Ο Χρυσοχοΐδης αναλαμβάνοντας το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και επιδεικνύοντας την αυτοπεποίθησή του παρουσιάζει τα σχέδιά του για την ίδρυση στρατοπέδων κράτησης των μεταναστών, ενώ φρόντισε για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου να μάθουμε όλοι για τους ελεύθερους σκοπευτές που φυλάγουν την πολιτική ηγεσία.
Η Δαμανάκη, Επίτροπος Αλιείας, ασχολείται με τον ήρωα του Αντρέα Καμιλέρι, τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο, κατηγορώντας τον για αντιοικολογική συμπεριφορά επειδή τρώει … καλαμαράκια.
Η Διαμαντοπούλου τονίζει ότι θα ήταν καταστροφή για την Ελλάδα ενδεχόμενη επικράτηση πολιτικών δυνάμεων οι οποίες θα τερμάτιζαν την συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Σαμαράς δηλώνει ότι με αυτό το πρόγραμμα κερδίζουμε χρόνο και ανάσα… Ενώ το προηγούμενο Μνημόνιο ούτε κέρδιζε χρόνο, ούτε κούρευε το χρέος, ανέβαζε τα επιτόκια και πάνω απ’ όλα σκότωνε και τελικά σκότωσε την οικονομία
Ενέργειες και δηλώσεις πολιτικών προσώπων που επιβεβαιώνουν την αποξένωσή τους από την υπόλοιπη κοινωνία, ενώ δίνουν συγχρόνως την εντύπωση πως έχουν την ψευδαίσθηση ότι οι ίδιοι την ελέγχουν. Οχυρώνονται στις θέσεις εξουσίας, που κατάφεραν να αποσπάσουν είτε παραπλανώντας είτε συναινώντας σε αποφάσεις που στρέφονταν ενάντια αυτών που υποτίθεται πως εκπροσωπούν, για να επιβάλλουν τις επιλογές που προαποφασίστηκαν.
Αλλά και όλη η χώρα, θεωρώντας όλα αυτά τα χρόνια ότι έχει μετατραπεί σχεδόν σε κοινωνία μικροαστών, που, μέσα από τη συλλογική έκφραση και τη συμπόρευση με την εργατική τάξη για διεκδίκηση δικαιωμάτων, αφού πέτυχε μια κάποια ευημερία, στην τελευταία ιδίως δεκαετία, κατέληξε να αναζητά με εξατομικευμένο και μοναχικό τρόπο την ατομική ανέλιξη. Τώρα, στα χρόνια του μνημονίου, αξιοποιείται αυτή η επιλογή και επιδιώκεται να αποκρυσταλλωθεί ο στείρος ατομικισμός, ο οποίος αρνείται να ενδιαφερθεί για τον άνεργο και αποκλεισμένο. Η υποχώρηση της συλλογικότητας συμπαρασύρει και αυτήν την αλληλεγγύη, όταν δεν έχει τα χαρακτηριστικά φιλανθρωπίας βικτωριανού τύπου.
Συγχρόνως, και το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας, που ένα μεγάλο μέρος της περιλαμβάνει μικροαστούς, το οποίο ασκεί την εξουσία σ’ αυτήν την φορμαλιστική δημοκρατία μας δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για την προσωπική ανέλιξη, που εξαρτάται όμως από άλλα κυρίαρχα πολιτικοκοινωνικά κέντρα.Των περισσότερων πολιτικών μας ο πολιτικός τους βίος είναι μια σειρά από σπασμωδικές προσπάθειες ν’ ανέβουν στην κυβερνητική ιεραρχία, ν’ αποσπαστούν απ’ αυτόν τον λαό για να τον εξουσιάσουν, όσο τους το επιτρέπουν
Οσο όμως κι αν προσπαθούν για το αντίθετο οι κυβερνητικοί, ασκώντας με έργα και λόγια την επιμέρους εξουσία τους, μοιραία προδίδουν τον πολιτικό και ιδεολογικό εαυτό τους. Ποτέ όμως δεν μας τα αποκαλύπτουν ξεκάθαρα. Το παράδοξο είναι ότι τώρα, ενώ με τις αναπόφευκτες ρωγμές του ασκείν την εξουσία αχνοφαίνονται οι πραγματικές ιδέες και προθέσεις τους, σχεδόν το σύνολο των ηγετικών κύκλων επιμένει να νομίζει ότι κρύβεται στοιχημένο πίσω από την κεντρική επιλογή του μνημονίου. Έχοντας ισοπεδωθεί οι μεταξύ τους ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις, οι όποιες διαφορές δεν έχουν όνομα αλλά υφέρπουν και ασφυκτιούν σε ένα άλλο επίπεδο, των προσωπικών διαφορών ή των «άτυπων» σχέσεων με όργανα και πρόσωπα ευρωπαϊκών κέντρων ή χρηματιστηριακών κύκλων.
