ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ

       Το Σάββατο στη Μακρόνησο, που έχει ανακηρυχθεί ιστορικός τόπος από το Υπουργείου Πολιτισμού,  παρουσιάστηκε η παράσταση Μίκης Θεοδωράκης  «Ποιος τη ζωή μου…», που παρακολούθησαν περισσότεροι από 5.000 θεατές.  

           Δυο μέρες πριν στο Πέραμα είχε γίνει και η επίθεση με λοστούς και καδρόνια από μέλη της Χρυσής Αυγής σε μέλη του ΚΚΕ που έκαναν αφισοκόλληση.

         Δυο επεισόδια, χαρακτηριστικά για την υποβόσκουσα πολιτική που  διαμορφώνεται, και ενώ  διατηρεί κάποια γνωρίσματα της μεταπολίτευσης  ακόμα δεν έχει πλήρως εκδηλώσει όλα τα χαρακτηριστικά της στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης.

       Το ένα, η εκδήλωση στη Μακρόνησο, είναι ένα από τα επεισόδια της εθνικής συμφιλίωσης  της μεταπολίτευσης, όπου για να επιτευχθεί με όρους των νικητών  χρειάστηκε η επιστράτευση  μιας επιλεκτικής μνήμης  και ξαναγράψιμο της ιστορίας της ματωμένης δεκαετίας του ’40 όχι άμεσα από τους νικητές  ή τους ηττημένους  του εμφυλίου αλλά από τους νικητές της μεταπολίτευσης, την υβριδική πολιτική του ΠΑΣΟΚ- αριστερός λόγος με εκσυγχρονισμένη καπιταλιστική πολιτική.

          Το άλλο, οι κλιμακούμενης βίας  επιθέσεις της Χ.Α, από μετανάστες μέχρι κομμουνιστές, συμβάλλουν στην επικράτηση του φόβου, εξοικείωση με τη βιαιότητα  και ενίσχυση της υποστήριξης  της θεωρίας των δυο άκρων που συγκροτεί τη νέα πολιτική στα χρόνια της κρίσης.  

          Αυτά τα δυο περιστατικά, η  εκδήλωση στη Μακρόνησο και η  επίθεση της Χ.Α σχηματικά περιγράφουν το προσκήνιο και παρασκήνιο της πολιτικοκοινωνικής μας σκηνής.

            Στο προσκήνιο, η δημοκρατία της συναίνεσης στη μεταπολίτευση που στηρίχτηκε στην εθνική συμφιλίωση, την οποία ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ με την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης και προσχώρησε και η Νέα Δημοκρατία με το κάψιμο των φακέλων.  Κι έτσι ένιωθε δικαιωμένος και ο αριστερός λόγος απλώς και μόνο γιατί μετά τη δικτατορία εγκαταλείφθηκε ο θεσμοθετημένος αντικομμουνισμός. Γιατί κανένας άλλος αγώνας εκτός απ’ αυτόν που ήταν  απέναντι στην ήττα και τις σκληρές συνέπειές της δεν δικαιώθηκε με τη μεταπολίτευση. Και σε εκδηλώσεις σαν  αυτές στη Μακρόνησο αυτό που ανακαλείται στη μνήμη είναι ο αγώνας ενάντια στο  μετεμφυλιοπολεμικό κράτος της εξορίας και της καταδίωξης των αγωνιστών και όχι ο αγώνας με τα οράματά της αντίστασης. Γι’ αυτό κι αυτές οι γιορτές αποχρωματισμένες  και αποστεωμένες  ιδεολογικά καθίστανται ακίνδυνες, γιατί έχει εκμηδενιστεί    κάθε αντιστασιακό πνεύμα.

             Σε συμφωνία με το δημοκρατικό  πνεύμα της μεταπολίτευσης είναι και οι δηλώσεις εκπροσώπων των συγκυβερνώντων σχετικά με τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής. Του γραμματέα της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ Π. Ρήγας που ζητά να αναληφθούν δράσεις για την προστασία του πολιτεύματος και του Κοινοβουλίου «από τις εγκληματικές δράσεις της Χρυσής Αυγής», και του  κυβερνητικού  εκπρόσωπου Σ. Κεδίκογλου που προτρέπει ««οι απόπειρες δημιουργίας εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων πρέπει να μας βρουν όλους απέναντι».

             Οι κυβερνώντες στον επίσημο λόγο τους αντιτίθενται στις πρακτικές και μεθόδους του φασιστικού μορφώματος, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Μάλιστα με την επαναφορά όλο και πιο συχνά  της θεωρίας  των δυο άκρων, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο  ότι αυτό το φασιστικό μόρφωμα δίνει στους κυβερνώντες την ευκαιρία να περιλάβουν, όταν χρειαστεί,  στην καταδίκη των ενεργειών των φασιστών και καταδίκη ενεργειών αριστερών, και δη κομμουνιστών σαν παράπλευρη …προσθήκη. Είναι η χρυσή ευκαιρία για την κυρίαρχη τάξη να εξουδετερώσει μια και καλή, και όχι μόνο σε ιδεολογικό επίπεδο, τις αντιδράσεις της πολιτικής της. Γιατί στο παρασκήνιο ποτέ ο κόσμος των νικητών που πριν εξήντα χρόνια κινδύνεψε και διασώθηκε με την τρομοκρατία δεν  έπαψε να επαγρυπνεί, όσο η δική μας βουλιμία για  ευμάρεια επεκτεινόταν προς πάσαν κατεύθυνση.

              Η Χρυσή Αυγή λοιπόν  δεν έχει έρθει από το πουθενά.  Κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να περάσει  στο προσκήνιο της κεντρικής πολιτικής σκηνής  με τον τραμπούκικο λόγο της που στηρίζεται σε μια παραφθαρμένη εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας, αναμοχλεύοντας ζητήματα που  ανησυχούν τη μεγάλη μάζα εργαζομένων κι ερμηνεύοντας  προβλήματα ανασφάλειας, μεταναστών, εγκληματικότητας, κρίσης, ανεργίας κλπ μέσα από ένα ρατσιστικό και φασιστικό λόγο. Κολυμπά στα βαθειά νερά ιδεολογικών ρευμάτων που διαπερνούν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και συναντούν ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κατεστημένου. Κι αυτή είναι και η δύναμή της.   

          Συγχρόνως  ενσπείροντας το φόβο ανοίγει το δρόμο για την επιβολή, με το πρόσχημα της νομιμότητας, της κυρίαρχης  πολιτικής προς κάθε πλευρά που αντιδρά και γίνεται επικίνδυνη. Κι ενώ μοιάζει οι δράσεις της να υπερβαίνουν  την υπάρχουσα κατάσταση και να επιδιώκουν την αλλαγή της, στην πραγματικότητα όλα γίνονται για χάρη της διατήρησης αυτής της κατάστασης ακόμα και με πρόληψη αυτών των παραγόντων που θα την έβλαπταν –γι’ αυτό και η επίθεση εναντίον μελών του ΚΚΕ. Η σταθεροποίηση κι ενίσχυση του συστήματος για κατοχύρωση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης είναι ο πραγματικός στόχος της πολιτικής δραστηριότητας της Χ.Α, ενώ η μεταβολή του, φαινομενική στην πραγματικότητα,  στην οποία ισχυρίζεται πως αποβλέπει μπορεί να θεωρηθεί σαν το μέσο για να το επιτύχει.

            Με τη  Χ.Α είναι η ευκαιρία που δίνεται στον  αντικομμουνισμό ως …ιδεολογία να ξαναγίνει εμπόρευμα  εκτεθειμένο στο πάγκο, για τους παλαιάς κοπής, της εθνικοφροσύνης, για τους εκσυγχρονισμένους, της ανάπτυξης και ελεύθερης οικονομίας. Ένα  καταναλώσιμο προϊόν για αφελείς που αναζητούν εχθρούς συγκεκριμένους για να αποδοθεί κάπου η εξαθλίωσή τους,   που προσφέρεται ιδιοτελώς χάριν κερδών προσωρινών η και μακροπρόθεσμων, που ευδοκιμούν σε εποχές πολιτικής ανωμαλίας και πολιτικής αποδιοργάνωσης, ετοιμάζοντας το περιβάλλον εκείνο όπου ο πολιτικός   πια  αντικαθίστανται χωρίς προσχήματα από δυνάμεις της τάξης.