ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

      Το σύνολο σχεδόν πια της κοινωνίας συνειδητοποιεί, αφού υφίσταται της επιπτώσεις της καπιταλιστικής επίθεσης,  το βάθος της κρίσης στην οποία βουλιάζουμε. Ο χώρος της εργασίας αποδιαρθρώνεται, η κοινωνία αποσυντίθεται, οι αξίες και οι ελπίδες με τις οποίες ζήσαμε καταρρέουν. Το μέλλον παύει να  είναι προέκταση των προηγούμενων τάσεων. Η κατεύθυνση της εξέλιξης των πραγμάτων είναι συγκεχυμένη, η πορεία μένει μετέωρη. Μέσα σ’  αυτήν την κρίση το κεφάλαιο επιμένει στο δικό του μονόδρομο, και η κυρίαρχη ιδεολογία  προτείνει τη δική της λύση. Μένει να δώσουμε κι εμείς τη δική μας πρόταση.

         Η κυρίαρχη ιδεολογία επιδιώκει την μετακύλιση της κρίσης σε εθνικισμό, ρατσισμό,  ραγιαδισμό ακόμα και φασισμό. Σ’  αυτό πρέπει να αντιδράσουμε περνώντας από την παθητική σε ενεργητική αντίσταση για να βγούμε από τη δύσκολη θέση που βρισκόμαστε, τροποποιώντας το συσχετισμό των δυνάμεων προς όφελός μας. Καιρός να ξεπεράσουμε τη σημερινή υπάρχουσα κατάσταση αυθόρμητης, ατομικής ή οικονομίστικης αντίδρασής μας. Να μην επιτρέψουμε πια την απορρόφηση των αντιδράσεων μας από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς  ή  την κατεύθυνσή  τους σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους. Να περάσουμε  σε ένα άλλο επίπεδο, όπου  τα κύρια χαρακτηριστικά θα είναι  η οργανωμένη αντίσταση των εργαζομένων στην καπιταλιστική επίθεση, η ακύρωση της δυνατότητας χειρισμού και εκτόνωσης της λαϊκής οργής.

        Αυτό θα είναι δυνατό μονάχα στο βαθμό που αναπτύσσονται  οι αγώνες των εργαζομένων στη βάση των προβλημάτων που  αντιμετωπίζουν και  βρίσκουν τον ταξικό  δρόμο να εκφράσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια, για να υπερασπιστούν τα υλικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. Οι αγώνες αυτοί μπορεί να είναι πολύμορφοι, μικροί και μεγάλοι, που θα αφορούν ζωτικά προβλήματα των εργαζομένων, αλλά συγχρόνως θα οδηγούν στην πράξη στη γέννηση ενός συντονισμού από τα κάτω, ώστε κάθε αγώνας να γίνει πόλος συσπείρωσης των εργαζομένων, με στόχο τη συνολική αντιπαράθεση με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Το σύνθημα δεν μπορεί παρά να είναι  αγώνας ενιαίος, πανεργατικός, γιατί είναι αναγκαία η ενότητα της   εργατικής τάξης μέσα στον αγώνα.

        Γιατί βέβαια, η κρίση ξαναφέρνει στο προσκήνιο την εργατική τάξη, που παρά τις συντονισμένες εκστρατείες απόδειξης της ανυπαρξίας της και του περιορισμένου ρόλου της στο σύγχρονο κόσμο, να που συνεχίζει να παραμένει στο κέντρο της παραγωγής και της κοινωνικής εξέλιξης (όλα αυτά τα χτυπήματα στα εργασιακά δικαιώματα γίνονται για κάτι ανύπαρκτο;)

