Προσπαθεί κανείς να καταλάβει την ταυτότητα των ανθρώπων που πλημμυρίζουν τις πλατείες τρεις μέρες τώρα. Αναμφισβήτητα, η πλειοψηφία τους είναι νέοι, πολλοί περισσότεροι από ό,τι σε άλλες, οργανωμένες από κόμματα και οργανώσεις, κινητοποιήσεις. Ακούγοντάς κανείς τους συγκεντρωμένους να αναπτύσσουν προβληματισμούς στις ανοιχτές συζητήσεις (συνελεύσεις δεν θα μπορούσες να τις πεις) σχηματίζει την εντύπωση ότι η πλειοψηφία τους είναι όλοι αυτοί που μέχρι τώρα φαίνονταν αδιάφοροι για τις πολιτικές υποθέσεις και όλα θεωρούσαν ότι ήταν τερτίπια της πολιτικής, χωρίς ιδιαίτερες επιπτώσεις στην προσωπική τους ζωή. Περίμεναν να καταλήξουν τα πολιτικά πράγματα σε αδιέξοδο που τους άγγιξε, για να διαπιστώσουν την καθολική τους απάτη και να την διακηρύξουν. Κοινό σημείο της πλειοψηφίας είναι η πεποίθησή τους στην ειρηνική διαμαρτυρία, που εκφράζεται με την απλή παρουσία και μάλλον θεωρείται από τους περισσότερους ότι αυτό προς το παρόν αρκεί. Δεν ξέρει κανείς αν αυτή η αντίληψη προέρχεται από εμπιστοσύνη στη δυναμική του κινήματος η από υπεραισιοδοξία για την αποτελεσματικότητά του. Οι χαλαροί δεσμοί που συνδέουν τους συγκεντρωμένους βασίζονται κυρίως σε συναισθήματα που συμβατικά τους δένουν αυτή την στιγμή και είναι αμφίβολο αν τους συγκρατήσουν δεμένους σε πιο αποφασιστικές στιγμές. Σίγουρα πάντως έχουν αρχίσει διεργασίες για επανάκτηση του πνεύματος της κοινότητας, ιδιαίτερα από τους νέους, αν και δε φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα συλλογικής δράσης.
Τονίζεται βέβαια τόσο έντονα ότι όλοι όσοι συγκεντρώνονται στις πλατείες είναι ακομμάτιστοι που στο τέλος αρχίζει να καταντά ύποπτο. Ποιον ενοχλεί αν νοσταλγοί των συλλογικών αξιών και των χθεσινών βεβαιοτήτων,, οι πιστοί των ιδεολογιών και οι απογοητευμένοι από την κρίση μπορούσαν να συγκροτήσουν μια αντικειμενική συμμαχία; Και είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατό αν δεν δοθείς σε κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, στην υπηρεσία κάποιας οργανωμένης δράσης, αν συνεχίσεις να ανήκεις μόνο στον εαυτό σου, τότε πώς να υπολογίζεις στους άλλους;
Το να σκεφτόμαστε πως οι άλλοι, ακόμα κι αυτοί που δεν ανήκουν στην ίδια τάξη με μας, μπορούν να συμφωνήσουν πάνω σε μια δράση ευκαιριακή, ανήκοντας όμως ο καθένας μας αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό του, χωρίς να μπούμε εθελοντικά κάτω από την ομπρέλα της οργανωμένης δράσης, ίσως είναι η πιο χιμαιρική απ΄ όλες τις ελπίδες. Και τα πιο μαζικά συλλογικά ξεκινήματα χωρίς οργάνωση καταλήγουν παροδικά. Η ίδια η χαλαρότητά τους τα εξαντλεί. Αν δεν τα συγκρατεί ένας στόχος σαν μια σταθερή πυγμή, χαλαρώνουν πολύ πριν φτάσουν να ωριμάσουν.
Στις πλατείες, ενώ μιλούμε για πόλεμο δείχνουμε ότι έχουμε χάσει κάθε πρακτικό πνεύμα δράσης. Έχουμε αποστροφή προς τους κανόνες της μάχης. Κάθε τι που μπορεί να θυμίζει στρατώνα γίνεται μισητό και δεν το δεχόμαστε. Και τελικά λείπει η δράση που ανακουφίζει. Σε περίπτωση όμως που θα μπορούσαμε να δράσουμε, οι συγκεντρωμένοι στις πλατείες θα ξέραμε να συγκατατεθούμε, να κάνουμε παραχωρήσεις, που θα ήταν απαραίτητες για να συντονίσουμε τη δράση μας; Μόνο δάσκαλοι στα λόγια υπάρχουν. Μιλούμε τη δράση που δεν κάνουμε, που δεν μπορούμε να κάνουμε και υπάρχει ο κίνδυνος να βγούμε τελικά από τις συζητήσεις αποκαμωμένοι κι αηδιασμένοι.
Τελικά μήπως και στις πλατείες μια απίστευτη δειλία μας παραλύει και μας αφαιρεί πίστη και ενεργητικότητα, μένοντας δεμένοι από μια ανόητη φροντίδα απόλυτης νομιμότητας, που οι αντίπαλοι, πιο εξελιγμένοι, δεν την υπολογίζουν καθόλου; Οι κυβερνώντες χρησιμοποιούν τις αρχές και θεσμούς όταν και όπως τους εξυπηρετούν και τις παραβιάζουν όταν τους στενοχωρούν.
Βαδίζουμε στα σκοτεινά. Οι αλήθειες και οι ελευθερίες είναι πιο πολλές και από τους συγκεντρωμένους, ενώ συνεχίζει το ατομικό να αποδεσμεύεται από το συλλογικό. Ισως γι’ αυτό δεν υπάρχει το πάθος που συνενώνει, η ένταση που παρασέρνει. Φαίνονται σαν ξόδεμα ενέργειας οι μάταιες απειλές από τους συγκεντρωμένους, τα σηκωμένα χέρια, οι παλληκαριές στα λόγια, οι προσωπικές εξιστορήσεις, η άκριτη ανεκτικότητά.
Όλα είναι στην αρχή. Όλοι ελπίζουν, σχεδόν μαγικά, πως θα αλλάξουν. Γίνεται προσπάθεια να πάρει σχήμα αυτή η διαμαρτυρία, πολλοί δραστηριοποιούνται γι’ αυτό. Το βλέπεις. Είναι όμως σαν να μαθαίνουν από την αρχή την αλφαβήτα. Και αναρωτιέται κανείς αν θα προλάβει αυτό το κίνημα να μάθει ανάγνωση πριν να πεθάνουμε σαν χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου