετατραπεί η επέτειος του Πολυτεχνείου σε μουσειακή στεφανόπληκτη, συγκινησιακή εκδήλωση και  σε σχολική γιορτή εκφώνησης συνθημάτων. Επανασημασιοδοτήθηκε η έννοια της αντιδικτατορικής πάλης, με την εκ των υστέρων μαζικοποίησή της,  ενταγμένης  στις κανονικότητες των επίσημων λόγων και των σχολικών εορτασμών

Εξάλλου με την πτώση της χούντας όχι μόνο το πολυτεχνείο αλλά και ολόκληρη η δικτατορία υποβιβάστηκε σε μια σειρά από δικαστικές υποθέσεις αυτονομημένες από τα πολιτικοοικονομικά συμφραζόμενα και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Στις δικαστικές αίθουσες οι ταξικές συγκρούσεις ατονούν και εξαφανίζονται και μένουν οι παρανομίες και αποκλίσεις από το ορθό, δηλ. την αστική δημοκρατία, που δεν πρέπει ποτέ να αμφισβητείται. Κι έτσι αθωώνεται το κυρίαρχο σύστημα, διαχωρίζεται από τη δικτατορία  και ξεκινά την ανανέωσή του.

Κοντά σ’  αυτά, το κυρίαρχο σύστημα κατευνάζοντας   και υποβιβάζοντας την ταξική πάλη και  σε ένα επίπεδο σύγκρουσης γενεών, και το πολυτεχνείο προσφερόταν γι’  αυτή την ερμηνεία, ενσωμάτωσε περαιτέρω στον κυρίαρχο λόγο το αφήγημα για τον αγώνα της νεολαίας  η οποία  διαταξικά αντιστάθηκε στην  χούντα, που ήταν η  παρέκκλιση από τη δημοκρατία, μια περίπτωση εξαίρεσης από την κανονικότητα. Κι έτσι μιλάμε για αγώνες της γενιάς του πολυτεχνείου και όχι για ταξικούς αγώνες.

 Και είναι  αυτή η αντίληψη για τις διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις  σ΄ Ευρώπη και Αμερική στη δεκαετία του ‘60   σαν σύγκρουση ανάμεσα στις  γενιές που στερεί τα κινήματα αμφισβήτησης από μια πραγματική ταξική βάση και τα ωθεί σε μια στρατηγική συνισταμένη στην πραγματικότητα  από προσωρινές και στιγμιαίες τακτικές, χάνοντας από την οπτική τους το στόχο που θα έπρεπε να ήταν ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής. Κι έτσι η έφοδος γινόταν στο εποικοδόμημα –αλλαγή στο ντύσιμο, στην ηθική συμπεριφορά, στη κουλτούρα κλπ. Και το σύστημα συναινεί.

Και στα καθ’ ημάς, μετά την … παρέκκλιση της χούντας η αστική τάξη εκσυγχρονίζει το καθεστώς περνώντας σε φάση συναίνεσης της ταξικής της ηγεμονίας. Και ενώ δεν είναι παραχωρήσεις όλα αυτά, αλλά αποτέλεσμα της ταξικής πάλης που μπορεί να  παίρνει διάφορες μορφές και να χάνει το στόχο της αλλά είναι πάντα απειλή, προβάλλεται σαν παραχώρηση. Η κυρίαρχη τάξη με τη μεταπολίτευση κάνει νέες ταξικές συμμαχίες που εξασφαλίζουν τη συναίνεση. Κι αν τα «καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι»  μετά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία είναι γιατί ήξεραν πολλά απ’  αυτά πως ξαναβγαίνοντας από το σπίτι τους  θα εισβάλλουν  κυριολεκτικά στον καπιταλισμό.

Κι ενώ με τα μνημόνια ξεκάθαρα η κοινωνική συμμαχία τελείωσε και η εργατική τάξη καλείται απροκάλυπτα να πληρώσει την καπιταλιστική αναδιάρθρωση,  η καλλιέργεια όλα αυτά τα χρόνια  του απόλυτου κενού, εκτός της κυρίαρχης ιδεολογίας,  σε θεωρητικό και ιδεολογικό επίπεδο αποπροσανατολίζει, δυσκολεύει την κατανόηση της φύσης της κατάστασης και των  προτεραιοτήτων  ανατροπής που αντικειμενικά μπαίνουν μπροστά.

Εγκαταλείφθηκε η κομμουνιστική προοπτική της κοινωνίας αναζητώντας τον έρωτα και όχι τον πόλεμο, εγκαταλείφθηκε η ταξική πάλη αναπτύσσοντας ανησυχίες οικολογικές, φεμινιστικές κλπ. αγνοήθηκε η εργατική τάξη αναζητώντας τα υποκείμενα της επανάστασης στους νέους, τους ομοφυλόφιλους κλπ και τώρα που η καπιταλιστική επίθεση μας εξαθλιώνει αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα. Ισως γιατί για χρόνια ζούσαμε στους μύθους της εξουσίας αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα, κατηγορώντας μάλιστα το ΚΚΕ πως βρίσκεται εκτός πραγματικότητας.

¨Ό,τι ονομαζόταν αριστερά η παρουσία της πια στην πολιτική βασίζεται όχι στην αντίθεση  και την αντίσταση αλλά στην προσαρμογή με την εκάστοτε πολιτική  πραγματικότητα. Η μόνη δύναμη που αντιστέκεται   σε αυτή την προσαρμογή είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα που η βασική του επιδίωξη είναι η αλλαγή της κοινωνίας  και όχι η προσαρμογή στις νέες κοινωνικές εξελίξεις.  Κι αν μέχρι χθες ο κομμουνισμός θεωρούνταν ντεμοντέ, σε αντίθεση με την αμέσως  μεταπολιτευτική περίοδο,  σήμερα οι κραυγές πολλαπλασιάζονται από την κυρίαρχη εξουσία της ΕΕ ότι οι παραδοσιακές  κομμουνιστικές επαγγελίες και τα ανάλογα σχήματα είναι επικίνδυνα με ανιστόρητες εξισώσεις με το φασισμό.

Κι αν συνεχώς ξαναγυρνάμε στα ίδια είναι για να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε, ν’ ανοίξει ένα πέρασμα για την κατανόηση των συμπεριφορών, των νοοτροπιών που επικράτησαν αυτά τα σαράντα χρόνια, να βρούμε το νόημα του παρελθόντος για να κατανοήσουμε το παρόν μας.