ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΔΡΟΜΟ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

          Σαν να παρακολουθούμε τη φοβερή αποσύνθεση ενός κόσμου πεσμένου στο λάκκο του, ν΄ αναπνέει τις βρώμικες  αναθυμιάσεις που βγαίνουν  από το πτώμα ενός πολιτικού συστήματος, έτοιμου να πέσει κάτω από φρίκη και ασφυξία.

           Σαν να ρουφάμε την οσμή του μπαρουτιού, σαν να οσμιζόμαστε το αίμα,  να νιώθουμε να γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μας όλο το οικοδόμημα της σκέψης.

           Σαν η πολιτική κι ο κομπιναδορισμός  να μπλέχτηκαν  τόσο πολύ  με την αστυνομία κρατών και  ιδιωτών που όλα αυτά τα ζώα να καταλήγουν  να αποτελούν όλα μαζί ένα σώμα, που να μην ξέρει πια κανείς μέσα σ’ αυτό το ενοποιημένο  ανακάτωμα  ποιος συλλαμβάνει  και ποιος συλλαμβάνεται.

           Σαν να νιώθουμε πως αρχίζει ένας αγώνας θανάσιμος.

          Παρόλ’ αυτά  πόσοι από μας δεν συνεχίζουμε ακόμα  ν’ απασχολούμαστε  με τη δουλειά μας, κυρίως όταν την έχουμε,  και με τους λογαριασμούς μας, με το τραπέζι μας και με το κρεβάτι μας μέσα στο καθαρό και καλοσυγυρισμένο διαμέρισμά μας χωρίς να νοιαζόμαστε για τις …παλαβομάρες των απέξω. Αυτές θα φύγουν όπως ήρθαν. Μας είναι αρκετό το σύνολο των δοκιμασμένων ηθικών και κοινωνικών συνθηκών που στερεώθηκαν από μια σειρά  αστικών γενεών, και όλα αυτά που συντελούν στην τάξη και τη σταθεροποιούν. Συνεχίζουμε με την ασυναρτησία της σκέψης μας, την ελαφρότητά μας, τον εγωισμό μας  και τον αριβισμό μας, που ακόμα θέλει να δείχνει γεμάτος  αφέλεια, αλλά δεν είναι παρά κυνισμός και  υποκρισία.  Συνεχίζουμε με το ψέμα της τέχνης, το ψέμα της σκέψης, το ψέμα της δράσης,  το ψέμα της πολιτικής. Κι ακόμα κι όταν αλληλοκατηγορούμαστε, αυτό δεν είναι  παρά ένας έμμεσος τρόπος  να λιβανιζόμαστε παραχωρώντας  στον εαυτό μας το επικίνδυνο   προνόμιο ότι  ξέρουμε να κάνουμε αυτοκριτική. Και η κριτική μας δεν πάει μακριά.  Την τυλίγουμε με λιβανωτούς και  βγαίνουμε από κει ευχάριστα   αρωματισμένοι, γιατί εξαιρούμε  τους εαυτούς μας από τις μομφές μας.

             Κι  επιμένουμε ακόμα ότι μπορούμε να περάσουμε τη ζωή μας περιορίζοντας πένθη και στερήσεις, αυτά είναι για τους άλλους. Κι είμαστε γιομάτοι οίκτο για τον εργάτη που κακοπληρώνεται, τον άνεργο που πεινά, γιομάτοι  άτονο ειδυλλιακό  θαυμασμό για τον αγωνιστή που διαδηλώνει, γιομάτοι …ιδεαλισμό του γραφείου  που εμπιστεύεται την ανθρώπινη  φύση  και πιστεύει στην πρόοδο, σίγουροι ότι απλώς περνάμε μια δύσκολη καμπή. Αρκεί να μη είναι δύσκολη για μας, όπως ανομολόγητα ελπίζουμε.  

           Εμείς … οι φοβισμένοι  μικροαστοί  που δουλεύουμε υπάλληλοι,  που έχουμε ένα μαγαζάκι, που μας επέτρεψαν να  κάνουμε μια μικροκομπίνα για να μπορούμε να κυκλοφορούμε με το τζιπ, που γίναμε δημοσιογράφοι σε ευυπόληπτα κανάλια ή έντυπα ζώντας τη ψευδαίσθηση πως κοιμόμαστε αγκαλιά με την εξουσία κλπ  τρία χρόνια τώρα μέχρι και την αναπνοή μας συντονίζουμε με τις  οδηγίες των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας  μήπως και τη  γλυτώσουμε και δεν  βλέπουμε την όψη του κόσμου που έχει αλλάξει γύρω μας. Τα πάντα γκρεμίζονται, όχι με έναν τρομερό σεισμό, αλλά με μικρούς  συνεχείς που τους ίδιους δεν τους αντιλαμβανόμαστε αλλά νιώθουμε τα αποτελέσματά τους.

