ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ…

         Καθώς τα προβλήματα όσο περνά ο καιρός διογκώνονται και πολλαπλασιάζονται δεν μπορεί ο καθένας πια  μόνος του να βρει τη θέση του  ως προς αυτά,  μόνο με όποια μέσα μπορεί να διαθέσει, δηλ. κατά κανόνα με τα εφόδια που του παρέχουν  η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα τυχαία συνήθως επεισόδια της προσωπικής του πολιτικής διαδρομής.

         Οσο  λοιπόν συνεχίζουμε να δεχόμαστε το κοσμοείδωλο που οι κυρίαρχες ιδεολογίες μας προσφέρουν για να δούμε τον εαυτό μας,  καμωμένο με τις πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες ηγετικών ομάδων που βρίσκονται μακριά από τις αγωνιστικές διεκδικήσεις των υποτελών τάξεων, θα είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

              Η οργή και η αγανάκτηση εξαντλήθηκαν στις  εκλογές της 6^ης Μαΐου, ενώ με τις τελευταίες  εκλογές εναποθέσαμε ξανά την  ευθύνη της διακυβέρνησης στα  δύο κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης, που η ΔΗΜΑΡ μετά τα  «νάζια» της 6^ης Μαΐου προσχώρησε, και τις ελπίδες μας για βελτίωση της κατάστασης στο ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα μορφή του δικομματισμού ήρθε κι … έδεσε.  Το δείχνει και η  δημοσκόπηση στην Εφημερίδα Επενδυτής, όπου η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ έχει την αποδοχή του 57% των ερωτηθέντων, ενώ το 55% των πολιτών έχει θετική εκτίμηση για τον Αντώνη Σαμαρά.

       Στη βουλή ξαναζούμε επανάληψη των θεατρικών δρώμενων των τελευταίων δυο ετών, κι ας έχουν αλλάξει οι πρωταγωνιστές.

          Ο πρωθυπουργός,  Α. Σαμαράς, ανέφερε κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων,  ότι περιλαμβάνονται στις προτεραιότητες της κυβέρνησης αποκρατικοποιήσεις, συγχωνεύσεις οργανισμών και φορέων του Δημοσίου ξεμπλοκάρισμα των πόρων του ΕΣΠΑ και μέτρα για τη στήριξη της ρευστότητας και αρίθμησε σε εννιά τα βήματα  που δείχνουν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης.

    Οι   προεκλογικές υποσχέσεις της για επαναδιαπραγμάτευση  του μνημονίου θα πραγματοποιηθούν αφού …  εφαρμοστεί το μνημόνιο και ξεπουληθεί  σύμπασα η ελληνική επικράτεια.

           Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Α. Τσίπρας, ανταποκρινόμενος στο ρόλο του, χαρακτήρισε τη χθεσινή ομιλία Σαμαρά ως «αγγελτήριο πωλήσεων γης και ακινήτων» και έκανε λόγο για «ανάγνωση γενικού πωλητηρίου της Ελλάδας» που έχει αναρτηθεί «στις δανείστριες χώρες». Χαρακτήρισε «φιάσκο για την Ελλάδα» τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 29ης Ιουνίου, υποστηρίζοντας ότι η ελληνική πλευρά θα έπρεπε να ζητήσει απαλοιφή από το δημόσιο χρέος του ποσού που διατέθηκε για την ανακεφαλαιοποίηση των εγχώριων τραπεζών, αριθμώντας αυτός  σε τέσσερις  τις βασικές προϋποθέσεις για ξεβάλτωμα της χώρας

            Οι προεκλογικές επαναστατικές κορώνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης συρρικνώθηκαν στην  απαίτησή της  να εφαρμοστεί  η απόφαση  για την Ισπανία της Συνόδου Κορυφής και στην Ελλάδα και στην απειλή της για  τους επίδοξους αγοραστές της δημόσιας περιουσίας.

