ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

Στο μέτωπο των κυβερνητικών αποφάσεων αυτή την εβδομάδα υλοποιείται μια ακόμα …μεταρρύθμιση στην Υγεία, που προϋποθέτει  κλείσιμο των πολυϊατρείων και διαθεσιμότητα του προσωπικού. Σύμφωνα με ανακοινώσεις του υπουργείου Υγείας δεν κλείνουν ιατρεία αλλά παύουν προσωρινά να λειτουργούν για ένα μήνα   –όσο για να ολοκληρωθεί η διαδικασία   μετατροπής του ΕΟΠΥΥ σε αγοραστή υπηρεσιών υγείας και η μεταφορά των μονάδων του ΕΟΠΥΥ στις Υγειονομικές Περιφέρειες. Στο διάστημα αυτό θα εξυπηρετούνται, κατά τον υπουργό Α.Γεωργιάδη, οι πολίτες με τον ίδιο τρόπο που εξυπηρετούνται όλο το διάστημα της απεργίας των γιατρών, υπενθυμίζοντας με νόημα πως όσοι φωνάζουν τώρα με το κλείσιμο των πολυϊατρείων  τους τρεις μήνες της απεργίας δεν αντιδρούσαν και επισημαίνοντας απειλητικά  ότι  όσοι δεν παραδώσουν το υλικό των πολυϊατρείων θα είναι υπεύθυνοι για την οποιαδήποτε ζημιά.

           Στο μέτωπο  των επιχειρήσεων, από τη Δευτέρα στην Χαλυβουργική των αφων Αγγελόπουλων  μπαίνει σε διαθεσιμότητα το 95% των εργαζομένων με το 50% του μισθού τους, αφού βέβαια είχαν προηγηθεί εθελούσιες έξοδοι, περικοπές μισθών κατά 20% κλπ. και απεργία των εργαζομένων στις 28 Ιανουαρίου που ζητούσαν φθηνό ρεύμα για τη χαλυβουργία. Στη χαλυβουργία του Βόλου τον Ιανουάριο ανακοινώθηκε ότι 40 από τις 52 συμβάσεις  εργαζομένων δεν θα ανανεωθούν και αποδίδεται από τον πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων η ευθύνη γι’  αυτό στην κυβέρνηση που δεν εκπλήρωσε τις υποσχέσεις για το βιομηχανικό ρεύμα, παρόλες τις θυσίες των εργαζομένων για να κρατήσουν  όρθια τη βιομηχανία.

              Θεσμοί, πολιτικές δυνάμεις προς δόξαν του  κεφαλαίου αναδιατάσσονται και τροποποιούνται, το πολιτικοϊδεολογικό πρόσωπο της κοινωνίας μας  αλλάζει δραματικά, ενώ κυριαρχούν  διευθετήσεις διαχειριστικού –τεχνοκρατικού  χαρακτήρα και διακηρύττεται ότι  μια νέα πολιτική αναζητείται, με τον ΣΥΡΙΖΑ, στα  καθ’ ημάς,  να  βεβαιώνει ότι τη βρήκε. Κι εμείς νιώθουμε σαν γρανάζια μιας τεράστιας μηχανής που κινείται ανεξάρτητα από τη θέλησή μας, χωρίς να την ελέγχουμε και να την κατανοούμε. Η εκβιάζουσα μάλιστα λογική  της επιχειρηματολογίας της κυρίαρχης τάξης και των παρατρεχάμενών της  υποδεικνύει το κοινωνικό κράτος και τα  πολλά δικαιώματα των  εργαζομένων  σαν την αιτία που υπονομεύει  και τελικά καταστρέφει εκείνο το παραγωγικό σύστημα  με τους καρπούς  του οποίου  αυτό το κράτος θα εκπλήρωνε τις υποσχέσεις του. Στην πραγματικότητα το κοινωνικό κράτος κατέστησε  την εκμετάλλευση από το κεφάλαιο της εργατικής δύναμης πιο πολύπλοκη καθιστώντας ακόμα και την ανεργία για πολλούς μισθωτούς λιγότερο αφόρητη, εξουδετερώνοντας έτσι εν μέρει τον μηχανισμό του εφεδρικού στρατού των ανέργων. Γι΄ αυτό και απαιτείται η  καταστροφή του κοινωνικού κράτους που μακροπρόθεσμα συνοδεύεται και με  περιστολή της αστικής δημοκρατίας και της λειτουργίας των συνδικάτων.