Η ύπαρξη των μνημονίων δίνει την αφορμή για συστέγαση και συγκερασμό σε μια κυβέρνηση όλων των πολιτικών που συγκλίνουν σε ένα μόνο σημείο, στην εξεύρεση του καλύτερου τρόπου, της πιο συμφέρουσας μεθόδευσης για να παγιωθεί η πολιτικοοικονομική κατάσταση που επιβάλλεται, κόντρα στα συμφέροντα του συνόλου σχεδόν του λαού. Και φυσικά και αυτοί που αποσπάστηκαν εσχάτως από το μπλοκ εξουσίας ως αντιμνημονιακοί το ίδιο επιδιώκουν με άλλη μεθόδευση, που θα εξασφαλίσει μάλιστα και την εναλλακτική λύση, έτσι και αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη οι υποτελείς τάξεις και οι εκπρόσωποί τους.
Το πείραμα της κυβέρνησης Παπαδήμου θα επιδιωχθεί μετά τις εκλογές να επαναληφθεί. Συστέγασε από ονομαζόμενους σοσιαλιστές μέχρι …. ορθόδοξους, υποτάσσοντας τις διαφορές τους, υπονομεύοντας τις συγγένειές τους, χωρίς να τις εξαλείψει αλλά απολιτικοποιώντας τες. Στόχος είναι η συνεργασία προς υπεράσπιση των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Στο τέλος θα καταλήξουν οι όποιες διαφορές τους να εκδηλώνονται με τον μοναδικό τρόπο που τους ταιριάζει, ως προσωπικές.
Συγχρόνως όμως συνεχίζει να είναι η ιδεολογία και η πολιτική ο καθοριστικός συντελεστής στη συγκρότηση της όποιας κυβέρνησης. Γι’ αυτό και όταν θα διαταράσσεται η ισορροπία των συνεχών εξισορροπήσεων, θα σπρώχνεται ακόμα και με τη βία η επιβολή των πολιτικών επιλογών.Γι΄ αυτό πόσο ρεαλιστικό θα είναι μια κυβέρνηση της αριστεράς που θα συνεχίζει όμως να έχει αριστερά αιτήματα, αν δεν είναι στοιχημένος πίσω της ένας λαός έτοιμος για κάθε είδους αγώνα;
Από το Χροσοχοΐδη, που με τον μηχανισμό άμυνας και την αστυνομία υπερασπίζει τα νώτα του πολιτικού κατεστημένου προβάλλοντας στο άμεσο μέλλον την προοπτική του στρατοκρατούμενου κράτους, ως τη Δαμανάκη, που με τις οικολογικές της ανησυχίες, θέλει να διατηρήσει, με ανώδυνο τρόπο, τη σύνδεση με ένα αριστερό προβληματισμό, επιδιώκεται η ενσωμάτωση, ως αυτονόητη, κατά τρόπο συστηματικό όμως, στην εγχώρια πολιτική των προειλημμένων αποφάσεων που υλοποιούνται με τα μνημόνια και η αποδοχή τους από το σύνολο του πληθυσμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου