Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ

Κάτι τα σκάνδαλα, κάτι οι επικείμενες εκλογές, κάτι οι μικροπολιτικές αντιθέσεις το μείζον πρόβλημα της καπιταλιστικής επίθεσης συνεχίζει να θεωρείται  πρόβλημα προσώπων και κακής λειτουργίας της διοίκησης ή έστω κάποιου μέρους του πολιτικού σύστημα.    Πώς αυτό λειτουργεί στη συλλογική  συνείδηση, πώς επηρεάζει το  συνολικό πολιτικό σύστημα, πώς χρωματίζει τον εκφερόμενο λόγο, πώς διαμορφώνει  στάσεις σε όλες τις κοινωνικές τάξεις  σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται αντιληπτό. Τώρα αρχίζει να φαίνεται και το καταστάλαγμα  που έχουν αφήσει πίσω τους ακόμα και οι πιο στημένες συζητήσεις, ακόμα και ο αυτοαποκαλούμενος πολιτικός  λόγος, πολύ αραιού περιεχομένου, από τα τηλεοπτικά παράθυρα.

         Φασιστοειδείς πολιτικοί, φασίστες, δημοσιογράφοι της απάτης,  ξεπεσμένοι επαναστάτες  της καθημερινότητας αναλύουν στα τηλεπαράθυρα, προσβάλλοντας την  αξιοπρέπειά μας και τη νοημοσύνη μας πράγματα που ούτε γνωρίζουν ούτε ενδιαφέρονται να κατανοήσουν. Χρησιμοποιούν άγνωστες λέξεις για να περιγράψουν  άγνωστες γι’ αυτούς έννοιες.  Αποτίνουν δήθεν φόρο τιμής σε επαναστάτες και επαναστατικές ιδεολογίες. Όλα αυτά τα ρετάλια της πολιτικής και δημοσιογραφίας είναι οι χειρώνακτες, που κάνουν τη βρώμικη δουλειά κυρίαρχων κέντρων εξουσίας. Η βρώμικη δουλειά είναι να νεκρωθούν τα αντιστασιακά αντισώματα της κοινωνίας, ν’ αποκοπεί η ιστορική συνέχεια με το αγωνιστικό παρελθόν των λαϊκών τάξεων.   

            Ιδεολογική σύγχυση, με  διαφωνίες για αντιθέσεις ξεπερασμένες και για την ίδια την κυρίαρχη τάξη («Ο Ελληνικός λαός, πρέπει να γνωρίζει σε τι πιστεύει ο κ. Τσίπρας» ανακοινώνει η Ν.Δ με αφορμή δηλώσεις  για την αθεϊα του Α. Τσίπρα από τον υπεύθυνο Θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ) ανασφάλεια  (κανείς δεν είναι σίγουρος για την εργασία του) και τρόμος (πότε η δράση της Χρυσής Αυγής πότε η τρομοκρατία δικαιολογούν μέτρα για περιστολή της δημοκρατίας εν ονόματι της υπεράσπισής της) τα εμπορεύματα που πουλιούνται. Εμπορεύματα που ακολουθούν τους μηχανισμούς της ελεύθερης αγοράς και λόγω του ανταγωνισμού  οι εκπτώσεις συνείδησης είναι τεράστιες.

               Και όλοι όσοι φλερτάρουν με την εξουσία  δηλώνουν ανοιχτοί και στην αριστερά και όλοι   μιλούν για αριστερό ανανεωτικό, εκσυγχρονιστικό  λόγο.  Μόνο που επειδή έχει ηττηθεί αυτός πολιτικά γι’ αυτό και οι φορείς του είναι πρόθυμοι να  τους υπηρετήσουν όλους. Γιατί ό,τι πια χαρακτηρίζεται σαν αριστερά  έρχεται από παλιά κι αναφέρεται σε αντιλήψεις που στρέφονταν τότε ενάντια στις καθυστερημένες και αναχρονιστικές φόρμες του καπιταλισμού, όχι στον ίδιο τον καπιταλισμό. Είναι αυτή η αριστερά που   έψαχνε τον κόσμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της κοινωνίας της  κατανάλωσης και μόνο αυτό.  Και τελικά κατέληξαν όλοι μικροαστοί, ζούσαν  σαν μικροαστοί, οι ρεφορμιστές και οι εκσυγχρονιστές, και φοβούνται, φοβόμαστε, μήπως πάψουν να ζουν όπως έμαθαν. Κουραστήκαμε ακόμα και να σκεφτόμαστε. Οι πολιτικές αναλύσεις, κοινές σε ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς, όταν φτάνουν στο «δια ταύτα» δείχνουν το αδιέξοδό τους, γιατί σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ταραχτούν τα πολιτικώς ορθά όνειρα και πολύ περισσότερο οι πολιτικώς ορθές ενέργειες, που βέβαια δεν οδηγούν σε πτώση ή βαθειά κρίση το κυρίαρχο σύστημα. 

