Ο Γιώργος Νταλάρας στις συναυλίες αλληλεγγύης που πραγματοποιεί τις τελευταίες μέρες στις γειτονιές της Αθήνας, αποδοκιμάστηκε με άγριο «γιουχάρισμα» και με πράξεις βίας.
Η παρέλαση στη Ρόδο διακόπηκε εξαιτίας των αποδοκιμασιών, που δεν ήταν μόνο λεκτικές, προς την εξέδρα των επισήμων
Στο δημοτικό συμβούλιο Τυρνάβου πιάστηκαν στα χέρια με αφορμή την αύξηση στην τιμή του νερού
Ο Γ. Καρατζαφέρης ανήγγειλε τη δημιουργία Κοινωνικού Παντοπωλείου του ΛΑΟΣ όπου σε πρώτη φάση θα διατεθούν 200 τενεκέδες λαδιού, σε πολίτες που έχουν οικονομικές δυσχέρειες.
Οι αποδοχές των έμμισθων δικηγόρων των ανεξάρτητων διοικητικών ή ρυθμιστικών Αρχών (π.χ. Ανεξάρτητη Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα), της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και της Επιτροπής Λογιστικής Τυποποίησης αυξάνονται πέραν του 10-15% και κατά 400 ευρώ μηνιαίως.
Στην Ελλάδα καταγράφηκε η μεγαλύτερη αύξηση ανεργίας στην ΕΕ, μέσα σε ένα χρόνο, καθώς ο δείκτης ανεργίας αυξήθηκε από 14,1% τον Νοέμβριο του 2010 σε 19,9% τον Νοέμβριο του 2011
Θετική η έκβαση του προγράμματος PSI,
Ειδήσεις των τελευταίων ημερών που αποτυπώνουν πτυχές της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, αποκαλύπτοντας την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και την πολιτική συνείδηση των μελών της.
Την τελευταία εικοσαετία ζούσαμε σε μια κοινωνία που πιστεύαμε ότι σε γενικές γραμμές λειτουργούσε ικανοποιητικά και το μόνο που έλειπε ήταν η τελειοποίησή της: όλο και περισσότερη δημοκρατία στην καθημερινή ζωή, μεγαλύτερη επαγρύπνηση κατά κάθε είδους ολοκληρωτισμού, καλύτερη ενσωμάτωση των μειονοτήτων, εξακολούθηση της τεχνολογικής προόδου που θα συντελέσει στη βελτίωση της μοίρας του καθενός μας. Οι προσανατολισμοί αυτοί οριοθετώντας την έννοια του εκσυγχρονισμού πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας κάθε κριτικό ριζοσπαστισμό, δηλ. κάθε στάση αμφισβήτησης. Πολλοί μάλιστα πρώην «επαναστάτες» έγιναν οι πιο φανατικοί κήρυκες του εκσυγχρονισμού συμβαδίζοντας ξαφνικά σε μεγαλύτερο βαθμό με το πολιτικό και ιδεολογικό σύστημα από όσο οι άλλοτε αντίπαλοί τους σε σχέση με τον τύπο κοινωνίας που υπερασπίζονταν.
Όταν όμως η οικονομική εξαθλίωση είναι μόνιμη πια κατάσταση για εκείνα τα τμήματα της εργατικής τάξης με την πιο επισφαλή εργασία, οι κινητοποιήσεις για την φτώχεια, εν είδει θεάματος, ο αγώνας για την ακρίβεια, οι προσφορές υπέρ των αναξιοπαθούντων που αναγγέλλονται μάλιστα μπροστά στο φακό της τηλεόρασης, τα καλά αισθήματα και η επιφανειακή ηθικολογία που διαπνέουν όλες τις δημόσιες συζητήσεις ή η έκφραση συμπόνιας, πολύ λίγη ανακούφιση μπορεί να προσφέρουν και βέβαια καμιά λύση σε κανένα κοινωνικό πρόβλημα. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις θέλουν να τονίζουν τη σημασία των συμβολικών κινητοποιήσεων και αναφορών σε μια εποχή όμως που οι ανάγκες είναι πραγματικές και επιτακτικές.
