ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΑΝΤΟΥ

        Με το θάνατο του Μαντέλα όλοι οι ηγέτες, ιδιαίτερα του δυτικού κόσμου που για χρόνια μάλιστα στήριζαν το καθεστώς του απαρτχάιντ στη  Νότια Αφρική δεν στάθηκαν καθόλου φειδωλοί  στα εγκώμιά τους για τον αγωνιστή της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τον μεγάλο ηγέτη, το σύμβολο, αυτό κυρίως,  της φυλετικής συμφιλίωσης.

           Στη χώρα μας  ανάμεσα  στις άλλες ειδήσεις ήταν κι εκείνη  που αφορούσε  τη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής για τη διαδικασία με την οποία θα παρεμβαίνει η πολιτεία προκειμένου να γίνεται αποκατάσταση της ηλεκτροδότησης σε όσα νοικοκυριά έχει διακοπεί λόγω αδυναμίας πληρωμής.

        Οι δυο ειδήσεις μοιάζει να μην  έχουν και πολύ σχέση μεταξύ τους. Κι όμως και τα εγκώμια για τον Μαντέλα  και η …φιλάνθρωπη στάση  της πολιτείας της ίδιας ιδεολογίας και πολιτικής σκοπιμότητας απόρροιες είναι.

           ¨Ολο το …παγκόσμιο χωριό μια ενότητα, ένα σύστημα με τις ίδιες αξίες που ξέρει να αναγνωρίζει αγωνιστές αλλά και να συμπαραστέκεται σε αναξιοπαθούντες. Η πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή ως σύνολο  επιμέρους συστημάτων τα οποία  αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, όπως και τα μέρη από τα οποία αποτελείται  κάθε σύστημα,  ενώ η ίδια η έννοια του συστήματος σχετίζεται με την ολιστική θεώρηση της πραγματικότητας, που θεωρείται δεδομένη και καθορισμένη.  Τίποτε δεν απομένει εκτός συστήματος, δηλ. έξω από ένα σύνολο πραγμάτων  του οποίου τα μέρη βρίσκονται μεταξύ τους σε στενή σχέση αλληλεπίδρασης, όπου η ανθρώπινη πράξη συντρίβεται.  Μια τέτοια αντίληψη για το σύστημα  συμβάλει στην προώθηση συγκεκριμένων αξιών, όπως  συναίνεση, αμοιβαία ωφέλεια,  αλληλεπίδραση κλπ. Το δημοκρατικό πολίτευμα εκλαμβάνεται μέρος αυτού του συστήματος που με ρυθμιστικούς παράγοντες αποτρέπει τις βίαιες συγκρούσεις ικανοποιώντας τελικά το κοινό συμφέρον.  Η οικονομία  κι αυτή μέρος του συστήματος,  παρουσιάζεται σαν καθολική και αμετάλλακτη. Το κάθε υποσύστημα  λειτουργεί σε αλληλεπίδραση με το άλλο και θα πρέπει να επιδιώκεται ώστε αυτή η αλληλεπίδραση να είναι αμοιβαία επωφελής. Κάθε ενέργεια θα πρέπει να οικοδομείται στη βάση αρμονικής  αλληλεπίδρασης των στοιχείων που κρίνονται  απαραίτητα για την επίτευξη του στόχου, είτε πρόκειται για κοινωνικές ομάδες, είτε για θεσμούς είτε για ιδέες. ¨Ολη αυτή η δεοντολογία ενισχύει τη συστημική αντίληψη της πραγματικότητας, εδραιώνοντας την αντίληψη της αυτοματοποίησης των συστημάτων που λειτουργούν χωρίς αρχική πρώτη αιτία, και καθιστώντας αδύνατη τη σύλληψη του αφετηριακού σημείου δημιουργίας αυτού του συστήματος, χάνοντας τα ιστορικά χαρακτηριστικά του.

           Κι έτσι η αστική ιδεολογία, η αστική κοινωνική θεωρία γενικεύουν τις αστικές αρχές, την ιδιαίτερη  αστική μορφή  παραγωγής, αναγορεύοντας  τες σε αιώνιες και καθολικές.

