ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΙ;

Κυβέρνηση, ΜΜΕ πανηγυρίζουν την επιτυχημένη έξοδο της Ελλάδας στις αγορές και ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς ξαναβγάζει διάγγελμα, όπως έκανε και για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, για να ευχαριστήσει τον ελληνικό λαό για τις «θυσίες και την ωριμότητά του», τον κάθε έλληνα βουλευτή που «με πατριωτισμό στήριξε …γενναίες μεταρρυθμίσεις»  να μας διαβεβαιώσει «ότι θα τα καταφέρουμε …αφήνοντας πίσω κάποιους στη κακομοιριά και τη μιζέρια τους» και να εκφράσει την επιθυμία του για τη διατήρηση της ενότητα όλων των ελλήνων για την περιφρούρηση των θυσιών και των αποτελεσμάτων αυτών των θυσιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίζει την κριτική του στις προεκλογικές σκοπιμότητες που εξυπηρετεί ο χρόνος εξόδου στις αγορές  και στην αποδυνάμωση των διαπραγματευτικών ικανοτήτων  της χώρας για τη διευθέτηση του χρέους, ώστε να γίνει βιώσιμο, ενώ  ο Α. Τσίπρας από το Παρίσι ζητά «να ανακόψουμε τον  νεοφιλελευθερισμός και τη γερμανική Ευρώπη …να ανακτήσουμε τη δημοκρατία. Τις εργασιακές και κοινωνικές εγγυήσεις …»

               Στο διάγγελμα του Α. Σαμαρά, τις θριαμβολογίες των ΜΜΕ οι δράσεις  της κυβέρνησης και οι κοινωνικοπολιτικές στοχεύσεις της εκλαμβάνονται ως κάτι το ταυτιζόμενο με το συνολικό συμφέρον του λαού. Η διαρκώς διακηρυσσόμενη εθνική αποστολή τους από όλους που ασκούν εξουσία μοιάζει να επιδιώκει να αποδείξει  την ύπαρξη κοινών συμφερόντων  που υπερβαίνουν τάξεις,  πολιτικές αντιπαραθέσεις και στρατηγικές. Στις θριαμβολογίες, στα πλαίσια  της κυρίαρχης ιδεολογίας, των ΜΜΕ, ηλεκτρονικών και έντυπων, οι επιλογές της κυρίαρχης εξουσίας για λιτότητα και εξαθλίωση εμφανίζονται  ως το γενικό συμφέρον της κοινωνίας, ως τάξη πραγμάτων που  αντιστοιχεί στα εθνικά συμφέροντα.

               Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνοντας   την  κριτική του στην ασκούμενη πολιτική της Α. Μέρκελ και στον νεοφιλελευθερισμό δείχνει πως οι πολιτικές στοχεύσεις του δεν είναι κάτι ποιοτικά διαφορετικό από την προσαρμογή και  συναίνεση που και  πριν από την κρίση   η σοσιαλδημοκρατική υπόσχεση μετατροπής της Ευρώπης σε καπιταλιστικό παράδεισο επεδίωκε. Ο λόγος του, αν και αντιπολιτευτικός  σε πρόσωπα της κυβέρνησης και  στο πρόγραμμά της, μη αγγίζοντας τα δομικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής παραγωγής καταλήγει να λειτουργεί  ως παράγοντας συνοχής και νομιμοποίησης της καπιταλιστικής κοινωνίας, εφόσον η όποια εναλλακτική λύση πάλι μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού πρέπει να αναζητηθεί. Ολόκληρη η κοινωνία  να συνεχίσει  με τη συναίνεσή της  να οργανώνεται  με βάση τα μακροπρόθεσμα καπιταλιστικά συμφέροντα, τα οποία είναι θέμα προσώπων και πολιτικών επιλογών τους να ταυτιστούν με τα συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας.

 Και κάπως  έτσι διασφαλίζεται η διατήρηση συνοχής του  καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού μέσα από την εμπέδωση των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του κεφαλαίου.

Και κάπως έτσι εδραιώνεται  στη συνείδησή μας η αντίληψη, που ενισχύεται από τα ΜΜΕ και πατά στην κυρίαρχη ιδεολογία, για την υπερταξική, υπερκομματική λειτουργία των κρατικών μηχανισμών προς το συμφέρον όλων των πολιτών που δεν μας επιτρέπει να  κατανοήσουμε την πολιτική πραγματικότητα και να συνειδητοποιήσουμε τη θέση μας σ’ αυτή, ακόμα και σε πείσμα της κοινής λογικής.

Και κάπως έτσι νιώθουμε παγιδευμένοι. Μικροαστοί, μεσοαστοί με τα εισοδήματά τους συρρικνωμένα, φοβισμένοι κι ανασφαλείς, οι επιλογές μας είναι ανάμεσα  στην πίστη στο success story του Α. Σαμαρά, με την ευγενική χορηγία και των Βρυξελλών, και στην ελπίδα για πραγματοποίηση των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Και σαν εναλλακτική πάντα ελπίζουμε στο θαύμα  της εμφάνισης ενός ηγέτη που θα μας οδηγήσει στη γή της επαγγελίας –υπεράνω κομμάτων βέβαια και ιδεολογιών. Κι αν είναι φασίστας αρκεί να μην το δηλώσει.          

Και κάπως έτσι όλη αυτή η πλειοψηφία των μικρομεσαίων και μικροαστών  που χρόνια ολόκληρα  ήταν βολεμένη στις αυταπάτες των μικροεξουσιών της παγιδευμένη τώρα στην εικονική πραγματικότητα του κυρίαρχου λόγου μοιάζει παραιτημένη κι ανήμπορη. Γι’  αυτό και ο κυρίαρχος λόγος αυτούς έχει κυρίως σαν αποδέκτες.

Και κάπως έτσι η  οικονομική κρίση δεν έχει προξενήσει τις οξύτητες που θα αντιστοιχούσαν στις συνέπειες που προκάλεσε και ενώ  δημιουργεί προϋποθέσεις αντίδρασης αυτές είναι σποραδικές σχεδόν μεμονωμένες. ¨Όμως κι έτσι φαίνεται πως η κυρίαρχη εξουσία τις φοβάται. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να ερμηνευτούν οι δικαστικές αποφάσεις για τους χαλυβουργούς  που κατηγορούνταν για παραβίαση δικαστικής απόφασης και παράνομης βίας στη διάρκεια της πολύμηνης απεργίας τους;

Η  εργατική τάξη δεν έχει εξαφανιστεί, είναι απέναντι από το κεφάλαιο και τη δική της δύναμη φοβάται το κεφάλαιο. Κι αν ακόμα μεγάλη της πλειοψηφία δεν έχει αποκτήσει  συνείδηση του συνολικού της συμφέροντος σαν τάξης, έχει όμως  τη δυνατότητα ν’  αποτελέσει δυναμικά την αποφασιστική δύναμη της σημερινής κοινωνία, αν ελευθερωθεί από τα ιδεολογικά δεσμά της αστικής τάξης.

Οσο βαθαίνει η οικονομική κρίση τόσο πιο ξεκάθαρα αναδύονται και μορφοποιούνται τα ταξικά συμφέροντα και τόσο πιο διαφανές θα γίνεται ότι τα   διαγγέλματα, οι εξαγγελίες και υποσχέσεις είναι κάποια από τα όπλα της κυρίαρχης τάξης στην  πάλη των τάξεων που πραγματοποιείται και σε θεωρητικό-ιδεολογικό πεδίο