Ο κυρίαρχος λόγος βέβαια συνεχίζει να επιμένει ότι μπορεί ο κόσμος να είναι φρικτός ή απαράδεκτος αλλά αυτό που προέχει είναι να προσπαθήσουμε να ζήσουμε. Γι΄ αυτό παροτρύνει να διασκεδάσουμε με δωρεάν συναυλίες, να ψωνίσουμε φτηνά από κοινωνικά παντοπωλεία κλπ να πολεμήσουμε γενικά την εξαθλίωση με εκκλήσεις και συμβολικές πράξεις. Μόνο που όταν επιδεινώνονται οι υλικοί όροι διαβίωσης του ανθρώπου, αυτοί υψώνονται παντοδύναμη θεότητα κι όλα τα άλλα σωπαίνουν και καμιά συμβολική ενέργεια δεν μπορεί να τους βελτιώσει.
Συγχρόνως, η εξουσία θεωρείται, από τον κυρίαρχο λόγο αθώα, ένας κατά βάση πρακτικός και διοικητικός μηχανισμός που εξισώνει το κράτος με επιχείρηση, η οποία κατά τη λογική του ιδιωτικού συμφέροντος παράγει ειρήνη ή πόλεμο ή πλεόνασμα ή έλλειμμα. Το πρόβλημα επομένως μετατοπίζεται σ΄ αυτούς που την ασκούν, γι’ αυτό όμως υπάρχουν οι εκλογές, για να τους αλλάζουμε.
Όταν όμως η ίδια η κυρίαρχη ιδεολογία, που ομνύει στη δημοκρατία, έχει υπονομεύσει τον εαυτό της με τις εγγυήσεις που δίνει στα κυρίαρχα κέντρα της Ευρώπης και Αμερικής, ότι καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν θα γίνει με τις εκλογές, πώς είναι δυνατόν να είναι πειστική προς το ακροατήριό της σχετικά με τη λειτουργία της δημοκρατίας; Οι εκρήξεις λοιπόν βίας, ακόμα βέβαια ατομικές και σποραδικές από αναξιοπαθούντες ή απλώς αγανακτισμένους, σε πολλούς φαίνονται ως ο μόνος τρόπος αντίδρασης.
Οι σύμμαχοι όμως, μικροί και μεγάλοι, για την εκτέλεση των αποφάσεων των κυβερνώντων είναι απαραίτητοι, ακόμα κι αν μόνο συντελούν στη διατήρηση της ψευδαίσθησης για ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος (όρα διάφορες ανεξάρτητες αρχές). Γι’ αυτό και οι κυβερνώντες ενώ από τη μια υποστηρίζουν πως η οικονομική εξαθλίωση της εργατικής τάξης είναι αναγκαία με τη δικαιολογία ότι οι πιστωτές του ελληνικού κράτους πιέζουν για αποπληρωμή των δανείων, από την άλλη συναινούν στην αύξηση, έστω και δειλή, των αποδοχών των μελών των ρυθμιστικών αρχών.
Και η σπουδαιότερη (για ποιους;)είδηση, το επιτυχές κλείσιμο του PSI. Δουλειά για οικονομολόγους και αναλυτές. Οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν την «τεχνοκρατική» ιδεολογία και μάλιστα ως προοδευτική για να στηρίξουν την οικονομίστικη προοπτική της κοινωνίας. Μια ιδεολογία που έχει μια σχεδόν μηχανιστική αντίληψη για την κοινωνία, πρόκειται για τον κόσμο των σχέσεων ισχύος και των αντιτιθέμενων συμφερόντων. Και δεν παραλείπεται βεβαίως να υπογραμμίζεται ότι στα γεγονότα δεν μπορούμε να κυριαρχήσουμε για να τα αλλάξουμε παρά μόνο να προσαρμοστούμε σ’ αυτά με τις οδηγίες των ειδικών.
Όταν πάψουμε να είμαστε καλοί μαθητές ίσως τότε αναθεωρηθούν και οι οδηγίες των ειδικών προς ναυαγούς εργαζομένους - μόνο που τότε θα είναι πολύ αργά, για τους ειδικούς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου