Η ΔΕΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Πληθωρισμός από συλλογισμούς στο περιθώριο των γεγονότων,  από συνδυασμούς  λέξεων που φθείρονται γρήγορα όταν τις χρησιμοποιούμε για να μεταφέρουμε γεγονότα, αγωνιστικές κινητοποιήσεις και   δραστηριότητες σχεδόν εξ ολοκλήρου στο επίπεδο του λόγου, προφορικού ή γραπτού και  μερικές φορές ίσως και  απλοϊκού,  θα μπορούσε να ήταν σε γενικές γραμμές η απογραφή ενός, κατά προσδοκίαν  μιας μικρομεσαίας πλειοψηφίας, εκκολαπτόμενου κινήματος αυτά τα τέσσερα χρόνια της σκληρής λιτότητας. Ενός κινήματος που ανακαλύπτεται σε κάθε απεργία, μέχρι να επηρεάσει τον προσωπικό μας χώρο για να αποκηρυχτεί,   σε κάθε επαναστατική φρασεολογία που καταναλώνεται για να υποδυθούμε τους εξεγερμένους. Στεκόμαστε στα προσωπικά δράματα, στις δυσοίωνες  πολιτικοοικονομικές προοπτικές μόνο και μόνο για να προβάλλουμε την παιδαριώδη και ανύπαρκτη  επαναστατικότητά μας.

                 Σχεδόν κάθε αντίδρασή μας λυρική και ρητορική είναι περισσότερο μια λεκτική κάθαρση παρά ένας πραγματικός αγώνας στην καρδιά των προβλημάτων, των απαιτήσεων και των αναγκών μας. Συνεχίζουμε να μιλάμε και να μη δρούμε. Παίρνουμε τις λέξεις αντί για τα πράγματα. Επιμένουμε να πιστεύουμε απόλυτα  στη σαγηνευτική αξία  του λόγου. Μιλάμε με ευφράδεια και δρούμε  με μια θλιβερή μετριότητα. Αφήνουμε άθικτα την πολιτική  πραγματικότητα της χώρας, τις  οικονομικές  της δομές, τις άρχουσες τάξεις και τα  συμφέροντά τους, χωρίς καν να τις γρατζουνίσουμε. Και παρ’ όλα αυτά, έχοντας ψευδή συνείδηση της   κοινωνικής πραγματικότητας και της θέσης μας σ’  αυτήν  ονειρευόμαστε εξεγέρσεις, συγκρούσεις κλπ.  Ρητορεύουμε μέχρι τρέλας, υπερβολικά, κι ενώ νομίζουμε ότι έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά αδυνατούμε να δούμε πέρα από το μικροχώρο μας κι όταν κοιτάμε πέρα απ’ αυτόν  ψάχνουμε  μια πραγματικότητα φανταστική, στην οποία  οι ψευτομεσίες και ψευτοθεοί είναι τόσο αληθινοί όσο και  αυτοί που εξουσιάζουν  ή παίρνουν αποφάσεις.

                Η μόνη πραγματικότητα όμως είναι αυτή που βιώνουμε κι αυτήν πρέπει να κατανοήσουμε. Είναι βέβαια  αλήθεια  πως όσο περνά ο καιρός  τα ταξικά χαρακτηριστικά της  αναδεικνύονται πιο ξεκάθαρα. Όσο θα σταθεροποιείται  και θα μονιμοποιείται η κατάσταση κρίσης θα γίνεται φανερή η  διαφορετική έκτασή της  στις κοινωνικές τάξεις.  Αν στην αρχή λόγω πανικού των κυβερνώντων ή ίσως και συνειδητής επιλογής  για περιορισμό των αντιδράσεων φάνηκε τα οικονομικά μέτρα να πλήττουν ακόμα και τμήματα του κατεστημένου, η δικαίωση των δικαστικών από τους ίδιους, που το πολιτικό σύστημα έκανε άμεσα αποδεκτή, είναι η αφετηρία για την εφαρμογή των νέων όρων  των κοινωνικών ανακατατάξεων. Και βέβαια ένστολοι και δικαστές αποτελούν τους πυλώνες του κατασταλτικού μηχανισμού, πρακτικού και ιδεολογικού, μαζί με τους πανεπιστημιακούς, του συστήματος.  

Αλλά έτσι  σιγά σιγά θα συνειδητοποιείται από τις υποτελείς τάξεις  ότι  η κρίση δεν αφορά όλους το ίδιο, ενώ  θα γίνονται κατανοητές  οι αντιθέσεις  και το είδος συγκρούσεων  διαφόρων κοινωνικών ομάδων  με την κυρίαρχη εξουσία. Γι’  αυτό και είναι σημαντική η κατεύθυνση που θα δοθεί στην απεργία  της ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ που ξεκίνησε σήμερα. Το ισχυρό αυτό συνδικάτου του πάλαι ποτέ δημοσίου, ξεκινά απεργίες για τη ματαίωση της εφαρμογής του νομοσχεδίου για πώληση της  μικρής ΔΕΗ που είναι μια από τις φάσεις για την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. Αυτή η  διαδικασία απελευθέρωσης  εδώ και πάνω από μια δεκαετία έχει ξεκινήσει με τη μετοχοποίηση και ιδιωτικοποίηση μερικώς  της ΔΕΗ και  την παράδοση τμημάτων   παραγωγής  και κοιτασμάτων λιγνίτη  σε ιδιώτες.

Σκέφτεται κανείς ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις συγχρόνως επιτυγχάνεται και η κάμψη της δύναμης των συνδικάτων, αφού ο αφανισμός του δημόσιου τομέα, όπου κάποια συνδικάτα ήταν πολύ  ισχυρά, μειώνει δραστικά και την επιρροή τους. Κι εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο κι αυτής της απεργίας. Θα θελήσουν οι απεργοί της ΔΕΗ με  το συνδικάτο τους  τη σύνδεση του αγώνα τους με άλλων εργαζομένων, την ιδεολογική σημασιοδότησή του, την ανάδειξη της ταξικής διάστασης στις αποφάσεις της ιδιωτικοποίησης;  Θα περιοριστούν οι απεργοί με το συνδικάτο τους στις υποσχέσεις  για εξασφάλιση του εργασιακού τους καθεστώτος, που την επαύριο της συμφωνίας με εύσχημο τρόπο μπορούν να αναιρεθούν; Μήλον της έριδος με την κυβέρνηση θα είναι μόνο οι όροι της ιδιωτικοποίησης, να μη γίνει «η εκποίηση αντί πινακίου φακής»; Όλη η κινητοποίηση για δημοψήφισμα θα είναι απλώς μια προσπάθεια για να εκβιαστούν συμμαχίες με εκλογικούς στόχους;  Η ρητορική και η σαγήνη της  θ’ αποδειχτεί υπέρτερη της δράσης;

Και τελικά αυτή η απεργία θα συμβάλει στην συνειδητοποίηση,   τόσο  από τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ όσο και  από την πλειοψηφία της κοινωνίας, της  ανάγκης για υπέρβαση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων  που επιβάλλει η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας;