ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

       Ο  υπουργός Οικονομικών Ι. Στουρνάρας υπεραμύνεται του  νομοσχεδίου  του για τους πλειστηριασμούς και των ρυθμίσεων για τα πρόστιμα και προσαυξήσεις σε χρέη  προς την εφορία που δεν εξοφλούνται η δεν ρυθμίζονται, ο Β. Πολύδωρας αρνούμενος να το ψηφίσει διαγράφεται …ηρωικώς από το Α. Σαμαρά, ο Σαμαράς επιμένοντας αισιόδοξα διαβεβαιώνει από τις Βρυξέλλες ότι το 2014 είναι έτος εξόδου από την κρίση… κι άλλες τέτοιες δεκάδες ειδήσεις παρόμοιες μ’ εκείνες της προηγούμενης εβδομάδας, παρόμοιες με άλλες της επόμενης. Όλα μικρά επεισόδια  που ενισχύουν το φαντασιακό μας ως μέρος της   πολιτικής πραγματικότητας παρά που την αλλάζουν. Γιατί αυτό που διαμορφώνει τα επιμέρους επεισόδια της πολιτικής  και καθορίζει τις συνέπειές της στην καθημερινή μας ζωή είναι η  απροκάλυπτη επίθεση του κεφαλαίου εναντίον του κόσμου της εργασίας που καμιά  βουλή δεν τη σταματά αν δεν υπάρχει ένα δυναμικό εργατικό κίνημα που αγωνίζεται και διεκδικεί και δεν παρακαλεί. Η αδυναμία μας στην κατανόηση και ανάλυση της πολιτικής πραγματικότητας έχει σχέση με την άρνησή μας να δούμε τις ταξικές της αιτίες. Προς το παρόν  η υπέρβαση της υπάρχουσας  τάξης πραγμάτων περιορίζεται  στη δίψα και  στην απαίτηση για δικαιοσύνη και ισότητα σ’ ένα   κόσμο ιδεών, ξορκίζοντας οποιαδήποτε ανατροπή του οικονομικοπολιτικού συστήματος.  

            Κι έτσι η συνταγή  της λιτότητας που εκπορεύεται από τα ευρωπαϊκά κέντρα,  ενώ εξαρθρώνει τις κοινωνίες, ενώ πολλαπλασιάζονται τα προνόμια στην κορυφή της άρχουσας τάξης, στέλνοντας βέβαια το …λογαριασμό  να τον πληρώσει σχεδόν το σύνολο μιας κοινωνίας που δεν περιλαμβάνει μόνο την εργατική τάξη, γίνεται δεκτή με εγκαρτέρηση και ανοχή. Πεπεισμένοι κι εμείς ότι η εξυγίανση της οικονομίας θα προέλθει  από τις αυτογιατρεύσιμες δυνάμεις της οικονομίας της αγοράς, αρκεί να παύσει ο δυσλειτουργικός παρεμβατισμός του κράτους –κι έτσι θα προκύψουν από μόνα τους ανάπτυξη, απασχόληση ισορροπία στο ισοζύγιο- θεωρούμε ότι λανθασμένες ενέργειες πολιτικών είναι το εμπόδιο κι αναζητούμε τις σωστές σε όσους κραυγάζουν δυνατότερα.

           Μόνο που η επιχείρηση κατεδάφισης  του κοινωνικού οικοδομήματος άρχισε πριν από παραπάνω από είκοσι χρόνια, διευκολύνθηκε  από την εξασθένιση του  συνδικαλιστικού κινήματος και επιταχύνθηκε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης και την πεποίθηση της εξαφάνισης κάθε εναλλακτικής προοπτικής  άλλης από τη …δημοκρατία της αγοράς. Οι κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις έκτοτε  δείχνουν ότι σκοπεύουν να επωφεληθούν  ως το μεδούλι από την χωρίς μάχη  νίκη τους. Θέλουν ν’ αρπάξουν, θέλουν να πάρουν  την εκδίκησή τους από το εργατικό κίνημα, να ακυρώσουν τον κοινωνικό συμβιβασμό, να  αποκομίσουν νέα κέρδη. Στο τέρμα της αναμέτρησης το καθεστώς ενός μισθωτού θα βρίσκεται κάπου ανάμεσα Βουλγαρίας  και  Μπαγκλαντές για τη μεγάλη μάζα εργαζομένων.

             Η  οικονομία της ελεύθερης αγοράς σήμερα εκλαμβάνεται ως ζωντανός οργανισμός, που όταν εμφανίσει δυσλειτουργίες, τότε επιβάλλεται ιατρική παρέμβαση, γι’ αυτό και  ο πολιτικός λόγος είναι γεμάτος με ιατρικούς όρους.  Η πολιτική και μάλιστα η  κρατική κυρίως πολιτική,  επιβάλλεται να παρέμβει για να επαναφέρει την υγεία  του οικονομικού  συστήματος, ανεξάρτητα από τις ολέθριες συνέπειες στην ζωή των υποτελών τάξεων. Γιατί η οικονομία της αγοράς θέλει μεν να έχει ανεξέλεγκτη εξουσία υπό την προστασία όμως ενός ισχυρού κράτους που την επιβάλλει, είτε νομοθετώντας την κυριαρχία της «αγοράς» είτε καταστέλλοντας αντιδράσεις.

        Κι εμείς δέσμιοι  οικονομικών και πολιτικών θεωριών που αντικαθρεφτίζουν τη δομή του πολιτικοοικονομικού συστήματος και αποτελούν το εποικοδόμημά της, έχοντας εσωτερικεύσει  ιδέες και θεσμούς  που το διατηρούν και το υποστηρίζουν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την κοινωνική πραγματικότητα ούτε ν’  αναγνωρίσουμε τον καπιταλιστικό  τρόπο παραγωγής που στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης σαν τη βασική αιτία της εξαθλίωσής μας.   Οι επιθέσεις βουλευτών ή και γενικότερα πολιτικών, δημοσιογράφων, πολιτών  κλπ εναντίον του υπουργού Ι. Στουρνάρα, όπως και  εναντίον του Γ. Παπανδρέου κλπ.  στοχεύοντάς τον σχεδόν ως αίτιο για την εξαθλίωση μας,   δείχνουν με ποιο τρόπο αντιλαμβανόμαστε το παρόν και ερμηνεύουμε τις πολιτικές επιλογές. Ο κάθε  Ι. Στουρνάρας ή ο κάθε  πρωθυπουργός, ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσεων, πέρα από κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προσωπικότητας που ίσως επηρεάζουν το ύφος άσκησης εξουσίας, όχι την ουσία της, ασκεί την εξουσία του όσο είναι αποτελεσματικός στην  υλοποίηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, γι’ αυτό και δεν αποτελεί τροχοπέδη καμιά έκκληση για έλεος μπροστά στην άνοδο της δυστυχίας και της εξαθλίωσης. Ο κυνισμός τους, το θράσος, η δοκησισοφία  κλπ. είναι γνωρίσματα που ενισχύονται από την εξουσία τους λόγω θέσεως, όσο την κατέχουν, δεν είναι όμως οι αιτίες για την πολιτική που ασκείται.  Αρκεί να αναλογιστούμε  το πλήθος των υπουργών και πρωθυπουργών των τεσσάρων τελευταίων ετών για να πειστούμε ότι η χάραξη, αλλά και η υλοποίηση  της πολιτικής δεν είναι αρμοδιότητα μόνο κάποιων προσώπων.

       Όσο αποδεχόμαστε άνευ όρων τις σταθερές εκείνες που συγκροτούν το ιδεολογικό οπλοστάσιο του κυρίαρχου λόγου και  συνεχίζουμε να πειθόμαστε για την εγκυρότητα του τόσο θα παραμένει μακρινό το ενδεχόμενο να οργανωθούμε και να κινητοποιηθούμε ενάντια σ’ ένα σύστημα  που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των ανθρώπων.