ΜΑΚΡΥΣ ΔΡΟΜΟΣ ΜΕΤΑ ΔΙΑΠΛΟΚΩΝ

Το ένα σκάνδαλο αποκαλύπτεται μετά το άλλο. Μετά τα εξοπλιστικά περάσαμε στα επισφαλή δάνεια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, μετά θα   αποκαλυφτεί κάτι άλλο. Μοιάζει σαν κάθε σκάνδαλο που αποκαλύπτεται να είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που επεκτείνεται και σε άλλους χώρους, οργανισμούς κλπ.  με διαφορετικές μορφές,  αλλά την ίδια πρακτική και παρόμοια διαφθορά. Τα σκάνδαλα  μοιάζει να εξαρτώνται από το ελλιπές ηθικό έρμα και τη διαφθορά του ενός ή άλλου πολιτικού προσώπου ή δημόσιου λειτουργού. Σαν μια  εκδοχή κινηματογραφικής ταινίας, απ’ αυτές μάλιστα με ηθικοδιδακτικό περιεχόμενο που δεν έχουν και πολύ ενδιαφέρον ελλείψει αγωνίας για την εξέλιξη, όπου δικαστές αναλαμβάνουν να αποκαλύψουν τη διαφθορά,  ενώ ο αρχηγός επεμβαίνει υποστηρικτικά συντελώντας κι αυτός  για να καθαριστεί  η κόπρος του Αυγείου, κι ας είναι  αυτή ατέλειωτη. Μια ταινία προπαγάνδας.
     Σε όλα αυτά τα χρόνια της άγριας  καπιταλιστικής επίθεσης η καταγγελία του παρασιτισμού, η καταγγελία εναντίον εκείνων που εκμεταλλεύτηκαν την κατακτημένη ελευθερία και την μετέτρεψαν  σε ασυδοσία και ανηθικότητα, η καταγγελία εναντίον εκείνων που διασπάθισαν  δημόσιο χρήμα, η καταγγελία εναντίον της διόγκωσης ενός διεφθαρμένου κράτους που έγινε για ψηφοθηρικούς λόγους, αποτέλεσαν την  ηθική  βάση  για τη μεταμφίεσή της σε εξυγίανση και αναμόρφωση του συστήματος. Εν χορώ επαναλαμβάνεται συντονισμένα από φωνές του κυρίαρχου λόγου η ανάγκη εξορθολογισμού και μεταρρυθμίσεων που συμβαδίζει με τη διαπιστούμενη παρακμή ή εξαφάνιση αξιών και συμπεριφορών που θεωρούνται ότι αποτέλεσαν παλιότερα στοιχεία ηθικής αναφοράς ή και τμήμα της πολιτικής συμπεριφοράς. Σε κάποιες στήλες εφημερίδων μάλιστα θυμήθηκαν τον Π. Παπαληγούρα ή το Γ. Ράλλη σαν παραδείγματα ανιδιοτελούς προσφοράς στα κοινά, για να συνοδεύεται η ερμηνεία των κοινωνικών καταστάσεων και από χειροπιαστές αποδείξεις.
Οι αποκαλύψεις για την ύπαρξη και διαπλοκή οικονομικών συμφερόντων που χρεώνονται σε συγκεκριμένα άτομα θέλουν να μας πείσουν ότι όλα όσα βιώνουμε με την οικονομική μας εξαθλίωση  είναι ευθύνη μερικών ανθρώπων που καταχράστηκαν εξουσία, χρήμα κλπ. Είναι λοιπόν θέμα επιλογής σωστών ανθρώπων με ηθικές αρχές και σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθεί το ίδιο το σύστημα, οι μηχανισμοί του.
          Αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς αλλά και πότε μια δημόσια συμπεριφορά, μια πολιτική ή οικονομική δραστηριότητα αποτελεί σκάνδαλο. Πριν από την κρίση, τότε που όταν αγοράζονταν τα εξοπλιστικά συστήματα θριαμβολογούσαν για τη θωράκιση του έθνους, που όταν επιχειρηματίες αναλάμβαναν δημόσια έργα θεωρούνταν υποδείγματα επιτυχίας οι ίδιες μέθοδο που τώρα θεωρούνται σκάνδαλο ήταν διαδεδομένες, οι ίδιες μέθοδοι σε μεγάλο βαθμό ήταν νομιμοποιημένοι τρόποι πλουτισμού.  Η διαφορά είναι πως τώρα με την κρίση απειλείται η ισορροπία του συστήματος, απειλούνται εδραιωμένες καταστάσεις πραγμάτων. Η αποκάλυψη όλων αυτών που ονομάζονται σκάνδαλα, που  είναι ένα σύμπτωμα της κατάρρευσης θεσμών και μηχανισμών αλλά όχι η κατάρρευση αυτού που γεννά και υπερτρέφει  τέτοια φαινόμενα, δηλ. του καπιταλισμού, είναι μια προληπτική ενέργεια ακριβώς για να διασωθεί το ίδιο το σύστημα.  Για να μείνει  ο μηχανισμός  του καπιταλιστικού συστήματος ανέπαφος, γιατί βέβαια το καπιταλιστικό κράτος δεν στηρίζεται ούτε περιορίζεται η δύναμή του στους υπουργούς και τους λειτουργούς που το υπηρετούν. Πάντα θα βρίσκονται άλλοι να τον υπηρετούν όσο ο μηχανισμός του μένει ανέπαφος και συνεχίζει να λειτουργεί. Και κάπου εδώ τέμνεται ο κυρίαρχος λόγος μ’ αυτόν της τρομοκρατίας με τη μορφή ατομικών ενεργειών, εν ειδει εκδίκησης στο όνομα των καταπιεσμένων. Όπως όλες αυτές οι δράσεις του κυρίαρχου συστήματος με τις αποκαλύψεις σκανδάλων  δεν αγγίζουν την γενεσιουργό αιτία τους, το ίδιο το σύστημα που τα εκκολάπτει και τα αναπαράγει, έτσι και πράξεις ένοπλης βίας εναντίον διαφόρων υπηρετών του συστήματος  δεν στρέφεται ενάντια στις πραγματικές αιτίες της εξαθλίωσης ούτε μπορεί να αντικαταστήσει επαναστατικές οργανώσεις ή να αναπτύξει την ταξική συνείδηση και να αυξήσει  τη ζύμωση και την οργανωτική δουλειά στις υποτελείς τάξεις.
        Τα σκάνδαλα με τις θεαματικές μεταμορφώσεις κροίσων σε ενδεείς ή επιφανών σε φυλακισμένους κατευνάζουν την οργή κι αγανάκτηση  όσων εξαθλιώνονται και ανανεώνουν τις ελπίδες τους για διόρθωση της κατάστασης. Οι ατομικές πράξεις βίας εναντίον μεγαλόσχημων του συστήματος δίνουν διέξοδο στο αίσθημα οργής και εκδίκησης που διαχέεται σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Στη μια περίπτωση εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη δικαιοσύνη, μέρος κι αυτή του συστήματος, στην άλλη σε εκδικητές και ήρωες που θ’ αναλάβουν να μας σώσουν. Κι έτσι, ντροπιασμένοι κι εξευτελισμένοι ικετεύουμε για δικαιοσύνη ή ονειρευόμαστε νίκες χωρίς τη  δική μας συμμετοχή κι αγώνα.
     Πόσο μακρύς είναι ακόμα ο δρόμος  για την ταξική μας συνειδητοποίηση;