ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ, ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ, ΑΥΤΟΝΟΜΟ

Στην ηλεκτρονική έκδοση της iefimerida της 6^ης Ιουνίου ρεπορτάζ που αναφέρεται στη συγκέντρωση των καθαριστριών έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ που ζητούσαν συνάντηση με τον Β. Βενιζέλο επικεντρώνεται στην αναζήτηση και αποκάλυψη  της ταυτότητας ενός άνδρα  που συμπαρίσταται στις καθαρίστριες. Το κείμενο καταλήγει με την άποψη του ΠΑΣΟΚ, που έχει αποκαλύψει τη σχέση του άντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ,  ότι «όπως φαίνεται ο «αυθόρμητος» αγώνας των καθαριστριών δεν είναι και τόσο αυθόρμητος, αλλά καθοδηγούμενος».

Αυτό που αιωρείται σαν  συμπέρασμα από την άποψη του ΠΑΣΟΚ είναι   κοινός τόπος για κάθε αγωνιστική κινητοποίηση.  Ο κυρίαρχος λόγος δεν προβάλλει τις αιτίες της κινητοποίησης,  αν  αντιτίθεται  σε  όρους της κυρίαρχης πολιτικής, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί,    αλλά αν είναι αυθόρμητη ή όχι. Και το παράδοξο είναι πως δεν απαξιώνεται η συνδικαλιστική ή πολιτική οργάνωση στις περιπτώσεις που  οικειοποιείται τις κινητοποιήσεις με σκοπό να τις χειραγωγήσει, αλλά οι ίδιες οι κινητοποιήσεις, λες και είναι δυνατό οι άνθρωποι να κινητοποιηθούν όταν δεν υπάρχουν προβλήματα υπαρκτά.

 Τίποτε περισσότερο δεν έχει εγκωμιαστεί τα τελευταία χρόνια από το αυθόρμητο και ακηδεμόνευτο των όποιων κινητοποιήσεων. Κληρονομιά της δεκαετίας της αμφισβήτησης,  το κίνημα ενάντια στην εκπροσώπηση εδώ και χρόνια εκθειάζεται σαν ένα κίνημα άμεσης δημοκρατίας, που οδήγησε  στην ανατροπή  των παλιών  ιδεολογικών και οργανωτικών προτύπων. Μόνο που  καταλήξαμε  οι καταγγελίες για τους γραφειοκρατικούς και αποστεωμένους μηχανισμούς στους οποίους ανέθεταν  κινήματα και εργαζόμενοι την εκπροσώπησή τους να απαξιώσουν σχεδόν ολοσχερώς κάθε οργανωμένη συλλογικότητα. Κι έτσι κάθε συγκεκριμένο  κοινωνικό κίνημα και κατηγορία διεκδικώντας την αυτονομία του απέναντι σε οργανωμένες συλλογικότητες και τα υπόλοιπα κινήματα, κατέληξε τελικά στην αυτονομία ατόμων, αυτονομία που συχνά φτάνει στο καταστροφικό όριό της, το διαχωρισμό, στην άρνηση κάθε διαμεσολάβησης και στην απομόνωση των  κινητοποιήσεων. Λες και κάθε φορέας, κάθε οργάνωση, κάθε κόμμα δεν παίζουν ρόλο καθοδηγητικό για τις  συνειδήσεις και δράσεις των ανθρώπων και οι άνθρωποι   στην κοινωνία δεν είναι προικισμένοι με  συνείδηση και βούληση και δεν πρέπει να επιδιώκουν  ορισμένους σκοπούς αλλά να  κινητοποιούνται εν κενώ.   Γι’  αυτό καθοριστικό  είναι  η ιδεολογία του φορέα και ο στρατηγικός του στόχος  για να μην αφήνονται περιθώρια για συγχύσεις, όπως επιδιώκεται όλα αυτά τα χρόνια με τα κλωνοποιημένα κόμματα και κομματίδια, τις διαφημιζόμενες αυθόρμητες κινήσεις και κινήματα, που είτε υπερασπίζονται ανοιχτά το υπάρχον σύστημα είτε μέσα από μεταρρυθμίσεις που ισχυρίζονται ότι συμφιλιώνουν τις ταξικές αντιθέσεις.

