ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΑΙΝΕΙ

                  Κοντά τέσσερα χρόνια από την θεσμοθετημένη άγρια καπιταλιστική επίθεση, που ο δημόσιος λόγος της μείζονος  αριστεράς αντιπολίτευσης και των αντιμνημονιακών  περιορίζει στην επιβολή των μνημονίων, και η απουσία μαζικής αντίδρασης  συνεχίζεται. Είναι φόβος και δισταγμός και απουσία  μιας κάποιας υποκειμενικής εγγύησης για το ίδιο το αποτέλεσμα της  αντίδρασης μας, είναι η  έλλειψη προσανατολισμού και η βεβαιότητα πως κάθε  προσπάθεια ανάσχεσής της  εξαθλίωσης είναι μάταιη; Και ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος  μήπως τελικά συνηθίσουμε και βολευτούμε με τους μοιρασμένους ρόλους που θα παίξει το κάθε άτομο ή κάθε ομάδα, αποκομμένοι στον μικρόκοσμό μας. Κι ενώ δεν βλέπουμε προοπτικές βολευόμαστε με όνειρα, δηλ. φληναφήματα, φιλαυτίες, ευαισθησίες και παραληρήματα.

         Κι έτσι θα περνά ο καιρός, χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει;

         Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει αναζητούμε μια νομιμότητα να αναφερθούμε για να τολμήσουμε να  αγνοήσουμε αυτόν τον κρατικό μηχανισμό που στρέφεται εναντίον μας …αλλά με  την υποστήριξή του. Είναι που το πνεύμα στην  εποχή της ευμάρειας, που εξήρε το κοινωνικό κράτος, που εκθείαζε το συμφυρμό πολιτισμών και αισθητικών μορφών, ιδεολογιών και τρόπων ζωής,  που αγνοούσε κάθε ιστορική προοπτική, που ενίσχυε την καπιταλιστική λογική δια της τελικής συναινέσεως όλων των διαφωνούντων,  κατέκλυσε  σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης την κοινωνία και μας απέκοψε οριστικά από τις ρίζες ενός αγωνιστικού τρόπου ζωής, ολοκληρώνοντας το έργο της επτάχρονης δικτατορίας.  Η δικτατορία στην επταετία  μας αφαίρεσε το λόγο και από τότε κανείς μας δεν μαθήτευσε πώς να κατανοεί τις λέξεις, πώς να χειρίζεται τις λέξεις, παρά μόνο πώς να τις καταναλώνει.  Και πέσαμε στην παγίδα καταναλώνοντας συνθήματα κι ύστερα βαθυστόχαστες αναλύσεις που δεν ήταν παρά μια φυγή από την πραγματικότητα, πεπεισμένοι για την εξίσωση, επαναστατικό σύνθημα-ιδιαίτερη αμφίεση-εκκεντρική συμπεριφορά ίσον επανάσταση.  Και τώρα καταλήξαμε ακόμα και τρόποι της δικτατορίας που κρίνονται προσφορότεροι για τους κυβερνώντες («αποφασίζομεν και  διατάσσομεν» δια πράξεων νομοθετικού περιεχομένου) να γίνονται αποδεκτοί δια του λόγου.

               Χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει,  ενώ η εποχή της αφελούς άγνοιας θα έπρεπε να έχει τελειώσει ανεπιστρεπτί έρχονται συνεντεύξεις σαν αυτή  του δημάρχου Θεσσαλονίκης Ι. Μπουτάρη που συνεισφέρουν στη διάψευση αυτής της προσδοκίας.  Κι αν αναφέρεται αυτή  η συνέντευξή  δεν είναι για την επιρροή που μπορεί να ασκήσει στην κύρια πολιτική σκηνή ούτε  γιατί   αυτή σηματοδοτεί   την  κυρίαρχη ιδεολογία, όπως εκφράζεται με το άλλο πρόσωπό της το ΣΥΡΙΖΑ,  όσο γιατί ενώ  συνεχίζεται και σε καιρούς εξαθλίωσης  πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου να εκφέρουν έναν λόγο συρραφή από τα   πνευματικά απομεινάρια προηγούμενων δεκαετιών πείθουν ακόμα πολλούς.   Στο λόγο του δημάρχου υπήρχε: Ο θαυμασμός  της Ευρώπης, από μια θέση μειονεξίας «Δεν μπορώ να μας χαρακτηρίσω Ευρωπαίους», η κατάφαση έως αποθεώσεως του αστικού τρόπου  ζωής, που εκτείνεται και πέρα από το χώρο «Το τραγικό χαρακτηριστικό αυτής της πόλης είναι η εσωτερική μετανάστευση που από το 1960 και μετά έφερε μη αστικές οικογένειες, οι οποίες όχι μόνο δεν αφομοιώθηκαν ακόμη σ' αυτήν, αλλά και μετά από τόσες δεκαετίες δεν κατάφεραν να αποκαταστήσουν νοοτροπία του σύγχρονου αστικού τρόπου ζωής» η αποδοχή της  υπάρχουσας οικονομικοοικονομικής κατάστασης συμβιβασμένη με φιλανθρωπία «...θεωρώ τραγική πρόκληση όταν δεν μπορούμε να συντηρήσουμε τα συσσίτια να ασχολούμαστε με στολισμούς, λαμπάκια και έλατα», η ισοπέδωση διαφορών και ο θρίαμβος της συναίνεσης «είναι τρανό παράδειγμα (ο Ανθιμος) πώς μια πολύ κακή σχέση μπορεί να μετατραπεί σε ουσιαστική συνεργασία».  Η συνέντευξή του εκφράζει συμπυκνωμένη την κυρίαρχη ιδεολογία, με έναν χαλαρό τρόπο που κρύβει όμως άσχημα την περιφρόνησή του για τις «μη αστικές οικογένειες» συγχέοντας κάτοικο της πόλης και κοινωνική τάξη που κατέχει τα μέσα παραγωγής. Ο ίδιος ο δήμαρχος  δεν εκφράζει και σαν προσωπικότητα παρά την ατομική πρωτοβουλία, την προσωπική  επιτυχία,  το κέρδος, την επιχείρηση, έναν καθόλα αστό που υπερήφανα με λόγια και πράξεις αρνείται να θέσει σε αμφισβήτηση  τα πολιτιστικά κεκτημένα του ελευθεριάζοντος και ανεκτικού καπιταλισμού.

                 Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει αναζητείται το αγωνιστικό φρόνημα ενός λαού που κινούμενος μέσα στα πλαίσια της πιο άγριας καπιταλιστικής λογικής περιήλθε σε πλήρη σύγχυση  για τα όσα συμβαίνουν στον τόπο του. Δεν βλέπουμε, η πλειοψηφία,  καμιά άλλη  αναγκαιότητα στην οποία θα πρέπει να υπακούσουμε για να αντιδράσουμε  εκτός από εκείνη της κατάργησης των μνημονίων για να επιστρέψουμε στην προηγούμενη  κατάσταση. Έχουμε οι περισσότεροι  καθηλωθεί σε ένα μίζερο και στερημένο  τρόπο ζωής εξαιτίας των ψυχικών πιέσεων που ασκούν οι ανάγκες επιβίωσης μέσα στο κλίμα  ανασφάλειας, δυσπιστίας, φόβου  που δημιουργείται εξαιτίας της κυρίαρχης πολιτικής. Κανένα αντιστασιακό κίνημα δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί και όλο περιμένουμε τις συνθήκες που θα επιτρέψουν την έγκαιρη και αποτελεσματική μαζικοποίησή του. Και όλοι τα βάζουμε με τους κομμουνιστές γιατί αργούν να κάνουν την επανάσταση για χάρη όλων των άλλων, να ματώσουν, να επωμιστούν τη σωτηρία μας χωρίς όλοι οι υπόλοιποι να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας.

                Χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει παραβλέπουμε  το φασισμό και τη μιζέρια με τα οποία έχουμε διαποτιστεί όλα αυτά τα χρόνια, τον παραλογισμό των ημερών μας όπου ο εκπεσμός κι αυτών των αστικών αξιών να επισημαίνεται από τους ίδιους που συμβάλλουν και συμμετέχουν σ’ αυτό, συνεχίζοντας να παραπαίουμε για επιλογή εκπροσώπησής μας ανάμεσα σε Σαμαρά ή Κασιδιάρη, Τσίπρα ή Μπουτάρη, Κουβέλη ή Κακλαμάνη και μια σειρά δεκάδων άλλων ονομάτων, όταν η μοναδική επιλογή είναι ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό.