Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ

            Εκεί, γύρω στη δεκαετία του ’70, με την έκρηξη του ’68, χάθηκε από τον αριστερό λόγο, εκτός του κομμουνιστικού,  το προλεταριάτο σαν κέντρο της επαναστατικής διαδικασίας. Και η επανάσταση ενάντια στην άρχουσα τάξη, στο ταξικό κράτος, στο καθεστώς αντικαταστάθηκε από την αμφισβήτηση στο λόγο του συστήματος.  Η δράση έγινε συμβολική, όπως το απέδειξε η παντομίμα επανάστασης  του ’68.  
           Κι απέμεινε, ως   κληρονομιά από την εξέγερση του ’68, η ταύτιση της επαναστατικότητας με την παρέμβαση στο πεδίο του εποικοδομήματος,  ως κριτική των θεσμών εξουσίας του καπιταλιστικού κόσμου, που πια αντιμετωπίζονται σαν ξεπερασμένες και καθόλου λειτουργικές και όχι  στη βάση της οργάνωσης των παραγωγικών δυνάμεων. Με την ταύτιση της οικονομικής εκμετάλλευσης, της κοινωνικοπνευματικής αλλοτρίωσης και ψυχικής απώθησης, καθώς ανακαλύπτουμε ότι ο  Φρόϋντ προεκτείνει την μαρξιστική κριτική, αυτή η κριτική στο σύστημα στηρίχτηκε  στην αρχή της μεταφοράς και της αντιστρεψιμότητας. Παλεύοντας ενάντια στην αστική ηθική  συμμαχείς με τον αγώνα εναντίον του ρατσισμού,  της φτώχιας κλπ., κάνεις έρωτα και αυτό γίνεται επαναστατική πράξη, ακόμα και τα ναρκωτικά γίνονται ένα από τα μέσα για την πραγματοποίηση της κοινωνικής επανάστασης. Κι αυτή η αντίληψη επιτρέπει  τη  φαντασιακή συμμετοχή  σε μεγάλους αγώνες, χωρίς μάλιστα σημαντική διακινδύνευση. Η απελευθέρωση των ηθών, της γλώσσας, του τρόπου ντυσίματος, η ευθύτητα στις σχέσεις με τους μεγάλους κλπ. αποτελούν  κατακτήσεις που μπορούν μάλιστα να  στοιχειοθετήσουν ένα κοινωνικό όραμα. Η επανάσταση, η ανατροπή  καταλήγει μια ευφρόσυνος,  μεταφυσική δραστηριότητα στην υπηρεσία θεμελιωδών αξιών της αστικής δημοκρατίας. Εισβάλλουν τα νέα επαναστατικά υποκείμενα, μετανάστες, φυλετικές μειονότητες, γυναίκες, φοιτητές, ομοφυλόφιλοι κλπ που θεωρούνται οι νέοι πρωταγωνιστές της επαναστατικής διαδικασίας. Η άρνηση των εκπροσωπήσεων, η υπεράσπιση της αυτονομίας οδηγούν στην ανάπτυξη κινημάτων που βιώνουν αυτή την αυτονομία τους σε διαφορετικές φάσεις και διαχωρισμένα το ένα από το άλλο. Η ανακάλυψη του κοινωνικού κινήματος, και μάλιστα  του κοινωνικού σε αντίθεση με το πολιτικό, έρχεται στο προσκήνιο. Κάτω από την προοδευτική και επαναστατική όψη τους όμως  βλέπουμε τώρα, με την εμπειρία της μετέπειτα γνώσης, ότι επρόκειτο στην πραγματικότητα για μια μορφή της ατομικής επανάστασης του εγώ.
           Το αποτέλεσμα ήταν  το όραμα αλλαγής της κοινωνίας να συρρικνωθεί  στην ανάπτυξη εναλλακτικών νησίδων μέσα στην κοινωνία, οργανωμένων  αυτόνομα, με δικά τους κανάλια και δομές, όπου μπορεί να καταφεύγει κανείς και να ζει λύνοντας τα ατομικά του προβλήματα, χωρίς τις προϋποθέσεις κάποιας συνολικής κοινωνικής ανατροπής. Καταλήγοντας  έτσι σε μια πολιτική που έχει αποφορτιστεί  από το εκρηκτικό περιεχόμενο των  ταξικών αντιθέσεων, το  διαπραγματεύσιμο ήταν πια  οι τρόποι και οι τακτικές επιβολής της αστικής κυριαρχίας, η διαμόρφωση ενός μπλοκ εξουσίας που στην τελική  θα διαχειριστεί,  εξασφαλίζοντας τη συναίνεση, τα συμφέροντα των καπιταλιστών και όχι η   ταξική έκφραση  της αντίστασης  των κινημάτων στην κυρίαρχη πολιτική. Κάπως έτσι η αμφισβήτηση  και το ξεπέρασμα της κυρίαρχης πολιτικής καταλήγει σε ένα αναμάσημα ρεφορμιστικών αντιλήψεων, εναλλακτικών προτάσεων στα πλαίσια του συστήματος,  ενώ το κύμα εγκατάλειψης της πολιτικής συντείνει, από άλλη διαδρομή, στην απομάκρυνση του κοινωνικού από το πολιτικό, στην παραίτηση από τον στόχο ενοποίησης, προσανατολισμού και πολιτικοποίησης των αγώνων με ταξικά χαρακτηριστικά.
          Η υποχώρηση του προλεταριάτου  από την πολιτική σκηνή σημάδεψε τη συνέχεια της πορείας των διαφόρων κινημάτων που δεν έχουν πια άμεση και πρακτική αναφορά στην εργατική τάξη. Η πολυδιάσπαση σε όλο  και πιο ειδικές  εσωστρεφείς απομονωμένες ομάδες του κινήματος οδηγούν στην αργή πορεία συρρίκνωσης,  αφομοίωσης, εξαφάνισης κινημάτων, οργανώσεων κλπ. Τα σοσιαλδημοκρατικά προγράμματα εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες τους και τα αποτελέσματα ξετυλίγονται  τώρα ξεκάθαρα  στις μέρες μας, μέσα  στη διαδικασία όξυνσης της οικονομικής κρίσης. Η καπιταλιστική ανασύνταξη προχωρά με την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης πάνω σε όλο και πλατύτερα κοινωνικά στρώματα.
           Παρόλ’   αυτά,  και  μέσα σ’  αυτές τις διαδικασίες, η απομόνωση από το εργατικό κίνημα  των όποιων αντιδράσεων συνεχίζει να  θεωρείται δεδομένο,   όπως και η άρνηση της πάλης  για τη συνολική  ανατροπή του καπιταλισμού. Ακόμα έχουμε την αντίληψη ότι το μόνο που μπορεί να κριθεί είναι η διατήρηση κάποιων δικαιωμάτων που να επιτρέπουν την επιβίωσή μας μέσα στην κρίση. Δεν έχουν διαλυθεί  ακόμα οι αυταπάτες μας, που καλλιεργήθηκαν  στα χρόνια της ευμάρειας, για τη δυνατότητα ουσιαστικών κατακτήσεων με μονιμότητα μάλιστα  και διάρκεια μέσα στον καπιταλισμό, όπου η βασική ταυτότητα  που αναγνωρίζεται είναι αυτή του καταναλωτή και όχι αυτού που παράγει, χάνοντας έτσι την ταξική μας συνείδηση. Αυτό το πνεύμα  του «εδώ και τώρα», του άμεσου αποτελέσματος,   που αντιμετωπίζει τον αγώνα σαν άμεση κατανάλωση προϊόντων, ιδεών κλπ. δίχως τη μεσολάβηση ιδεολογιών και μηχανισμών, μας έκανε να πιστέψουμε ότι η έξοδός μας στις πλατείες για κάποιες μέρες πέρυσι αρκούσε για αλλαγή της πολιτικής της οικονομικής εξαθλίωσης και ότι εναλλακτικές προτάσεις διανομής προϊόντων  συνεισφέρουν στην ανατροπή της  (ποιος θυμάται ακόμα το κίνημα της πατάτας;).
            Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις δεν είναι γιορτή ούτε χάππενιγκ,  όπως πολλές μαρτυρίες του κυρίαρχου λόγου διέσωσαν από το Μάη του ’68, και σχεδόν ταύτισαν την εξέγερση με διασκέδαση, φυσική απόρροια του νεαρού της ηλικίας των πρωταγωνιστών της φοιτητών, υποβιβάζοντας την έννοια της επανάστασης σε μια καθαρά βιολογική και καθόλου ιδεολογική και ταξική  έκφραση.
           Οι ψευδαισθήσεις όμως  μας τελειώνουν για να εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε και να ωραιοποιήσουμε τη ζωή μας μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού  συστήματος. Σ΄ αυτή την  περίοδο ακραίας επιδείνωσης της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας δεν μπορεί να υπάρξει πια στρατηγική και πολιτικό πρόγραμμα  που να εξασφαλίζουν την  αξιοπρέπειά  και τη ζωή μας   αλλά   να αγνοούν  και πολύ περισσότερο να μην αντιτίθενται στη μικροαστική οργάνωσή της. Μέσα στα πλαίσια  του οργανωμένου  από τους κυρίαρχους του συστήματος πολιτικού παιχνιδιού, αν αποκλειστεί η προοπτική  συνολικής ανατροπής του στην παραγωγική βάση,  δεν υπάρχουν  άλλες εκδοχές της αντίδρασής μας  από την ενσωμάτωση ή τη διάλυση.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μηδενισμός και κομμουνισμός είναι δύο πράγματα που δεν πάνε μαζί. Καλή η αναβίωση της κριτικής των ΚΚ των δεκαετιών 60-70 αλλά το κείμενο απλά μένει σε αυτά που μας άφησαν οι αστοί να νομίζουμε για το 1968, όπως και για τόσα άλλα στιγμυότυπα της ταξικής πάλης του εργατικού κινήματος.
Αλήθεια η Ιταλία του 60-70 πάλευε το επικοδόμημα με την εργατική αυτονομία, τα εργοστασιακά συμβούλια ; Και αφού ήταν τόσο του πεταματού πως εξηγείτε το φαινόμενο των ερυρθών ταξιαρχιών με τόσο μέλη σε ένα ένοπλο τμήμα ; Για πόλεις της Γαλλίας που για έναν ολόκληρο μήνα λειτουργούσαν μέσω συνελεύσεων και συστημάτων κοινωνικής και οικονομικής αυτο-οργάνωσης δεν έχουμε να βγάλουμε συμπεράσματα ; Για το αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ ; Πόσο μάλλον για το ότι αυτά έγιναν σε ευρεία κλίμακα σε εποχές παχιών αγελάδων και σε καπιταλιστικά ανεπτυγμένες χώρες δεν είναι άξιο μελέτης ; Γιατί η Ρωσία, η Κίνα, η Κούβα και όπου έγιναν επαναστάσεις όπως μας τις μάθαιναν δεν τις έλεγες και καπιταλιστικά αναπτυγμένες αλλιώς δεν θα χρειάζονταν ούτε η ΝΕΠ και τα 5ετή πλάνα και οι εκβιομηχάνιση.
Το πρόβλημα του κειμένου είναι ότι πετάει μια ολόκληρη κίνησης της τάξης και της Ιστορίας, για λόγους επιβεβαίωση ενός ιδιότυπου back to the roots, ή αλλιώς Oldschool κομμουνισμού. Γιατί το 1968 δεν ήταν το τέλειο, η πανάκεια το uber κοκ αλλά έχει πολλά πράγματα να μάθουμε, να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε, όχι μόνο για τις σημερινές πλατείες αλλά και για το εργατικό κίνημα. Γιατί όπως έλεγε και ο γεναιοφόρος Κάρολος ο κομμουνισμός δεν έχει αιώνιες αλήθειες. Γιατί αυτό το ύφος και το σκεπτικό κριτικής που υιοθετεί το κείμενο αν το εφαρμόσουμε στην Σοβιετική Ένωση τότε στην καλύτερη καταλήγουμε στον Ζίζεκ και στην χειρότερη στον Γκορμπατσώφ. Καλό είναι λοιπόν να μην βάζουμε τα χεράκια μας και να βγάζουμε τα ματάκια μας αλλά να βλέπουμε την διαλεκτική μέσα στην ιστορία που εμπεριέχει πολλά σχήματα εκτός από το αποδοχή-απόρριψη.

Προλύτης είπε...

Εν ολίγοις η αντίρρησή σου εστιάζεται στη βασική θέση του κειμένου, ότι δηλ.πια τελειώνουν οι αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν από το μακρινό ’68 για δυνατότητα ουσιαστικών κατακτήσεων και αλλαγών μέσα στον καπιταλισμό. Και βέβαια στο μακρινό ΄68 δίπλα στα κατειλημμένα πανεπιστήμια υπάρχουν τα κατειλημμένα εργοστάσια, εμφανίζονται εργατικά συμβούλια, απόπειρες για αυτοδιαχείριση κλπ. Μπορεί όμως να μιλούν πολύ για επανάσταση, όμως δεν δρουν προς αυτή την κατεύθυνση δηλ. με την έννοια της πάλης για τη συνολική ανατροπή του καπιταλισμού. Η αυτοδιαχείριση σε δυο ή τρία εργοστάσια δεν αλλάζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής ούτε καν στο ίδιο εργοστάσιο ή επιχείρηση. Πολύ απλά, ακόμα κι αν έχουν την ευθύνη σχεδιασμού, παραγωγής, εργασιακών σχέσεων, τι θα γίνει με την ανταλλαγή των προϊόντων, προμήθειες πωλήσεις; Πως μπορούν να καθορίζονται όλα αυτά από τους εργαζόμενους, και προς όφελός τους όταν θα επικρατούν οι νόμοι της αγοράς;
Οσο για τις ομάδες ένοπλης πάλης αυτή η λογική της ένοπλης σύγκρουσης μιας πρωτοπορίας, πέρα κι έξω από το πεδίο της ταξικής σύγκρουσης απέδειξε ότι οδήγησε στην αποσύνδεση από το μαζικό κίνημα, στην απομόνωση και εξόντωση.
Το κείμενό δεν θεωρεί ότι τα κινήματα που αναπτύχθηκαν «ήταν του πεταματού», κάθε άλλο μάλιστα. Οι επιδράσεις τους απηχούν ακόμα και στο μεταξύ μας διάλογο.
Μόνο που τώρα οι συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού είναι διαφορετικές και είναι πια πολύ δύσκολο να συνδυάσουμε Μάρξ και Κόκα Κόλα, όταν δεν θα υπάρχει πια η δυνατότητα ούτε ψωμί πολλοί να μην έχουν. Ξεπεράστηκε το στάδιο της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην εξουσία και σε διάφορες εναλλακτικές πρακτικές που ευελπιστούσαν στον εξανθρωπισμό τοο καπιταλισμού.
Και μια που ανέφερες τη διαλεκτική, δεν είναι αυτή που δείχνει ότι κάθε βαθμίδα της κοινωνικής ανάπτυξης έχει ιστορικά παροδικό χαρακτήρα, κι επομένως, αφού όλα μεταβάλλονται και αναπτύσσονται, δεν οδηγούμαστε στο συμπέρασμα για την αναγκαιότητα της καταστροφής όλου του παλιού οικοδομήματος που εμποδίζει την εξέλιξη; Μήπως το καπιταλιστικό σύστημα έχει πια παλιώσει;

Ανώνυμος είπε...

@ Προλύτης

Συμφωνώ μαζί σου κι επαυξάνω, με μακροσκελές σχόλιό μου από άλλο site, για να μην γράφω τα ίδια.
Ελπίζω να μην κακοκριθώ γι' αυτήν την κίνησή μου.


(ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ)

Όλοι συμφωνούμε ότι αυτή η κατάσταση ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.
Ή πιο σωστά, θα πηγαίνει απ' το κακό στο χειρότερο για τους πολλούς.

Αυτή άλλωστε είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Δηλαδή η όλο και μεγαλύτερη συγκεντροποίηση κεφαλαίων.

Άρα και η όλο μεγαλύτερη εξάπλωση φτώχειας και ανεργίας. Σε συνδυασμό μάλιστα με την όλο και αυξανόμενη προλεταριοποίηση μικροαστικών και μεσαίων στρωμάτων, επιστημόνων κλπ., η κατάσταση για τους πολλούς θα γίνεται όλο και τραγικότερη.

Αυτό πρώτοι το ξέρουν οι ιθύνοντες, γι' αυτό και νομοθετούν τη διάθεση ληγμένων προϊόντων για την ...πλέμπα...

Κι επειδή η εξαθλίωση δεν επιβάλλεται με νομοθετήμα, είναι έτοιμοι να μας την επιβάλλουν με φωτιά και σίδερο...

Κι επειδή ο νεοφιλελεύθερος και σοσιαλδημοκρατικός βραχίοντας του καπιταλισμού αναλαμβάνει τη βρωμοδουλειά μέχρι ένα σημείο, βάλαν σε δράση και τον φασιστονεοναζιστικό βραχίονά του...

Αμφιβάλει λοιπόν κανείς, ότι αυτή η καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων (που δε βρίσκουν διέξοδο για νέα κερδοφορία) και υπερπαραγωγής εμπορευμάτων (που δεν μπορούν να διατεθούν),
μπορεί να ξεπεραστεί (προσωρινά βέβαια) μόνο με το λιώσιμο του λαού μας, των λαών;
Πώς; Με την …περίφημη ανταγωνιστικότητα…

(Συνεχίζεται)

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

Ανώνυμος είπε...

(ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

Τι είναι εντέλει αυτή η ...περίφημη ανταγωνιστικότητα; Πώς γίνεται ανταγωνιστική μια επιχείρηση έναντι μιας άλλης;
Με φθηνότερα προϊόντα.

Και πώς γίνονται φθηνότερα;

Με το πετσόκομμα μισθών, με τη μείωση προσωπικού, με την εντατικοποίηση εργασίας, με το μοίρασμα μιάς θέσης εργασίας σε τρεις κλπ.
Έτσι τα κέρδη τού καπιταλιστή δεν μειώνονται. Εξαϋλώνεται όμως η αγοραστική δύναμη των πολλών.

Πού βγάζει όμως αυτή η διαδικασία;

Σε παραπέρα ανταγωνιστικότητα κλπ., κλπ., οπότε η καταστροφή κεφαλαίου εντείνεται (κλείσιμο επιχειρήσεων) και η καταστροφή εργατικής δύναμης απογιώνεται (καλπασμός ανεργίας).

Και μετά;

Μετά οι ενδοκαπιταλιστικές κόντρες ...προάγονται σε ενδοϊμπεριαλιστικές και τα τύμπανα του πολέμου χτυπούν ασταμάτητα...
Κι οι λαοί, κρέας για τα κανόνια τους και τα κέρδη τους...

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.

Πώς σταματάμε αυτήν την καταστροφική για το λαό μας, για τους λαούς, εξέλιξη του καπιταλισμού; Ή ας το βάλω αλλιώς το ερώτημα:

TI NA KANOYME;;;

Σ' αυτό το ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ απάντησε ο ΛΕΝΙΝ, κι έγινε πράξη τον Οκτώβρη τού 1917.

Επομένως το ερώτημα είναι, πώς θα φτάσουμε εκεί; Πώς θα κάνουμε πράξη την απάντηση του ΛΕΝΙΝ στο ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ (σήμερα).

Μια καλή μελέτη τού βιβλίου ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΗ ΣΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ (ΛΕΝΙΝ), θα βοηθήσει να βγουν εξαιρετικά συμπεράσματα.

(Συνεχίζεται)

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

Ανώνυμος είπε...

(ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ)

Ποιο δρόμο λοιπόν, ποια πολιτική, ποια τακτική πρέπει ν' ακολουθήσουμε ως λαός, για να εμποδίσουμε τα χειρότερα και να δρομολογήσουμε ανεπιστρεπτί τα καλύτερα, χωρίς εκπτώσεις και μεσοβέζικες παραπλανητικές κορώνες...

Εξαιρετικά επίκαιρα ερωτήματα, στα οποία απαντά σήμερα με σαφήνεια, αλλά και με τον πλέον σύγχρονο, ξεκάθαρο και τίμιο τρόπο, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ).
Κι επειδή μαγικά ραβδάκια δεν υπάρχουν, κι ούτε πρόκειται για έργο μιας πράξης, ας γίνουν πρωτίστως τρία "βαριά" βήματα:

1. Αποβολή κάθε αυταπάτης ότι ο καπιταλισμός μπορεί να επιστρέψει στα επίπεδα της προηγούμενης και πιο προηγούμενης δεκαετίας, με κεϋνσιανές μορφές διαχείρισής του.
Ή θολούρα περί δήθεν ενότητας της ...Αριστεράς, προσφέρει μαλακό μαξιλαράκι στον καπιταλισμό..., με το "παραμύθι" ότι αφέντες και δούλοι μπορούμε να τη βγάλουμε καθαρή σε τούτην την καπιταλιστική κρίση ούλοι...
Κι ας μην ξεχνάμε, ότι είτε με κρατικοποιήσεις ιδιωτικών επιχειρήσεων, είτε με ιδιωτικοποιήσεις κρατικών, τα κέρδη των καπιταλιστών αυγαταίνουν. Και στις δυο περιπτώσεις δε, ο λαός πληρώνει το μάρματο.
Π.χ. προτεινόμενη κρατικοποίηση χρεωμένων τραπεζών. Πώς θα πληρωθούν τα χρέη τους; Με παραπέρα σκληρή φορολογία τού πληθυσμού. Άρα οι μέτοιχοι των τραπεζών, πάλι με κέρδη θα βγουν...
Και ποιοι είναι μέτοιχοι; Βιομήχανοι, εφοπλιστές κλπ.

2. Εγγραφή εργαζομένων και ανέργων στα σωματεία τους, με δραστηριοποίησή τους και όχι με παθητική ανάθεση λύσης των προβλημάτων τους στις ηγεσίες.
Έτσι ανοίγει κι ο δρόμος για να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων τους εργατοπατέρες και ν' αναδείξουμε συνδικαλιστές τού ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
ΓΣΣΕ, ΑΔΕΣΥ, Εργατικά κέντρα,επιχειρηματικά σωματεία κι οπουδήμπτε αλλού, να μη βρίσκουν πλέον τόπο να σταθούν τα τσιράκια τής μεγαλοεργοδοσίας.
Μ' άλλα λόγια, συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ και την ΟΓΕ (για τις γυναίκες).

3. Συστράτευση των ανθρώπων τού μόχθου με το ΚΚΕ, έστω κι αν έχουν επιμέρους διαφωνίες.
Διαφωνίες που σίγουρα προέρχονται από αυταπάτες, λειψή ενημέρωση και παραπληροφόρηση.

(Συνεχίζεται)

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

Ανώνυμος είπε...

(ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ και τελευταίο)

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει γονιός τής λαϊκής οικογένειας που να θέλει για τα παιδιά του κάτι λιγότερο απ' ό,τι θέλουν οι κομμουνιστές. Απ' αυτά δηλαδή που εξασφαλίζει στον πληθυσμό μιας χώρας η Εργατική-Λαϊκή Εξουσία. Ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει νέος και νέα που δεν ονειρεύεται, δεν θέλει:
Mόνιμη και σταθερή δουλειά στην ειδικότητά του.
Εξασφαλισμένη στέγη.
Aποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία, αναβαθμισμένη.
Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, αναβαθμισμένη.
Ανάπτυξη όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων τής χώρας, με κεντρικό σχεδιασμό οικονομίας και έλεγχο απ' τα κάτω προς τα πάνω.
Αξιόλογο πολιτισμό, επαρκείς διακοπές, ψυχαγωγία που ανεβάζει τον άνθρωπο, αθλητισμό δίχως ...χορηγούς κλπ.
Και φυσικά, απαλλαγή απ' τους Μαυρογιαλούρους...

Διότι οι βουλευτές τού λαού, θα εκλέγονται απ' τους χώρους δουλειάς, σπουδών κλπ.

Οι υποψήφιοι λοιπόν θα είναι εργαζόμενοι, σπουδαστές κλπ. σ' αυτούς τούς χώρους.
Σε μια συνέλευση θα εκλέγονται, κι αν δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους ως πρέπει, σε άλλη συνέλευση θα ανακαλούνται. Επιπλέον, θα συνεχίσουν να εργάζονται κανονικά και θα αμείβονται όπως πριν.

Τέλος πάντων, δεν είναι δυνατόν να καταθέσω εδώ όλο το πρόγραμμα της Εργατικής-Λαϊκής Εξουσίας.
Όποιος όμως ενδιαφέρεται μπορεί να το βρει. Πολλάκις εξάλλου έχει δημοσιευτεί πρόσφατα και στο Ριζοσπάστη.
Το δια ταύτα είναι πώς και πότε θα φτάσουμε εκεί.

Το πώς, το απαντά το ΚΚΕ.

Το πότε, εξαρτάται απ' τον υποκειμενικό παράγοντα, που είναι ο ...θεός λαός.

Ας ξεκινήσουμε όμως μ' αυτά που είναι πλέον υπερώριμα.
Με τα δυο "βαριά" βήματα που προανέφερα.

ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ

Ανώνυμος είπε...

