Η περίοδος των μαχών έχει ανοίξει. Στην Ελλάδα και σ’ όλη την Ευρώπη ακούγονται οι κραυγές ανθρώπων που υποφέρουν, οι φωνές αυτών που διεκδικούν και αγωνίζονται… Πρέπει να είναι κανείς κουφός, όπως θέλει να είναι μια εγωιστική αστική τάξη που κλείνεται μέσα στο πλεόνασμα της άνεσής της που απειλείται, για να μην ακούει αυτό το κύμα του πόνου και της οργής που φουσκώνει.
Βαραίνει πάνω μας η μονοτονία της οργής και το συναίσθημα της αδυναμίας μας να βοηθήσουμε αυτούς που ήδη εξοντώνονται. Είναι καιρός πια να μην είμαστε απλοί θεατές ακόμα κι αυτοί που πνιγόμαστε από την ανομολόγητη ντροπή που έχουμε απαλλαγεί από τη δράση. Έχουμε υποχρέωση να πάρουμε θέση μέσα στις μάζες των καταπιεσμένων, ακόμα κι αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ανήκουμε στις τάξεις τους.
Μόνο όταν δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε βλέπουμε με περισσότερη τόλμη το μονοπάτι του αγώνα, απ΄ όπου πρέπει να περάσουμε όλοι οι καταπιεσμένοι, αρκεί να έχουμε συνείδηση της πραγματικής μας ταυτότητας. Το μονοπάτι φαίνεται για την ώρα μπλοκαρισμένο. Η κυρίαρχη τάξη έχει πάρει την πρωτοβουλία της επίθεσης κι εμείς ακόμα ζούμε με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.
Θεωρούμε τις αυταπάτες μας απαραίτητες, για να σταθούμε μέσα στην αναταραγμένη πραγματικότητα, ακόμα κι αν αναστέλλουν τη δυνατότητα αντίδρασής μας σ’ αυτήν. Όσο η κρίση όμως βαθαίνει οι κυβερνώντες όλο και περισσότερο αδιαφορούν αν διαλύουν τις αυταπάτες μας. Στηρίζουν την νομιμοποίηση των ενεργειών τους στο πειθήνιο, στη πλειοψηφία του, κοινοβούλιο και τη δύναμη τους στο φόβο μας.
Χρησιμοποιώντας το κοινοβούλιο σαν απλή μηχανή παραγωγής νόμων οι κυβερνώντες εκσυγχρονίζουν τους μηχανισμούς καταστολής, καθώς διαπιστώνουν ότι οι μέθοδοι ελέγχου της κοινωνίας υστερούν για την αντιμετώπιση των εκδηλώσεων αντίστασης και διαμαρτυρίας που καταφεύγουν τα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, για τα οποία, με την οικονομική εξαθλίωση, φοβούνται πως θα αποκτήσουν μεγαλύτερη μαζικότητα.
Ο εκσυγχρονισμός αυτός εμμέσως οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη αυταρχοποίηση του κρατικού μηχανισμού και ένταση της καταστολής σε όλα τα επίπεδα και στοχεύει όχι μόνο στην επίδειξη δύναμης του κρατικού μηχανισμού για να φοβίσει, αλλά και στη φυσική διάλυση των κοινωνικών αντιστάσεων και διαμαρτυριών. Η καταστολή τείνει να γίνει καθημερινό φαινόμενο σε ευρεία κοινωνική κλίμακα, ξεκινώντας από περιθωριακά κινήματα ή κοινωνικές μειοψηφίες- οι μετανάστες είναι ο ευκολότερος στόχος - στο όνομα της τάξης και ασφάλειας των πολιτών, με σκοπό να ενταχθεί στην καθημερινότητά μας και να την συνηθίσουμε. Επιπλέον, έχει έντονο προληπτικό χαρακτήρα που εκφράζεται με την παρεμβολή κάθε είδους εμποδίων στη διαμόρφωση μαζικών αντιστάσεων και την θωράκιση της «νομιμότητας» με μια σειρά νόμων που λειτουργούν κατασταλτικά και τρομοκρατικά για κάθε σκέψη και δράση που υπάρχει φόβος να τείνει προς την υπέρβαση των ανεκτών ορίων.
Ένα μέσο καταστολής είναι και η ιδεολογική μας παραπλάνηση, που δεν γίνεται μόνο με τα μηνύματα που κυκλοφορούν μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και με την επεξεργασία των μηνυμάτων που γίνεται απ’ αυτά. Τις τελευταίες μέρες, το μεταναστευτικό και η κατάσταση του κέντρου της Αθήνας αναδεικνύονται ζητήματα πρώτης προτεραιότητας, ενόψει και των εκλογών, αποκομμένα από κοινωνικά και οικονομικά συμφραζόμενα. Τα συνδέουν με την ασφάλειά μας και τα πολιτικά μας δικαιώματα.
