ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ

            Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια  βελουδένιες, έγχρωμες, δημοκρατικές επαναστάσεις, κατά το ειδησεογραφικά πρακτορεία, περιφέρονται ανά την Ευρώπη. Η πρώτη ξεκίνησε από τη χαρούμενη πορεία των αυτοκινήτων των ανατολικοβερολινέζων κατά την είσοδό τους, μέσα από τα φυλάκια του τείχους του Βερολίνου, στον καπιταλισμό, και καταλήγει, μέχρι τώρα, ματωμένη στην Ουκρανία.

               Εικοσιπέντε σχεδόν χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και η καπιταλιστική Δύση συνεχίζει να γίνεται πειστική χρησιμοποιώντας  τα ίδια όπλα  που χρησιμοποιούσε στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου ενάντια στο σοβιετικό κομμουνισμό. Η άνθιση της δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού, της ελευθερίας της σκέψης θεωρούνται ακόμα εκδηλώσεις οργανικά δεμένες  με την ίδια τη φύση του  δυτικού πολιτισμού, ακόμα κι αν ζούμε την  κατεδάφισή τους.

               Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια μετά την καταστροφή του σοβιετικού μοντέλου στη χώρα όπου συντελέστηκε κι αυτό δεν ακολουθήθηκε από καμιά άνθιση,  την υποσχόμενη από τη δυτική  ιδεολογία και προπαγάνδα, αλλά αντίθετα  από μια αυξανόμενη αποσύνθεση σε όλους  τους τομείς της κοινωνίας, -πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό, κοινωνικό.

               Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια με διαλυμένα τα κομμουνιστικά κινήματα στην Ευρώπη η κυρίαρχη ιδεολογία της δεν είναι απλά μετακομμουνιστική αλλά πρωτίστως και κυρίως αντικομμουνιστική, αποκαλύπτοντας εμμέσως τον πραγματικό της αντίπαλο.

               Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια  κυριαρχίας μιας μοναδικής υπερδύναμης, ΗΠΑ, αναδύονται ξανά νέα κέντρα αποφάσεων, στην ευρωπαϊκή  γειτονιά η ΕΕ  της Γερμανίας και η καπιταλιστική  Ρωσία συμπεριλαμβάνονται, που μοιράζονται ή επιδιώκουν να συμμετέχουν  σε διαφορετικό βαθμό  ως προς τις ευθύνες  και το γεωγραφικό χώρο στη διαχείριση των διεθνών εξελίξεων. Νέες δυνάμεις εκφράζουν την κυριαρχία της εμπορευματικής και χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης που ενώ οδηγείται σε υπερεθνικές ολοκληρώσεις από τη μια,  από την άλλη ευνοεί, σε αναζήτηση ισορροπιών,  εθνικούς κατακερματισμούς των υπολειμμάτων από  παλιές ενώσεις και συνασπισμούς. Αφού έγινε μια αναδιάταξη του γεωπολιτικού χώρου στα Βαλκάνια  στη δεκαετία του ’90, με την ισορροπία να παραμένει εύθραυστη, στην Ευρασία δεν σταμάτησε ποτέ  η εδραίωση των νέων κρατικών μορφωμάτων να απειλείται και αυτά να αποσταθεροποιούνται,  εκεί όπου τα  πετρελαϊκά συμφέροντα και ο έλεγχος των ενεργειακών οδών  από διεθνή κέντρα  δεν συνάδουν με τις  μεταξύ τους επιδιώξεις και των  ντόπιων ελιτ.

               Σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια από το διαφημιζόμενο τέλος της ιστορίας και οι συγκρούσεις και συρράξεις όλο και πλησιάζουν την ευρωπαϊκή μητρόπολη, με τους λαούς της να ψάχνουν να βρουν την καλή ιμπεριαλιστική δύναμη για ν’  ακουμπήσουν πάνω της και να βρουν προστασία.

