ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΗΣ ΕΡΤ

              Ο αιφνιδιασμός του πρωθυπουργού  στο θέμα του κλεισίματος της ΕΡΤ, που δρομολόγησε πολιτικές αντιπαραθέσεις, ξεπερνά τα όρια ενός τακτικού ελιγμού της στιγμής με στόχο την μετατόπιση της πολιτικής διαμάχης από τα μηδενικά αποτελέσματα της οικονομικής ανάκαμψης που υποσχόταν με τις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι ξεκάθαρο πως είναι μια ακόμα από τις   ενέργειες των κυβερνώντων στην προσπάθειά τους να συμβάλλουν μ’ επιτυχία στην  κατά μέτωπο επίθεση  του  κεφαλαίου εναντίον των υποτελών τάξεων.  Επιπλέον ίσως δεν  μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ο αιφνιδιασμός  προήλθε  και από υπερβολική νευρικότητα της κυβερνώσας ηγεσίας, παρά την αυτοπεποίθηση που δείχνει η επίδειξη δύναμης,   μπροστά στη διευρυνόμενη απόκλιση από τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει έναντι των εταίρων και από την αποτελεσματικότητά τους στην εφαρμογή τους.

         Μόνο που αυτός ο αιφνιδιασμός έπληξε καίρια ευαίσθητα σημεία των μεταπολιτευτικών  δημοκρατικών θεσμών και ανάγκασε ακόμα και τους  κυβερνητικούς ακολούθους, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ενώ δεν  τολμούν να  διαχωρίσουν τη θέση τους από τις αποφάσεις της κυβέρνησης να ψελλίζουν δικαιολογίες για να προσεγγίσουν κάποιο τμήμα  από τους διαμαρτυρόμενους εργαζόμενους. Δεν μοιάζει να τίθεται θέμα διάρρηξης της συνεργασίας,  παρά  τους εκβιασμούς περί προκηρύξεως εκλογών, αλλά μάλλον προσπάθεια να επιβληθεί ένας συμβιβασμός με αποδέκτη τους αντιδρώντες εργαζόμενους. Κι έτσι ακόμα κι ο πρόεδρος της   Δημοκρατίας    εκφράζει τη θέση για ανοιχτή ΕΡΤ, χωρίς όμως κανείς να μην αρνείται την ανάγκη εξυγίανσής της, χρησιμοποιώντας τη ως άλλοθι για την άσκηση της πιο ανάλγητης πολιτικής που αμνηστεύει τις αδιέξοδες πολιτικές και τις εσκεμμένες μεθοδεύσεις για κατάχρηση εξουσίας.  Εξαιτίας του φόβου τους μήπως  το κλείσιμο της ΕΡΤ  πυροδοτήσει μια καθολική σύγκρουση με τις μάζες των εργαζομένων οι κυβερνώντες επιδιώκουν η σύγκρουση να οριοθετηθεί στο περιεχόμενο των χειρισμών μόνο. Σ’ αυτό τους βοηθούν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι- απολυμένοι της ΕΡΤ, που στις  συνεχιζόμενες εκπομπές τους αποφεύγουν τη σύνδεση του αγώνα τους με των άλλων εργαζομένων, την ιδεολογική σημασιοδότηση του αγώνα τους  αλλά και της απόφασης για κλείσιμο της ΕΡΤ σε σχέση με το καθεστώς μνημονίων  και βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για ταξική διάσταση του.

          Μετά τη διακοπή του σήματος της ΕΡΤ  ο  «902.gr» και η τηλεόραση του «902»  άρχισαν να αναμεταδίδουν την εκπομπή των εργαζομένων της ΝΕΤ παρά τις αλλεπάλληλες διακοπές και απειλές από την κυβέρνηση. Αυτή η αναμετάδοση  από τη ραδιοτηλεόραση του κομμουνιστικού κόμματος εγγράφει αυτόν τον αγώνα, ακόμα και εκόντων ακόντων  των εργαζομένων, έστω μέρους τους, στους ταξικούς αγώνες, συνδέοντάς τους.  Έτσι  και  ο αγώνας  για να μη καταργηθούν δημοκρατικά δικαιώματα   γίνεται  στοιχείο της πάλης για το  σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