                Χρόνια που είναι,  όλος ο θίασος της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς βγήκε στη σκηνή. Εκσυγχρονιστές, ανανεωτές, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, κλπ. περιφέρονται από forum  σε forum, από ομίλους προβληματισμών σε πρωτοβουλίες προοδευτικών αναζητήσεων κλπ. Ασύστολα  τολμά ο Ε. Βενιζέλος να μιλά για «μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη» που «περιλαμβάνει από τη συντηρητική παράταξη μέχρι την κομμουνιστική αριστερά». Πρώην και νυν αριστεροί προσπαθούν να κερδίσουν επιδοκιμασίες, πρόθυμοι ακόμα και να αυτοεξευτελιστούν στα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας, ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά, ακόμα  και τους μεντιακούς εκπροσώπους τους. Όλοι ετούτοι οι 58 ή 108,  αριστεροί διαταξικοί του ΣΥΡΙΖΑ, αριστεροί υπερταξικοί  της ΔΗΜΑΡ, κεντροαριστεροί του ΠΑΣΟΚ κλπ. σε μια κοινωνία εξαθλιωμένη συνεχίζουν να υπόσχονται εκσυγχρονισμό του συστήματος εν είδει ανταμοιβής μετά την τιμωρία μας, και όλες οι ενέργειές τους, του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένου, εντάσσονται στο γενικό σχέδιο διατήρησης της σταθερότητας του συστήματος.

              Ίσως είναι καιρός να πάψουν οι ψευδαισθήσεις  με ό,τι καλείται αριστερά, που περιλάμβανε και τμήμα της κυρίαρχης τάξης, η οποία επεδίωκε τον εκσυγχρονισμό και εκδημοκρατισμό του συστήματος, που στην πραγματικότητα δεν ήταν απλά  μια επιλογή αλλά αναγκαιότητα μπρος την απειλή των υποτελών τάξεων για ανατροπή του. Η κρίση έδειξε ότι τέλειωσε και ο εκσυγχρονισμός κι ο εκδημοκρατισμός  που ενίσχυσε για ένα διάστημα τη θέση των υποτελών τάξεων στην κοινωνία. Οι νέες αναγκαιότητες του κεφαλαίου,  ήδη από το 1992, σε μια παγκόσμια αγορά με απαραίτητη την  πειθάρχηση  της εργατικής δύναμης  έθεσαν τέρμα στον εκδημοκρατισμό σαν δυνατότητα του συστήματος. ¨Όλες  αυτές οι συνάξεις, όπως αυτές των 58 ή  όλες αυτές οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ κλπ. στοχεύουν στο να μην πάψει να αποτελεί όραμα και στόχο των υποτελών τάξεων στα πλαίσια του καπιταλισμού. Ξανά και ξανά επιχειρείται  η αναπαραγωγή ενός ξεπερασμένου πια  αιτήματος που αποδείχτηκε ότι έφτασε στα όρια του. Όλες αυτές οι προσπάθειες γίνονται για να μην περάσουμε από τα δημοκρατικά αιτήματα στις ταξικές διεκδικήσεις. Είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για να εμποδιστεί η ανάδυση της ταξικής σύγκρουσης.   Κι αυτό σημαίνει ότι φτάσαμε στο οριακό σημείο όπου αρχίζει να γίνεται η σαφής διάκριση ανάμεσα σε αριστερούς και κομμουνιστές. Γι’ αυτό και ένα ισχυρό ΚΚΕ που υποστηρίζει ότι ο κομμουνισμός δεν είναι ανέφικτος και δουλεύει γι’ αυτό, γίνεται επικίνδυνο για την κυρίαρχη τάξη.