«…ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΟΙ ΜΕΤΑΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΤ…»

      «Με το ισχύον νομικό πλαίσιο και με κοινή υπουργική απόφαση σταματούν οι μεταδόσεις της ΕΡΤ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος σήμερα το βράδυ», ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σίμος Κεδίκογλου και στις 23.15 έπεσε το σήμα της  ΕΡΤ σε όλη την Ελλάδα.

          Η αρχή του τέλους, πιθανόν σύντομου πιθανόν παρατεταμένου, ενός  κράτους συγκροτημένου (μ’ όλες του τις ανεπάρκειες)   και της μετατροπής του απροκάλυπτα σε ανώνυμη εταιρεία και   ενός λαού από πολίτες  σε φορολογούμενους  μόνο στην εποχή της εικόνας δεν θα έχει πια την αντιπροσωπευτική του εικόνα.

         Πριν 46 χρόνια η κατάληψη των τηλεπικοινωνιακών κέντρων δηλ.  κτίριο ΕΙΡΤ, τηλεόραση, ραδιοφωνικοί σταθμοί, τηλεφωνικό κέντρο  κλπ. από τους πραξικοπηματίες συνταγματάρχες ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία του πραξικοπήματος. Και σε όλη την επτάχρονη δικτατορία ο έλεγχος στον τύπο και το δίκτυο ραδιοτηλεόρασης ήταν ασφυκτικός. Και τότε λοιπόν πέρα από τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας απαραίτητος ήταν ο έλεγχος και των μέσων ενημέρωσης.

       Σήμερα μια χώρα ανήκει σ’ αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης. Η κυβέρνηση με τα συνήθη προσχήματα της εξυγίανσης, αξιοκρατίας, περιορισμού σπατάλης κλπ. έκλεισε την ΕΡΤ. Περιφρονώντας κάθε κανόνα δικαίου απόλυσε πάνω από 2500 ανθρώπους σε μια νύχτα. Κι   έμειναν μόνο οι ιδιωτικοί σταθμοί που ανήκουν, μ’ ένα θολό καθεστώς,  σε συγκροτήματα μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων του τόπου. Και αυτή η κατάληξη στα μέσα ενημέρωσης εικονίζει τη χώρα με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο. Η χώρα ανήκει στους ιδιοκτήτες των μέσων επικοινωνίας, απροκάλυπτα πια.  Κι αυτό πάει να πει πως το κράτος ταυτίζεται και σ’  αυτόν τον τομέα ξεκάθαρα με την κυρίαρχη τάξη της οποίας εκφράζει τα συμφέροντα. Και βέβαια η αναπαράσταση του πραγματικού που θα προσφέρεται από την ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης δεν θα συναρμολογείται με άλλες αξίες ή ιδεολογίες από εκείνες της κυρίαρχης ιδεολογίες, αφού αυτοί που ελέγχουν τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης δεν είναι άλλη από την ίδια την κυρίαρχη τάξη, απροκάλυπτα.

       Γι’ αυτό   δεν έχει πια νόημα ν’ αναρωτιόμαστε για  τη θέση στο ένα ή άλλο ζήτημα των πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Το να αντιπολιτεύεται κανείς σήμερα τη Ν. Δημοκρατία, να αγανακτεί με τις ανακοινώσεις  Κεδίκογλου, να διαφωνεί με  τη συμπεριφορά Μανιτάκη, να χλευάζει τον Βενιζέλο ή Παπανδρέου, είναι ίσως βιωματικά αναγκαίο δεν συγκροτούν όμως  ούτε καν μια αντιπολιτευτική συμπεριφορά. Όλοι αυτοί είναι αναλώσιμοι πολιτικοί,  ο βασικός μας  αντίπαλος είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.   