         Όλα συνεχίζουν ακριβώς από κει που σταμάτησαν την 5^η Μαΐου.  Η κυρίαρχη τάξη  φαίνεται να κερδίζει αλλεπάλληλες μάχες επιλέγοντας και προβάλλοντας διαφορετικό  κάθε φορά πεδίο αντιπαλότητας, εύκολα διαχειρίσιμο, ( ΠΑΣΟΚ ενάντια στην Ν.Δ, εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης ή εκτός κλπ.) και παρασύροντας την πλειοψηφία του λαού,  στην προσπάθειά της να πετύχει την τελική νίκη, που είναι η καταβαράθρωση των υποτελών τάξεων. Η εύκολη δημαγωγία για βελτίωση της κατάστασης  απλώς προηγήθηκε  και πάλι της αυταρχικής απαρέγκλιτης εφαρμογής των οικονομικών προγραμμάτων, που έχουν επιβληθεί εδώ και δυο χρόνια, χωρίς να είναι προφανής η διαδικασία της ανάκαμψης η βελτίωση των βασικών οικονομικών μεγεθών που υποσχέθηκαν απαξάπαντες οι διεκδικητές της εξουσίας.

         Αυτά τα δυο χρόνια  προσφιλής μας θεωρία στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα έχει γίνει εκείνη της ρευστότητας, που στηρίζεται στην παραδοχή ότι η ελληνική κοινωνία είναι μεταβαλλόμενη και εν τέλει ρευστή, σε καμιά περίπτωση ταξική, και το οικονομικό περιβάλλον απροσδιόριστο κι ανεξέλεγκτο.  Με βάση αυτή τη θεωρία προκρίνονται χειρισμοί  που φέρνουν τη σφραγίδα του τακτικού ελιγμού, του αιφνιδιασμού και της χειραγώγησης του λαού μέσα  από την καταχρηστική και συχνά παραπλανητική λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τα  κόμματα  λοιπόν  ως πολιτικοί οργανισμοί και η κυβέρνηση ως κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας θεωρείται ότι δεν πρέπει να παγιδευτούν σε αποκρυσταλλωμένα σχήματα ή στρατηγικές αγκυλώσεις, διότι με αυτό τον τρόπο θα χάσουν την ικανότητα της συνεχούς προσαρμογής που απαιτεί το ρευστό περιβάλλον. Έτσι  δικαιολογούνται  οι μεταμορφώσεις των κομμάτων  εξουσίας  πριν και μετά τις εκλογές.

        Οι εκλογές  πάλι ήταν το μέσο που χρησιμοποιήθηκε για να χειραγωγηθεί επιδέξια το εκλογικό σώμα και   να συνεχίζεται να καλλιεργείται η ρευστότητα που μας περιτριγυρίζει. Συγκυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση με ποικίλους τακτικούς ελιγμούς, άλλοτε  λιγότερο άλλοτε  περισσότερο, φροντίζουν να μη συντριβούν τα θεμελιώδη πολιτικά ερείσματα που συγκροτούν και αναπαράγουν την κοινωνικά αναγκαία συναίνεση για την πραγματοποίηση του στρατηγικού  στόχου, παραμονή στην ευρωζώνη με κάθε κόστος, πάει να πει αποδοχή της καπιταλιστικής λογικής σε όλα τα επίπεδα.

         Με την νέα αξιωματική αντιπολίτευση και την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού, το αποτέλεσμα  που επιδιώκεται  είναι η αναχαίτιση της κοινωνικής ανησυχίας, η αδρανοποίηση του δυναμισμού του μαζικού κινήματος, η εγκατάλειψη της προσπάθειας αντιμετώπισης  της κατάστασης στα χέρια πολιτικών που θα δρουν εξ ονόματός του.  Η πολιτική αντίληψη όμως που δεν σταθμίζει τις ταξικές και κοινωνικές συντεταγμένες στον καθορισμό της πολιτικής και αρκείται σε αγώνες οπισθοφυλακής που δεν υπερβαίνουν τα πλαίσια του συστήματος, συντηρεί ουσιαστικά  αυτά τα πλαίσια.