ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Πράξη νομοθετικού περιεχομένου, σε συνεργασία με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, για την κατασκευή τριών κλειστών κέντρων κράτησης παράνομων μεταναστών σε κάθε μία από τις δέκα Περιφέρειες της  χώρας θα προωθήσει στο Υπουργικό Συμβούλιο ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, πριν από τις εκλογές. ..
Όπως ανακοίνωσε ο κ. Χρυσοχοΐδης στη συνάντηση με τους περιφερειάρχες, στους οποίους παρουσίασε το σχέδιο της κυβέρνησης, θα δημιουργηθούν 1.000 θέσεις εργασίας ανά περιφέρεια,  ενώ οι Περιφέρειες έχουν προθεσμία μίας εβδομάδας για να απαντήσουν εάν συμφωνούν με τη δημιουργία των κέντρων…

       Το μεταπολιτευτικό κράτος πρόνοιας, που ταυτίστηκε στη χώρα μας μ’ ένα καθεστώς ευημερίας, ενώ διαλύεται η μορφή με την οποία το ξέραμε, καταλήγει  να χρησιμοποιεί πια τη δύναμή του για να χτίσει … στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γιατί, τα κέντρα κράτησης μεταναστών δεν θα εξελιχθούν παρά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου μπορεί να εφαρμοστεί μέσα από τυπικά δημοκρατικές διαδικασίες η ολική κυριαρχία.

      Το στρατόπεδο συγκέντρωσης δε θα λειτουργεί απλώς ως τόπος, αλλά ως πρότυπο οργάνωσης μιας ολοκληρωτικής κοινότητας που θα γαλουχεί τους  πολίτες της ακόμη και όταν καταργηθεί, έχοντας  εκπληρώσει τον αρχικό προορισμό του. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης ανάγεται  σιγά σιγά σε μορφή «κοινωνικού ιδεώδους» της απόλυτης εξουσίας που θα δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε.

        Το όραμα της κυρίαρχης  πολιτικής είναι η επικράτηση μιας τεχνητής τάξης στην κοινωνία, πέραν και υπεράνω των ταξικών συγκρούσεων των οποίων  αρνείται την ύπαρξή. Στην πραγματικότητα όμως αυτή η τάξη είναι ασύμμετρη και διχοτομική. Διαχωρίζει  την κοινωνία στο μέρος εκείνο  για το  οποίο θα κατασκευαστεί η ιδανική τάξη (και πιστεύουμε αφελώς, οι περισσότεροι που ανήκουμε στις υποτελείς τάξεις, ότι σ’  αυτό ανήκουμε) και σε κείνο το τμήμα  το οποίο εισέρχεται στην εικόνα και τις στρατηγικές του οράματος ως ένα εμπόδιο που η αντίσταση του πρέπει να κατανικηθεί. Η κυρίαρχη πολιτική δεν θέλει παρά να εξαλείψει το αταίριαστο, το ανεξέλεγκτο και αμφίσημο κομμάτι, που μπορεί να απειλήσει δυνάμει την κυριαρχία της.

         Στη δική μας κοινωνία το κυρίαρχο πολιτικό  σύστημα στοχοποιεί  τους μετανάστες, παράνομους ή όχι δεν έχει σημασία. Διατάσσει το ξένο να φύγει  η να απομονωθεί, ισχυριζόμενη ότι έτσι θα  εγκαθιδρυθεί εκ νέου η τάξη που διασαλεύτηκε εις βάρος μας,  θα αποκατασταθεί η ενότητά μας, γιατί είναι πολύ βολικό να χρεωθεί στον ξένο η απειλή διατάραξής της και όχι σε ταξικές συγκρούσεις.  

        Επειδή οι κοινωνίες μας ισχυρίζονται ότι είναι πολυπολιτισμικές και ανεκτικές δεν τολμούν ακόμα να τους εξαλείψουν και γι’  αυτό, σε ένα πρώτο στάδιο, τους απομονώνουν. Αναστέλλεται η κοινωνική επαφή μαζί τους και σιγά σιγά και όποιο υπόλειμμα επικοινωνίας απομένει, αφού παραμένει  φυσικώς σ’  ένα περιφραγμένο χώρο και περιβάλλεται με τελετουργικά και απαγορεύσεις που  τη ρυθμίζουν.

       Οσο για μας,  οι περισσότεροι βιώνοντας πραγματικά προβλήματα σχεδόν επικροτούμε ενέργειες που  απλώς απομακρύνουν από την πόρτα μας το πρόβλημα. Δεν αναρωτιόμαστε ούτε πως κατέληξαν μετανάστες  ούτε μήπως κι εμείς είμαστε μέρος του προβλήματός τους. Όλα έχουν ζευτεί  στο ζυγό της παραγωγικής διαδικασίας και το μοναδικό κριτήριο  είναι η αποτελεσματικότητα για την εξασφάλιση κέρδους.

        Ο ατομικισμός και η αδιαφορία για συλλογικά προβλήματα, που για χρόνια καλλιεργήθηκε από την κυρίαρχη ιδεολογία, η ιδέα του  ατομικού συμφέροντος που βαθμιαία συμπίεσε όλα τα άλλα κίνητρα που θεωρούνται θεμελιώδη για τη λειτουργία της κοινωνίας, η  παγίδα του συνεχούς  φόβου που δεν σταματά  να ενεργοποιείται  και κοντεύει να  γίνει συστατικός όρος της ύπαρξής μας   μας καταδικάζει να διατηρούμε   τη θέση του θεατή των γεγονότων, κρατώντας για τον εαυτό μας  την πρόχειρη δικαιολογία της ματαιότητας της αντίδρασης ή της αδυναμίας μας. Η ριζική αλλοίωση από την κυρίαρχη ιδεολογία  της κοινωνικής πραγματικότητας  μας κάνει να μην είμαστε σε θέση να βλέπουμε το  μηχανισμό που μας καθυποτάσσει και παραπλανά.

       Ακόμα χειρότερα, η κοινωνία μας, φοβισμένη, δικαιολογεί και  αποδέχεται  πολλούς άναντρους,  που οδύρονται για την ανικανότητα  της εποχής μας και φτάνουν ίσως και  να νοσταλγούν ένα Ντούτσε ή Φύρερ, γιατί αγαπούν τη δύναμη αλλά δεν τολμούν  να δείξουν τη δική τους παρά  πάνω  στις πλάτες  των χιλιάδων μεταναστών που σκύβουν κάτω από το ρόπαλο αυτών που έχουν εξουσία.

         Η οικονομική κρίση διαμόρφωσε ιδανικές συνθήκες για να  εδραιώνονται   οι ψευδαισθήσεις  για την ενοχή των μεταναστών. Είναι πολύ βολικό να αποδίδεται    στον μετανάστη το  στίγμα του υπεύθυνου για την κατάσταση της κοινωνίας μας. Ο μετανάστης  στιγματίζεται  ατομικά και συνολικά η κατηγορία του μετανάστη κι ας μην απέχουμε παρά μια γενιά απο τους δικούς μας μετανάστες.

         Ο Χρυσοχοΐδης, με την μικροπολιτική του μικροαστού αγωνίζεται να γίνει αποδεκτός από τα κέντρα εξουσίας ενόψει και των εκλογών.  Με το σχέδιο του για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θέλει να δείξει  ότι με  την αποτελεσματικότητα του σχεδιασμού και την αποφασιστικότητα  της εξουσίας  ενάντια στη … μοιρολατρία, εκμεταλλευόμενος υπαρκτά προβλήματα, που το κυρίαρχο σύστημα όλα αυτά τα χρόνια εξέθρεψε, μπορεί να συντηρήσει με την τρομοκρατία, προς το παρόν  προς τους ξένους, την ιδέα της εθνικής ενότητας  που παγώνει τις αντιδράσεις.

      Το κυρίαρχο σύστημα, και όχι μόνο το εγχώριο.  προσπαθεί να εδραιώσει πάνω στα εκατομμύρια κορμιά  των μεταναστών το πείραμα της ολικής κυριαρχίας του, που σιγά σιγά  θα επεκτείνει και σε μας,  αφού πρώτα μας δώσει μια κίβδηλη ταυτότητα, που είναι αναγκαία για να μετατραπούμε ή σε εξολοθρευτές ή τουλάχιστον να αποδεχτούμε, ενεργητικά ή παθητικά, το ρόλο μας σε μια κοινωνία εξολοθρευτών.

     Η κυρίαρχη ιδεολογία δεν κάνει τίποτε άλλο, προς το παρόν εμμέσως και λεκτικώς μόνο, παρά συνεχώς να μας θυμίζει ότι, σ’ έναν κόσμο όπου εισβολείς όπως οι μετανάστες απειλούν την τάξη του, το χρέος της επιβίωσης ταυτίζεται με την τιμωρία, προς φρονηματισμό στην αρχή, εκείνων που δεν μπορούν να συμμορφωθούν. Προς το παρόν νομίζουμε πως είναι οι μετανάστες οι παρείσακτοι και δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας θα συμπεριφέρονται συλλήβδην με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις υποτελείς τάξεις.

      Διαμορφώνουμε μια ψευδή συλλογικότητα που στηρίζεται στο φόβο του άλλου.

      Ακόμα και η λογική μας, καρατομημένη,  αφιερώνει όλη της την ενέργεια στη δημιουργία μιας  αδιάφορης μετρησιμότητας των στοιχείων που συνθέτουν την πραγματικότητα.     Η συνεχής απειλή της φτώχειας και η υπογράμμιση της αδυναμίας μας και ενοχής μας  φαίνεται να σημαδεύουν την εγκατάλειψή μας στην πειθώ της μαζικής δημαγωγίας και της διαστρεβλωμένης της γλώσσας.