ΓΙΑ ΕΝΑ "ΑΣΤΕΙΟ"

           Η  χθεσινή  εκπομπή της Π. Τσαπανίδου στο ΣΚΑΙ, με το «αστείο» εις βάρος της Κανέλλη  στη διάρκεια του διαλείμματος, δεν διαφοροποιείται από το γενικό κλίμα που ο κυρίαρχος λόγος ξεκάθαρα πια  διαμορφώνει  για την αποδοχή του εκφασισμού μας. Το θεαματικό στοιχείο στην   αντίδραση της Κανέλλη, η έκδηλη συγκίνησή της, που σχετίζεται με τα προσωπικά συναισθηματικά όρια του καθενός μας,  φαινομενικά  προξένησε την κυριαρχία της έντασης και της συγκίνησης, ενώ στην πραγματικότητα ενήργησε ενάντια στις φορτίσεις και προς όφελος της αποϊδεολογικοποίησης του συμβάντος και της κάθαρσής του από πολιτικές ερμηνείες, παρόλο που ο λόγος της βουλευτού ήθελε και προσπαθούσε να είναι πολιτικός.

           Την  βιαιότητα του Κασιδιάρη πριν μερικούς μήνες, που αποκάλυπτε το πρόσωπο της Χ.Α, οι … χιουμορίστες της «Συντέλειας» την απογύμνωσαν από την πολιτική της διάσταση, υποβιβάζοντας το  επεισόδιο σε τουλάχιστο κακόγουστο αστείο σχολικής πενταήμερης κι αποδεικνύοντας ότι αυτό που ενδιαφέρει είναι να πεισθούμε ότι οι ιδεολογίες είναι παραληρήματα, και να συσκοτιστεί η γνώση και η συνειδητοποίηση  της φασιστικής βαρβαρότητας και των πολιτικών κινητήριων δυνάμεών της.

          Τα όσα συνέβησαν στην εκπομπή της Τσαπανίδου σε συνδυασμό με την ανεκδιήγητη συνέντευξη του  Μιχαλολιάκου από τον φέρελπι δημοσιογράφο Μπογδάνο δείχνει με ποιο τρόπο τα ΜΜΕ, και ιδιαίτερα ο ΣΚΑΙ,  επιβάλλουν την εικόνα που θέλουν της Χ.Α παίζοντας με τις αντοχές μας, τις  επιθυμίες,  τα ένστικτά μας. Ο «εξωραϊσμός» της Χ.Α   σε αντισυστημικό κόμμα γίνεται με την προβολή της διαφορετικότητάς της  στο στυλ και τον τρόπο έκφρασης, σαν να είναι ένα  εξωτικό καταναλωτικό προϊόν, αδιαφορώντας για την πολιτική της ιδεολογία και  καταργώντας στην πράξη τα όρια των πολιτικών διακρίσεων κι ας τα επικαλούνται λεκτικά, περισσότερο για να οριοθετήσουν το …άλλο άκρο. Συγχρόνως όμως  υπάρχει επιμονή και  γενική κατακραυγή  για τη χρήση  από τη Χ.Α τελετουργικών του χτες, όπως ναζιστικός χαιρετισμός, που … φοβίζουν ανακαλώντας μνήμες του παρελθόντος, ενώ ασχολούνται ελάχιστα με τα συμπτώματα βίας που εμφανίζονται και διοχετεύονται προς τη βάση, με την ευγενική χορηγία των χρυσαυγιτών,  και επιμελώς κατευθυνόμενα προς τους μετανάστες, προς το παρόν. Μ΄ αυτόν τον τρόπο επικεντρωνόμαστε, θετικά ή αρνητικά, στην παρουσία της Χ.Α και μας διαφεύγει πως ο κυρίαρχος λόγος την χρησιμοποιεί για να κάνει τον κοινωνικό δαρβινισμό εργαλείο διαρκούς διαίρεσης στους κόλπους των υποτελών τάξεων.

         Από την άλλη,  ο  λόγος της Τσαπανίδου, που απέδωσε  το «αστείο» στην αντρική νοοτροπία,  ζητώντας επανειλημμένα συγγνώμη και δικαιολογώντας  τους  «χιουμορίστες» ότι δεν είχαν κακή πρόθεση, αλλά  και το ίδιο το αστείο των συντελεστών της «Συντέλειας», αναδεικνύει και πάλι την τηλεόραση  σαν ένα σύνολο σημάτων τέτοιας επικοινωνιακής εμβέλειας που να φαίνεται ότι  απαιτούν συμμετοχή του δέκτη, δίνοντάς του τα μεγαλύτερα δυνατά περιθώρια προς συμπλήρωση των κενών του νοήματος, αφού όμως  του κατευθύνουν τις προσδοκίες και τους τρόπους ερμηνείας του  νοήματος, καλλιεργώντας του έτσι την ψευδαίσθηση για την ελευθερία της κρίσης του.  

          Το είδος του αστείου δείχνει την ισοπεδωτική αντίληψη για την πολιτική,  την ανικανότητα για  οποιαδήποτε κοινωνική κριτική που να μην  έχει απαλλαγεί  από τη βαριά υποχρέωση να έχει νόημα, και βλέπει στα πάντα μια ακαθόριστα χρωματισμένη και εύθυμη ατμόσφαιρα, όλα σαν διαφήμιση.  Και  βέβαια επιμονή  μέχρι τέλους ότι δεν υπάρχει  καμιά σχέση με την πολιτική, το πολύ πολύ με την ανοησία των αντρών. Εκεί δηλ. που πιστεύαμε πως στερεώθηκε η ισότητα των δυο φύλων έρχεται όχι μόνο η εργασιακή πραγματικότητα αλλά και κάτι τέτοιες ομολογίες που τη θέτουν υπό αμφισβήτηση. Και ενώ αυτή η δικαιολογία επιδιώκει την πολιτική αποφόρτιση, να που γίνεται  και αφορμή για να  ξαναθυμηθούμε ότι η ουσιαστική ισότητα των δυο φύλων δένεται διαλεκτικά με τον αγώνα για την αλλαγή του κοινωνικού συστήματος.

         Και βέβαια και στις δυο εκπομπές (Τσαπανίδου, Μπογδάνου) συνεχίζεται η  παραβίαση των εσκαμμένων,  από τη μια με την καταρράκωση του  πολιτικά ορθού λόγου από τον Μιχαλιάκο αλλά και και της ίδιας της σοβαρότητας του  δημοσιογράφου και από την άλλη με την   κακόγουστη πλάκα με αφορμή το επεισόδιο χειροδικίας  που υποτίθεται  ότι υπερέβαινε, γελοιοποιώντας, τις πολιτικές αντιθέσεις που  το προκάλεσαν. Το ίδιο το σύστημα παραβιάζει τους κανόνες του προκειμένου να ενεργοποιήσει επιλεκτικά αντανακλαστικά της κοινωνίας ασκώντας έμμεσα αλλά αποτελεσματικά την εξουσία του και μέσω των ΜΜΕ.

        Η πολιτική της κρίσης  που καθοδηγείται από την κυρίαρχη  τάξη διαμορφώνει  συνεχώς νέες όψεις κοινωνικής ζωής που θέλουν να καταστήσουν  αόρατο το οικονομικοπολιτικό πλέγμα που δεν μας αφήνει να ναρκοθετήσουμε συστηματικά όλους τους υποκατάστατους δρόμους σύγκρουσης με το κυρίαρχο σύστημα.