      Ο δρόμος είναι δύσκολος, με μπρος και πίσω, επιτυχίες, προσωρινές αποτυχίες, χτυπήματα αλλά και συσπείρωση νέων δυνάμεων. Τα εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεραστούν είναι πάρα πολλά. Παρεμβάλλονται εμπόδια από την εργοδοσία και τους διάφορους  εξουσιαστικούς μηχανισμούς, από τους ψεύτικους φίλους  τους εργατικού κινήματος, δηλ. την αστική επίδραση μέσα στο εργατικό κίνημα, όπως εκδηλώνεται από τους ρεφορμιστές αριστερούς, που θέλουν να συνεχίσουν να έχει το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα τον οικονομίστικο  χαρακτήρα του, που διέπεται από τη λογική της ταξικής συνεργασίας και συμφιλίωσης, και  τελικά καθιστά και την οικονομική πάλη αναποτελεσματική. Κυρίως όμως πρέπει να ξεπεραστεί η σημερινή συνείδηση των εργαζομένων και η πρόσδεσή τους στο όχημα των αστικών συμφερόντων.

         Ρεφορμιστές, σοσιαλδημοκράτες κλπ πρόβαλλαν και επέβαλλαν στο εργατικό κίνημα τις ιδέες των σταδιακών μεταρρυθμίσεων, της συνεργασίας των τάξεων έως την ιδεολογική απορρόφηση των υποτελών από την κυρίαρχη, κηρύσσοντας  το θαυμασμό και την υποταγή στο καπιταλιστικό σύστημα. Και ενώ πίστευαν πως δικαιώθηκαν, πως ξεμπέρδεψαν με το κομμουνιστικό κίνημα και την απειλή του για γκρέμισμα του καπιταλισμού, ήρθε η κρίση και αποκάλυψε την αγωνία  με την οποία αναλώνονται όλο και περισσότερο στο παλιό καλό έργο του χειρισμού των εργαζομένων χρησιμοποιώντας όλες τις παλιές καλές μεθόδους αλλά και νεότερες.

           Οι παλιές μορφές πάλης λοιπόν  των εργαζομένων δεν είναι ξεπερασμένες ούτε και ανώδυνες για το σύστημα, ιδίως όταν η συμμετοχή σ’  αυτές είναι μαζική. Γι’  αυτό και η αυριανή απεργία, ακόμα κι αν αναγκάστηκαν οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές να την κηρύξουν και με απώτερο στόχο την εκτόνωση της δυσαρέσκειας και συσκότιση των στόχων τους, μπορεί να γίνει το μέτρο που θα αποκαλύψει τη δική μας αποφασιστικότητα αντίδρασης. Με την απεργία παίρνει επιθετικά χαρακτηριστικά η προσπάθεια  για οικοδόμηση της ταξικής αλληλεγγύης και  διατήρησης  και προώθησης από τους εργαζομένους της ικανότητας για σκέψη, για  διαμόρφωση ταξικής  ενιαίας συνείδησης  και ενίσχυση της αγωνιστικής αισιοδοξίας. Είναι ένα βήμα για την ακύρωση  του πρότυπου που οικοδομείται και αναπαράγεται από μηχανισμούς αλλά και ασυνείδητα, του ανήμπορου ανθρωπάκου, του αναδιπλωμένου στον εαυτό του, με μπόλικη φτώχεια και αδυναμία αντίδρασης. Γιατί βέβαια πρέπει να πάψει ο καθένας να έχει απέναντί του το  πρόβλημά του, να πιστεύει ότι είναι μια μοναχική μοναδικότητα και ότι με διάφορους τρόπους μπορεί σε ατομικό επίπεδο να ξεφύγει, είτε με τη θεά τύχη είτε με την απώλεια της αξιοπρέπειάς του είτε με το ζαρώνει στο χώρο του για να γίνεται αόρατος και να περιμένει τον από μηχανής θεό.

       Αλλάζουμε ιδέες, αποκτούμε πεποιθήσεις μέσα από σύνθετες διαδικασίες σκέψης, εμπειρίας και δράσης. Κυρίως μέσα από αγωνιστικές  κινητοποιήσεις καλλιεργείται το κλίμα εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης για να στηριζόμαστε και να εδραιώνεται η συνείδηση  ότι κανείς δεν είναι μόνος του απέναντι στο πρόβλημά του, πρόβλημα πια  επιβίωσής του,  που δεν θα αντιμετωπίζεται ως προσωπικό και μεμονωμένο.