Επειδή νομίζω πως η μπάλα πετιέται στην εξέδρα θέλω να θέσω κάποια ερωτήματα στην κουβέντα. Για αρχή στον καπιταλισμό μπορούν να υπάρχουν κατακτήσεις, το ζήτημα είναι πως και υπό ποια μορφή. Προσωπικά δεν μπορεί να γίνει με την παλιά λογική (απόσυρση, ψήφιση νόμου κτλ) αλλά μόνο με συνεχή εργατικό εκβιασμό και κατάκτηση που πάντοτε θα είναι υπό αίρεση με βάση πόσο το εργατικό κίνημα μπορεί να το διασφαλίσει και να ανταπεξέλθει στα όποια προβλήματα. Αν τώρα θεωρούμε πως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έβγαλαν την συνείδηση της ένοπλης από το κίνημα με μια μπλανκικού τύπου αντίληψη, που εν μέρει ισχύει τότε πρέπει να χρεώσουμε την ίδια κριτική στο όλον της αριστεράς και της αναρχοαυτονομίας, πόσο μάλλον για πολλές επαναστάσεις που έγιναν από λίγους (πχ Κούβα). Το άξιο μελέτης είναι γιατί και πως έφτασαν τόσοι άνθρωποι στην συνείδηση του ένοπλου, και να μην μένουμε μόνο στο αν το απομόνωσε από το κίνημα. Επίσης ναι ο καπιταλισμός δεν είναι και στα καλύτερά του αλλά μην πάμε και στην άλλη την τροτσκιστική λογική πως πέφτει από στιγμή σε στιγμή ή ότι η επανάσταση είναι στην γωνία. Όσο για τον Λένιν όπως έχει πει και ο ίδιος στις Θέσεις του Απρίλη απάντησε στις συγκεκριμένες συνθήκες με συγκεκριμένη γραμμή, αν κάτι μας μαθαίνει ο μαρξισμός είναι να αποφεύγουμε από την μια την πανάκεια το ένα για όλα και για πάντα και από την άλλη την μηδενιστική λογική για χάρη ενός νεωτερισμού. Το καινούργιο θα γεννηθεί μέσα από το παλιό κοκ. Το σήμερα είναι ακριβώς η αντίστροφη κατάσταση από το 1968. Οι μικροαστοί δεν έχουν την αίσθηση ότι θα προλεταριοποιηθούν το ζουν ήδη και αντιδρούν με χαρακτηριστικά που θυμίζουν έντονα την δεκαετία του 1930 και όχι τυχαία. Από την άλλη στο ιδεολογικό δεν υπάρχουν στέρεες και ληγμένες ιδεολογίες αλλά ο καθένας με τον δικό του τρόπο βρίσκεται σε μια σύγχυση και αναδιοργάνωση. Δεν υπάρχουν συγκρουόμενα αντίθετα παραγωγικά μοντέλα όπως υπήρχε το 1968 σε σχέση με την ΕΣΣΔ και τον "Δυτικό κόσμο". Τέλος ο καπιταλισμός δεν βγαίνει από μια χρυσή εποχή όπως τις δεκαετίας του 1950 αλλά από μια περίοδο κρίσεων και ισχνής ανάπτυξης, όπου το μόνο του μπόνους είναι η διάλυση του εργατικού κινήματος στα τέλη του 1980 έως τα μέσα του 1990. Για όλους τους παραπάνω λόγους εννοείται πως δεν μπορούμε να πάμε με τον δρόμο του Μάη αυτούσιο. Εδώ όμως έχει χαθεί η μετασχηματιστική δύναμη των επαναστατών, η δυνατότητά τους να διεμβολίζουν και μετασχηματίζουν την κίνηση της τάξης με τις δράσεις και τα προγραμματά τους. Χώρια που λογικές του Μάη ακόμα προσφέρουν έδαφος ανάπτυξης κινημάτων (βλ. ΗΠΑ) που είναι ζήτημα που θα γείρουν. Αν ο Μάης είχε απειλήσει τον καπιταλισμό θα τον κατέστειλαν όπως έγινε και στην Ιταλία, στην Γαλλία απλά τον ενσωμάτωσαν γιατί ακριβώς έλειπε η λογική αμφισβήτηση - κατάργησης της εξουσίας του κεφαλαίου. Όσο για την αριστερά και την ενότητά της με αφήνει παγερά αδιάφορο τι θα γίνει, Η ενότητα της τάξης είναι το παν όλα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες, αλλά μην ξεχνάμε πως δεν αναμετριόμαστε με τους Αριστερούς ή του Αναρχικούς αλλά με την ίδια την Ιστορία και τις δυνατότητες της τάξης. Όσο για την καταστροφή του οικοδομήματος μέσα με τα μπούνια αλλά όπως είπα και πριν για να υπάρξει το νέο θα βγεί από το παλιό, άρα για να μην παραμείνει ίδιο θα πρέπει να υπάρχει μια ενδιάμεση κατάσταση όπου το νέο θα παλεύει να ζήσει και το παλιό θα πρέπει να πεθάνει, εκεί είναι οι δομές, τα εγχειρήματα και οι προσπάθειες να κερδίσει η τάξη όχι μόνο την "κεντρική εξουσία" αλλά να ανατρέψει το όλον της εξουσίας του κεφαλαίου, γιατί κεφάλαιο δεν είναι μόνο το κράτος και η οικονομία. Το κεφάλαιο είναι πάνω από όλα σχέση.