ΜΕΓΑΛΟΡΡΗΜΟΣΥΝΗ!

          «Ο Κύκλος Ποιητών, τα περιοδικά Poetix και Ποιητικά, οι εκδόσεις Μικρή Άρκτος και η αλυσίδα πολιτισμού IANOS καλούν ποιητές, συγγραφείς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, εκδότες αλλά και κάθε πολίτη σε συν οδοιπορία / δια-μαρτυρία, την Τετάρτη 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, με όπλο την Ποίηση ενάντια στην Κρίση.Σας καλούμε όλες και όλους, σε μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία: στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας. Μια διαδήλωση υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια…»

            Σε μια περίοδο  όπου το ίδιο το πνεύμα μιας κοινωνίας σχεδιασμένης, κοινωνικοποιημένης, βασισμένης στην κοινή πρόνοια, καταστρέφεται και το επιδιωκόμενο σημείο αναφοράς κάθε κοινωνικής οργάνωσης είναι το άτομο στην «αγορά», που αποδέχεται  μοιρολατρικά την κυριαρχία της,  μια εκδήλωση   όπου βλέπεις πνευματικούς ανθρώπους να αντιδρούν  «Με σημαία τον πολιτισμό, τους στίχους των ποιητών μας,  την υπέρβαση των συμβατικών διακρίσεων»  φαίνεται να  έχει τεράστια ιδεολογική  αξία. Μήπως όμως αξία για τα συμφέροντα που εξαρτώνται από την παραγωγή  φορμαλιστικής δημοκρατίας και φαντασιώσεων της ελεύθερης αγοράς;

         Ποτέ βέβαια κανείς δεν ξέρει ποια δυναμική θα αναπτυχθεί σε πρωτοβουλίες που φαίνονται, έστω και γενικά και αόριστα, να αντιδρούν, ακόμα και καθυστερημένα, στις πολιτικές αποφάσεις που δυο χρόνια τώρα εξαθλιώνουν το σύνολο των εργαζομένων.

          Από την άλλη όμως, δεν  μπορεί κανείς να μην σκεφτεί ότι   τέτοιες εκδηλώσεις μοιάζουν σαν να θέλουν να αναζωογονηθεί κάτι από την ιδεαλιστική στράτευση της δεκαετίας του 60, να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο στο οποίο γίνεται πάλι δυνατόν να ενωθεί κανείς, οποιοσδήποτε,   μέσω ποίησης, γύρω από μια κοινή στάση για τον κόσμο.

          Στην δεκαετία του ’60  όμως, το μετεμφυλιακό κράτος  δεν διακρινόταν ούτε για την άνεσή του ούτε για την αυτοπεποίθησή του και στηριζόταν στην αμείλικτη καταδίωξη πραγματικών η φανταστικών αντιπάλων θεωρώντας απειλή  ακόμα και τη μουσική και την ποίηση.

           Στην εποχή μας όμως τέτοιας μορφής  αντιδράσεις δίνουν την εντύπωση ότι απλώς  παρέχουν το κενό κέλυφος μιας πολιτικής, τη μορφή χωρίς την ουσία. Ισως στο τέλος  αυτοί που βλέπουν την ποίηση να βρίσκει την αίσθηση του ηθικού στόχου που ονειρεύονται (Ένας κόσμος που αναπτύσσει εστίες αντίστασης και αντιπαραθέτει πνευματικές αξίες σε αγορές που θέλουν να επιβάλλουν μνημόνια και κατάλυση κράτους δικαίου)  να καταλήξουν να βρεθούν υπερασπιστές της ίδιας υπόθεσης με εκείνες τις φωνές της κυρίαρχης τάξης που βλέπουν τέτοιες εκδηλώσεις  σαν το αποδεκτό πρόσωπο της κουλτούρας των προβληματισμένων ανθρώπων, έναν νέο  καθωσπρεπισμό, απόλυτα αποδεκτό  μέσα στα πλαίσια που επιβάλλουν τα μνημόνια.

        Δίνει την εντύπωση αυτή η κινητοποίηση ότι είναι μια ακόμα συμβολική και συναισθηματική μεταγραφή της κοινωνικής σύγκρουσης,  που τα μνημόνια επισημοποίησαν και όξυναν. Οι κυβερνώντες σίγουρα πολύ απέχουν από το να αισθάνονται ότι καθ’  οιονδήποτε  τρόπο απειλούνται από τέτοιες διαμαρτυρίες και δεν θα τους είναι δύσκολο να τις αγκαλιάσουν  και να αρθρώσουν τα αισθήματά τους σαν να πρόκειται  για μέρος της πολιτικής τους.

         Οσο οργανώνεται   όλη αυτή η οικονομική μας εξαθλίωση  η απολογία της, οργανωμένη συστηματικά  από ευρωπαϊκά και εγχώρια κέντρα, παίρνει οξύτατη μορφή με  σκοπό να δυναμώνεται η  αντοχή και υπομονή μας, για να μην αντιδρούμε. Τέτοιες λοιπόν διαμαρτυρίες άνευρες, ουδέτερες, συμβολικές, δίνουν την εντύπωση ότι  θέλουν να κινούνται σ’ ένα  ιστορικό και πολιτικό κενό, που θα συσκοτίσει την κατανόηση της πραγματικότητας.

        Ισως συμβαίνει αυτό, γιατί  οι ταυτότητες της τάξης και των αντίστοιχων συμφερόντων καταβάλλεται προσπάθεια   να φαίνονται ότι ολοένα και αδυνατίζουν.  Εδώ και χρόνια ολόκληρη η κυριαρχούσα ιδεολογία  έχοντας πάρει νέα ορμή με την αποβιομηχάνιση και τις νέες τεχνολογίες είναι   στραμμένη προς το σπάσιμο αυτών των παλιών δεσμών και στρατεύσεων.

      Παράλληλα,  οι αριστερές ιδέες,  που εμπιστευόμασταν, με τη συνεχή διαστρέβλωσή τους από την κυρίαρχη προπαγάνδα,   μοιάζουν ανίσχυρες  και αυτό  σαν να οδηγεί  σε μια απαξίωση της ίδιας της πολιτικής.  Καλλιεργήθηκε έντονα ότι δεν υπάρχουν πια οι απλές ασφαλείς βεβαιότητες. Κοντά σ’  αυτό,   η συνακόλουθη έλλειψη, για χρόνια, βιώσιμων συλλογικοτήτων και δεσμών αλληλεγγύης, μέσω των οποίων  να εκφράσουμε και να αναπτύξουμε μια  πολιτική, μας καθιστά τώρα, στα χρόνια του μνημονίου, όλο και πιο ευάλωτους.

     Και οι πνευματικοί  μας άνθρωποι δημιουργώντας τέτοιες συλλογικότητες, σε μορφή υπολειμμάτων άλλων εποχών, με αντιδράσεις σε μορφή χάπενιγκ,  μοιάζουν σχεδόν οπισθοδρομικοί.

         Αν φαίνεται ότι κάτι παρέχουν αυτές οι διαμαρτυρίες σε θεαματική  αφθονία, είναι  μια ψευδαίσθηση κοινότητας, κοινού σκοπού και πίστης. Και κυρίως του ότι  η πίστη είναι ακόμα δυνατόν να υπάρχει. Αλλά αλίμονό  μας αν το καλύτερο στο οποίο  μπορούμε να αρκεστούμε, ως υποκατάστατο μάλιστα  για τις ελλείψεις μας, είναι αυτό.