ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

 Στις  δηλώσεις των πολιτικών για την 21^η απριλίου τονίζεται η  σημασία της δημοκρατίας με διάφορες παραλλαγές. Η δημοκρατία λοιπόν στις μέρες μας  είτε  συρρικνώνεται  σε Ελλάδα και Ευρώπη (ΣΥΡΙΖΑ), είτε δοκιμάζεται  από την τρόικα και τους ντόπιους συνεργούς της (ΑΝΕΛ) είτε προκαλείται από τα νεοναζιστικά μορφώματα (ΔΗΜΑΡ), είτε έχει θωρακιστεί με την ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη (Κυβέρνηση), είτε έχει αξία (Ε. Βενιζέλος), είτε κατακτήθηκε και δεν χαρίστηκε  (Κ. Παπούλιας). Μέσα από τις ανακοινώσεις των κομμάτων   αναδεικνύεται   η οπτική τους που συνδέει το μακρινό πραξικόπημα των συνταγματαρχών με τη σημερινή πραγματικότητα.  Η αστική δημοκρατία θεωρείται το όριο των λαϊκών κατακτήσεων και η δικτατορία εμφανίζεται σαν ένα ατύχημα, μια παθογένεια του συστήματος που το ίδιο μάλιστα θεραπεύει.

Το ΚΚΕ στην ανακοίνωσή του εστιάζει και στους λόγους επιβολής της δικτατορίας, που  «επιβλήθηκε έχοντας τη στήριξη τμημάτων της πλουτοκρατίας, κέντρων της αστικής εξουσίας, των ΗΠΑ. Η επιλογή της αστικής τάξης να αξιοποιήσει ως διαχειριστή της εξουσίας της τους συνταγματάρχες αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, πως η δικτατορία του κεφαλαίου μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές. Η στρατιωτική δικτατορία αποτελεί "λύση" για την πλουτοκρατία, όταν δεν μπορεί με κοινοβουλευτικά μέσα να προωθήσει τα αντιλαϊκά της σχέδια, όταν έχει δυσκολίες λόγω και εσωτερικών αντιθέσεων». Κι είναι ακριβώς αυτές οι αιτίες που συνδέουν την επιβολή της δικτατορίας με την επιβολή της οικονομικής εξαθλίωσης στις μέρες μας. Η ανάλυση της κίνησης του καπιταλισμού οδηγεί  στην κατανόηση και της σημερινής κατάστασης, οδηγώντας στο συμπέρασμα πως η βασική αντίθεση συνεχίζει να ξεδιπλώνεται σε δυο πόλους: από τη μια το ντόπιο κεφάλαιο συγχωνευμένο με το ιμπεριαλιστικό σε μια ενότητα που  μεγαλώνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, από την άλλη ένα εργατικό λαϊκό κίνημα κοινωνικής μεταβολής  που πρέπει να κατασταλεί.  

Στην περίοδο της δικτατορίας το μονοπωλιακό και ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο απαλλαγμένο  από κάθε πολιτική και, πολύ περισσότερο, κοινωνική πίεση και έχοντας θέσει το κράτος  κάτω από το συνοπτικό του έλεγχο προώθησε προς το συμφέρον του βαθιές αναπροσαρμογές και πραγματοποίησε μια χωρίς  προηγούμενο  απαλλοτρίωση οικονομικών πόρων ( π.χ.  οι σκανδαλώδεις διευκολύνσεις στον  Τομ Πάππας, το ναυπηγείο Ελευσίνας στον όμιλο Ανδρεάδη,  η μείωση φόρων σε εφοπλιστές κλπ. )

Κι έτσι εντάθηκε  η ιμπεριαλιστική  αφομοίωση της ελληνικής οικονομίας και στην ίδια διαδικασία οξύνθηκαν  παραπέρα οι ανταγωνισμοί  του αμερικανικού και δυτικοευρωπαϊκού  ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου στη χώρα. Το πρόβλημα  των κυρίαρχων ομάδων  ήταν λοιπόν, παράλληλα  με τη σταθεροποίηση των γενικών όρων της καπιταλιστικής παραγωγής, να εξασφαλίσουν και να προωθήσουν η μια σε βάρος της άλλης τις οικονομικές θέσεις τους, και  να υποτάξουν, πιο ορθολογικά,  την ελληνική οικονομία στο σύνολό της  στις ανάγκες της επεκτατικής περιφερειακής στρατηγικής τους.