      Ο συνδικαλισμός κατευθύνεται εδώ και καιρό να αφορά μια ελίτ της εργασίας, για να σχηματιστεί μια συμμαχία με τα αφεντικά και το κράτος ώστε να περιθωριοποιηθεί η πλειοψηφία του πληθυσμού. Κι έτσι ενώ θα επικρέμαται η απειλή της σύνθλιψης  και αποκλεισμού της πλειοψηφικής μάζας των στερημένων από την εργασία και από κάθε δικαίωμα, θα είναι πιο εύκολο για την  κυρίαρχη εξουσία  να φτάσει στο σημείο να καταστείλει τις διαμαρτυρίες της με αυταρχικό τρόπο, ακόμα κι αν  τηρούνται τα  νόμιμα προσχήματα  μιας εξουσίας που θα ασκείται με τη μεσολάβηση του κράτους όπου το συνδικάτο θα είναι κομμάτι του. Απονευρωμένος ο συνδικαλισμός χωρίς ταξικές αναφορές καταλήγει να θεωρεί ότι θα πρέπει ν’  αγωνιστεί για τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Και  στις διαμαρτυρίες που γίνονται από τους γιατρούς τώρα, τους διοικητικούς υπαλλήλους πιο  πριν  ή ακόμα και από τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ,  παρόλη την  επαναστατική πολλές φορές φρασεολογία  δίνεται  η εντύπωση ότι αποφεύγεται  να δοθεί  ταξικός χαρακτήρας  στις κινητοποιήσεις. Στη χαλυβουργία μάλιστα ακόμη και η απεργία χρησιμοποιήθηκε για άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση προς όφελος της επιχείρησης, ταυτίζοντας οι εργαζόμενοι τα συμφέροντά τους μ’  αυτήν.

      Εξάλλου η πλειοψηφία από μας πιστεύουμε όταν  μας λένε ότι μια τεχνολογική καινοτομία ή μια επένδυση κεφαλαίου με ευνοϊκούς όρους σ’  ένα τομέα θα δώσουν το έναυσμα για το νέο επενδυτικό σοκ, ότι θα αυξήσουν το εγχώριο προϊόν, θα δημιουργήσουν  θέσεις  απασχόλησης, θα δεσμεύσουν  το κοινωνικό σώμα σε μια νέα κούρσα προς τα μπρος, αν και τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την  οικονομία, ακόμα και την παγκόσμια να  επιδίδεται  σε ένα τροχάδην επιτόπου, επί της εργατικής τάξης. Οι κύκλοι ύφεσης –ανάπτυξης επιστρατεύονται για να εξηγήσουν μακροπρόθεσμες εξελίξεις βασικών οικονομικών μεγεθών, χωρίς όμως να μας λένε πολλά  για τις πραγματικές συνθήκες  ζωής των ανθρώπων, ούτε άλλωστε για την κατανομή των όποιων αγαθών της ανάπτυξης μέσα στο κοινωνικό σώμα. Άλλωστε θεωρούμε αυτονόητο  ότι  κάλλιστα  μπορεί η οικονομία να αναπτύσσεται και ταυτόχρονα  η κοινωνία να περνά το κατώφλι της υπανάπτυξης σε απόλυτους και σχετικούς όρους. Μέχρι πριν λίγα χρόνια φοβόμαστε ότι μέσα στην κοινωνία  της ανάπτυξης, του θεάματος και της υπερκατανάλωσης θα πολλαπλασιαστούν θύλακες αποκλεισμένων, περιθωριοποιημένων ατόμων –τότε αφορούσε κάποιους άλλους, λίγους.  Τώρα όμως η φτώχεια  έχει  λάβει τέτοια οξύτητα και ευρύτητα ώστε οι  άνεργοι, που καταλήγουν απροσάρμοστοι, δυσπροσάρμοστοι, οι νέοι και γέροντες που βρίσκονται εκτός παραγωγικής διαδικασίας, εκτός πολιτικού παιχνιδιού, στις παρυφές της κοινωνικής δραστηριότητας, εκεί όπου μόνο  οι φευγαλέες  αντανακλάσεις της ευμάρειας μπορούν να γίνουν αντιληπτές εκτείνονται σε όλο το κοινωνικό φάσμα και δεν περιορίζονται σε θύλακες. Αλλά συνεχίζουμε να θεωρούμε την εξαθλίωση μια …παρέκκλιση, λάθος και όχι συνέπεια του καπιταλισμού.

Γι’  αυτό και  ο μαρξισμός τις προηγούμενες δεκαετίες  δέχτηκε τέτοια ανελέητη κριτική, για να αποδεχτούμε τη χρεοκοπία του ως επαναστατικής θεωρίας και πολιτικής πρακτικής, για να  απαξιωθεί ώστε να μην υπάρχουν τα εργαλεία εκείνα για να κατανοηθεί η πραγματικότητα, ο ρόλος της ταξικής πάλης και των κοινωνικών αντιθέσεων. Γι’  αυτό το  Κομμουνιστικό Κόμμα θεωρείται από τον κυρίαρχο λόγο, το λιγότερο, …απαρχαιωμένο για να μην αποκτήσουν οι ενέργειες  διαμαρτυρίας οργανωμένο χαρακτήρα και ταξικό προσανατολισμό, για να αποσυνδεθεί κάθε πολιτική στράτευση από την εργατική τάξη και την ιδεολογία της.