ΧΕΙΡΟΠΕΔΕΣ… ΣΕ ΠΟΙΟΝ;

             Μετά την κατακραυγή  για τη δολοφονία του Π. Φύσσα  και τον αποτροπιασμό που εξέφρασαν όλα τα πολιτικά κόμματα, των κυβερνητικών μη εξαιρουμένων,  ακολούθησαν και  οι ένορκες διοικητικές εξετάσεις,  οι διαθεσιμότητες  και μετακινήσεις αξιωματούχων της ΕΛΑΣ με αποκορύφωμα τις σημερινές συλλήψεις βουλευτών της Χρυσής Αυγής που... θα αποδείξουν  και στον πιο κακόπιστο το αληθινό ενδιαφέρον των κυβερνώντων για τη δημοκρατία μας και την προάσπισή της.

              Εκφράζουν όλοι τη δημοκρατική αποδοκιμασία τους κι αποτροπιασμό τους για τη δολοφονία κι όλα είναι τόσο καλά ενορχηστρωμένα που να δίνουν την εντύπωση μιας γενικά απρόσμενης παραφωνίας μέσα στην αρμονία που διακρίνει τη δημοκρατία μας. Όλοι μαζί δηλώνουμε έκπληκτοι για το φονικό - η πολιτική εξουσία που το εξέθρεψε, οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής που της όπλισαν το χέρι, η δικαιοσύνη που παρέμενε... διακριτική όταν δολοφονούνταν μετανάστες.

              Το  κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό μετά τις συλλήψεις  θέλει η εικόνα που διαμορφώνεται να  περιλαμβάνει  έναν  αποφασιστικό πρωθυπουργό που  αποδεικνύει έμπρακτα πως «η δημοκρατία μας είναι ισχυρή και οι θεσμοί λειτουργούν"  και όλους του υπόλοιπους από γύρω του να ομνύουν στο όνομα της δημοκρατίας. Κι εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις. Από τη μια ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τονίζει ότι η υπόθεση «δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική», ενώ ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας δηλώνει ότι «Ελληνική Αστυνομία, υπό τις εντολές της Ανεξάρτητης Ελληνικής Δικαιοσύνης, έκανε το καθήκον της για την προάσπιση της Δημοκρατίας» και θεωρεί ότι τα μέλη της Χ. Α χρησιμοποιούσαν ««μανδύα πολιτικού κόμματος», για «να αλώσουν τη ζωή της χώρας, να υπονομεύσουν τους θεσμούς της Πολιτείας».  Την ίδια στιγμή τα μέλη της Χ.Α που συνελήφθησαν από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία  βασικά κατηγορούνται, σύμφωνα με το πόρισμα του αντιεισαγγελέα Χ. Βουρλιώτη,  για συγκρότηση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν τη βούληση  να αντιμετωπίσουν με ξεκάθαρο πολιτικό  τρόπο τα πολιτικοκοινωνικά  προβλήματα που οι ίδιες πυροδότησαν  και εναποθέτουν, με διακριτική παραίνεση (κινήθηκε η δικαιοσύνη αφού ο Ν. Δένδιας απέστειλε αναφορά για αξιόποινες πράξεις μελών της Χ. Α) στο νόμο να βρει λύση στις κοινωνικές διαμάχες, συσκοτίζοντας πλήρως τις αιτίες των κοινωνικών συγκρούσεων.  Σαν να μη θέλουν  να απομείνει τίποτε   άλλο από όλον αυτό το κουρνιαχτό  που ξεσηκώθηκε παρά ότι η Χρυσή Αυγή, αυτή συγκεκριμένα, είναι εγκληματική οργάνωση. Ο φασισμός, οι φασιστικές οργανώσεις και τα συμφέροντα που υπηρετούν  αθέατα στο παρασκήνιο να χάνονται  αλλάζοντας ονόματα κι εμφάνιση.

               Η σύλληψη των μελών της Χ.Α δεν είναι  προσπάθεια εξουδετέρωσης του φασισμού, αλλά η διαμόρφωση  μιας νέας κατεύθυνσης για τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις στη χώρα, που περιλαμβάνει όλη τη διαδικασία σύγκρουσης από τη μια και συναλλαγής  από την άλλη ανάμεσα στο εμφανές κατεστημένο,  τα πιο αντιδραστικά του τμήματα και τους θεράποντές τους, για επανακαθορισμό και ρύθμιση των όρων λειτουργίας του καθεστώτος, για τα όρια των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αυτές οι πολιτικές επιλογές θεωρούνται απαραίτητες προκειμένου να ελεγχθεί πλήρως η δυναμική  ιδιαίτερα εκείνων των  ριζοσπαστικών κοινωνικά στρωμάτων  που  αποβλέπουν στην κομμουνιστική προοπτική της κοινωνίας και να αποδυναμωθεί κάθε πολιτική αντιπαλότητα που μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στις επιλογές της άρχουσας τάξης.

              Με τη σύλληψη των μελών της Χ. Α αποκαλύπτονται τεχνικές και μέσα  πρόληψης που εκκινώντας από περιοχές τυπικά αποδεκτές από όλους (εγκληματική συμπεριφορά μελών Χ.Α)  μπορούν πια δυνητικά να εφαρμόζονται από την κυρίαρχη πολιτική και σε περιοχές συνταγματικά εγγυημένες,  εφόσον τμήμα τους (απεργίες, διαδηλώσεις κλπ) μπορεί να  αποχαρακτηριστεί σαν τέτοιο και να θεωρείται, αρχικά υπό προϋποθέσεις, ποινικοποιήσιμο.   Η κυρίαρχη πολιτική τάξη που με τη σύλληψη των μελών της Χ. Α θέλει να τεθεί  υπεράνω υποψίας για συρρίκνωση της δημοκρατίας, με αυτήν την κίνηση ματ θέλει να εγκλωβίσει κάθε αντίπαλο στο προνομιακό χώρο που δημιούργησε με τους δικούς της όρους. Ποιος θα μπορούσε να αρθρώσει αντίρρηση για τη μεθόδευση της  σύλληψης των μελών της Χ. Α χωρίς να επισύρει την υποψία για συμπάθεια προς αυτή; Το κυρίαρχο σύστημα μ’ αυτήν την κίνηση δίνει την εντύπωση  ότι κανένας ομφάλιος λώρος, όπως κατηγορείται,  δεν το δένει με τέτοια φασιστικά μορφώματα, αφού στρέφεται εναντίον τους και αναδεικνύεται σε υπερασπιστή της δημοκρατίας.

             Με την εκλογή της Χ.Α  από μισό σχεδόν εκατομμύριο εκλογείς,  το αόρατο τμήμα δράσης φασιστικών μορφωμάτων βρήκε μια θέση στο κοινοβούλιο.  Ενάμιση χρόνο τώρα αφέθηκε ελεύθερη να  εκφοβίσει, να απειλήσει, να στρατολογήσει, να σκοτώσει.  Και τη στιγμή που νόμιζε πως ακόμα και η απροκάλυπτη δολοφονία της επιτρέπεται το κυρίαρχο σύστημα στράφηκε εναντίον της. Ο ρόλος της συγκεκριμένης αυτής φασιστικής οργάνωσης έληξε αφού όμως, εκούσα άκουσα, εξυπηρέτησε την κυρίαρχη τάξη. Μικροπολιτικά, έδωσε την ευκαιρία στον Α. Σαμαρά  να φανεί   ότι είναι αποφασιστικός ηγέτης για να  έχει όλη τη νομιμοποίηση να οδηγηθεί σε αυταρχικότερες οδούς   χωρίς   να κινδυνεύσει να χαρακτηριστούν αυτές αντιδημοκρατικές ή πολύ περισσότερο φασιστικές. Συγχρόνως, με το φόβο και την απειλή βοήθησε  το κυρίαρχο σύστημα να τιθασεύσει την αγανάκτηση σε ελεγχόμενα κανάλια και να δράσει στην κατεύθυνση αναίρεσης της κατηγορίας για δραστηριοποίησή του έξω από τη συνταγματική τάξη.  Ελεύθερη από τέτοια μομφή  η κυρίαρχη πολιτική τάξη  εμφανίζεται εγγυήτρια  ενός  κράτους δικαίου και μιας  δημοκρατίας που επειδή πιστέψαμε στα χρόνια της σοσιαλδημοκρατίας πως λειτουργούσαν  και για τις υποτελείς τάξεις συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τα φαντάσματά τους.   

           Και τελικά  μετατοπίζεται το  όλο πρόβλημα του φασισμού στη σύλληψη ή όχι των μελών της Χ.Α,  που δεν μπορεί να επιδέχεται παρά μόνο μια επιλογή. Το  περίφημο συνταγματικό τόξο στην εφαρμογή του γίνεται η χειροπέδη για κάθε αντίσταση στην πολιτική της εξαθλίωσης χαράσσοντας τα στενά όρια της νομιμότητάς της,   για  να υποχρεωθεί   κάθε αντίθεση   να ενταχθεί τελικά στη στρατηγική συναίνεσης και  συμμετοχής στις επιλογές  και στις αιτίες  που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις εκκόλαψης του φασιστικού φαινομένου.  Και νομιμοποιούνται πια και  τα παραληρήματα δημοσιογράφων και κυβερνητικών για καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται που τις περισσότερες φορές καταλήγουν  υπαινικτικά ή ξεκάθαρα στη θεωρία της εξίσωσης των δυο άκρων, ώστε  να μη τολμήσει να αρθρωθεί κανένα  πολιτικό σκεπτικό ανατροπής της υπάρχουσας τάξης.