ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο δύσκολος και όλα τα περιθώρια  ελπίδας στενεύουν, με υπεκφυγές, ωραιοποιήσεις κα ψεύτικες αλήθειες χτίζεται τα τελευταία χρόνια  ο δρόμος που μας οδηγεί στον όλεθρο. Μέσα στη βαριά κρίση που περνάμε μοιάζει το φαινόμενο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής να διαμορφώνεται από ανθρώπους που ανέχτηκαν, υποτάχτηκαν, στήριξαν κάθε επιλογή του κεφαλαίου εις βάρος των εργαζομένων. Βουλευτές, υπουργοί,  δημόσιοι λειτουργοί ή επίδοξοι μνηστήρες  ακόμα και μικρών εξουσιών με τη μέθοδο της θωπείας καταπιεσμένων φιλοδοξιών για διακρίσεις και προβολές δέχονται με τις ενέργειές τους από τη μια να εφαρμόζουν τις επιλογές των κυρίαρχων κέντρων, από την άλλη με το λόγο τους να υποστηρίζουν τις επιλογές αυτές. Κι έτσι εμείς να εξοικειωνόμαστε με την αθλιότητα της ζωής μας, να εξοντωνόμαστε ηθικά και να εξουδετερωνόμαστε πολιτικά. Για τη  γνώση της κοινωνικής πραγματικότητας να περιοριζόμαστε σε παραδείγματα ή μεμονωμένα οικονομικά στοιχεία και να  απεμπολούμε εκείνα τα εργαλεία κοινωνικής ανάλυσης που θα επέτρεπαν την ερμηνεία της πραγματικότητας. Κι αν ανεκδιήγητοι τύποι σαν τον Θ. Τζήμερο εκχυδαΐζοντας τελείως τον πολιτικό λόγο εμφανίζονται ασυστόλως να  απορρίπτουν τον Μαρξ ως … «τεμπελχανά», ακόμα κι αν μοιάζει για αφέλεια στην τελική δεν είναι.

Εδώ και χρόνια, και τώρα αυτό έχει ενταθεί, η βασική προσπάθεια της κυρίαρχης εξουσίας, με τη βοήθεια μάλιστα των ΜΜΕ και τη διακριτική αρωγή του πανεπιστημιακού λόγου, είναι να παραπλανήσουν τις υποτελείς τάξεις για να μην μπορούν να κατανοήσουν την κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουν. Γιατί η ανάπτυξη αντίστασης από τις υποτελείς τάξεις  ενάντια στις επιλογές του κεφαλαίου εξαρτάται από αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη ταξικής συνείδησης και ερμηνεία της πραγματικότητας. Απαραίτητη λοιπόν γι’ αυτό είναι η  υιοθέτηση μιας επιστημονικής μεθόδου ανάλυσης για την κατανόηση της πραγματικότητας, γιατί αν αυτή δεν γίνει κατανοητή δεν μπορεί και να αλλάξει. Κι αν  ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός, σαν επιστημονική βάση θεώρησης του κόσμου και οδηγός για επαναστατική δράση ατέλειωτα χρόνια διωκόταν κι άλλα τόσα παραποιούνταν με διάφορους τρόπους ήταν γιατί μπορούσε να οδηγήσει στο μετασχηματισμό της κοινωνίας. Η γνώση του μηχανισμού  του καπιταλιστικού  τρόπου παραγωγής,  της πηγής και της ουσίας της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από την κυρίαρχη τάξη ανοίγει τους δρόμους για την ταξική πάλη  της εργατικής τάξης και τις μορφές που κάθε φορά θα παίρνει.

Χρόνια όμως τώρα έχοντας πνιγεί κάτω από τόνους ενημερωτικής λάσπης και  επιστημονικών φλυαριών είμαστε ανίκανοι να κατανοήσουμε την κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε. Ακόμα και η ιστορική μνήμη μας έχει παροπλιστεί, εφόσον τόσα χρόνια επιστρατεύονται μέθοδοι  νόθευσης και παραποίησης της ιστορίας.  Χρησιμοποιούνται κουρέλια από παλιές σημαίες –όλοι στα χρόνια του μνημονίου θυμούνται το ΕΑΜ- για περιστασιακή εκτόνωση, συσκοτίζοντας την γνώση για την εποχή που σήκωσε αυτές τις σημαίες αλλά και για τα χέρια που τις κράτησαν, με αποτέλεσμα ούτε εκείνη την κοινωνική πραγματικότητα να κατανοούμε ούτε την τωρινή. Και καταλήγουμε στην μοιρολατρική αποδοχή  της υπάρχουσας κατάστασης ανίκανοι, χωρίς εργαλεία, ν’ αναλύσουμε την αντικειμενική πραγματικότητα, να συνειδητοποιήσουμε  τη σημασία των λαϊκών μαζών για τη μετατροπή της δυνατότητας μετασχηματισμού της κοινωνίας σε πραγματικότητα.

Γι’ αυτό και είναι μεγάλος ο κίνδυνος να γίνουμε ευνοϊκό ακροατήριο,  τσακισμένοι και ηττημένοι όπως είμαστε νιώθοντας  θύματα ακατανόητων  δυνάμεων, για τους φασίστες. Που υπόσχονται να ενισχύσουν την ενότητα των ελλήνων που δεινοπαθούν, να υπερασπιστούν την καθαρότητα των ελλήνων που απειλούνται από την μετανάστευση και την ταπείνωση των μνημονίων,  που διαφημίζουν πως είναι αφοσιωμένοι στην επιτυχία ενός αγώνα όπου ισχύουν οι νόμοι του Δαρβίνου. Κι έτσι να ξεστρατίσουν οι  όποιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, να συσκοτιστεί η συνειδητοποίηση της κοινωνικής πραγματικότητας και της δικής μας θέσης σ’ αυτήν. Μη αναγνωρίζοντας την κοινωνική πραγματικότητα ψάχνουμε μαζί με τον κυρίαρχο λόγο  κοινά χαρακτηριστικά με τα προπολεμικά φασιστικά κινήματα και δεν δίνουμε προσοχή  στις λειτουργίες που πληρούν,  στις συνθήκες που τους ανοίγουν χώρο, την κατάσταση των κυρίαρχων ομάδων εξουσίας  που τις βάζει στον πειρασμό να ζητήσουν βοήθεια από τη σκληρή εφεδρεία τους. Και παραβλέπουμε ή δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο ο κυρίαρχος λόγος  είναι ρατσιστικός και μπορεί να εφάπτεται με των φασιστών όταν ακούμε, σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΙ, τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Ν. Δένδια να χαρακτηρίζει σαν τραγική  την ποιότητα και τη διαφορά κουλτούρας των μεταναστών που υποδεχόμαστε, συμπληρώνοντας ότι βέβαια δεν υποτιμά κανένα. Γιατί βέβαια η αστική ιδεολογία διακηρύσσοντας  την ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους δεν είναι ασυνεπής προς τον εαυτό της. Η ισότητα που διακηρύττει απλώς  απαιτεί από  τους …υπανθρώπους  να εξανθρωπιστούν προς τον τύπο ανθρώπου της Δύσης που ενσαρκώνει η ίδια.

Όσο η εξαθλίωση προλεταριοποιεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τόσο πιο  συμπαγής και συνεπής στο στόχο  θα γίνεται ο κυρίαρχος λόγος σε όλες τις εκφάνσεις του (μέχρι και το φασισμό),  σε όλες τις παραλλαγές των εκπροσώπων του (μέχρι και τύπων σαν το Θ. Τζήμερο). Και όλο και σκληρότερες κι απαξιωτικές οι επιθέσεις στο μαρξισμό, ευθέως ή εμμέσως.