ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

             Μετά το επεισόδιο με το Μ. Λιάπη, πρώην υπουργό, ο πρωθυπουργός Σαμαράς επεμβαίνει για να αποκαταστήσει την ηθική τάξη, ανακοινώνοντας  ότι θα καταργούνται βουλευτικά προνόμια από τους βουλευτές που «υποπίπτουν σε συγκεκριμένα αδικήματα μείζονος κοινωνικής απαξίας». Ο  αντιπρόεδρος  της κυβέρνησης Ε. Βενιζέλος σε υψηλούς τόνους με ρητορικά μέσα υπερασπίζεται τις πολιτικές του στα θέμα των υποβρυχίων που ο ΣΥΡΙΖΑ με την πρότασή του για εξεταστική επιτροπή περισσότερο κραυγάζει για να πείσει τους εξαθλιωμένους έξω από τη Βουλή για την ηθική του ακεραιότητα και για την αποφασιστικότητά του να εξυγιάνει ήθη και σκάνδαλα, προσπαθώντας να αποδείξει ότι τα κίνητρά του δεν είναι ιδιοτελή, ότι δηλ. δεν ταυτίζονται μόνο με  την πραγματοποίηση του πόθου του να διαδεχτεί το παρόν κυβερνητικό σχήμα στην εξουσία.

         Ο κατήφορος της πολιτικής με τους ηγέτες και μικροηγέτες του πολιτικού συστήματος που προκαλούν   κατ’ εξακολούθηση κι αυτή την κοινή λογική  οδηγεί στην ακύρωσή της δια της  γελοιοποίησής της, στην εξάρθρωση κανόνων και θεσμών που αποτελούσαν την υλική εξάρτηση  του δημόσιου βίου και στην αναίρεση αξιών οι οποίες  υλοποιούσαν  το ήθος  των πολιτικών ανδρών. Η αστική δημοκρατία ενώ φαίνεται να αποκαλύπτεται στην πραγματικότητα επιδιώκεται δια της μεταλλάξεώς της η σταθεροποίησή της σε νέα δεδομένα.  Κι έτσι δεν αντιστεκόμαστε στις επιλογές των κυβερνώντων, παρασερνόμαστε στο κατεξοχήν πεδίο του αντιπάλου, στην τρέχουσα  αποσπασματική πολιτική  πραγματικότητα και στα εν πολλοίς παραπλανητικά ερωτήματα που  υποβάλλει.

             Όλες αυτές οι κραυγές για σκάνδαλα που ποτέ δεν αποκαλύπτεται το εύρος και το βάθος τους,  οι σουρρεαλιστικές συμπεριφορές πολιτικών στοχεύουν κατευθείαν στην αναίρεση κι αυτής  της κοινής λογικής, ώστε τίποτε να μη γίνεται κατανοητό, όλα ν’ αποκτούν χαρακτήρα μυστηριακό κι ανεξέλεγκτο. Στο γενικό κλίμα έντασης, φόβου ακόμα και πανικού κάποιες φορές,  οι διάφορες εκφάνσεις της πολιτικής πραγματικότητας  που διαμορφώνονται από   την κυρίαρχη εξουσία προσπαθούν να υπονομεύσουν συστηματικά και  συνειδητά  τον ορθό λόγο, το μόνο εργαλείο που διαθέτουμε  για να μην παραδοθούμε στα εφήμερα και πρόσκαιρα  κατασκευάσματα και σχέδια των χειριστών της εξουσίας. Γιατί  έτσι συνθέτεται το εφιαλτικό τοπίο μιας κοινωνίας που μοιρολατρικά οδεύει στον αφανισμό της, αφού οι πολίτες της μη πιστεύοντας ότι υπάρχει διέξοδος συνεχίζουν να αναθέτουν τις τύχες τους  σε πολιτικούς που έκαναν σημαία τους έναν πραγματισμό που οδηγεί στην εξαθλίωση. Αν όμως όλοι πιστεύουμε ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει ενάντια σε όλα αυτά, είναι σίγουρο ότι τίποτε  δεν πρόκειται να συμβεί.  Κι έτσι είναι σίγουρη  η κυρίαρχη εξουσία   ότι κανείς δεν θα απειλεί τα προνόμιά της.

        Γιατί βέβαια και η αξιωματική αντιπολίτευση αποδεικνύεται  όλο και περισσότερο ότι  ευθυγραμμίζεται με την κυρίαρχη εξουσία και εκδηλώνει απροκάλυπτα τις φιλοδοξίες της  για να γίνει συνδιαχειριστής και συνέταιρος  στην άσκηση και τη δομή της υπάρχουσας εξουσίας. Γι’ αυτό και όλο και ψαλιδίζει τις ακρότατες πλευρές των πολιτικών της  ανακαλύπτοντας κι αυτή το εφικτό κι αναγκαίο και μιλώντας τη γλώσσα του ρεαλισμού και της υπευθυνότητας.  Κι αν με πολιτικές ενέργειες όπως πριν λίγο καιρό με την πρόταση μομφής στην κυβέρνηση ή τώρα με την πρόταση για εξεταστική επιτροπή στο θέμα των υποβρυχίων φαίνεται να ανεβάζει τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι έκδηλο σ’ όλα αυτά το πλέγμα πρόκλησης που θα δικαιώσει τη φήμη του  ανατρεπτικού αλλά με υπευθυνότητα, του   αριστερού αλλά με ρεαλισμό  κόμματος,  στοιχεία απαραίτητα του προφίλ που θέλει να έχει σαν  κόμμα. Προσπαθεί να προσελκύσει   με τις λεκτικές του ακρότητες κι όσους  δεν μπορούν να πείσουν  οι απόψεις του, οι θέσεις του και οι δράσεις του.

       Η ανώδυνη επαναστατικότητα, αιρετικότητα κλπ. για χρόνια πουλούσε. Ακόμα και τώρα σε μια εποχή εξαθλίωσης αναμασώνται με άνεση θέσεις της κυρίαρχης ιδεολογίας  που  πλασάρονται και σε προοδευτική-αριστερή συσκευασία. Η κριτική από το ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στους κανόνες  και την ηθική του παιχνιδιού  των πολιτικών και των τεχνικών της εξουσίας,  ενώ ευθυγραμμίζεται με τα ιδεολογήματα της κυρίαρχης εξουσίας, με ουδέτερα ερμηνευτικά σχήματα, που αν δεν είναι του τύπου «φταίμε όλοι μας» είναι του τύπου «κακοί ηγέτες» εναντίον των λαών. Και όλο και θα εφευρίσκει και νέες  ερμηνείες που γυρεύουν να αιτιολογήσουν τις αποτυχίες ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος να λύσει τα προβλήματά του, αφού ο ίδιος ο καπιταλισμός διακριτικά έχει μπει στο απυρόβλητο. Κι έτσι κάθε φορά που σε μια ευρωπαϊκή χώρα  γίνονται εκλογές νέες ελπίδες ανατέλλουν για  βελτίωση της κοινωνικής πραγματικότητας,  πιθανόν μέχρι να έρθει και η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει.  

            Και κάπως έτσι  οι υποτελείς τάξεις θα καταγίνονται με τις τρέχουσες εκδηλώσεις της πολιτικής ζωής, χωρίς θεμελιακή  μεταβολή  των απόψεων που έχουν για την κοινωνία και ειδικά για την οικονομία της, χωρίς διάλυση των καθιερωμένων τρόπων σκέψης που τους παίρνουν σαν κάτι καθορισμένο και αναλλοίωτο και στις δημοσκοπήσεις Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ θα διαφέρουν στα όρια του στατιστικού λάθους με τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα  και το ΚΚΕ να δείχνει κολλημένο στα ίδια ποσοστά.