ΠΟΛΥΓΛΩΣΣΗ ΜΟΝΟΦΩΝΙΑ

         Το κλείσιμο της ΕΡΤ  τείνει να καταλήξει  η αιτία για να θορυβηθούν οι απληροφόρητοι που πίστεψαν στο success story του πρωθυπουργού και να ταραχτούν σφόδρα οι αγνοούντες την πραγματικότητα, πεπεισμένοι ότι η οικονομική κρίση είναι παροδική. Και η πλειοψηφούσα συνιστώσα της κυβέρνησης, η ΝΔ και οι άλλες μικρότερες, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ,  του ΣτΕ μη εξαιρούμενου, θέλουν να μείνει οριοθετημένο στην ωμότητα των χειρισμών, στο πρωτάκουστο  της ακρότητάς του, ώστε να προκαλεί αγανάκτηση αλλά αργότερα να σβήνει  από την σκέψη και αίσθηση, που δοκιμάζονται εξάλλου από συνεχή βομβαρδισμό γεγονότων και εξαγγελιών που αλλάζουν καθοριστικά τη ζωή μας. Να μη συνδεθεί  η συγκεκριμένη πολιτική απόφαση με τα αίτια που τη γέννησαν και την προκάλεσαν ούτε και με τα αποτελέσματα που επιδιώκει, τα οποία δεν είναι μόνο  η  απόλυση 2650 εργαζομένων. Κομβικό σημείο η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Η αστική δημοκρατία ολοένα και περιστέλλεται.

          Συγχρόνως το  κλείσιμο της ΕΡΤ ανέδειξε και πάλι ξεκάθαρα  το ρόλο των κομμάτων που, εκτός από το κομμουνιστικό κόμμα, κρύβουν το χαρακτήρα της σύγκρουσης, μια πτυχή της οποίας αναδύεται μέσα από τους χειρισμούς με  την ΕΡΤ. Η ουσία είναι ότι μια πολιτική ευρείας αστικής συναίνεσης επιχειρεί να «αναδιαρθρώσει» την οικονομία ρίχνοντας  την αμοιβή εργασίας, αφήνοντας τις υποτελείς τάξεις  έρμαια της ανεργίας και επιβάλλοντας τις αποφάσεις των κυβερνώντων με νομότυπες διαδικασίες. Κανένα από τα κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ, δεν ενδιαφέρεται για την οργάνωση και ενότητα των εργαζομένων, μήπως και η όποια δυναμική των κινητοποιήσεων αποκτήσει έστω και περιορισμένα θετική προοπτική, για να μείνουν οι κινητοποιήσεις τυφλές, χωρίς  αυτές τις προϋποθέσεις που εξασφαλίζουν τη συνοχή και προοπτική των κοινωνικών αγώνων. Οι εκλογές της ΕΣΗΕΑ, όπου πρώτη δύναμη βγήκαν οι δυνάμεις που εκπροσωπούνται στην τρικομματική κυβέρνηση, δεν ανοίγουν θετικές προοπτικές αλλά μάλλον φαίνεται ότι  οι εργαζόμενοι κάθε άλλο παρά έχουν ξεκαθαρίσει τα μέτωπα της σύγκρουσης. Ακόμα πιστεύουν ότι μπορεί ο καθένας να σώσει  τον εαυτό του, ότι δεν χρειάζεται ένα κίνημα  για να αντισταθεί. Νομίζει κανείς ότι τους κατάπιε η ίδια η κυρίαρχη ιδεολογία που, εκ της θέσεώς τους πολλοί απ’ αυτούς που ήταν μπροστά από το γυαλί ή το μικρόφωνο, ήταν αναγκασμένοι να υπηρετούν.

           Ίσως οι σιωπηλοί συμβιβασμοί  ανάμεσα στο κεφάλαιο και  την εργασία, τα τελευταία χρόνια, που  κατέληξαν σε με συναίνεση πάνω στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων αμβλύνοντας τις ταξικές συγκρούσεις τώρα αποδίδουν τους καρπούς προς όφελος της κυρίαρχης τάξης. Σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας πιστέψαμε ότι ο διαχωρισμός των ανθρώπων  σε κατηγορίες ανάλογα με την οικονομική σχέση αφορούσε κοινωνίες υποανάπτυκτες, σε άλλες χώρες και ηπείρους, όπου οι άνθρωποι χωρίζονται σε ανθρώπους που εκμεταλλεύονται την παραγωγική εργασία των άλλων και σε ανθρώπους που παθαίνουν την εκμετάλλευση. Η περίφημη κοινωνία των δυο τρίτων  σε μια κοινωνία μικροεπιχειρηματιών και μικροϊδιοκτητών δεν μας κακοφαινόταν κι αδιαφορούσαμε, μια μεγάλη πλειοψηφία  αστών με τα διάφορα πρώτα συνθετικά μικρο, μεσο κλπ., για όλους αυτούς, μετανάστες κι έλληνες, που κι εμείς εκμεταλλευόμαστε (μας φρόντιζαν τους υπέργηρους γονείς, καθάριζαν δρόμους, σπίτια, δούλευαν στα χωράφια κλπ).  ¨Ήμασταν πεπεισμένοι ότι έχουμε δικαίωμα σε ένα   φυσιολογικό επίπεδο κατανάλωσης και ότι  καθένας πρέπει να έχει τη δυνατότητα, το δικαίωμα και την υποχρέωση, να αποδίδει στην κοινωνία το ισοδύναμο σε εργασία αυτού που  καταναλώνει. Ποιος μιλούσε για τάξεις, ταξικά συμφέροντα, ανάλγητο καπιταλισμό; Και τώρα ακόμα άνεργοι, απλήρωτοι, κακοπληρωμένοι με εισοδήματα πείνας οι περισσότεροι συνεχίζουμε να αρνούμαστε την ταξική διαίρεση της κοινωνίας.

               Είτε όμως το ξέρουμε είτε δεν το ξέρουμε είτε υπάρχει ταξική συνείδηση είτε δεν υπάρχει είτε υπάρχει επιστήμη του ταξικού φαινομένου είτε δεν υπάρχει είμαστε διαιρεμένοι σε τάξεις. Ακόμα και τώρα το βασικό πρόβλημα είναι η παραγωγή και  κατανομή των υλικών αγαθών. Κι η κοινωνία μας είναι διαιρεμένη σε κοινωνικές τάξεις με βασική διάκριση, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενους, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι. Και τα ίδια τα πολιτικά κόμματα οριοθετούνται σε αντιστοιχία με τη διάταξη των βασικών ταξικών δυνάμεων της κοινωνίας.

           Μόνο που εμείς έχοντας ενστερνιστεί την κυρίαρχη θεωρία ότι τα πολιτικά κόμματα είναι εκφραστές της θέλησης  του λαού, συνδετικοί  κρίκοι, ξεπερνώντας τις ταξικές αντιθέσεις ανάμεσα γενικά στο λαό και το κράτος, πεπεισμένοι ότι ο κομματικός πλουραλισμός εξασφαλίζει την υπεράσπιση των συμφερόντων  μας, όταν ήρθαν τα μνημόνια και τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους, που έκαναν ορατό το χάσμα ανάμεσα στην κυρίαρχη τάξη  και τους  υποτελείς, θεωρήσαμε αίτιο τον τρόπο άσκηση της πολιτικής και την απαξιώσαμε γενικά. ¨Όμως η  πολιτική ζωή  στην τελική δεν σημαίνει παρά ρύθμιση κατά πρώτο λόγο του οικονομικού φαινομένου κι επομένως τα κύρια οργανικά στοιχεία της πολιτικής μας, τα πολιτικά κόμματα, είναι δημιουργήματα του ταξικού χωρισμού κι αυτόν εκφράζουν. Εξυπηρετούν το οικονομικό συμφέρον την κοινωνικής τάξης που εκφράζουν, δηλ. τον τρόπο που  πρέπει να ρυθμίζονται οι οικονομικές σχέσεις έτσι που  η κοινωνική τάξη που αντιπροσωπεύεται από το κόμμα να έχει την ωφελιμότερη γι’  αυτήν λειτουργία του οικονομικού φαινομένου.

       Όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, η  πολυκομματικότητα  εξυπηρετούσε, και με το δικομματισμό, την τάση είτε της  ανοιχτής υπεράσπισης του υπάρχοντος συστήματος είτε της  υπεράσπισής του με κάποιες μεταρρυθμίσεις και συμφιλίωση των ταξικών αντιθέσεων κινητοποιώντας μια  πλατιά κοινωνική βάση. Τώρα όμως  που οι αντιθέσεις οξύνονται, τα ταξικά συμφέροντα αποκαλύπτονται και το ίδιο και ο ρόλος των κομμάτων. Κι ενώ τον πρώτο καιρό με μόνη αλλαγή στη  διαχωριστική γραμμή, που έγινε μνημόνιο-αντιμνημόνιο,  τα κόμματα συνέχισαν να λειτουργούν στην ίδια λογική, η οξύτητα των κοινωνικών αντιθέσεων ξεπέρασε αυτόν το διαχωρισμό, αποκαλύπτοντας τις ταξικές διαιρέσεις της κοινωνίας.

            Σ΄ όλο αυτό το παιχνίδι των συσκέψεων των τελευταίων ημερών η τρικομματική κυβέρνηση αλλά και  αντιπολίτευση με τη νεκραναστημένη  πασοκική ρητορική του ’80  αποκαλύπτουν πια  ότι εκφράζουν συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης με διαφοροποιήσεις στον τρόπο  ιδεολογικής και οργανωτικής υποταγής των μαζών σ’ αυτή.  Στις συνθήκες πια που διαμορφώνονται η πάλη ανάμεσα στις υποτελείς και κυρίαρχες τάξεις θα διεξάγεται με όλο και σκληρότερους όρους, θα στρέφεται ενάντια στην ίδια τη βάση του καπιταλισμού. Ουσιαστικά η βασική διαχωριστική γραμμή θα είναι πια ανάμεσα στην κυρίαρχη τάξη και τις μάζες των εργαζομένων.  Γι’ αυτό και το σύστημα των κομμάτων που υποστηρίζουν τις κυρίαρχες τάξεις (από τη Δεξιά της Ν.Δημοκρατίας μαζί με το ΑΝΕΛ μέχρι τη φασιστική Χ.Α και από τη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ μέχρι την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ) όλο και περισσότερο, άμεσα ή έμμεσα, θα στρέφεται εναντίον των υποτελών τάξεων, με τη διαρκή υπόμνηση ότι μ’  αυτό το συσχετισμό αν η αντιπαράθεση φτάσει  σε συνολική σύγκρουση μπορεί να επικρατήσει συντρίβοντας κάθε αντίσταση.

     Βέβαια πάντα υπάρχει η αισιοδοξία ότι οι μικροπολιτικές προστριβές ή και ενδοαστικές αντιπαλότητες μπορούν, έστω και περιορισμένα, να αποδεσμεύσουν κοινωνικές ομάδες από την κυρίαρχη ιδεολογική χειραγώγηση και να δρομολογήσουν εξελίξεις που οι υποτελείς μάζες να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους. Κι ίσως γι’  αυτό το κομμουνιστικό κόμμα συνεχώς  συκοφαντείται, γιατί ο ρόλος του είναι καθοριστικός για να μετατραπεί ένας αγώνας αντίστασης που τώρα είναι ένα άθροισμα μεμονωμένων εστιών, σε επιθετικό, επιθετικό απέναντι στην σημερινή οργάνωση της κοινωνίας αλλά και τις ιδεολογίες, τις συμπεριφορές, τα μοντέλα ζωής, που αυτή γεννά και αναπαράγει παντού, άρα και στους εργαζομένους.