ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ

        Τελικά, η οικονομική ολοκλήρωση της Ευρώπης αποκαλύπτεται  ότι  είναι αυτοσκοπός, που εξυπηρετεί μόνο την  κυρίαρχη τάξη, και η τεχνοκρατική κατασκευή της ενιαίας αγοράς του κοινού νομίσματος  είναι η κοινή οικονομική βάση που πάνω της στήνεται το καινούργιο πολιτικό οικοδόμημα που θα την ευνοεί, εις βάρος βέβαια των εργαζομένων.

             Όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης  υποχρεώνονται  να υλοποιήσουν αυτό που έχει ανακηρυχθεί σε ύψιστο  ιδανικό, την  ελεύθερη οικονομία της αγοράς, απαλείφοντας όλα  τα στοιχεία της κοινωνικής τους πολιτικής που θεωρούνται δυσλειτουργικά και εμποδίζουν την υλοποίηση αυτού το στόχου. Η ελεύθερη οικονομία της αγοράς αποτέλεσε τον ιδρυτικό μύθο  της ενοποίησης της Ευρώπης, που η οικονομική θεωρία του φιλελευθερισμού  του προσέδωσε το κύρος της επιστημονικότητας, ενώ η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού  προπαγανδίστηκε ότι προσέδωσε τόσο την εμπειρική έμμεση επιβεβαίωση  όσο και την πολιτική. Φτάσαμε έτσι σήμερα  σχεδόν όλοι, αριστεροί όλων των αποχρώσεων, πλην κομμουνιστών, και δεξιοί  να έχουν πεισθεί για την ελεύθερη οικονομία της αγοράς, θεωρώντας τη επιστημονικά επικυρωμένη και πολιτικά επιβαλλόμενη.

            Η πορεία της οικονομικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης μπορεί να εκληφθεί σαν μια  άλλη μορφή ιμπεριαλισμού, εφόσον η παλιά ιμπεριαλιστική Ευρώπη εκθρονίστηκε από την ηγεμονία του κόσμου. Η βούληση λοιπόν για δύναμη της παλιάς ιμπεριαλιστικής Ευρώπης αναγκάστηκε να συμβιβαστεί  και επανήλθε στο προσκήνιο με νέο δημοκρατικό ένδυμα και με άλλοθι το ιδεολόγημα της προώθησης της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς και της εθελούσιας συνεργασίας των λαών της, χωρίς μάλιστα, όπως υποστηρίζεται,  ηγεμονικές βλέψεις των μεγάλων μελών της ενάντια στα μικρά μέλη.

           Συγχρόνως όμως η πορεία  της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προβάλλεται ως νομοτελειακή ανάγκη και ως επιτακτικό καθήκον  των κρατών η στράτευση σ’  αυτή. Όσα  αντιστέκονται  σ’  αυτό το ιστορικό  πρόταγμα μοιραία περιέρχονται στη δυσάρεστη θέση των άφρονων και μωρών που είναι καταδικασμένα  να «χάσουν το τρένο» της εξέλιξης και της προόδου, που θα φέρει την ευημερία.

       Ο δρόμος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θεωρείται μονόδρομος,  δεν υπάρχει άλλη επιλογή που να οδηγεί στην ευημερία.  Η Ευρώπη στην πραγματικότητα υποκύπτει σ’  έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό. Οι υπέρμαχοι  της ολοκλήρωσης της Ευρώπης γίνονται  έτσι ολοκληρωτικοί, δηλ. δικτατορικοί,  και οι  αντίπαλοι της ολοκλήρωσης  κατηγορούνται ότι αρνούνται να αναλάβουν τη συνευθύνη στην ένδοξη πορεία ανοικοδόμησης της Ευρώπης.  Η δημοκρατία της μάλιστα με τους πραγματικούς περιορισμούς που της έχουν επιβληθεί θεωρείται το μοναδικό πολιτικό σύστημα και αποκλείεται, ως ανορθολογική, κάθε άλλη μορφή  πολιτικής οργάνωσης.  Βεβαίως, κρατούνται στην εφεδρεία και τα ακροδεξιά ή φασιστικά πολιτικά μορφώματα, που θα επιστρατευτούν σε περίπτωση κάποιας αποτυχίας αυτού του εγχειρήματος.

          Τελικά, η οικονομική ολοκλήρωση στο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς οδηγεί ξεκάθαρα στην ηγεμονία των οικονομιών των μεγάλων μελών πάνω στις οικονομίες των μικρών και ο μύθος της ενότητας της Ευρώπης απλώς κρύβει ένα βίαιο πόλεμο. Βέβαια, έχοντας πίσω της η Ευρώπη  δυο παγκόσμιους πολέμους, που είχαν ως σκηνικό κυρίως το χώρο της,  η πολιτική της πια δεν προσδιορίζεται με την αρχή της εχθρικότητας αλλά της διαπραγματευσιμότητας. Άλλωστε η ειρήνευση και συνεργασία βρίσκεται στον ιδρυτικό  πολιτικό μύθο της ενοποιημένης Ευρώπης.  Αυτά που αποφασίζονται λοιπόν τώρα πανευρωπαϊκά θεωρούνται ως αποτέλεσμα κοινής διαπραγμάτευσης, είναι ευθύνη όμως των εθνικών κυβερνήσεων η εκτέλεσή τους, που στο εσωτερικό  κάθε κυβέρνηση το προβάλλει  ως νίκη της εις βάρος μάλιστα των άλλων. Η πολιτική ταυτίζεται με διαπραγμάτευση ενός κοινού συμβιβασμού, όπου, στο εσωτερικό των κρατών, τα οφέλη του συμβιβασμού αποδίδονται στην πρωτοβουλία των εθνικών κυβερνήσεων και τα μείον του συμβιβασμού στην «απληστία» των εταίρων.

          Το κοινό αγαθό που θεωρείται ότι προκύπτει από την άσκηση της πολιτικής  δεν προσδιορίζεται καθόλου  από τις διεκδικήσεις και αγώνες  των εργαζομένων, αλλά από τη διαπραγμάτευση μεταξύ των μελών την ευρωπαϊκής ένωσης, όπου η ικανότητα των  κυβερνήσεων φαίνεται από την προσπάθεια που καταβάλλουν  να κερδίσουν δήθεν  το καλύτερο για ίδιο συμφέρον των κρατών τους.  Οι πολιτικοί μοιάζουν περισσότερο με διαπραγματευόμενους συνεταίρους  ανωνύμων εταιρειών παρά με πολιτικούς που διαβουλεύονται για το συμφέρον των πολιτών τους. Πρόκειται για αυτοκατάργηση της πολιτικής, εφόσον η οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης καταλήγει να  γίνεται πραγματικότητα μέσω της απολιτικοποίησης των μελών της. Τελικά,  μ΄  αυτόν τον τρόπο πολύ ευκολότερα επιβάλλονται, με  πολιτικές αποφάσεις,  τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, τα οποία εξυπηρετούνται από αυτήν την ενοποίηση, χωρίς οι εργαζόμενοι  των χωρών  να συνειδητοποιούν   την καταπάτηση των δικών τους συμφερόντων.

       Οι εργαζόμενοι, έχοντας  διαπαιδαγωγηθεί στο περιβάλλον της ενοποιημένης Ευρώπης να λειτουργούν ως καταναλωτές οικονομικών, πολιτισμικών κλπ. αγαθών, ζουν σε εξάρτηση από τους πολλούς συμβουλάτορες που τους υπαγορεύουν τι, πως και πότε θα πράξουν κάτι. Αποκομμένοι από τη διαδικασία συγκρότησης της ευρωπαϊκής πολιτικής και βεβαίως και της εθνικής, που υπάγεται στην ευρωπαϊκή, γίνονται απλώς τα μέσα για την εκτέλεσή της, που δεν αμφισβητείται. Τεχνοκράτες και γραφειοκράτες αναλαμβάνουν την επιλογή και επίλυση των προβλημάτων και οι πολιτικοί τα διαπραγματεύονται. Τα προβλήματα όμως  που  πραγματικά απασχολούν τους εργαζόμενους π.χ. η ανεργία δεν γίνονται κοινός στόχος  όχι μόνο των κυβερνώντων αλλά ούτε και όλων των εργαζομένων  της Ευρώπης, αλλά το  πολύ πολύ να  περιορίζονται στα όρια των εθνικών κρατών, που χρεώνονται την κακή εκτέλεση των οικονομικών προγραμμάτων.

         Ενα βασικός λοιπόν  λόγος που η κομμουνιστική ιδεολογία απαξιώθηκε και καταβάλλεται τόση προσπάθεια να περιθωριοποιηθεί είναι και  γιατί  ακριβώς οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε αγώνα που γίνεται ενάντια στις υφιστάμενες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Είναι αυτοί που εργάζονται παντού για συνεργασία και συνεννόηση  των εργαζομένων όλων των χωρών και αποκαλύπτουν τον τρόπο που η κυρίαρχη τάξη, μέσω της εκμετάλλευσης της παγκόσμιας αγοράς, υποτάσσει και εκμεταλλεύεται τις υποτελείς τάξεις. Μόνο αν οι υποτελείς τάξεις συνειδητοποιήσουν το παγκόσμιο χαρακτήρα των συνθηκών της ζωής τους και του αγώνα για την  απελευθέρωσή  τους θα είναι δυνατή η συσπείρωση όλων των εργαζομένων ενάντια  στην οικονομική παγκοσμιοποίηση που οδηγεί στον παγκόσμιο πολιτικό ολοκληρωτισμό.

      Μήπως σαν πρώτο βήμα να ξαναθυμηθούμε το «προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε»;