ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ;

   Τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μας πληροφορούν ότι τα πρώτα σχέδια νόμου που προωθήθηκαν στην ουκρανική βουλή θέτουν εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, αποποινικοποιούν τη ναζιστική προπαγάνδα, απαγορεύουν  όλες τις μειονοτικές  γλώσσες, της ελληνικής περιλαμβανομένης.

Στην κοινή ανακοίνωση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, η οποία συντάχθηκε από το ΚΚΕ και το Γερμανικό ΚΚ επισημαίνεται  πως ««Οι τελευταίες δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία δεν αποτελούν "νίκη της δημοκρατίας", δήθεν των "επαναστατών", όπως περιγράφεται από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ και της ΕΕ, αλλά μια επικίνδυνη εξέλιξη, πρώτα απ' όλα για τον ίδιο τον λαό της Ουκρανίας» γιατί «Στην πολιτική "επιφάνεια" αναρριχήθηκαν, με τη βοήθεια ΕΕ και ΗΠΑ, αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις, ιδεολογικοί απόγονοι των ναζί, που …μεθοδεύουν ακόμη πολιτικές διώξεις και απαγορεύσεις κομμάτων, πρώτα απ' όλα κατά των κομμουνιστών, ακόμη και ρατσιστικά νομοθετήματα…»

Να που κοντά ενενήντα χρόνια μετά την ανάληψη εξουσίας από το Μουσολίνι στην Ιταλία σε ένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος, στην Ουκρανία με τη βοήθεια της ΕΕ σχηματίζεται κυβέρνηση από κόμματα που συμπεριλαμβάνουν και τα εθνικιστικά –φασιστικά τα οποία αποτέλεσαν τις ομάδες  κρούσης στις συγκρούσεις των προηγούμενων ημερών. Ναζιστές αναλαμβάνουν εξουσία σε ευρωπαϊκό κράτος. Σκέφτεται κανείς το δρόμο που διήνυσε η ΕΕ από τις κραυγαλέες αντιδράσεις της το 2000 εναντίον της κυβέρνησης συνασπισμού στην Αυστρία μέχρι την αποδοχή από μέρους της μιας κυβέρνησης με συμμετοχή φασιστών. Τότε, όταν το ακροδεξιό κόμμα της Ελευθερίας του Χάιντερ σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, η ΕΕ έδειξε πως σφόδρα ανησύχησε και προχώρησε σε κυρώσεις, οι οποίες άρθηκαν όταν  η επιτροπή σοφών που πρότεινε το Ευρωκοινοβούλιο αποφάνθηκε πως το κόμμα της ελευθερίας  δεν παραβίαζε  δημοκρατικές αρχές. Κι έτσι ξεκίνησε απροκάλυπτα πια η αποενοχοποίηση ακροδεξιών σχηματισμών και οι κάθε είδους συνδυασμοί και συμβιβασμοί με την ...επάρατη άκρα δεξιά έγιναν δυνατοί ανά την Ευρώπη. Πολλά κόμματα που δήλωναν πως  δεν ήταν ακροδεξιά, για να αποκτήσουν  εξωτερικά σημάδια δύναμης και αντιπαλότητας προς το καταστημένο, απροκάλυπτα  δανείστηκαν  ορισμένα στοιχεία  από τις ακροδεξιές λαϊκίστικες κορώνες, διεισδύοντας έτσι για αρχή ο ρατσιστικός λόγος στο δημόσιο. Κι έτσι κάπως ετοιμάζεται το έδαφος για  την ανοχή και βέβαια σιγά σιγά και την επιδοκιμασία σε πιο δεξιά πολιτικά σχήματα, ενώ παράλληλα βαθαίνει ο εκφασισμός της κοινωνίας των ευρωπαϊκών χωρών παράλληλα με το βάθεμα και της οικονομικής κρίσης. Μέχρι που καταλήξαμε σε μια κυβέρνηση φασιστών με τις ευλογίες της ΕΕ σε χώρα της Ευρώπης. Το πέρασμα από αστικοδημοκρατικές μορφές διακυβέρνησης στις φασιστικές  που ξεκινά  στην Ουκρανία με τη συμμετοχή μάλιστα, όπως δείχνουν, με την επιφύλαξη πάντα ότι συμμετέχουν πολλά απ' αυτά στον πόλεμο της προπαγάνδας, τα ΜΜΕ, και του λαϊκού παράγοντα δείχνει πως οι καπιταλιστικές δυνάμεις  μπαίνουν στην τελική ευθεία αναμέτρησης για τους ενεργειακούς πόρους, που οδηγεί στη ένοπλη σύρραξη.

Το καπιταλιστικό  σύστημα οδηγείται σε ανοχή, εύνοια και αποδοχή προς κάθε φασιστικό μόρφωμα, όπως τα χρόνια του μεσοπολέμου, τότε που τροφοδοτούνταν ένα πανευρωπαϊκό κύμα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και των κομμουνιστών τους οποίους υποστήριζε  σε κάθε χώρα. Μετά το τέλος μάλιστα  του πολέμου έγιναν φιλότιμες προσπάθειες να αποδοθούν όλες οι αιτίες των συμφορών στον Χίτλερ και τους ναζιστές του, των οποίων η δύναμή που απέκτησαν πρωτίστως θεωρούνταν συνέπεια της  ταπεινωτικής συμπεριφοράς των αγγλογάλλων νικητών του Α παγκοσμίου πολέμου απέναντι στη Γερμανία του Κάιζερ και των κοινωνικών ταραχών που προκαλούσαν οι κομμουνιστές. Ο Χίτλερ όμως δεν θα αποκτούσε τόση  στρατιωτική δύναμη αν οι αγγλογάλλοι δεν έδειχναν στο ξεκίνημά του  μια …περίεργη ανοχή. Το Μάρτη του 1936 η είσοδος των γερμανικών στρατευμάτων στη Ρηνανία προκάλεσε χλιαρή αντίδραση, απλώς διαμαρτυρίες στη γαλλική εθνοσυνέλευση. Ο ίδιος ο Μουσολίνι  είχε γίνει ίνδαλμα των ανα την Ευρώπη συντηρητικών που ήταν ευνοϊκοί  στην κατάκτηση της Αιθιοπίας παρά τις άνευ περιεχομένου απειλές από τη Βουλή των Κοινοτήτων. Ο φασισμός αποκαθιστούσε και ενίσχυε την κλονισμένη από την κρίση άρχουσα τάξη.

Το κυρίαρχο λοιπόν σύστημα πατώντας σε πραγματικές ανάγκες, εκμεταλλευόμενο οποιαδήποτε πολιτική  ανωμαλία που  μάλιστα θεωρεί γι’  αυτό  υπεύθυνες  τις εργατικές διεκδικήσεις,   μπορεί  να μετατρέψει  το φασισμό από έναν …έξυπνο χειρισμό για διάσωση των συμφερόντων του  σε πραγματικό  μαζικό φαινόμενο. Σ’  αυτό βοηθά η αρχική αντιαστική και αντικαπιταλιστική ρητορική των φασιστικών κινημάτων που βέβαια όταν φθάνουν  στην εξουσία λησμονούν ολοσχερώς. Σε κάθε χώρα βέβαια ο φασισμός μπορεί να παρουσιάζεται με διαφορετικά χαρακτηριστικά, να εμφανίζεται διαφορετικός στο λόγο και στο διάκοσμό του.  Κάθε φασισμός εξαντλεί τα συνθήματα και τα σύμβολα του στο πατριωτικό ρεπερτόριο της δικής του χώρας και ιστορίας και πολιτισμού του, αλλά όλοι οι φασισμοί μοιάζουν μεταξύ τους στα έργα τους, όλοι χρησιμοποιούν τη βία, όλοι στρέφονται εναντίον των υποτελών τάξεων εξυπηρετώντας τα καπιταλιστικά συμφέροντα.

Και στις μέρες μας είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση που, όσο και να  ισχυρίζεται πως υποστηρίζει τη δημοκρατία και  την ελευθερία με τις παρωδίες της άμεσης δημοκρατίας στην  πλατεία της ανεξαρτησίας του Κιέβου, στην Ουκρανία απέβαλε το δημοκρατικό της μανδύα.  Δεν διαμορφώνονται  πια συνθήκες εκκόλαψης του φασισμού, το φίδι βγήκε από το αυγό του και η ΕΕ απροκάλυπτα τον χρησιμοποιεί για  την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων για τα οποία ιδρύθηκε.

Και μετά την Ουκρανία ποιος έχει σειρά;