Μετά τη δικτατορία και την είσοδό μας στην ΕΟΚ, ξεκίνησε ο εκσυγχρονισμός της πολιτικής οργάνωσης στην Ελλάδα, με την εναλλαγή , κατά τα πρότυπα της Δύσης, δύο αστικών κομμάτων στην εξουσία, ώστε να διατηρείται και αναπαράγεται το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ σ’ αυτόν τον εκσυγχρονισμό ήταν καθοριστικός.
Όταν με την πτώση της δικτατορίας πολλά ήταν ρευστά και παιζόταν ποιες πολιτικές δυνάμεις θα εκφράσουν ποια κοινωνικά στρώματα σε μια κοινωνία που υπήρχαν ριζοσπαστικοποιημένες λαϊκές μάζες, ο σοσιαλιστικός λόγος του ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να εγκλωβίσει μεγάλο ποσοστό αριστερών μαζών, που πίστεψαν ότι είχε τη ρεαλιστική δυνατότητα να υλοποιήσει τις προσδοκίες τους. Μάλιστα, για ένα μεγάλο διάστημα η Αριστερά, ακόμα και η κομμουνιστική, πρόσφεραν κριτική υποστήριξη στο ΠΑΣΟΚ ή έκαναν αντιδεξιές συσπειρώσεις μαζί του, που τις χρειαζόταν το ΠΑΣΟΚ για να παίξει το ρόλο του, νομιμοποιώντας το έτσι ως σοσιαλιστικό κόμμα.
Η συμπόρευση ενός μέρους της αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ, η στήριξη, έστω και κριτική, ενός άλλου, τη συρρίκνωνε ως αυτόνομη πολιτική δύναμη και καθώς το ΠΑΣΟΚ βαθμιαία εγκατέλειπε τη συνθηματολογία της αλλαγής, άρχισε να διαγράφεται μέσα από την κοινωνία η προοπτική του μετασχηματισμού της. Ζώντας μετά τη μεταπολίτευση μια μακρά σχετικά ήρεμη περίοδο οικονομικής σταθερότητας υπήρχαν όλες οι δυνατότητες ενσωμάτωσης στρωμάτων εργαζομένων στο σύστημα. Κυρίαρχη προοπτική έμενε πια ο καπιταλισμός είτε στην δημοκρατική εκσυγχρονιστική παραλλαγή της είτε στη νεοφιλελεύθερη της Νέας Δημοκρατίας.
Τα δύο τελευταία χρόνια, το ΠΑΣΟΚ για να επιβάλλει τις επιλογές των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας, στηρίχτηκε πρωτίστως σ’ αυτό το παρελθόν του, παραπλανώντας και πάλι μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.
Με την οικονομική κρίση όμως που πλήττει πια πολυπληθή κοινωνικά στρώματα, η συναίνεση απειλείται και πολλαπλασιάζονται οι δυνάμεις που μπορούν να ενταχθούν σε φορέα ρήξης. Κι ακριβώς εδώ ανακύπτει το μείζον πρόβλημα.
Όλα αυτά τα πολυπληθή στρώματα που απειλείται όχι μόνο η ποιότητα ζωής τους αλλά η ίδια η επιβίωσή τους, πως εννοούν τη ρήξη; Οι μορφές διαμαρτυρίας δείχνουν ότι απορρίπτουν μεν την πολιτική της τελευταίας διετίας αλλά η μεγαλύτερη πλειοψηφία δεν διανοείται κάν την κοινωνική ανατροπή .
Με τη σημερινή συμμετοχή, αν θεωρηθεί έγκυρη η πληροφόρηση από το ΠΑΣΟΚ, 200.000 οπαδών στις εσωκομματικές εκλογές του, με έναν υποψήφιο, για ανάδειξη αρχηγού του, φαίνεται ότι απομένουν ακόμα οπαδοί που πιστεύουν πως το ΠΑΣΟΚ θα ασκεί πολιτική σε μικροκλίμακα, στη δική τους κλίματα που τους αφορά άμεσα και προς το συμφέρον τους. Φαίνεται πως η ριζική αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης του ΠΑΣΟΚ και οι συνακόλουθοι κλυδωνισμοί τόσο όσον αφορά στη συναίνεση του κόσμου όσο και σε εκείνη πολλών πολιτικών και συνδικαλιστικών στελεχών του δεν αγγίζει ή δεν γίνεται κατανοητή σ’ έναν στενό πυρήνα οπαδών του.
Κι ενώ εδώ και πολύ καιρό το ΠΑΣΟΚ δεν είναι σε θέση να ασκήσει πολιτική αντίστοιχη προς τα κοινωνικά συμφέροντα που το δημιούργησαν και το στήριξαν για χρόνια, η σημερινή ψηφοφορία δείχνει ότι δεν εξέλιπε, αλλά μόνο περιορίστηκε η βάση πάνω στην οποία αναδείχτηκε το ΠΑΣΟΚ.
Αλλωστε, η αυξημένη συμμετοχή στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ ήταν και ένα crash test για τις εθνικές εκλογές. Τώρα υπάρχει μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι το εκλογικό σώμα, σε μεγάλη πλειοψηφία, συνεχίζει να είναι ευεπίφορο στη χειραγώγηση από την εξουσία με τον κατάλληλο επικοινωνιακό χειρισμό.
Την ίδια στιγμή η παναυτική απεργία προβάλλεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να προκαλεί αντιδράσεις και μέσα στις τάξεις των εργαζομένων άλλων κλάδων ενεργοποιώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Από την άλλη, η απεργία στη χαλυβουργία συνεχίζει να μένει μόνη σχεδόν νησίδα αγώνα και αξιοπρέπειας σε μια κοινωνία που ή πλειοψηφία της φαίνεται πως συνεχίζει να αποδέχεται την απολιτικοποίηση της πολιτικής και να συμβιβάζεται σ’ έναν αγώνα μεταξύ τιμίων και ατίμων, ηθικών εναντίον ανήθικων. Έναν αγώνα που συγκαλύπτει το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο, που λυγίζει και αποδιοργανώνει τις αντιστάσεις, που αποδιαρθρώνει συνειδήσεις. Ακόμα και τώρα, το αίτημα του κοινωνικού σχίσματος, της κοινωνικής ανατροπής και μετασχηματισμού δεν φαίνεται να είναι υπαρκτό κοινωνικό αίτημα, δεν προκύπτει από την πάλη των τάξεων στην Ελλάδα σήμερα.
Σαν να μας έχει τυλίξει μια θανάσιμη παθητικότητα του πνεύματος, στηριγμένου στην άνεση μιας αμφιβολίας που στο τέλος δεν γνωρίζει πια ούτε καν την αμφιβολία, αλλά καταλήγει στην παραίτηση.
Αυτό που περισσότερο έχουμε ανάγκη είναι να πιστέψουμε. Να πιστέψουμε σε αυτό που κάνουμε, σ’ αυτό που θέλουμε, σ’ αυτό που ζητούμε ή ονειρευόμαστε, να πιστέψουμε σ’ αυτό που είμαστε, να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, για να αγωνιστούμε. Μπορεί να πετύχουμε, μπορεί και όχι. Αλλά ακόμα κι αν πέσουμε στο δρόμο, σημασία έχει να πέσουμε στο δικό μας δρόμο. Και σίγουρα δεν είναι στο δρόμο μας να ψηφίζουμε για να επιβεβαιώνουμε τις προειλημμένες αποφάσεις, να αδιαφορούμε ή ν΄ αντιμετωπίζουμε εχθρικά αγωνιστικές κινητοποιήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου