ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΜΥΛΟΠΕΤΡΕΣ

Στην Ουκρανία η πρωτεύουσά της φλέγεται και οι χώρες-μέλη της ΕΕ φαίνεται, σύμφωνα με την ειδησεογραφία,  πως καταλήγουν στην ανάγκη επιβολής κυρώσεων εναντίον της, όπως απαγόρευση σε ηγετικά στελέχη της χώρας να ταξιδεύουν εντός ΕΕ και το πάγωμα των περιουσιακών τους στοιχείων, με το  Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ και τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να καταδικάζουν και πάλι τις «απαράδεκτες, αχαρακτήριστες πράξεις» στην Ουκρανία, διαβεβαιώνοντας ότι οι υπεύθυνοι θα «τιμωρηθούν».

               Στην Κύπρο έχει αρχίσει η δρομολόγηση ραγδαίων εξελίξεων, με καταλυτική την επίδραση του αμερικανικού παράγοντα, για λύση του κυπριακού ζητήματος στη βάση ενός ανανεωμένου σχεδίου Ανάν.

                Και στις δυο περιοχές με διαφορετικά μέσα γίνονται  προσπάθειες, οι οποίες  έχουν και συνοχή  και μακροπρόθεσμες στοχεύσεις και  πατούν πάνω σε πραγματικές ανάγκες και αντιθέσεις,  για έλεγχο και εκμετάλλευση περιοχών και ανθρώπων. Επομένως,  η ανάλυση, η αναζήτηση  και η προσπάθεια  συγκόλλησης των τεμαχισμένων όψεων της πραγματικότητας δεν μπορεί να βλέπει μεμονωμένα και αποκομμένες  μεταξύ τους  τις  επεμβάσεις και παρεμβάσεις ανά την υφήλιο,  τις συρράξεις.  Όλα αυτά είναι τα μέσα, τα εργαλεία  που χρησιμοποιούνται για  αναδιάταξη του γεωπολιτικού χώρου, για τη διαμόρφωση  των νέων συσχετισμών στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Και βέβαια οι παρεμβατικές και επεμβατικές δραστηριότητες ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενδυναμώνονται ιδεολογικά μέσα από διεθνή  συστήματα και οργανισμούς, όπως  ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ κλπ. που όλο πιο ξεκάθαρα μετεξελίσσονται σε πολιτικά εργαλεία  θεσμικής εδραίωσης  του επεμβατικού δικαιώματος των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

 ¨Όπως πριν δεκαπέντε χρόνια τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων, μαζί με τις  ΗΠΑ, με το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας έκαναν αποδεκτή στην ευρωπαϊκή  κοινή γνώμη την επέμβαση δημιουργώντας ένα πλαίσιο οικονομικής και ιδεολογικής στήριξης  για να  διευκολύνονται οι  επεμβάσεις για πραγματοποίηση των  ιμπεριαλιστικών στόχων, το ίδιο γίνεται και τώρα στην Ουκρανία, με τους φασίστες μάλιστα τώρα ξεκάθαρα να συνδράμουν. Κι αν υπάρχει ελλιπής γνώση για τις αντιτιθέμενες παρατάξεις και το συσχετισμό των δυνάμεών τους,  για τις αντιστάσεις εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων και πολιτικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται διαφορετικά  τα συμφέροντά τους είναι όμως ξεκάθαρο ότι οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν έχουν κανένα πρόβλημα, έστω και εμμέσως, χρησιμοποιώντας βία να προκαλέσουν ή να εκμεταλλευτούν τις ταξικές ή άλλες αντιθέσεις προς όφελός τους.

               Έναν αιώνα πριν ο Β. Λένιν στο «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» υπογράμμιζε: «Ορισμένοι αστοί συγγραφείς …εκφράζανε τη γνώμη ότι τα διεθνή καρτέλ, σαν μια από τις πιο ανάγλυφες εκδηλώσεις διεθνοποίησης του κεφαλαίου, δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζουμε ότι στις συνθήκες του καπιταλισμού μπορεί να επικρατήσει  η ειρήνη ανάμεσα στους λαούς. Η γνώμη αυτή  θεωρητικά είναι τελείως  ανόητη και πρακτικά  είναι σοφιστεία και μέθοδος ποταπής υπεράσπισης  του χειρότερου οπορτουνισμού. Τα διεθνή καρτέλ δείχνουν  ως ποιο βαθμό έχουν αναπτυχθεί σήμερα τα καπιταλιστικά μονοπώλια  και για ποιο πράγμα  γίνεται η πάλη ανάμεσα στις ενώσεις   των καπιταλιστών. Αυτό το τελευταίο περιστατικό είναι το σπουδαιότερο. Μόνο αυτό  μας εξηγεί το ιστορικοκοινωνικό νόημα  αυτού που γίνεται, γιατί η μορφή  της πάλης  μπορεί να αλλάζει και αλλάζει συνεχώς σε εξάρτηση από διάφορες, σχετικά μερικότερες και προσωρινές αιτίες, η ουσία όμως της πάλης, το ταξικό της περιεχόμενο δεν μπορεί ν’  αλλάξει καθόλου, όσο θα υπάρχουν τάξεις. Είναι ευνόητο ότι είναι προς το συμφέρον, λ.χ. της γερμανικής αστικής τάξης …να σκεπάζει το περιεχόμενο  της σύγχρονης  οικονομικής πάλης (τα μοίρασμα του κόσμου) και να υπογραμμίζει πότε τη μια  και πότε την άλλη μορφή αυτής της πάλης. …Οι καπιταλιστές μοιράζουν τον κόσμο όχι από κάποια ιδιαίτερη κακία τους, αλλά γιατί ο βαθμός συγκέντρωσης που επιτεύχθηκε τους αναγκάζει  να πάρουν αυτό  το δρόμο για να βγάζουν κέρδος. Συγκεκριμένα  τον μοιράζουν «ανάλογα με  τα κεφάλαιά τους», «ανάλογα με τη δύναμή τους», -άλλος τρόπος  μοιράσματος δεν μπορεί να υπάρχει μέσα στο σύστημα   της εμπορευματικής παραγωγής και του καπιταλισμού. Η δύναμη όμως αλλάζει ανάλογα με την οικονομική και πολιτική ανάπτυξη. Για να καταλάβουμε αυτό που γίνεται, πρέπει να  ξέρουμε  ποια προβλήματα λύνονται με της αλλαγές στο συσχετισμό  των δυνάμεων, ενώ το ζήτημα, αν αυτές οι αλλαγές είναι «καθαρά»  οικονομικές ή εξωοικονομικές (λ.χ. πολεμικές) είναι δευτερεύον ζήτημα και δεν μπορεί να αλλάξει καθόλου τις βασικές απόψεις για τη νεότατη εποχή του καπιταλισμού. Όταν υποκαθιστά κανείς το ζήτημα του περιεχομένου της πάλης και των συναλλαγών ανάμεσα στις ενώσεις των καπιταλιστών με το ζήτημα της μορφής της πάλης και των συναλλαγών(σήμερα ειρηνικής, αύριο όχι ειρηνικής, μεθαύριο πάλι  όχι ειρηνικής) σημαίνει ότι ξεπέφτει  στο ρόλο του σοφιστή».