Και ο πρώην συνήγορος του πολίτη και νυν δήμαρχος, ανταποκρινόμενος στις προσδοκίες εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που είναι απογοητευμένα από τις οικονομικές εξελίξεις και επιζητούν από την εξουσία να επιδείξει περισσότερη αυστηρότητα, περισσότερη τιμωρία, καταθέτει πρόταση νόμου, που κύρια σημεία του είναι «πως οι οργανωτές οφείλουν να γνωστοποιούν εγγράφως, τουλάχιστον 24 ώρες πριν, στις αστυνομικές αρχές τις συγκεντρώσεις, ενώ, αν πρόκειται για διαδηλώσεις, θα πρέπει να δηλώνουν και την ακριβή διαδρομή τους. Μάλιστα, από τη γνωστοποίηση αυτή εξαρτάται αν θα φέρουν ευθύνη σε περίπτωση που γίνουν έκτροπα».
Ο δήμαρχος της Αθήνας, Γ. Καμίνης, θεωρεί ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα, επειδή η πόλη καταρρέει και δεν λειτουργεί από τις διαδηλώσεις των 50 ατόμων, ενώ συγχρόνως δεν ξεχνά να υπερασπίζεται το δικαίωμα της διαδήλωσης. Βεβαίως, πολλοί περισσότεροι, βασιλικότεροι του βασιλέως, και στο όνομα της ομαλής λειτουργίας του κέντρου της Αθήνας προτείνουν τον περιορισμό των διαδηλώσεων σε περιφραγμένους χώρους.
Φυσικά και κανένας απ’ αυτούς δεν θεωρεί ότι αποδυναμώνονται οι δημοκρατικές μας κατακτήσεις. Αντίθετα επιμένουν ότι δεν λησμονούν ούτε απορρίπτουν τις διεκδικήσεις μας, μόνο που πρέπει να γίνονται με σεβασμό στον άλλο, χωρίς να τον ενοχλούμε. Ο σεβασμός των αξιών που θεμελιώνουν τις ατομικές ελευθερίες είναι το ουσιώδες και αυτό υπερασπίζεται και ο δήμαρχος. Συνεχίζουν να μας παραπλανούν ότι ενδιαφέρονται για το αυτόνομο άτομο, υποκείμενο αφηρημένων δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή που το σύνολο του πληθυσμού εξαθλιώνεται.
Το κράτος χρησιμοποιείται απροκάλυπτα πια για να παρεμβαίνει στις κοινωνικές διαφορές υπέρ της κυρίαρχης τάξης, να διαιρεί ακατάπαυστα το κοινωνικό σώμα εκφοβίζοντάς το, να οργανώνει νέου είδους προστατευτισμούς και περιχαρακώσεις ή συναινέσεις για τους κυβερνώντες. Και στο τέλος να επιμένει ότι υπερασπίζεται και την ελευθερία μας.
Βαραίνει πάνω μας η μονοτονία της οργής και το συναίσθημα της αδυναμίας μας να βοηθήσουμε αυτούς που ήδη εξοντώνονται. Είναι καιρός πια να μην είμαστε απλοί θεατές ακόμα κι αυτοί που πνιγόμαστε από την ανομολόγητη ντροπή που έχουμε απαλλαγεί από τη δράση. Έχουμε υποχρέωση να πάρουμε θέση μέσα στις μάζες των καταπιεσμένων, ακόμα κι αν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ανήκουμε στις τάξεις τους.
Μόνο όταν δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε βλέπουμε με περισσότερη τόλμη το μονοπάτι του αγώνα, απ΄ όπου πρέπει να περάσουμε όλοι οι καταπιεσμένοι, αρκεί να έχουμε συνείδηση της πραγματικής μας ταυτότητας. Το μονοπάτι φαίνεται για την ώρα μπλοκαρισμένο. Η κυρίαρχη τάξη έχει πάρει την πρωτοβουλία της επίθεσης κι εμείς ακόμα ζούμε με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.
Θεωρούμε τις αυταπάτες μας απαραίτητες, για να σταθούμε μέσα στην αναταραγμένη πραγματικότητα, ακόμα κι αν αναστέλλουν τη δυνατότητα αντίδρασής μας σ’ αυτήν. Όσο η κρίση όμως βαθαίνει οι κυβερνώντες όλο και περισσότερο αδιαφορούν αν διαλύουν τις αυταπάτες μας. Στηρίζουν την νομιμοποίηση των ενεργειών τους στο πειθήνιο, στη πλειοψηφία του, κοινοβούλιο και τη δύναμη τους στο φόβο μας.
Χρησιμοποιώντας το κοινοβούλιο σαν απλή μηχανή παραγωγής νόμων οι κυβερνώντες εκσυγχρονίζουν τους μηχανισμούς καταστολής, καθώς διαπιστώνουν ότι οι μέθοδοι ελέγχου της κοινωνίας υστερούν για την αντιμετώπιση των εκδηλώσεων αντίστασης και διαμαρτυρίας που καταφεύγουν τα διάφορα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, για τα οποία, με την οικονομική εξαθλίωση, φοβούνται πως θα αποκτήσουν μεγαλύτερη μαζικότητα.