            Μόνο που  το ρατσιστικό καθεστώς  της Νότιας Αφρικής ανατράπηκε  ειρηνικά, όχι γιατί αυτορυθμίστηκαν τα διάφορα υποσυστήματα επιδιώκοντας την αμοιβαία ωφέλεια, (όπως στην πραγματικότητα υποδεικνύει  η απονομή του βραβείου Νόμπελ ειρήνης  και στον Μαντέλα και στον  τελευταίο πρόεδρο  σε καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής Φρεντερίκ ντε Κλερκ), αλλά γιατί έπρεπε ν’ αποτραπεί η έκρηξη του μαύρου ηφαιστείου που θα σάρωνε τα πάντα. Ο ρατσισμός  στη Νότια Αφρική δεν ήταν μια επιβίωση του παρελθόντος που συντηρούσαν κάποιοι κακοί άνθρωποι που τελικά  υποχώρησαν μπροστά στην καλοσύνη και γενναιότητα ανθρώπων όπως ο Μαντέλα, για να επαναβρεί το σύστημα την ισορροπία του,  αλλά ένα καθεστώς  που είχε σκοπό να μετατρέψει  την εργατική τάξη, που ήταν μαύροι,  σε κατώτερο είδος ανθρώπων, εκμεταλλεύσιμο μέχρις εσχάτων. Πολιτική πρωτοπορία του παγκόσμιου κεφαλαίου το καθεστώς είχε πετύχει  αυτό που ονειρευόταν κάθε καπιταλιστής: μια φτηνή εργατική δύναμη, στοιβαγμένη  σε στρατόπεδα συγκέντρωσης απ΄ όπου τα αφεντικά αντλούν όσους χρειάζονται μέσα από  ένα τελειοποιημένο σύστημα    αστυνομικού ελέγχου.

       Επιθέσεις, υποχωρήσεις, ελιγμοί είναι τρόποι της κυρίαρχης τάξης όχι μόνο για να επιβιώνει αλλά κυρίως για να διατηρεί την κυριαρχία της. Και στην Ελλάδα της εξαθλίωσης, που πολλοί εξαθλιωμένοι κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη αξιοκρατία, επιμένοντας  στην υποστήριξη της καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, ξεχνώντας πως  όλους αυτούς τους εξαθλιωμένους  τους προκάλεσε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η κυρίαρχη τάξη δια των πολιτικών προσπαθεί, αν και αρκετά άγαρμπα, να αναδείξει το φιλάνθρωπο πρόσωπό της, για  να εφησυχάσουμε ότι μπορεί να υπάρξει ισορροπία στο σύστημα προς ωφέλεια όλων, ακόμα κι αν προς στιγμή, λόγω κρίσης, έχει διαταραχτεί.  

      Πρέπει λοιπόν να πειστούμε ότι  το ίδιο το σύστημα, υπεριστορικό και αιώνιο, έχει τους τρόπους αυτοϊασης, τίποτε έξω απ’ αυτό δεν υπάρχει. Αναγνωρίζει τους αγωνιστές, -μόνο που το κάνει όταν αναγκάζεται να υποχωρήσει για ν’ αποφύγει να καταρρεύσει,  ελεεί τους αναξιοπαθούντες, -μόνο  που  επειδή το ίδιο  τους δημιουργεί το κάνει  από φόβο μήπως και αγωνιστούν εναντίον του. Γιατί δεν πρέπει να υπάρξουν περιθώρια αντιπαράθεσης σ΄ αυτή τη συστημική εξουσία που κατακλύζει τα πάντα.

        Αλλά  κυρίως πρέπει να πάψει να υπάρχει   κάθε ιδέα ανατροπής της ισχύουσας τάξης πραγμάτων, να πεθάνει η ιδέα μιας μελλοντικής σοσιαλιστικής  κοινωνίας στην ψυχή και το μυαλό όλων εκείνων που υφίστανται  την κοινωνική αδικία που ο καπιταλισμός επιβάλλει στην εργατική τάξη.