ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Ο αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης Α. Τσίπρας παρευρισκόμενος  στο ιδρυτικό συνέδριο του Podemos  στην Ισπανία δεν παρέλειψε να δικαιολογήσει το αίτημά του για εκλογές  για να εξασφαλίσει ισχυρή εντολή διαπραγμάτευσης από τον ελληνικό λαό,  ενώ μίλησε  για διακυβέρνηση  «με το λαό  για το λαό»  και για τη δυνατότητα να γίνει πράξη το ακατόρθωτο «να αλλάξουμε τη πορεία της Ευρώπης, να σταματήσουμε την καταστροφική λιτότητα, να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη». Διακηρύττεται εν ολίγοις η αυτόματη ακύρωση των συνεπειών της καπιταλιστικής επίθεσης με κυριότερο κριτήριο την εκλογική στάση αυτών που υφίστανται την επίθεση. Η σαγήνη της αλλαγής της κοινωνίας δια του λήθαργου της κυβερνητικής ανάθεσης.

Ακούγοντας τα αμφίσημα λόγια στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έχουν προσκυνήσει όλες τις σύγχρονες ιδέες περί ΕΕ, τις παλινωδίες στις πολιτικές τους θέσεις (βουλευτών, δημάρχων, περιφερειαρχών) τις νεφελώδεις εκλογικές υποσχέσεις  επιβεβαιώνεται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ σαν εναλλακτική πολιτική δύναμη του συστήματος για να παρατείνει τη νάρκωση στη συνείδηση των εργαζομένων, με ένα επίπλαστο φιλεργατικό πρόσωπο που εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή της ταξικής πάλης. Οι πάλαι ποτέ αυτοδιαλυμένες συνιστώσες του  ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει ενιαίο κόμμα, με κατευθύνσεις αριστερές, οικολογικές, μαοϊκές, κομμουνιστικές κλπ. είναι το καλύτερο άλλοθι γι’  αυτό.  

ΣΥΡΙΖΑ στην  Ελλάδα, Podemos  στην Ισπανία, Κίνημα Πέντε Αστέρων στην Ιταλία κλπ. Στο βαθμό που η καπιταλιστική επίθεση σε όλα τα μέτωπα προχωράει και αποκαλύπτει το αποκρουστικό της πρόσωπο βομβαρδίζοντας κάθε επίπεδο της ίδιας της ζωής, γίνεται όλο και  πιο πολύ αναγκαίο να εξασφαλιστούν νέοι εργολάβοι διαχείρισης της λαϊκής δυσαρέσκειας, που να φαντάζουν έντιμοι και  συνεπείς στις λαϊκές τάξεις   και να δίνουν σημάδια καλής πίστης ένθεν κακείθεν –γι’  αυτό και οι παλινωδίες. Για να κερδίζουν σε ψήφους και επιρροή στις λαϊκές τάξεις εξασφαλίζοντας ησυχία στους εργατικούς χώρους και κερδίζοντας κόσμο γίνεται  επίκληση παλιότερων λαϊκών αγώνων, μαρξιστικών αναφορών, σοσιαλιστικών οραμάτων. Κι αναλαμβάνει αυτόν τον ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ για να πείσει σαν αριστερά, επειδή ούτε τους παλιούς αγώνες μπορεί κανείς να σβήσει ούτε να εξαλείψει από τη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος με την πρωτοπορία των κομμουνιστών που διαλύονται έτσι μέσα στη νεφελώδη αριστερά.

¨Όμως…

«Το κύριο στη διδασκαλία του Μαρξ είναι η ταξική πάλη. Ετσι λένε και γράφουν πολύ συχνά. Μα αυτό δεν είναι σωστό. Και το αποτέλεσμα αυτής της ανακρίβειας είναι σχεδόν πάντα μια οπορτουνιστική διαστρέβλωση του μαρξισμού, η παραποίησή του, έτσι ώστε να γίνεται αποδεκτός από την αστική τάξη. Γιατί  τη διδασκαλία για την ταξική πάλη δεν τη δημιούργησε ο Μαρξ και, μιλώντας γενικά,  είναι αποδεκτή από την  αστική τάξη. Όποιος δεν παραδέχεται παρά μόνο την πάλη των τάξεων, αυτός δεν  είναι ακόμα μαρξιστής, αυτός μπορεί  ν’  αποδειχτεί άνθρωπος που δεν βγαίνει ακόμα  από τα πλαίσια  της αστικής σκέψης και της αστικής πολιτικής. Το να περιορίζεις το μαρξισμό  στη διδασκαλία για την πάλη των τάξεων σημαίνει να κουτσουρεύεις το μαρξισμό, να τον διαστρεβλώνεις, να τον ανάγεις σε ό,τι είναι αποδεκτό από την αστική τάξη. Μαρξιστής είναι  μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Εδώ βρίσκεται  η βαθύτερη διαφορά του μαρξιστή  από το μικρό (αλλά και το μεγάλο) αστό της ντουζίνας. Πάνω σ’  αυτή τη λυδία λίθο οφείλουμε να  δοκιμάζουμε την πραγματική κατανόηση και παραδοχή του μαρξισμού  (…) Οντως ο οπορτουνισμός δεν επεκτείνει την παραδοχή της ταξικής πάλης ως το κυριότερο,  ως την περίοδο της μετάβασης από τον καπιταλισμό  στον κομμουνισμό, ως τη περίοδο ανατροπής της αστικής τάξης και ολοσχερούς εκμηδένισής της. Στην πραγματικότητα, η περίοδος αυτή είναι  αναπόφευκτα περίοδος πρωτόφαντης σκληρής  ταξικής πάλης, πρωτόφαντης όξυνσης των μορφών της,  οπότε και το κράτος αυτής της περιόδου πρέπει να είναι αναπόφευκτα κράτος με νέο τρόπο δημοκρατικό (για τους προλετάριους και τους φτωχούς γενικά) και με νέο  τρόπο δικτατορικό (εναντίον της αστικής τάξης)

Παρακάτω. Την ουσία της διδασκαλίας του Μαρξ για το κράτος την αφομοίωσε μόνο όποιος κατάλαβε ότι η δικτατορία μιας τάξης είναι αναγκαία όχι μόνο για  κάθε ταξική κοινωνία γενικά, όχι μόνο για το προλεταριάτο, που έχει ανατρέψει την αστική τάξη, αλλά για ολόκληρη την ιστορική περίοδο που χωρίζει  τον καπιταλισμό από την «αταξική κοινωνία», από τον κομμουνισμό. Οι μορφές των αστικών κρατών είναι εξαιρετικά ποικίλες, η ουσία τους όμως είναι μια: όλα αυτά τα κράτη έτσι  είτε αλλιώς, αλλά σε τελευταία  ανάλυση υποχρεωτικά, είναι δικτατορία της αστικής τάξης. Το πέρασμα  από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν μπορεί φυσικά να μη δώσει  μια τεράστια αφθονία και ποικιλία  πολιτικών μορφών, όμως η ουσία  εδώ θα είναι αναπόφευκτα μία: η δικτατορία του προλεταριάτου»

 (Β.Ι Λένιν «Κράτος και Επανάσταση», εκδ. Σύγχρονη εποχή)