Κι αν στη περίοδο της δικτατορίας εκδηλώθηκε μια ευρεία ομοψυχία στον πολιτικό κόσμο εναντίον της δικτατορίας κι αυτή έχει ένα ταξικό περιεχόμενο. Στο μέτρο που η δικτατορία ενεργούσε σαν εκτελεστικό όργανο της πολιτικής  του ντόπιου μονοπωλιακού και ιμπεριαλιστικού  κεφαλαίου στρεφόταν ενάντια στο συμφέροντα μιας μερίδας της αστικής τάξης. Επειδή επιπλέον εξέφραζε την επικυριαρχία του  αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έμπαιναν φραγμοί   στα επιμέρους συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής Δυτικής Ευρώπης. Ετσι η δικτατορία δημιούργησε τους όρους για μια πολιτική συνένωση μερίδας της εγχώριας   αστικής τάξης που θίγονταν από τα μονοπώλια με τα ντόπια μονοπωλιακά τμήματα που δένονται με το δυτικοευρωπαϊκό  ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και με αυτό το ίδιο.  Αυτή η προσωρινή συμμαχία, ανταγωνιστική στο βάθος,   στους κόλπους της αστικής τάξης πήρε την έκφρασή της και στο επίπεδο των πολιτικών της εκπροσώπων. Και βέβαια στο μέτρο που η  δικτατορία στράφηκε ενάντια στην εργατική, και αυτή ήταν η κύρια αιχμή της,  δεν αντιμετώπισε καμιά αντίσταση από την αστική  τάξη και τους πολιτικούς της φορείς. Απ’  αυτήν την άποψη η συνένωση του πολιτικού κόσμου είχε σαν βάση τη σιωπηρή έγκριση της εργατικής πολιτικής της δικτατορίας.

Κι αν στο μήνυμά του  ο Ε. Βενιζέλος ανακηρύσσει την μεταπολίτευση σαν την καλύτερη περίοδο μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους αυτό δεν οφείλεται  σε μεγαθυμία της κυρίαρχης τάξης και των πολιτικών της εκφραστών. Αν μετά την πτώση της χούντας άλλαξε το αντικομμουνιστικό αστυνομικό κράτος αυτό έγινε με την πίεση του λαϊκού κινήματος και γι’ αυτό  ακριβώς ένα τμήμα της αστικής τάξης έφτασε στο συμπέρασμα ότι το αστυνομικό κράτος είχε χρεωκοπήσει στην κοινωνική λειτουργία του για την υπεράσπιση των δικών της συμφερόντων. Μόνο που το αστυνομικό κράτος είναι σύμφυτο με τη δομή του καπιταλισμού και ακόμα κι αν κάποιες φορές φαίνεται στον καπιταλισμό σαν απαραίτητο ένα εποικοδόμημα πολιτικής δημοκρατίας, αυτή εξαντλείται με την εκποίησή της στις αγορές όταν τα καπιταλιστικά συμφέροντα το απαιτούν, όπως στις μέρες μας.

Ολες λοιπόν οι πολιτικές δυνάμεις  που καταδικάζουν τη δικτατορία κινούνται με βάση τα ταξικά συμφέροντά τους τα οποία δίνουν  περιεχόμενο και χαράζουν όρια στη γραμμή δράσης τους και λόγων τους. Οι ονομαζόμενες πάλαι ποτέ δημοκρατικές δυνάμεις  της αστικής τάξης ενδιαφέρονται να λύσουν προς όφελός τους  αντιθέσεις   μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, χωρίς όμως να το θέσουν αυτό το ίδιο σε αμφισβήτηση. Κι έτσι το αίτημα για διαφύλαξη της δημοκρατίας παρουσιάζεται αποκομμένο από τις ταξικές σχέσεις και αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας κι εμφανίζονται υπερασπιστές της οι ίδιοι οι  πολιτικοί φορείς μονοπωλιακών και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Επειδή λοιπόν  οι πολιτικές δυνάμεις  εκφράζουν τάσεις και στόχους της τάξης  που εκπροσωπούν, η κυρίαρχη τάξη με το πολιτικό της σύστημα στην προσπάθεια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ξαναχτίζει πετραδάκι πετραδάκι το  αντικομμουνιστικό αστυνομικό  μετεμφυλιακό κράτος με την ευγενή χορηγία και πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για να διασφαλίσει ώστε να μην εγκαθιδρυθεί ή τουλάχιστον να γίνει σεβαστή μια λαϊκή κυριαρχία.