ΚΥΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΑ

Σε δηλώσεις του  ο Β. Σόιμπλε από το παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ  του Νταβός  παραδέχεται ότι οι κοινωνικές επιπτώσεις  από την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων  στη χώρα μας «δεν ήταν ασήμαντες» συμπληρώνοντας κυνικά ότι δεν θα ήθελε να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα στη Γερμανία, αφού «Αυτό που πρέπει να υπομείνουν οι Έλληνες είναι απίστευτο»

               Στην εγχώρια πολιτική σκηνή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη  Ν. Δένδιας σχετικά με την επικινδυνότητα της  17Ν που έγινε ξανά πρώτη είδηση  με την απόδραση Ξηρού δηλώνει πως  «όλα εξετάζονται και όλα αξιολογούνται» συμφωνώντας με τον ίδιο κυνισμό με τον  πρωθυπουργό Σαμαρά που χαρακτήρισε σαθρό το σωφρονιστικό σύστημα, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι ασκούν την εκτελεστική εξουσία και η λειτουργία του είναι στη δική τους ευθύνη.

               Κι από κοντά ο λόγος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αν ακόμα δεν έχει φτάσει τα όρια του κυνισμού του κυβερνητικού λόγου τον συναγωνίζεται μ’ επιτυχία. Η χθεσινή ατάκα του εκπρόσωπου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτη  στην εκπομπή enikos, ότι η χώρα έχει πλεονεκτήματα στον αγροτικό τομέα και μπορεί να κατορθώσει να   είναι  ο «καθαρός λαχανόκηπος» της Ευρώπης, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

                 Ευρωπαϊκά και εγχώρια ο ίδιος κυνισμός διακρίνει τα μέλη του πολιτικού συστήματος. Ο κυνισμός στη συμπεριφορά και τα λόγια  τον τελευταίο καιρό τείνει να ταυτιστεί με την ειλικρίνεια, ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά χλευασμός της εξουσίας απέναντι  στις πεποιθήσεις και συμπεριφορές ενός πολιτικού σώματος που διαπαιδαγωγήθηκε μάλιστα με τις κυρίαρχες ιδέες που οι πολιτικοί αυτοί επικαλούνται για δικαιολόγηση των επιλογών τους. Αυτός ο κυνισμός της δύναμης εκφράζεται πια απροκάλυπτα από τις κυρίαρχες ομάδες που ασκούν εξουσία και μοιάζει να είναι πολύ σίγουροι για την εξουσία τους όταν προκαλούν με τέτοιο τρόπο ακόμα και τη λογική μας, ενώ μιλούν για εξορθολογισμό της πολιτικής. Και  η αριστερή αξιωματική αντιπολίτευση όσο περνά ο καιρός αποκαλύπτει τα πραγματικά βασικά χαρακτηριστικά της  φυσιογνωμίας της, ενώ φαίνεται ότι εγκαταλείπει  όχι βέβαια  την ανύπαρκτη έτσι κι αλλιώς  ανατρεπτική προοπτική της, αλλά κι εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσε να επικαλεστεί ότι συνεχίζουν  να συντηρούν  τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε καθεστωτικές και  αριστερές δυνάμεις. Αγωνίζεται να πείσει ότι  εγγυάται την αποδοχή  από τη μεριά των εργαζομένων των  νέων σχέσεων με το κεφάλαιο κι ακόμα και  την ακινησία τους κερδίζοντας την αναγνώριση σαν υπεύθυνη πολιτική δύναμη και την ισότιμη ένταξή της  στο πολιτικό παιχνίδι.

               Τελικά αναρωτιέται κανείς αν αυτός ο κυνισμός στον πολιτικό λόγο δεν αποβλέπει στο να ασκηθούμε στο ανορθόλογο επιχείρημα για να αποδεχτούμε τελικά άκριτα όλες τις επιλογές του κυρίαρχου συστήματος. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές επιλογές μας εξαθλιώνουν κι ενώ μας συγχαίρουν γιατί δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την εξαθλίωσή μας συγχρόνως μας ταπεινώνουν συγκρίνοντάς μας με άλλους λαούς που δεν θα το αποδέχονταν. Ο εγχώριος κυβερνητικός λόγος  βρήκε ή δημιούργησε την ευκαιρία με την απόδραση Ξηρού για να μεγεθύνει  το πρόβλημα της τρομοκρατίας αναγνωρίζοντας όμως την ανικανότητά του να …εξυγιάνει το σωφρονιστικό σύστημα. Η αριστερή αντιπολίτευση με τον θωπευτικό της λόγο προσπαθεί να δείξει  ότι βρίσκεται στην αντίπερα όχθη και δεν είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.  Κι έτσι κάπου εκεί ανάμεσα στα εύγε στους υπουργούς και στο λαό, στις κατηγόριες στο λαό και τις προσδοκίες για το μέλλον χάνεται ο πολιτικός λόγος, μετατρέπεται σε ηθική καταγγελία που στρέφεται ενάντια στις υποτελείς τάξεις και για να γίνει και πιο πειστικός και ενάντια σε διεφθαρμένους πολιτικούς. Συνηθίζουμε στον κυνισμό του κυρίαρχου συστήματος γιατί αποδεχτήκαμε την ενοχή μας για την κρίση του.

 Στις μέρες μας οι μελλοντικοί παράδεισοι, η ακατάσχετη επίκληση οικονομικών και μαθηματικών όρων σαν μέσο ερμηνείας κοινωνικών καταστάσεων συνοδεύονται από ηθικού περιεχομένου επιχειρήματα που αποδεικνύονται αποτελεσματικά στην κοινωνική χειραγώγηση.  Η  υπόσχεση για έξοδο από τα μνημόνια και  βελτίωση των οικονομικών δεικτών συμβαδίζει με μια κυνική  γλώσσα που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις για  τις ευθύνες της κρίσης και την ορθότητα της μονομέρειας των αριθμών, που αναφέρονται σε   ελλείμματα, χρέος κλπ. χωρίς ν’ απαιτείται όμως και η απόδειξη που  να  στηρίζεται στην πραγματικότητα.  Πολιτικοί και οικονομολόγοι αναμασούν τα περί ιδιωτικοποιήσεων, σταθεροποίησης χρέους, ενοχής των υποτελών τάξεων. Δεν πάνε παραπέρα όμως  για να αποδείξουν τις βαθύτερες σκέψεις των μέτρων  της οικονομικής πολιτικής για την οποία δηλώνουν την συγκατάθεσή τους ή προτείνουν κιόλας ανεπιφύλακτα. Κι ενώ ομολογείται ο σκληρός χαρακτήρας των μέτρων, περισσότερο όμως  ακούγονται  ή γράφονται  σύμβολα πίστης  στους νόμους της αγοράς, τον εξυγιαντικό αυτορρυθμιστικό χαρακτήρα της  παρά ποια στρατηγική εξυπηρετείται. Κι έτσι πολύ εύκολα καταλογίζονται αυθαίρετα οι ευθύνες και οι έπαινοι εκεί όπου ο κυρίαρχος λόγος βολεύεται, για να νομιμοποιήσει τη μονοκρατορία του.

Στη χώρα μας, και όχι μόνο, ο καπιταλισμός όταν αντιμετώπισε δυσχέρειες επιστράτευσε όλα  τα μέσα για να μετατρέψει τη δυσκολία του σε πλεονέκτημα, αποστερώντας δικαιώματα από τους εργαζόμενους και υποβιβάζοντας το επίπεδο διαβίωσης. Η δοκιμασία μιας μακροχρόνιας εξαθλίωσης, με τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο να πλειοδοτεί σε  κυνισμό, ωραιοποιήσεις και κενές υποσχέσεις αμβλύνει προοδευτικά τις συνειδήσεις, ευτελίζει ακόμα και καθιερωμένα ιδανικά ασκώντας καταλυτική επίδραση, σαν θανατηφόρα αρρώστια,  στην κοινωνία. Καταλήγουμε σε μια εξοικείωση με την υπάρχουσα κατάσταση αναζητώντας έναν αμοιβαίο συμβιβασμό  μαζί της, πράγμα που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και μένει αντιπολιτευτική στο σύστημα δύναμη μόνο ο πολιτικός λόγος του Κομμουνιστικού Κόμματος το οποίο μπορεί να οργανώσει εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν να αγωνιστούν για την ανατροπή διαμορφώνοντας την απαραίτητη ιδεολογική και πολιτική τους βάση.