ΣΥΓΚΕΧΥΜΕΝΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Δεκαετίες τώρα για τον περισσότερο κόσμο είναι δύσκολο να κατανοήσουμε   τη χαοτική κατάσταση που υπάρχει στη Μ. Ανατολή, ενδεικτικό του τι συμβαίνει εκεί κάτω. Είναι που στη στρατιωτική σημασία που είχε από τον καιρό της αποικιοκρατίας και της βρετανικής αυτοκρατορίας προστέθηκε και η σημασία  της περιοχής ως παγκόσμιο απόθεμα πετρελαίου που είναι η κύρια αιτία της διαρκούς επέμβασης Αγγλίας παλιότερα και Ηνωμένων Πολιτειών αργότερα. Κι αν η εκμετάλλευση των αποθεμάτων πετρελαίων είχε σαν αποτέλεσμα την ανατροπή της ζωής των χωρών αυτών με την παρεμβολή μιας εξελιγμένης καπιταλιστικής ζώνης η οποία  από την εκμετάλλευση αυτή αντλεί  χρηματικά οφέλη, αυτά όμως περιορίζονται στους «φεουδάρχες» της περιοχής, ανεξαρτήτως πώς ονομάζονται, και τις φιλικές στους ιμπεριαλιστές κυβερνήσεις.  Στις ήδη όμως περίπλοκες σχέσεις με τον  ισλαμικό κόσμου μετά τον πόλεμο εμφανίζεται ένας νέος παράγων  που περιπλέκει τις σχέσεις τους και συμβάλλει στην ανάπτυξη του εθνικού αισθήματος, την ένταση της εχθρότητας κατά των πρώην αποικιακών δυνάμεων και αυτό είναι το κράτος του Ισραήλ. Η απόφαση του ΟΗΕ για διανομή της Παλαιστίνης σε δυο κράτη, ενός ιουδαϊκού και ενός αραβικού το Νοέμβριο του  1947  αποτελεί την αφετηρία νέων  συνεχών συγκρούσεων  στον αραβικό κόσμο. Και ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ που συνδέεται με τα  στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και θεωρείται σε αθλητικές και πολιτιστικές οργανώσεις μέρος της Ευρώπης, ενώ  οι Παλαιστίνιοι διωγμένοι από τη γη τους μετά από αλλεπάλληλες ήττες, από το 1948 κι εντεύθεν, αγωνίζονται με όπλα και πέτρες για να κατακτήσουν το δικαίωμα της επιστροφής στον τόπο τους, της αυτοδιάθεσης και οικοδόμησης ανεξάρτητου κράτους στην γη τους.  Οι ισραηλινοί στα κατεχόμενα δεν έχουν αφήσει καμιά οικονομική βάση στους παλαιστίνιους και επιπρόσθετα κατηγορούνται   οι Παλαιστίνιοι από τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα  για την υπερψήφιση της Χαμάς. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, πολιτική περιορισμών, ομαδικών αποκλεισμών και απελάσεων, εποικισμοί στα κατεχόμενα, οικονομική εξάντληση είναι τα μέσα για να επιβάλλονται οι ισραηλινοί.

Κατά τακτά χρονικά διαστήματα οι συγκρούσεις επαναλαμβάνονται με το Ισραήλ να εισβάλλει σε παλαιστινιακά εδάφη, να κάνει αφάνταστες βιαιότητες, να βομβαρδίζει αμάχους, ενώ αραβικές χώρες, που προσπαθεί η κάθε μια να επιβληθεί σαν ηγεμονική εθνική αραβική  δύναμη, όπως Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ, είτε συγκρούονται μαζί του είτε συνάπτουν συμφωνίες είναι κι αυτές  μέρος του προβλήματος. Και τώρα, με τον εμφύλιο στη Συρία, την προέλαση τζιχαντιστών στο Ιράκ, τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ, κι επιπλέον τις συγκρούσεις στην Ουκρανία  αναρωτιέται κανείς αν πραγματικά μπορεί να υπάρξουν τρόποι ελέγχου του πολέμου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κι αν ένα τυχαίο γεγονός δεν αρκεί για την επέκτασή του.

Και θύματα  σ’ αυτές τις συγκρούσεις λαοί που σπαράσσονται και τροφοδοτούν με σκληρές εικόνες τις τηλεοράσεις μας. Αυτοί οι  λαοί που σπαράσσονται στην Ουκρανία και Μ. Ανατολή μας συγκινούν και οι φωτογραφίες από τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών των Ισραηλινών προκαλούν τον αποτροπιασμό μας, μόνο που η συγκινησιακή  μας συμπαράσταση μοιάζει χωρίς περιεχόμενο, αν επιμένει σε συναισθηματικές προσεγγίσεις που αποτρέπουν την ένταξή τους σε συνολικό ερμηνευτικό σχήμα που θα πρέπει να περιλαμβάνει και μας.

Στην Παλαιστίνη δεκαετίες τώρα οι ζωές εκατομμυρίων παλαιστινίων εξαρτώνται  από  τα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, τις παγκόσμιες και περιφερειακές ισορροπίες,  με ένα Ισραήλ που διακηρύττει πως συνεχώς πολεμά για την ασφάλειά του, έχοντας μάθει να αδιαφορεί για την παγκόσμια κοινή γνώμη, καθώς η πολιτική του βρίσκει ερείσματα στις ενοχές των λαών  της δύσης για τις διώξεις  των εβραίων. Και είναι  αυτή η δύναμη της ενοχής  που χρησιμοποιείται για την ιδεολογική δικαιολόγηση των πράξεών του. Ο φόβος μάλιστα του αντισημιτισμού, που έχει ταυτιστεί με το ναζισμό,  επειδή δεν έχει χαθεί έχει φτάσει πολλές φορές να εκφράζεται ως άμεση αντίδραση σε κάθε επίκριση κατά του ισραηλινού κράτους, θολώνοντας κάθε διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον αντισημιτισμό και την κριτική της πολιτικής του Ισραήλ. Ακόμη και οι φωνές αντίδρασης σ’ αυτήν την πολιτική του στο εσωτερικό του Ισραήλ καταπνίγονται, εφόσον  η εθνική συνοχή μοιάζει να είναι πολύ ισχυρή, ενισχυόμενη και από τον εξωτερικό παράγοντα της εχθρότητας των  αραβικών χωρών.

Μοιάζει να είναι  δύσκολο να  περιμένει κανείς  μεμονωμένη λύση σ’  αυτή την περίπλοκη κατάσταση, όταν σε καμιά χώρα η εργατική τάξη δεν βρίσκεται στο προσκήνιο αλλά τρομοκρατημένη αφήνεται να σέρνεται σε θρησκευτικές και εθνικιστικές διαμάχες με τη βοήθεια και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που κυριαρχούν. Ισως αν η εργατική τάξη αυτών των χωρών καταφέρει να σπάσει την απομόνωσή της να υπάρχει ελπίδα να αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων στην περιοχή.