Ο εκσυγχρονισμός αυτός εμμέσως οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη αυταρχοποίηση του κρατικού μηχανισμού και ένταση της καταστολής σε όλα τα επίπεδα και στοχεύει όχι μόνο στην επίδειξη δύναμης του κρατικού μηχανισμού για να φοβίσει, αλλά και στη φυσική διάλυση των κοινωνικών αντιστάσεων και διαμαρτυριών. Η καταστολή τείνει να γίνει καθημερινό φαινόμενο σε ευρεία κοινωνική κλίμακα, ξεκινώντας από περιθωριακά κινήματα ή κοινωνικές μειοψηφίες- οι μετανάστες είναι ο ευκολότερος στόχος - στο όνομα της τάξης και ασφάλειας των πολιτών, με σκοπό να ενταχθεί στην καθημερινότητά μας και να την συνηθίσουμε. Επιπλέον, έχει έντονο προληπτικό χαρακτήρα που εκφράζεται με την παρεμβολή κάθε είδους εμποδίων στη διαμόρφωση μαζικών αντιστάσεων και την θωράκιση της «νομιμότητας» με μια σειρά νόμων που λειτουργούν κατασταλτικά και τρομοκρατικά για κάθε σκέψη και δράση που υπάρχει φόβος να τείνει προς την υπέρβαση των ανεκτών ορίων.
Ένα μέσο καταστολής είναι και η ιδεολογική μας παραπλάνηση, που δεν γίνεται μόνο με τα μηνύματα που κυκλοφορούν μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και με την επεξεργασία των μηνυμάτων που γίνεται απ’ αυτά. Τις τελευταίες μέρες, το μεταναστευτικό και η κατάσταση του κέντρου της Αθήνας αναδεικνύονται ζητήματα πρώτης προτεραιότητας, ενόψει και των εκλογών, αποκομμένα από κοινωνικά και οικονομικά συμφραζόμενα. Τα συνδέουν με την ασφάλειά μας και τα πολιτικά μας δικαιώματα.
Και ο πρώην συνήγορος του πολίτη και νυν δήμαρχος, ανταποκρινόμενος στις προσδοκίες εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που είναι απογοητευμένα από τις οικονομικές εξελίξεις και επιζητούν από την εξουσία να επιδείξει περισσότερη αυστηρότητα, περισσότερη τιμωρία, καταθέτει πρόταση νόμου, που κύρια σημεία του είναι «πως οι οργανωτές οφείλουν να γνωστοποιούν εγγράφως, τουλάχιστον 24 ώρες πριν, στις αστυνομικές αρχές τις συγκεντρώσεις, ενώ, αν πρόκειται για διαδηλώσεις, θα πρέπει να δηλώνουν και την ακριβή διαδρομή τους. Μάλιστα, από τη γνωστοποίηση αυτή εξαρτάται αν θα φέρουν ευθύνη σε περίπτωση που γίνουν έκτροπα».
Ο δήμαρχος της Αθήνας, Γ. Καμίνης, θεωρεί ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα, επειδή η πόλη καταρρέει και δεν λειτουργεί από τις διαδηλώσεις των 50 ατόμων, ενώ συγχρόνως δεν ξεχνά να υπερασπίζεται το δικαίωμα της διαδήλωσης. Βεβαίως, πολλοί περισσότεροι, βασιλικότεροι του βασιλέως, και στο όνομα της ομαλής λειτουργίας του κέντρου της Αθήνας προτείνουν τον περιορισμό των διαδηλώσεων σε περιφραγμένους χώρους.
Φυσικά και κανένας απ’ αυτούς δεν θεωρεί ότι αποδυναμώνονται οι δημοκρατικές μας κατακτήσεις. Αντίθετα επιμένουν ότι δεν λησμονούν ούτε απορρίπτουν τις διεκδικήσεις μας, μόνο που πρέπει να γίνονται με σεβασμό στον άλλο, χωρίς να τον ενοχλούμε. Ο σεβασμός των αξιών που θεμελιώνουν τις ατομικές ελευθερίες είναι το ουσιώδες και αυτό υπερασπίζεται και ο δήμαρχος. Συνεχίζουν να μας παραπλανούν ότι ενδιαφέρονται για το αυτόνομο άτομο, υποκείμενο αφηρημένων δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή που το σύνολο του πληθυσμού εξαθλιώνεται.
Το κράτος χρησιμοποιείται απροκάλυπτα πια για να παρεμβαίνει στις κοινωνικές διαφορές υπέρ της κυρίαρχης τάξης, να διαιρεί ακατάπαυστα το κοινωνικό σώμα εκφοβίζοντάς το, να οργανώνει νέου είδους προστατευτισμούς και περιχαρακώσεις ή συναινέσεις για τους κυβερνώντες. Και στο τέλος να επιμένει ότι υπερασπίζεται και την ελευθερία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου