ΑΚΟΜΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ;

Είκοσι χρόνια τώρα η κυρίαρχη τάξη κατάφερε δίπλα στην οικονομική  και κοινωνικη  της κυριαρχία να προσθέσει και την ιδεολογική της κυριαρχία, ακόμα κι αν χρησιμοποιεί όρους ή υποσχέσεις που έχει λεηλατήσει από το οπλοστάσιο αριστερών ιδεολογιών.

         Η οικονομία της αγοράς κυρίαρχη στη σκηνή. Η βιωσιμότητα του συστήματος γίνεται επιχείρημα για τη δική του νέα έφοδο εναντίον των υποτελών τάξεων, που φοβισμένες στην πλειοψηφία τους συναινούν.  Τα ιδεολογικά επιτελεία του συστήματος σ’  ολόκληρο τον πλανήτη αποτελούν τους  σταυροφόρους του νεοφιλελευθερισμού, που καλούνται όχι απλώς να πείσουν, αλλά να  υποβάλλουν και να επιβάλλουν τις επιλογές  του κυρίαρχου συστήματος, περιθωριοποιώντας  και απαξιώνοντας τους λίγους διανοούμενους που ακόμα αγωνίζονται με κομμουνιστικού  χαρακτήρα προσανατολισμούς. Αναγορεύονται σε οικουμενικές αξίες και  παγκοσμιοποιούνται  το κέρδος, η επιχειρηματικότητα, η παραγωγικότητα, αναγνωρίζεται το αναπότρεπτο και επωφελές της αλληλεξάρτησης,  των αγορών,  δεν ομολογείται πια η ταξική αντιπαλότητα, όλοι,  εξουσιαστές και υποτελείς, θεωρούνται  κοινωνικοί εταίροι, φετιχοποιείται η ανάπτυξη  και  όσο όλοι αυτοί οι όροι  αποχτούν  επιστημονική εγκυρότητα και μονοσήμαντη ερμηνεία αδιαπέραστη από την ιδεολογία  και τα διαφορετικά συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων, τόσο πιο ενιαίος και ομοιογενής παρουσιάζεται ο κόσμος ολόκληρος και πιο πειστική η αντίληψη ότι δεν μπορεί να αλλάξει και πρέπει να γίνει αποδεκτός -  το πολύ πολύ κάποιες επιμέρους μεταρρυθμίσεις είναι δυνατόν να γίνουν, αν και όταν επιτευχθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης, που επιδιώκονται.

           Συγχρόνως,   στον καιρό της οικονομικής κρίσης ολοένα και περισσότερο βιώνεται το μοντέλο της  διπολικής κοινωνίας. Στον ένα πόλο έχουμε την υπερσυγκέντρωση του πλούτου και στον άλλο τις ποικιλότροπα εξαθλιωμένες μάζες ανθρώπων, όχι πια μόνο  στις λεγόμενες υποανάπτυκτες  χώρες, αλλά και στα ίδια τα κέντρα των αναπτυγμένων χωρών σε Δύση και Ανατολή. Η ανεργία αυξάνεται, στα αστικά μας κέντρα ζητιάνοι και άστεγοι  πολλαπλασιάζονται, όμως η πορεία μας προς την εξαθλίωση  συνεχίζει να ντύνεται με ωραίες λέξεις,  όπως διαρθρωτικά μέτρα, εξυγίανση, περιστολή δαπανών, εξορθολογισμός  κλπ. Οι δε πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές  της κυρίαρχης τάξης βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς εκπληξης, όταν αναγκάζονται να μιλήσουν  για την πραγματικότητα, αρνούμενοι να την εξετάσουν και ερμηνεύσουν με βάση τους ταξικούς συσχετισμούς και την ταξική πάλη.

        Άλλωστε, ο καθένας  είναι ελεύθερος να βγάζει, όπως καταλαβαίνει η και να μη βγάζει το ψωμί του, ανάλογα με τις ικανότητές του – αν είναι δημιουργικός, με ευελιξία σκέψης κλπ. Στην εποχή της επικοινωνίας, της αλληλεξάρτησης, της παγκοσμιοποίησης, η βάση της ανάλυσης συνεχίζει να παραμένει το άτομο, η δήθεν ελευθερία του και ανάπτυξή του, κι ας συνεπάγεται κάτι τέτοιο την καταπίεση  και ίσως και εξολόθρευση του διπλανού, και τελικά τεράστιων μαζών για τις οποίες αδιαφορούμε αν διασωθούμε οι ίδιοι. Οσο μένουμε σ’  αυτό το  επίπεδο ανάλυσης  και όσο με βάση τέτοιου είδους ιδεολογικές συντεταγμένες ψάχνουμε  τον τρόπο υπέρβασης  της πραγματικότητας κανένα φως δεν θα υπάρξει. Μπορεί κάποιες μάχες να γίνονται,  - πότε οι αγανακτισμένοι που μουτζώνουν, πότε το εκλογικό σώμα να ψηφίζει ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένο ή Χρυσή Αυγή,  - αλλά ο πόλεμος θα είναι χαμένος, όσο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ιδεολογική επιρροή της κυρίαρχης τάξης.

               Κι ενώ παρουσιάζεται ο κόσμος ως ενιαίος και σχεδόν ομοιογενής, με την έννοια πως παντού κυριαρχεί το κεφάλαιο, που οργανώνει την παραγωγή σύμφωνα με τις απαιτήσεις του, συγχρόνως όμως  είναι πολυεπίπεδα διασπασμένος, λυσαλέα ανταγωνιζόμενος σ’ ένα τεράστιο  πλέγμα σχέσεων ελέγχου και εποπτείας, κρατών, παγκόσμιων οργανισμών κλπ. που προσπαθούν να ελέγξουν και να επιβάλλουν ισορροπίες, για δικό τους συμφέρον, με τα μέσα που διαθέτουν.

      Και η πλειοψηφία των υποτελών τάξεων φαίνεται να μη μπορεί να απεγκλωβιστεί  από την κυρίαρχη ιδεολογία, να μην αναζητεί μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση, αλλά να αρκείται σε υποσχέσεις  για διαφορετικές εκδοχές της κυριαρχίας του κεφαλαίου, που δεν θα μας εξολοθρεύουν και να ελπίζει στην καλή προαίρεση των κυβερνώντων.

                Ηδη όμως έχουμε εξαντλήσει όλες τις μορφές των αντιδράσεων που περιορίζονται στο   στο μερικό και ιδιαίτερο κι αυτό το έδειξε το μετεκλογικό τοπίο. Η όποια αισιοδοξία μας  ότι τα μνημόνια   επιβλήθηκαν σαν αποτέλεσμα μιας κακής διαχείρισης,  στην οποία και μεις συμμετείχαμε, ή μιας  …αμέλειας του κεφαλαίου για τους καημένους τους εργαζόμενους που μετά τις εκλογές θα κατανοήσουν οι κυβερνώντες  και θα  … διορθώσουν εξέλιπε. Η μήπως όχι;  Ακόμα ελπίζουμε;

         Ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει  ότι η σημερινή πραγματικότητα και η εξέλιξή της αποτελεί και  θα αποτελέσει συνάρτηση των ταξικών συσχετισμών σε κάθε χώρα  και ευρύτερα, και της αντίστασης που θα συναντήσει η κυρίαρχη πολιτική από τον λαϊκό παράγοντα;