Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

         Σύμφωνα με τα ΝΕΑ(25/07), ο Σαμαράς έστειλε μήνυμα προς τις συντεχνίες διαβεβαιώνοντας πως «η ασυδοσία των συντεχνιών και των ισχυρών και η ατιμωρησιά των παρανόμων τέλος. Δείξαμε στο προαύλιο της Χαλυβουργίας ότι εννοουμε αυτά που λέμε».Στην ίδια εφημερίδα, στη σελίδα της  Φοίβης Αθηναίου,  υπάρχει το σχόλιο:  «Οσοι έχουν απομείνει εργαζόμενοι σ’  αυτή τη χώρα εξακολουθούν – ευτυχώς-  να συμβάλλουν, με τον οβολό τους, στην επιβίωση της χώρας και για τον πληθυσμό που δοκιμάζεται από την ανεργία και την ανέχεια. Αυτές οι απεργίες των συνδικαλιστών σε τι ακριβώς συμβάλλουν στην ανακούφισή τους; Που στο τέλος – ιδέ Χαλυβουργία…- φτάνουν κάποιες φορές και να προσθέτουν και άλλους ανέργους.»

           Ο Σαμαράς, ανερυθριάστως, ομολογεί  ένα βασικό στόχο της πολιτικής  που εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια, προσπαθώντας ακόμα  να την δικαιολογήσει, έστω και διαστρέφοντας τη λογική με το να βαφτίζει ισχυρούς και συντεχνίες τους  επι εννεάμηνο απεργούς της χαλυβουργίας. Το δημοσιογραφικό σχόλιο σε άλλη σελίδα της εφημερίδας είναι ακόμα ένα δείγμα της δημοσιογραφίας που εδώ και είκοσι χρόνια κυριαρχεί -  θεραπαινίς της εξουσίας. Αμφότεροι στοχεύουν να  εξουδετερώσουν πλήρως το  εργατικό κίνημα.

         Εδώ και χρόνια, από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ,  οι ηγετικοί κύκλοι της Ευρώπης, κι από κοντά και της Ελλάδας,  άρχισαν σιγά σιγά να εγκαταλείπουν ως  ξεπερασμένες τις αντιλήψεις του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους, να  θεωρούν ως περιττό και δυσβάστακτο βάρος την πλήρη απασχόληση και μάλιστα οι σοσιαλδημοκράτες να θεωρούν ως αναχρονιστικές τις παραδοσιακές κοινωνικές και ταξικές αναφορές των κομμάτων τους.  Εδώ και χρόνια άρχισε η επιχείρηση για  να αναζωογονηθεί  ο καπιταλισμός μέσω γενικευμένων απορρυθμίσεων, με ένα … ιδιωτικοποιημένο κράτος – χωροφύλακα της ελευθερίας των αγορών, με νέες μορφές ταχύτερης κεφαλαιακής συσσώρευσης, με την ευρεία  εισαγωγή νέων ευέλικτων τύπων και μορφών  οργάνωσης της παραγωγής και των υπηρεσιών, μέσω εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων και την ενθάρρυνση μιας νέας συγκέντρωσης  του κεφαλαίου δια συγχωνεύσεων και εξαγορών,  μέσω της υπερανάπτυξης  της εικονικής  οικονομίας, των κεφαλαιαγορών κλπ. Κι εμείς  υπνωτισμένοιαπό το …  όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τυφλωμένοι από τις ψευδαισθήσεις μας  δεν αντιδρούσαμε, μέχρι που φτάσαμε να παρακαλούμε για την επιβίωσή μας, επιτρέποντας σε πρωθυπουργούς που οι ίδιοι ψηφίσαμε, ασυστόλως να μας κοροϊδεύουν.

        Για την κυβέρνηση η επιλογή στο θέμα της απεργίας στη χαλυβουργία είναι καθαρή: να διευκολύνει  με κάθε τρόπο τους απεργοσπάστες να εξασκήσουν το «δικαίωμα στην εργασία». Αυτό το «με κάθε τρόπο» δε σημαίνει  μόνο την εξαιρετική προβολή από τα ΜΜΕ  κάθε απεργοσπαστικής  προσπάθειας, αλλά κυρίως  την αστυνομική προστασία της  για να σπάσειη  απεργία, που συνδυάστηκε με μια φανερά διατεταγμένη προκλητικότητα- από τα … μηνύματα του πρωθυπουργού μέχρι την παράταξη των ΜΑΤ έξω από τη χαλυβουργία.

          Σε κάθε απεργία, το διακηρυγμένο χαρτί της εργοδοσίας είναι να λυγίσει τους απεργούς μεμονωμένα, με όπλο την ανέχεια. Στην εποχή της κρίσης εδώ προστίθεται και η απειλή της ανεργίας. Στα ΝΕΑ μάλιστα παραποιώντας την πραγματικότητα, το δημοσιογραφικό σχόλιο κατηγορεί τις απεργίες για την αύξηση της ανεργίας.Κοντά σ’ αυτά  επιστρατεύεται  και ο ψυχολογικός παράγοντας, ελπίζοντας σε  πιθανή αποκαρδίωση των απεργών καθώς η απεργία μπορεί αργά – αργά να μαραίνεται. Αντικειμενικός σκοπός των συνδικάτων λοιπόν είναι από τη μια να εξασφαλίσουν ότι κάθε επιστροφή απεργού στη δουλειά  θα προκαλέσει τόση αναταραχή, ώστε μόνο συνειδητοί  απεργοσπάστες να τολμήσουν κάτι τέτοιο και από την άλλη ακόμα και οι απόπειρες επιστροφής  πρέπει  να τονώνουν αντί να ρίχνουν το ηθικό των απεργών. Γι’  αυτό είναι απαραίτητη η μαζική, ακόμα κι αν χρειαστεί, βίαιη περιφρούρηση του χώρου δουλειάς. Είναι αναγκαία μια περιφρούρηση που δημιουργεί ένα χειροπιαστό διαχωρισμό ανάμεσα σε δυο αντιμαχόμενες μερίδες, τους απεργούς και αστυνομικούς, και τοποθετεί τους απεργοσπάστες με τη μεριά των δεύτερων. Και είναι αναγκαία η μαζική συμπαράσταση σε απεργίες, όπως αυτή της χαλυβουργίας.

      Αυτό που φοβίζει την κυβέρνηση είναι μήπως αυτός ο αγώνας και κάθε τέτοιος αγώνας,  προωθήσει την ενότητα στη βάση, την αυτοπεποίθηση, τη ριζοσπαστικοποίηση και γενικά την ταξική συνείδηση και την οργάνωση σαν τάξη  των εργατών. Σε εποχές μάλιστα ταξικής όξυνσης, έστω  και ανομολόγητης, πάντα υπάρχει ο φόβος μήπως ο εργαζόμενος συνειδητοποιώντας τη δύναμή του διεκδικήσει τον εργατικό έλεγχο πάνω στη δουλειά και τα προϊόντα της, βάζοντας καθαρά στόχο, σαν διαδικασία αλλά και προϋπόθεση για τον εργατικό έλεγχο,  την κατάληψη της κεντρικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

        Γι’ αυτό λοιπόν η κυρίαρχη τάξη φροντίζει,  για να μην αποκτήσουν ποτέ ταξική συνείδηση, αυτοπεποίθηση, αγωνιστικότητα  οι εργαζόμενοι, κάθε αγώνας να καταλήγει σε ήττα, κάθε αγωνιστική συμπαράσταση να συκοφαντείται, κάθε συνδικάτο ή κόμμα που τους συσπειρώνει  αγωνιστικά να διαλύεται.Οι απεργοί  λοιπόν  στην χαλυβουργία πρέπει να νικηθούν – ν’ απολυθούν λοιπόν όλοι. Το ΠΑΜΕ, και μαζί το ΚΚΕ, να κατηγορηθεί για μικροπολιτικά παιχνίδια που στρέφονται εναντίον των εργαζομένων, ώστε να μη μπορεί καμια απεργία να οργανώνεται.

       Όμως η  επικαιρότητα του κομμουνισμού δεν είναι μια ουτοπία, όσο κι αν  η ανασύνταξη του καπιταλισμού  επιζητεί την ακύρωση όλων των ιδεολογικών και πολιτικών καταχτήσεων της εργατικής τάξης και την εξάλειψη της ιστορικής της μνήμης, για να  της παραδοθεί αμαχητί. Η εργατική τάξη παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα που δέχεται,  μέσα από συνεχείς αναδιαρθρώσεις του καπιταλισμού,  έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να οργανωθεί και να αγωνιστεί, για να πετύχει την χρεωκοπία της  καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, τον απεγκλωβισμό του κόσμου από την επιρροή των αστικών δυνάμεων, αντιπαλεύοντας όλες τις επιλογές τους.