«ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ Η ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ»

         Ένα μήνα μετά τις εκλογές ξεκάθαρα αποδεικνύεται  ο φορμαλιστικός τρόπος λειτουργίας της  αστικής δημοκρατίας. Μετά από τόσα διλήμματα και  εκβιασμούς, πολλοί νιώθουν ότι  βρίσκονται πάλι με την πλάτη στον τοίχο, όπως και πριν δυο χρόνια, με την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος να μην έχει γίνει ούτε κατ΄ ελάχιστον  λίγο πιο … σοφή. Φαίνεται μάλιστα ότι οι εκλογές δεν λειτούργησαν ούτε σαν  ευκαιρία, για πολλούς, να συνειδητοποιήσουμε ότι οι κοινοβουλευτικές συνθήκες της πολιτικής πάλης  παραχωρούνται ή αφαιρούνται από την κυρίαρχη τάξη, διατηρούνται ή αίρονται, ανάλογα με το βαθμό που οι θεσμοί αυτοί εξασφαλίζουν τα ταξικά της συμφέροντα,  αλλά και ανάλογα με την επίδραση που ασκεί η  πίεση των λαϊκών μαζών, επιθετική ή αμυντική.

           Ταυτόχρονα,  το πεδίο της αστικής  νομιμότητας, είναι όχι μόνο πεδίο κυριαρχίας της καπιταλιστικής τάξης, μα και πεδίο μάχης, οπου διασταυρώνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ προλεταριάτου και αστών. Αν πίσω από τη νόμιμη κοινοβουλευτική  ή συνδικαλιστική  δράση των  αντιπροσώπων της εργατικής ταξης  δεν υπάρχει η δύναμη και αποφασιστικότητα της εργατικης τάξης, έτοιμη να μπει σε ενέργεια μόλις  χρειαστεί, η κοινοβουλευτική ή συνδικαλιστική δράση  στην αστική  δημοκρατία  καταντά μανδύας που καλύπτει τις αυθαιρεσίες της κυρίαρχης τάξης.

             Η χθεσινή επέμβαση των ΜΑΤ για το άνοιγμα της χαλυβουργίας, μετά την εννεάμηνη απεργία,  ήταν καθαρά επίδειξη δύναμης του κράτους, την «ισχυρή προστασία»  του οποίου επικαλέστηκε η χαλυβουργία για να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία του εργοστασίου. Ήταν και ένας τρόπος να διαπιστωθεί, αδιαφορώντας μάλιστα για το αν και ο ίδιος ο συνδικαλισμός  και όλη η περίφημη νομιμότητα  εξαφανιστούν ως βάση του πολιτικού αγώνα,  κατά πόσο υποστηρίζονται τέτοιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις από πλατιές λαϊκές μάζες, οι οποίες μάλιστα είναι έτοιμες να δράσουν όταν χρειαστεί.

           Στην ανακοίνωση του κυβερνητικού εκπροσώπου τονίστηκε η προσωπική απόφαση του πρωθυπουργού να εφαρμοστεί ο νόμος, στέλνοντας, με τη συγκεκριμένη αυτή απόφαση, μήνυμα  και προς τους δανειστές για την αποφασιστικότητά του στην τήρηση των νόμων, που ευνοούν την κυρίαρχη τάξη, αλλά και σε όλους τους … επίδοξους απεργούς για την σκληρότητα των μέτρων που θα χρησιμοποιήσει.Μήπως ο φόβος αρχίζει να εγκαθίσταται και στη ντόπια  κυρίαρχη τάξη;

           Η χθεσινή επέμβαση αποκάλυψε τον αληθινό ρόλο της κυβέρνησης. Ο, τι παρουσιάζεται από την πλευρά της κυβέρνησης σαν  νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σε υποχρεωτικό κανόνα. Η  έννομος τάξις παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο δημιούργημα της δικαιοσύνης και η βία του κράτους σαν μια απλή της συνέπεια, σαν μια κύρωση των νόμων, ενώ ο  Σαμαράς προβάλλεται σαν  εγγυητής  της τήρησης των νόμων.

           Από την άλλη, οι «αριστεροί» υπουργοί της κυβέρνησης Μανιτάκης, Ρουπακιώτης κλπ. μέσα σε ένα μήνα εξάντλησαν κάθε απόθεμα  καλοπροαίρετης δικαιολόγησης της παρουσίας τους στην κυβέρνηση και συγχρόνως απέδειξαν με τη συγκατάθεσή τους σ’  αυτή την επέμβαση ότι πια ο ακήρυκτος πόλεμος είναι ταξικός. Οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί διάλεξαν στρατόπεδο. Το δυστύχημα όμως είναι ότι ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων συνεχίζει να ζει στην αυταπάτη μιας ψευδούς ταξικής συνείδησης, ταυτίζοντας τα συμφέροντά του με αυτά της κυρίαρχης τάξης και τωνόργανων της.

         Η νομιμότητα, όσο θα οξύνεται η σύγκρουση, θα  αποδεικνύεται ότι είναι προϊόν του συσχετισμού των δυνάμεων των διαφόρων τάξεων που συγκρούονται, και ότι πάντα ταλαντεύεται κι εξαρτάται από την αποφασιστικότητά τους.

           Ο  βίαιος τρόπος που η κυβέρνηση χρησιμοποίησε να τερματίσει την απεργία, ενώ ήδη μερικές μέρες πριν υποκρινόταν τον διαιτητή στη σύγκρουση ανάμεσα στους απεργούς και την εργοδοσία, κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την αναγκαιότητα της  πλατιάς οργανωτικής δουλειάς σε όλους τους χώρους εργασίας,  ενός κόμματος,  ενός κέντρου,  που να συντονίζει τις δραστηριότητες, να επεξεργάζεται τακτικές και στρατηγικές. Επειδή έναν τέτοιο ρόλο έχει το ΚΚΕ, στην πραγματικότητα, η επέμβαση των ΜΑΤ  ήταν η πρώτη αναμέτρηση  της νέας κυβέρνησης μαζί του.

          Ο μικροαστικός ατομικισμός μας  όμως  συνεχίζει να υπερασπίζεται την αυτονομία της απραξίας και μοιρολατρίας μας, να περιφρονεί την οργανωμένη δράση και επιτρέπει σ’  αυτούς που οδηγούν ενάμιση εκατομμύριο εργαζόμενους στην ανεργία να μιλούν ανερυθρίαστα για το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο οι απεργοί καταπατούν.

             Η κυβέρνηση Σαμαρά, με θρασύτητα, ένα μήνα μετά τις εκλογές, όπου υπόσχονταν  σχεδόν τα πάντα, μας έδωσε ξεκάθαρα το … μοντέλο διακυβέρνησης αφαιρώντας από όλους, εντός και εκτός κυβέρνησης, τη δικαιολογία της άγνοιας. Η κυρίαρχη τάξη που κραυγάζει υπέρ της  συρρίκνωσης του κράτους, για να επιβληθεί ζητά τη συνδρομή του, αποκαλύπτοντας σε όλους τον ταξικό του ρόλο.

            Κι ενώ μια τέτοια επίθεση είναι απλώς ο προάγγελος  των μελλούμενων, ακόμα σε μεγάλα στρώματα  εργαζομένων ο μικροαστικός  μύθος του ατομικισμού συνεχίζει να κυριαρχεί και τείνει να γίνει  δυναμικό συστατικό των όποιων αντιδράσεων,παρασύροντας μαζί του και την προσδοκία για ανατροπή της καθεστηκυΐας τάξης, που τη φαντασιώνονται  είτε  σαν προσφυγή στα κατορθώματα ορισμένων προσώπων ή ομάδων  είτε στην ασφάλεια μιας ποικιλίας από «προστάτες», ένδειξη μιας βαθιάς θεωρητικο-ιδεολογικής αβεβαιότητας. Μετά την «προδοσία»  του ΠΑΣΟΚ  το ρόλο τους πρόθυμα αναλαμβάνει ένα πολιτικό τόξο που εκτείνεται από Χρυσή Αυγή εως ΣΥΡΙΖΑ.

           Μια τέτοια αντιμετώπιση πολλές φορές δεν σημαίνει παρά έκκληση στα  συναισθήματα και στην εθνικη ενότητα, επιθυμία να δοθεί ένα παράδειγμα συναίνεσης, προσφυγή στις συμβάσεις, τα συντάγματα και  τα δικαιώματα του ανθρώπου,  γενικά εγκατάλειψη της κοινωνίας  σε νεφελώδεις ιδεολογίες με μια ολοκληρωτική και διφορούμενη άγνοια των ιστορικών διδαγμάτων και των βασικών οικονομικών-πολιτικών  αιτιών της κρίσης. Το πρόβλημα όμως  αντιμετώπισης της οικονομικής  κρίσης αφορά την ταξική συνείδηση και το επίπεδο υλικής καταπίεσης των ανθρώπων.

       Οι μάζες των εργαζόμενων και ανέργων  αγανακτούν και θυμώνουν, αλλά  η πλειοψηφία τους δεν ξέρουν  πώς να διοχετευτούν και να συγκεντρωθούν όλες αυτές οι σταγόνες και τα ρυάκια της λαϊκής αγανάκτησης σε ένα γιγάντιο ποτάμι λαϊκής οργής  που θα γκρεμίσει ένα σύστημα  που απροκάλυπτα τους οδηγεί στην εξόντωση.

          Μήπως να πάψουμε να βλέπουμε την κομμουνιστική ιδεολογία με τα μάτια της κυρίαρχης τάξης ;