ΤΟΣΗ ΣΥΓΧΥΣΗ!

Πολιτικά και κοινωνικά η κατάσταση στη χώρα μας συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από μεγάλη σύγχυση με τις  κυρίαρχες πολιτικές αναλύσεις  για τις τρέχουσες διαδικασίες της υπάρχουσας οικονομίας,  που κυρίως διασπείρονται μέσω των  ΜΜΕ,  να διαψεύδουν η μια την άλλη και  η ισχύς κάθε μιας  τους να διαρκεί όσο για να περάσει το επόμενο κυβερνητικό μέτρο. Επιπλέον, επειδή έχουμε την τάση να τεκμηριώνουμε οτιδήποτε αντλώντας λίγο ή πολύ  από προσωπικές εμπειρίες με τάση μάλιστα να τις ανάγουμε σε κανόνες γενικής εφαρμογής  ακόμα  και οι ατομικές απόψεις που βρίσκουν το δρόμο της δημοσιοποίησης,  επειδή στην πλειοψηφία τους ανήκουν σε άτομα αστικών, μικροαστικών και μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, στηρίζονται οι περισσότερες σε κοινωνικοπολιτικές  αναλύσεις που έχουν  αυτήν την ταξική οπτική. Έτσι κυριαρχεί η εικόνα γι'  αυτή τη  μεγάλη πλειοψηφία που συνεχίζει  να τσαλαβουτά  στο τέλμα μιας επισφαλούς και μοναχικής ζωής μακριά από συλλογικότητες και πολιτικοποιήσεις πεπεισμένη για τη αναγκαιότητα  της τρέχουσας οικονομικής πολιτικής.

             Σε επίπεδο κορυφής η έκβαση της όποιας πολιτικής σύγκρουσης, κατά ένα μεγάλο μέρος,  εμφανίζεται να είναι συνέπεια του ποιος είναι ικανός να πιέσει ποιον, σε συνδυασμό, σε μεγάλο βαθμό,  και ποιος θα είναι ικανός να πείσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού ότι αναλύει καλύτερα το τι συμβαίνει, πέρα από ιδεολογικές «αγκυλώσεις», και ότι κατέχει  εναλλακτικές λύσεις με το μικρότερο κοινωνικοοικονομικό κόστος. Η μοναδική μακρόπνοη πολιτική είναι η αποδοχή της υπάρχουσας, που στοχεύει στην αναδιάρθρωση του καπιταλισμού.Από κει και πέρα οι μικροπολιτικές με εκλογικό ορίζοντα αντικαθίστανται  από διεκπεραιωτικές πολιτικές κι αυτές πάλι οδηγούν στην μη πολιτική, δηλ. στην πολιτική προσώπων. Υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές και αναλυτές εμφανίζονται  να  αμφισβητούν τις  επιμέρους πολιτικές μέσα από μια ρητορική που ποτέ δεν μεταστοιχειώνεται σε πράξη.

Στα πλαίσια αυτά το ΠΑΣΟΚ θέλει να δώσει την εντύπωση ότι  μπορεί να παρέμβει  στο θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ για να βοηθήσει τη ΔΕΗ και τους πολίτες. Ο  ΣΥΡΙΖΑ πάλι με το σχέδιο πολιτικής απόφασης για την πολιτική συμμαχιών με δυνάμεις «που απεγκλωβίζονται από το μνημόνιο και στρέφονται προς την αριστερά, τους ανεξάρτητους βουλευτές, τα ρεύματα και τις ομάδες που αμφισβητούν πλέον ανοιχτά την πολιτική του Μνημονίου"  θέλει να πείσει για το εφικτό του συμβιβασμού μεταξύ κεφαλαίου και μισθωτών προς όφελος μάλιστα των τελευταίων. Έχοντας για  ιδεολογικό υπόβαθρο έναν ακίνδυνο ακαδημαϊκό μαρξισμό και πρακτική  την μεταρρύθμιση μέσα από τους θεσμούς, προκειμένου να αποκτήσει κυβερνητική  πλειοψηφία δέχεται να  συμμαχήσει με τους πάντες με κοινό σημείο συμφωνίας μια δυσδιάκριτη εναλλακτική λύση που εστιάζει στην αντίθεση, σε ένα ρητορικό επίπεδο,  με τα μνημόνια.   

               Το πρόβλημα δεν είναι όμως ο όψιμος αντιπολιτευτικός λόγος του συγκυβερνώντος  ΠΑΣΟΚ ούτε η διαύγεια του πολιτικού στίγματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο πραγματισμός της οικονομικής λιτότητας  που μοιάζει να έχει γίνει αποδεκτός  σε πολύ μεγάλο  μέρος της κοινωνίας. Τέσσερα χρόνια από τα μνημόνια και οι  διαχωριστικές γραμμές έχουν μετακινηθεί, ακόμα και με όρους παλιότερων διαχωρισμών, ακόμη δεξιότερα. Η αγανάκτηση και η οργή δεν οδήγησαν σε σύγκρουση, ενώ οι επιμέρους κινητοποιήσεις  περιορίζονται σε αιτήματα κλάδων και ομάδων περισσότερο με προσφυγή στους θεσμούς, όπως της δικαιοσύνης. Κι εκείνη συνεπής  στο ρόλο της μέσα στην αστική δημοκρατία δικαιώνει δικαστικούς, ένστολους, αμειβόμενους με ειδικά μισθολόγια,  ενώ αρνείται την επαναπρόσληψη των καθαριστριών στο υπουργείο Οικονομικών, γιατί «η διασφάλιση της συνέχειας της οικονομικής πολιτικής του κράτους κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου με έκτακτες δημοσιονομικές δυσχέρειες εθνικού επιπέδου αποτελεί μείζον αγαθό, συνδεόμενο με το γενικό συμφέρον, σε σχέση με το ατομικό συμφέρον κάθε μιας καθαρίστριας..» Το σκεπτικό της απόφασης του Αρείου Πάγου συνοψίζει  την κυρίαρχη ιδεολογία ταυτίζοντας τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης με το γενικό συμφέρον και εντάσσοντας  τις καθαρίστριες με τα αιτήματά τους  στους  υπονομευτές του. Πόσο αυθαίρετο λοιπόν θα είναι να υποστηριχτεί ότι αυτή η απόφαση δείχνει ακριβώς ποιοι είναι οι δυο κόσμοι που κατ’ ουσίαν  βρίσκονται σε σύγκρουση; Είναι  η εργατική τάξη, που  μοιάζει να  είναι εξαφανισμένη, εναντίον της  κυρίαρχης αστικής  τάξης. Την κυρίαρχης τάξης  με τους συμμάχους της τα  μεσοαστικά στρώματα,  που βρίσκεται παντού, στις ιδέες που μας κατακλύζουν, στον τρόπο ζωής που μας επιβάλλεται με τους μεγάλους συμβιβασμούς,, συναινέσεις και ενσωματώσεις, για να μην αναπτυχθεί εκείνη η δυναμική που αναβλύζει από οροθετημένες ταξικές συλλογικότητες και αλλάξει την παρούσα κατάσταση.