ΛΕΥΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

          Με στόχο την αναζωογόνηση της πρωτεύουσας και την αύξηση της επισκεψιμότητας, και παρά τις αντιδράσεις συνδικαλιστικών φορέων, διοργανώνεται σήμερα «λευκή νύχτα» στην Αθήνα, με ανοιχτά καταστήματα ως τις 11 το βράδυ και παραστάσεις, στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων του δήμου Αθηναίων, μετά από απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής, αναφέρει η ειδησεογραφία.

         Από την άλλη,  στην  ανακοίνωσή του το ΚΚΕ τονίζει ότι  "Η απόφαση αυτή είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της πολιτικής που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ζωές των εμποροϋπαλλήλων και των μικρεμπόρων, προκειμένου να στηρίξει τα συμφέροντα των μεγάλων εμποροκαταστημάτων και των πολυεθνικών του εμπορίου"

         Η  κοινωνία της οικονομικής ανάπτυξης, όπως φιλοδοξούμε ότι θα ξαναγίνουμε, που έχει   ανάγκη από εργατικά χέρια δεν αποδίδει μόνο ηθική αξία στην εργασία αλλά και την περιβάλλει με ένα θετικό ψυχολογικό περιβάλλον.  Ετσι στην ειδησεογραφία η δουλειά μέχρι αργά τη νύχτα των υπαλλήλων και μικροεμπόρων μεταβάλλεται σε κομμάτι εορταστικών εκδηλώσεων με τη μυθιστορηματική ονομασία «λευκές νύχτες». Μόνο που αποσιωπάται το γεγονός ότι η αναγωγή  της εργασίας σε …κομμάτι της ψυχαγωγίας δημιουργεί ζώνες δυστυχίας, με ανθρώπους που θα δουλεύουν χωρίς ωράριο.

          Οι εργαζόμενοι πια   όχι μόνο δεν έχουν   συγκεκριμένη εργασία, καθορισμένες αρμοδιότητες αλλά ούτε και δεδομένο ωράριο. Οι εργαζόμενοι  που δεν έχουν θέσεις, αλλά απασχολούνται  σε συγκεκριμένα προγράμματα και η δουλειά τους δεν ρυθμίζεται από  ωράριο αλλά κρατά όσο χρειάζεται να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, έχουμε πληθωρισμό σε  πρότζεκτ,  γίνονται όλο και περισσότεροι και πολλοί απ’ αυτούς με το τέλος του προγράμματος χάνουν και την εργασία. Και συνεχώς επαναλαμβάνεται ότι  κάθε εργαζόμενος πρέπει να είναι ικανός να καλύψει ανά πάσα στιγμή οποιοδήποτε κενό, να μη θεωρεί καμιά εργασία του μόνιμη και να παραιτηθεί από την ιδέα ότι θα κάνει  μια δουλειά για πάντα.

       Η απόφαση για τις …λευκές νύχτες σημασιοδοτεί με ένα συμπυκνωμένο τρόπο την επιδίωξη να μετατραπούμε σε μηχανές που  παράγουν και καταναλώνουν προς δόξαν του κέρδους και  δείχνει πως η ζωή μας στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες είναι ρυμοτομημένη με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης  και οριοθετημένη  από τις σημασιοδοτήσεις της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Κάπως έτσι  καταλήγουμε  να συσσωρεύουμε πλαστικά ανάγλυφα των επιθυμιών  και αναγκών που καθημερινά εισβάλλουν  στις αισθήσεις μας και στο μυαλό μας.

          Γιατί η ζωή μας  στον καπιταλισμό καθορίζεται από τη συμμετοχή μας στο σύστημα των καταναλωτικών αγαθών. Ο βαθμός ένταξής μας στην καταναλωτική κοινωνία είναι αυτός που καθορίζει  και τις αξίες ακόμα και σε ό,τι αφορά την προσωπική ζωή. Η αγορά αγαθών συνοδεύεται από όλα τα χαρακτηριστικά και αξίες  που αυτή  περικλείει και διαμορφώνει τον αστικό τρόπο ζωής που θεωρείται πια μοντέλο. Η αστική λοιπόν κοσμοαντίληψη  και ιδεολογία  ηγεμονεύει  με τον πιο έντονο, συστηματικό και ουσιαστικό  τρόπο σε όλα  τα κοινωνικά επίπεδα συνολικά. Η στράτευση της λογικής στην υπηρεσία της μεγιστοποίησης της παραγωγής, της ανάπτυξης, που είναι η λύση για κάθε πρόβλημα, θεωρείται αυτονόητη. Ακόμα και ο ελεύθερος χρόνος των ανθρώπων έγινε πεδίο παραγωγικό για την οικονομία. Τα διάφορα προϊόντα δραπετεύουν καθημερινά  από τους τόπους παραγωγής  αυτονομούνται,  παράγουν πρότυπα, φαντασιοσκοπήσεις, ορίζουν τη ζωή μας και μετά την εργασία μας, ακόμα κι όταν δεν έχουμε.   

      Και βέβαια  τέτοιες αποφάσεις δεν είναι καινούργιες, αν και η ιδεολογική τους επικάλυψη προσπαθεί να τις αποσυνδέσει με εποχές που οι εργαζόμενοι δούλευαν ατέλειωτες ώρες χωρίς δικαιώματα.  Από τη στιγμή που  ο χρόνος έχει μετατραπεί  σε χρήμα, το καθοριστικό δεν είναι  η δουλειά που πρέπει να γίνει αλλά η αξία του χρόνου. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός του προηγούμενου αιώνα επιτάχυνε την πρόοδό του με την επιμήκυνση της εργάσιμης ημέρας και με την εντατικοποίηση. Και το ίδιο γίνεται και τώρα.  Ο   χρόνος έχει γίνει χρήμα, δεν περνά αλλά ξοδεύεται. Κι όταν ο εργαζόμενος τις …λευκές νύχτες θα δουλεύει σ’ ένα περιβάλλον εορταστικό θα μάθει να μην αισθάνεται τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο  χρόνο του εργοδότη του και στον καθαρά δικό του χρόνο. Θα ξεχνά ότι ο εργοδότης πρέπει να εκμεταλλευτεί το χρόνο των εργαζομένων και να προσέχει να μη χαραμίζεται. Η επαναφορά του  σκληρού καπιταλιστικού πνεύματος προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από χριστουγεννιάτικα δέντρα και καλλιτεχνικά δρώμενα.

       Δεν πρόκειται λοιπόν μόνο για την ανεργία που εξαπλώνεται καθολικά , αλλά για το γεγονός που γίνεται όλο και πιο συνειδητό ότι κι όταν  προσφέρεται εργασία οι αμοιβές και οι συνθήκες έχουν διευθετηθεί ολοκληρωτικά προς όφελος του κεφαλαίου.