           Διαλύονται σε κουρέλια πεποιθήσεις και ιδεολογίες που στήριξαν τον τρόπο ζωής μας των τελευταίων χρόνων. Κι ενώ ανασύρονται όλα τα πέπλα των ψευδαισθήσεων εμείς δεν  ανακαλύπτουμε  παρά  μόνο το σωρό μνησικακίας και μίσους που έχουν πήξει μέσα στην καρδιά μας ενάντια στον πολιτικό, το δημοσιογράφο, το γείτονα, το συνάδελφο κλπ. Μεταμορφωνόμαστε σε ζώο με ματωμένο ρύγχος, φονική ανάσα. Κι αφήνουμε το δρόμο ανοιχτό για το φασισμό, το έγκλημα

           Η πολιτική για μας δεν εντοπίζεται στην κοινωνία μεταξύ  των κοινωνικών τάξεων, είναι ζήτημα καλών ή κακών πολιτικών, εντίμων ή άτιμων δημόσιων  λειτουργών, δεν καθορίζεται η φύση της εξουσίας από τον ταξικό χαρακτήρα των σχέσεων παραγωγής. Παραμορφώθηκε η συνείδησή μας από τον κυρίαρχο λόγο και σε συνδυασμό με την παραμορφωμένη γνώση της πραγματικότητας φτάσαμε να κάνουμε αποδεκτά,  πολλοί από μας, το λόγο και τη δράση του φασιστικού μορφώματος  της Χρυσής Αυγής που διακηρύττει τη βούλησή της για επιβολή εκείνης της τάξης πραγμάτων που συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μας βολεύει. Στην πραγματικότητα δεν έχει άλλο σκοπό παρά να ενισχύσει την άρχουσα τάξη. Αν χρειαστεί  ακόμα και με το έγκλημα. Αυτό όμως δεν θέλουμε να το ξέρουμε…

            Κι έτσι περίσσεψαν οι καταδίκες για το αποτρόπαιο έγκλημα στην Αμφιάλη. Οι μικροπολιτικές που παίζονται πάνω στην  εκμετάλλευσή του είναι τόσο πασιφανείς που δεν θα είχαν καμιά τύχη αν δεν τρώγαμε το χυλό που μας έδιναν πιστεύοντας μάλιστα πως διατηρούμε την ανεξαρτησία μας, αν εμείς τολμούσαμε έστω και λίγο να εναντιωθούμε.

              Δεν είναι σύμπτωση οι  δολοφονικές επιθέσεις, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του παλικαριού, του Παύλου Φύσσα, από τη Χ.Α στις εργατικές συνοικίες. Κάνει τη βρώμικη δουλειά για το σύστημα. Πρέπει να τσακιστούν οι αντιστάσεις, το σθένος και η θέληση όσων αγωνίζονται. Και η αλήθεια είναι πως τελικά η πρωτοπορία του αγώνα από κει ξεκινά, είναι εργατική. Κι όλοι οι υπόλοιποι λόγια και διακηρύξεις επαναστατικές για απεργίες διαρκείας που καταλήγουν από το 90%  στο 35% πριν κλείσει ακόμα το πρώτο πενθήμερο απεργίας. Όταν πέρυσι,  το εργοστάσιο της χαλυβουργίας  στον Ασπρόπυργο άνοιξε μετά από εννέα μήνες απεργίας κατόπιν εισαγγελικής εντολής με επέμβαση των ΜΑΤ.

             Κι απλώνεται παντού η γεύση της πίκρας και της ξεραϊλας, αυτή η αθυμία  που προέρχεται από τη συναίσθηση της κοινωνικής ματαιότητας της ζωής μας. Εδώ και καιρό μοιάζει να παραδοθήκαμε. Τι μας απέμεινε; Μερικά κουρέλια από παλιές ιδεολογίες που επικαλούμαστε για άλλοθι  της υποταγής μας, μια αγανάκτηση  που την επιδείχνουμε  στις συντροφιές μας, κριτικές κι άρνηση της υποταγής σε ακίνδυνα ιστολόγια.    

        Ο φόβος μη δεσμευτούμε, ο υπέρτατος ατομικισμός μας, η αδυναμία  μας να υποταχθούμε σε μια αγωνιστική πειθαρχία μας καταντά ανίκανους ν’ ανατρέψουμε την ίδια την υποδουλωτική τάξη. Και βυθιζόμαστε…