Στην πραγματικότητα, στα τέσσερα χρόνια καπιταλιστικής επίθεσης μοιάζει κάθε  αγωνιστική κινητοποίηση από μια κοινωνική ομάδα να είναι υποχρεωμένη να ξεκινά σε μια θεωρητική έρημο, περιορισμένη να μένει στο σημείο από όπου ξεκινά μη μπορώντας  να πάει παραπέρα και γι’  αυτό να μη το προσπαθεί, αποφεύγοντας να εκφέρει θέσεις για την κοινωνία ευρύτερα. Τελικά  καμιά κινητοποίηση δεν κατάφερε μέχρι τώρα να πολώσει τον κοινωνικό χώρο, να γίνει η αποδιοργανωτική αλλά και αναδιοργανωτική πηγή, η βαθμίδα από όπου  θα μπορούσε να  ξεκινήσει η συνολική αμφισβήτηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Κι έτσι μεμονωμένες κινητοποιήσεις, αυθόρμητες αντιδράσεις που συγκροτούνται στη βάση  μερικότερων αντιθέσεων του καπιταλισμού, δεν μπορούν να συγκλίνουν στη διαδικασία πάλης ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση και γρήγορα καταστέλλονται και εξουδετερώνονται.  Το πνεύμα που επικρατεί είναι σεβασμός της κυρίαρχης ιδεολογίας, τήρηση διαδικασιών που αγγίζει τα όρια του φορμαλισμού, αγωνιώδης αναζήτηση της δημοκρατικής συναίνεσης, τονισμός του απολίτικου χαρακτήρα  και η μανιώδης κάποιες φορές καταδίωξη οποιουδήποτε στοιχείου θυμίζει κομματικό η συνδικαλιστικό  μόρφωμα. Είναι που στα πολιτικά κόμματα δεν αναγνωρίζεται ο ταξικός χαρακτήρας που αυτά εκφράζουν, πιστεύοντας ότι γενικώς τα πολιτικά κόμματα είναι εκφραστές της θέλησης του λαού. Κι απομένει μόνο το Κομμουνιστικό κόμμα να δηλώνει ξεκάθαρα ότι εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Επειδή όμως δεν είναι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης που έχει αναπτύξει ταξική συνείδηση, τα  διάφορα κόμματα που εκφράζουν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, με διαφοροποιήσεις όμως  στον τρόπο ιδεολογικής και οργανωτικής υποταγής των υποτελών τάξεων σ’  αυτή, μπορούν ακόμα να την επηρεάζουν και χειραγωγούν.

Η ταξική πάλη στις αναπτυγμένες μορφές της  είναι πάντα συνειδητή και προϋποθέτει συνειδητή καθοδήγηση και οργάνωση. Διαφορετικά, το αυθόρμητο, η αμεσότητα, η αυτονομία στους πολιτικούς αγώνες μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απογείωση από αντικειμενικές πραγματικότητες σε μια μυθολογική διαδικασία που η άρχουσα τάξη έχει κάθε συμφέρον να ενισχύει με διάφορους τρόπους. 

Ακόμα και ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης που  ανακοινώθηκε το απόγευμα προσπαθεί να ενισχύσει μια εικονική πραγματικότητα. Είναι μια διαδικασία, αν και όχι πια αρκετά αποτελεσματική,  διαφυγής από τις πραγματικές αντιθέσεις, εντυπωσιασμού και αντιπερισπασμού απέναντι σε υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα που υποβαθμίζονται ως προκαλούμενα από προσωπικές συμπεριφορές υπουργών ή γενικών γραμματέων.