           Σίγουρα η  κρατική τηλεόραση υποθετικά άρθρωνε έναν ελεύθερο, ακηδεμόνευτο λόγο στην πραγματικότητα στόχευε, αναλόγως των κοινωνικών συσχετισμών άλλοτε περισσότερο άλλοτε λιγότερο,  στην απόκρυψη και  τη μεθοδευμένη παραπλάνηση. Σίγουρα όταν διακηρύττεται ότι στην αστική  δημοκρατία η ελευθερία έκφρασης, η ελευθερία του τύπου είναι θεμελιακό δικαίωμα  υποκρύπτεται αρκετή υποκρισία αφού διατηρείται η αντίφαση μεταξύ του συνθήματος και της πραγματικότητας, εφόσον πίσω από το δημοκρατικό περίβλημα κρύβεται η εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι θεσμοί της δημοκρατίας δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν  από την εργατική τάξη, αφού σε τελευταία ανάλυση οι δημοκρατικές αρχές, τα δικαιώματα   και οι θεσμοί είναι αποτέλεσμα  της πάλης των λαϊκών τάξεων. Μπορεί στη δημοκρατία το κράτος να είναι μηχανισμός καταπίεσης της αστικής τάξης  αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι αδιάφορη η μορφή  καταπίεσης. Όσα περισσότερα δικαιώματα  και ελευθερίες κατακτούν οι εργαζόμενοι, όσο καλύτερες είναι οι συνθήκες για την προπαγάνδιση των συμφερόντων  τους και την προσέλκυση των πλατιών λαϊκών μαζών στον αγώνα κατά της καπιταλιστικής εξουσίας τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες έχουν  να χρησιμοποιούν τους δημοκρατικούς θεσμούς  του αστικού κράτους για το δικό τους αγώνα. Γι’ αυτό ακόμα κι αν η κρατική τηλεόραση  εξυπηρετούσε, μέσα από υπόγειες διαδρομές,  ακόμα και  τα βραχυπρόθεσμα παιχνίδια εξουσίας παραβιάζοντας και όρους λειτουργίας της που είχαν θεσπιστεί μεταπολιτευτικά με ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, τυπικά σε γενικές γραμμές ήταν υποχρεωμένη να τους ακολουθεί.

        Το αιφνιδιαστικό λοιπόν κλείσιμό της από την κεντρική εξουσία μέσα από νομότυπες διαδικασίες δείχνει το δρόμο που θα ακολουθηθεί από την εξουσία από δω και πέρα. Με την κρίση έχει φτάσει η στιγμή που  η χρησιμοποίηση αυτών των δημοκρατικών θεσμών και δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους θίγει βασικά οικονομικά συμφέροντα  και την πολιτική εξουσία της κυρίαρχης τάξης, γι’ αυτό και η τελευταία απαρνείται  επί της ουσίας την νομιμότητά που αυτή δημιούργησε, ένα βήμα  πριν καταφύγει, αν χρειαστεί, και στην ανοιχτή βία. Στην πράξη θα διαπιστώνεται ότι η πόλωση  τόσο θα οξύνεται όσο περισσότερο στο εποικοδόμημα, που εκφράζει και κατοχυρώνει τις οικονομικές σχέσεις στη δοσμένη κοινωνία, θα προσπαθούν να ελεγχθούν εκείνα τα στοιχεία που υπονομεύουν τη βάση που το γέννησε.

           Την πράξη νομοθετικού περιεχομένου για το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν πρέπει να την περιορίσουμε στην τρέχουσα εφαρμογή της, πρέπει να δούμε το σύνολο, να αντιληφθούμε το στόχο και τι επιβάλλει - τον περιορισμό κι αυτής της αστικής δημοκρατίας. Βέβαια οι μαζικές αντιδράσεις  για το κλείσιμό της  ήταν περισσότερο αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης παρά πολιτικής επιλογής.  Κι εδώ  είναι αλήθεια ότι κάπου συναντώνται με τους αγανακτισμένους των πλατειών πριν δυο χρόνια. Όμως η ποιοτική διαφορά είναι εμφανής. Μπορεί να μη φτάνουν τη μαζικότητα των αγανακτισμένων οι κινητοποιήσεις με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ, γίνονται όμως, σε ένα μεγάλο ποσοστό, κάτω από πολιτικές σημαίες και η διαχωριστική γραμμή  οριοθετείται πιο αριστερά. Οι επαναλαμβανόμενες μάλιστα απεργίες των δημοσιογράφων είναι πολύ μακριά από αντιλήψεις για το αυθόρμητο, ανοργάνωτο, απολίτικο των διεκδικήσεων.

         Όχι, ξαφνικά δεν αποκτήσαμε όλοι ταξική συνείδηση. Όμως εκ των πραγμάτων η αντίθεση με τους κυβερνώντες, οι συγκρούσεις σε διάφορα επίπεδα με το κράτος και κατ’ επέκταση με την κυρίαρχη τάξη θα διαμορφώσουν όχι μόνο στην εργατική τάξη αλλά και σε άλλες κοινωνικές δυνάμεις τόσο την ταξική συνείδηση όσο και την ανάγκη υπέρβασης των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων  που επιβάλλει η καπιταλιστική οργάνωση της κοινωνίας.  Ο δρόμος είναι μακρύς.