            Η κυβέρνηση κλείνοντας την ΕΡΤ διαμορφώνει καινούργιους κανόνες του παιχνιδιού στον τομέα της ενημέρωσης και   ενεργοποιεί τις κυρίαρχες δυνάμεις του καθεστώτος να δουλέψουν για την υπεράσπισή του, ενώ ελπίζει  ταυτόχρονα να διαχέεται η κριτική  προς διάφορες  κατευθύνσεις, αποδεσμεύοντας τους πολιτικούς από κάποιες ευθύνες. Συγχρόνως, τα μέσα ενημέρωσης προσφέροντας μια  πλασματική πραγματικότητα θα συνεχίζουν να  καθορίζουν την ιδεολογική και πολιτική συνείδησή μας  ισχυριζόμενα μάλιστα πολιτική ουδετερότητα.  Έχοντας μάλιστα  καλλιεργηθεί  συστηματικά η επιθυμία για περισσότερα ελαφρά ψυχαγωγικά  προγράμματα, με τα ιδιωτικά κανάλια θα   ικανοποιηθεί  στο μάξιμουμ μόνο  αυτή η επιθυμία.  Η επιλογή του προσφερόμενου θεάματος θα  αντικατασταθεί ολοκληρωτικά  από τις σφυγμομετρήσεις των επιθυμιών του κοινού. Προκειμένου τα ιδιωτικά κανάλια να προσελκύσουν  τη μεγαλύτερη διαφήμιση που είναι το κύριο  έσοδό της πρέπει να επιτύχουν  μεγάλους δείκτες  ακροαματικότητας στα προγράμματά τους. Και για να επιτύχουν  αυτούς τους δείκτες πρέπει να ανταποκρίνονται σ’ αυτά που θέλει το κοινό. Ο ενημερωτικός, μορφωτικός και ψυχαγωγικός  ρόλος της τηλεόρασης, χωρίς την δημόσια πια τηλεόραση,  θα περιοριστεί  κατά κανόνα στο ρόλο  προσφοράς διασκέδασης. Αντί να διαμορφωθούν τα κριτήρια  της επιλογής θα καταργηθεί  η επιλογή. Η αναπαραγωγή της επιθυμίας πρόκειται να είναι  το μόνο κριτήριο. Δεν θα μας δίνουν πια ούτε  καν «άρτο και θεάματα» που έδιναν οι Ρωμαίοι, αλλά μόνο θεάματα. Η πορεία προς μια ασφυκτική χειραγώγηση διαγράφεται με βεβαιότητα. 
                  Η απόφαση της κυβέρνησης για το κλείσιμο της ΕΡΤ  με πράξη νομοθετικού περιεχομένου μπορεί να

μην συνιστά  ανατροπή του κοινοβουλευτισμού, αλλά σίγουρα αποτελεί παρέκκλισή του. Με ανάληψη όλης της ευθύνης από τη Ν.Δ, εμφανίζεται να είναι σίγουρη  για τη δική της δύναμη και τη δική μας παθητικότητα ή τουλάχιστον να μη φοβάται να προκαλέσει την αγανάκτηση, πεπεισμένη ότι μπορεί να τη διαχειριστεί. Αφού επιστράτευσε κάθε κλάδο που τόλμησε να απεργήσει ή κι ακόμα που σκέφτηκε να απεργήσει όπως τους καθηγητές δεν δίστασε σε μια επίδειξη πυγμής, συκοφαντώντας τους εργαζομένους στην ΕΡΤ να κλείσει τον οργανισμό βεβαιώνοντας ότι  η αξιοκρατία και η αύξηση της παραγωγικότητας θα αποτελέσουν τη γραμμή πλεύσης του νέου οργανισμού που σε μερικούς μήνες θα πάρει τη θέση της.   Είναι βέβαια πιθανόν όλες αυτές οι κινήσεις να μην είναι άλλο από κινήσεις πανικού στην προσπάθεια τους ν’ ανταποκριθούν  στις επιταγές των κυρίαρχων κέντρων, ενός πανικού που  θα πολλαπλασίασε η κινητοποίηση του κόσμου, ενός πανικού που μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη σκλήρυνση της στάσης… ή μήπως υποχώρηση;

      Αλλά δεν έχει νόημα να ερμηνεύουμε τις επιμέρους πράξεις των κυβερνώντων παρά μόνο για να συνειδητοποιούμε την χωρίς τέλος  καπιταλιστική επίθεση και την ταξική διάσταση της κρίσης.

       Η σύγκρουση με την κυρίαρχη  τάξη θα είναι τελικά  αναπότρεπτη, μακρόχρονη και μπορεί και  βίαιη. Θα γίνεται σε όλους τους χώρους, τους τομείς και τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, καθημερινά και με κάθε μορφή πάλης και πρέπει να αντέξουμε.