               Γιατί δεν είναι που νίκησε ο καπιταλισμός, είναι που υποτιμήθηκε η δυνατότητα για μαζική κατήχηση  όλου του κόσμου στην  αστική ιδεολογία, η οποία διαμόρφωσε το κατάλληλο κλίμα στο εξίσου πολύ σημαντικό πεδίο του τρόπου σκέψης και ανάλυσης της πραγματικότητας ώστε να γίνονται ακίνδυνες ακόμα και οι αντιδράσεις ενάντια σε αποφάσεις των κυρίαρχων κέντρων.

               Στις εικόνες που έρχονται από την Ουκρανία πέρα από τις προσωπικές δραματικές περιπτώσεις που μετατρέπονται σε reality ακολουθείται η ίδια σκηνοθεσία. Την είδαμε στο Ιράκ όπου η  αμερικανική επέμβαση στρεφόταν εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν και  η σκηνοθεσία περιλάμβανε ενώπιον μερικών εκατοντάδων  ανθρώπων το γκρέμισμα των αγαλμάτων του, την ξενάγηση των τηλεθεατών στα ανάκτορά του. Η ίδια σκηνοθεσία  και στην Ουκρανία, μόνο που εδώ είναι πιο αποκαλυπτική των προθέσεων του σκηνοθέτη. Είναι το άγαλμα του Λένιν που γκρεμίζεται, τη στιγμή που ούτε ο Γιανουκόβιτς είναι κομμουνιστής και φυσικά ούτε η Ρωσία του Β. Πούτιν.

               Είναι  λοιπόν καθοριστικό για τις εξελίξεις ο ιδεολογικός αγώνας που γίνεται και οι συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγεται. Το ζήτημα παίζεται  στο επίπεδο  των πολιτικών προσανατολισμών και της προοπτικής των λαϊκών κινητοποιήσεων.  Γι’ αυτό το άγαλμα του Λένιν πρέπει να γκρεμιστεί κι ας έχει καταρρεύσει η Σοβιετική Ενωση. Για να γκρεμιστούν και όλα όσα ο Λένιν αντιπροσωπεύει, να κατεδαφιστούν όλα τα οράματα,  για να υποταγούν όλοι στους κανόνες της κυρίαρχης πολιτικής, για να μην αναζητηθούν οι λόγοι που συντείνουν ώστε η πραγματικότητα να είναι αυτή που είναι, να μην αναλυθούν οι όροι εκμετάλλευσης  των ανθρώπων  με σκοπό την κατάργησή της, να μη μετασχηματισθεί η κοινωνία.

               Όλα είναι θέμα κακών - καλών  ηγετών που εναλλάσσονται στην εξουσία που η μορφή της όμως δεν πρέπει να αμφισβητείται, εφόσον η Δύση την έχει βαπτίσει δημοκρατία. Η μεταρρύθμιση και η αλλαγή μπορεί να έχει γίνει  έσχατος στόχος και ιδεολογία,  μπορεί η παγκόσμια κοινωνία να δείχνει  πως  μεταβάλλεται  διαρκώς, όμως δεν επιτρέπεται να  αλλάζει κάτι ουσιαστικά. Οι αλλαγές στις κοινωνικές δομές το πολύ πολύ να   είναι  εσωτερικού  χαρακτήρα,  να εκφράζουν  την ανάγκη μεταρρύθμισης  ενός συστήματος υπό την επήρεια των αλλαγών που συμβαίνουν  εντός του. Κι έτσι και οι υποτελείς τάξεις να μην μπορούν να συγκροτήσουν ενσυνείδητα μια τάξη με σκέψη, δράση στόχους που να τους ενώνουν,  να  εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην αλλαγή, ακριβώς επειδή  η παρούσα κατάσταση είναι ανυπόφορη, αδιανόητη, αβίωτη, και κυρίως ακατανόητη κι επομένως έτσι να μην παράγεται  σκέψη για την υπέρβασή της, για το μετασχηματισμό στο αντίθετό της.

               Ο καπιταλισμός αναπαράγει τον εαυτό του, με τέτοιο τρόπο που οι διάφορες αλλαγές να τον καθιστούν αγνώριστο αλλά όχι διαφορετικό, ενώ οι μεταμορφώσεις του δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα που ο λόγος της κυρίαρχης ιδεολογίας επιχειρεί να κατασκευάσει.