ΣΩΟΥ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Η επεισοδιακή άφιξη και αποχώρηση  στη βουλή των προφυλακισμένων βουλευτών της Χρυσής Αυγής με την προσβλητική συμπεριφορά τους, τις υβριστικές φράσεις τους και η ανοχή του προεδρείου της βουλής σηματοδοτούν το επίπεδο της πολιτική ζωής,  που συρρικνώθηκε σε θέαμα για ψυχαγωγία, κερδίζοντας ένα διευρυμένο κοινό.  Η βουλή  έγινε   ο χώρος όπου συγκεκριμενοποιείται η φασιστική νοοτροπία και εξοικειώνεται το πανελλήνιο μ’  αυτήν. Μοιάζει το αίτημα για κοινωνική ανασύνταξη μέσα από μια διαφορετική πολιτική να παίρνει   τα χαρακτηριστικά του τραμπουκισμού και να γίνεται ορατή σαν χλευασμός, βιαιότητα, θρασύτητα. Σχήματα, τρόποι σκέψης ιδεολογικά κλισέ που υφείρπαν  τα προηγούμενα χρόνια σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού,αναγνωρίζουν, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογές,  τη συγγένεια τους  με τη Χρυσή Αυγή. Δεν είναι φυσικά η μοναδική τραμπούκικη εμφάνιση των βουλευτών των Χρυσής Αυγής, είναι όμως αυτή που έγινε μέσα στη βουλή σε τέτοια έκταση σε απευθείας σύνδεση. Η θλιβερή εικόνα της βουλής επιτείνει την σύγχυση κι ευνοεί αφάνταστα τα φασιστοειδή που καταφέρνουν ο απόηχος των ύβρεών τους να ακουστεί σε όλη τη χώρα. Με την ανοχή του προεδρείου η προβοκάτσια τους δεν εξουδετερώθηκε, αλλά αντίθετα  συντέλεσε στη διαστολή του ρόλου και της επιρροής των φασιστών.

               Και όλοι επαναλαμβάνουν ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί  έχουν πολύ μεγαλύτερη αντοχή, ισχύ και διάρκεια από όση φαντάζονται οι φασίστες, γιατί  η δημοκρατική  ομαλότητα  δεν κινδυνεύει  από προκλήσεις παρόμοιας έκτασης. Επειδή όμως  δεν είναι το εγκληματικό φασιστικό περιθώριο αλλά βουλευτές εκλεγμένοι που οικοδομούν την πολιτική τους φυσιογνωμία σε τραμπούκικη συμπεριφορά, η νομιμοποίησή μιας τέτοιας συμπεριφοράς  στη συνείδηση πολλών ετοιμάζει μια  φασιστική κοινωνία σε θέση μάχης, στην περίπτωση που οι κοινωνικές συγκρούσεις οξυνθούν.  Κι έτσι προληπτικά, να μπουν στο περιθώριο οι ταξικές διεκδικήσεις, να μετατοπιστεί ο όποιος αγώνας στην υπεράσπιση του αυτονόητου –των δημοκρατικών διαδικασιών.  Και τότε πράγματι δημιουργείται πρόβλημα  όταν η υπεράσπιση της  δημοκρατικής ομαλότητας μετατρέπεται σε στοιχείο κομματικών διαμαχών και  πολιτικών  υπολογισμών των  κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, που συγκλίνουν  στην επιλογή μιας κινδυνολογικής τακτικής ως την προσφορότερη μέθοδο  χειραγώγησης των διαμαρτυριών.

                Μέσα σε ελάχιστο  χρονικό διάστημα η φασιστική και ρατσιστική δεξιά έχει περάσει στο προσκήνιο της πολιτικής σκηνής εκμεταλλευόμενη την κοινωνική πραγματικότητα, ανακινώντας ζητήματα που  ανησυχούν  μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ανασφάλεια, άνοδο εγκληματικότητας, μετανάστες, οικονομική κρίση, ανεργία. Ο κοινοβουλευτισμός με την κρίση φτάνει στα όρια του, αποκαλύπτοντας την μετριότητα και ανικανότητα αυτών που διαχειρίζονται τις υποθέσεις του κράτους. Και όλο αυτό το θέαμα με την προκλητική συμπεριφορά των βουλευτών της  Χρυσής Αυγής μοιάζει να είναι η εκτρωματική μορφή  ενός κοινοβουλίου που απεμπόλησε εδώ   και καιρό αρμοδιότητες και ευθύνες. Η πολιτική που εφαρμόζεται εξασθενώντας  ακόμα περισσότερο τις υποτελείς τάξεις  καλλιεργεί φυτώρια   κοινωνικού μίσους. Αυτοί που χάνουν τα πάντα, που νιώθουν ξεγελασμένοι και προδομένοι, αιώνια θύματα, στρέφονται εκεί όπου το μίσος υπόσχεται δύναμη, στη Χ.Α, με τη βία και την πρόκληση σε θεατρικά δρώμενα μέσα στη βουλή.

               Και βέβαια οι ρίζες της ανόδου του φασισμού βρίσκονται  στα  κόμματα  εξουσίας και τις πρακτικές τους ιδίως τα τελευταία χρόνια της εξαθλίωσης. Δεν είναι μόνο που υιοθετούν  σε πολλά σημεία την ίδια κατά βάση ιδεολογία με τους φασίστες ιδιαίτερα στο μεταναστευτικό θέμα, τα θέματα ασφάλειας  κλπ. αλλά και πολλά πρόσωπα της πάλαι ποτέ Δεξιάς εναλλάσσονται ανάμεσα σε ακροδεξιούς, φασιστικούς  σχηματισμούς  και παραδοσιακά δεξιά κόμματα (π.χ. Βορίδης, Πλεύρης κλπ.).    

Το σώου της Χ.Α  εικονογράφησε την καταρράκωση των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, που συστηματικά συντελείται τα τελευταία τέσσερα χρόνια σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής ζωής. Είναι όμως η απροθυμία της κυβέρνησης, όπως στην περίπτωση των καθαριστριών, να εφαρμόσει απόφαση δικαστηρίου η συνειδητή πολιτική επιλογή που απαρνείται τη νομιμότητα, είναι οι συνοπτικές διαδικασίες ψήφισης νομοσχεδίων που καταρρακώνουν  το κύρος της βουλής  και  κάνουν τυπική τη λειτουργία της δημοκρατίας. Γιατί όταν οι θεσμοί και τα δικαιώματα στην αστική δημοκρατία απειλούν να θίξουν οικονομικά συμφέροντα και την εξουσία της αστικής τάξης τότε αδιαφορεί για τη νομιμότητα που η ίδια δημιούργησε και ετοιμάζεται ακόμα και για χρήση βίας.