Στα χρόνια τα ατέλειωτα του μνημονίου, του όποιου μνημονίου που θα ανανεώνεται διαρκώς, χρειαζόμαστε μια καθαρή πίστη και μια καλά θεμελιωμένη ελπίδα, για ν’ αποκτήσουμε θάρρος που δε λογαριάζει τις δυσκολίες που θα συναντήσει στο δρόμο του. Θ’ αρχίσουμε να βιώνουμε πράγματα και καταστάσεις που παλιότερα πολλοί ισχυρίζονταν και πίστευαν πως είναι ολέθρια για τους ανθρώπους και θα συνειδητοποιούμε πως πραγματικά είναι έτσι. Η τραγωδία μας θα είναι να μην ξέρουμε ποιες κατευθύνσεις πρέπει ν’ ακολουθήσουμε, αν θέλουμε να χτίσουμε έναν καινούργιο κόσμο, ξεπερνώντας ετούτον εδώ που μάλλον αφανίζεται δια της διολισθήσεως.
Κοντά σ’ όλα τ΄ άλλα , η απρόσωπη εξουσία, που χάνεται κάπου μεταξύ Βρυξελλών - Βερολίνου –Ουάσιγκτον κλπ θα επιδιώκει, με διαφορετικούς τρόπους απ’ ό τι παλιότερα, να προτάξει ένα πρότυπο ή καλούπι που σύμφωνα μ’ αυτά θα πρέπει να πλαστούν όλοι οι άνθρωποι, κι έτσι ανωδύνως γι’ αυτήν να υπηρετούν τους στόχους της. Θα χάσουμε ολότελα την έμφυτη περηφάνεια μας και θα γίνομε μηχανές ήμερες και βολικές που θα μπορούν να μας βάλουν στις στατιστικές χωρίς να παραλείψουν τίποτα
Όλοι οι θεσμοί μας, όλο και περισσότερο, θ’ αποδεικνύεται ότι στηρίζονται σε δυο πράγματα: την ιδιοκτησία και τη δύναμη, που θα είναι μοιρασμένες με μεγάλη αδικία. Θα μας επαναλαμβάνουν ωραία λόγια για δημιουργικότητα, όταν οι ίδιες οι προϋποθέσεις γι’ αυτήν θα γίνουν αυτοσκοπός. Γιατί, για να μπορούν οι άνθρωποι να εκδηλώνουν ελεύθερα τις δημιουργικές τους παρορμήσεις, πρέπει να είναι απαλλαγμένοι από τις μικρές φροντίδες, αποκτώντας έτσι, ως κάποιο βαθμό, ασφάλεια. Θα πρέπει λοιπόν να έχουν εξασφαλιστεί οι απαραίτητοι υλικοί όροι της ζωής τους. Θα πρέπει ακόμα να έχουν τη δυνατότητα να αναπτύσσουν πρωτοβουλία όσο αφορά στην πορεία και στις συνθήκες της ζωής τους. Τίποτε από αυτά στο άμεσο μέλλον δεν θα είναι αυτονόητα. Το όνειρο όμως για έκφραση της δημιουργικότητας, αναζήτηση ευκαιριών για ανάπτυξη πρωτοβουλίας κλπ. θα υπερτονίζεται για να κυνηγούμε χίμαιρες άπιαστες. Θα συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο πως πολλοί λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να είναι δημιουργικοί μέσα σ’ ένα κόσμο «φτιαγμένο από τον ανταγωνισμό, όπου η πλειονότητα θα βουλιάξει στην φτώχεια αν παραμελήσει την απόκτηση των υλικών αγαθών, όπου η δόξα και η δύναμη και η τιμή δίνονται στον πλούτο και όχι στη σοφία, παρά μόνο όταν τον εξασφαλίζει, όπου ο νόμος ενσαρκώνει και καθαγιάζει την αδικία αυτών που έχουν, απέναντι σ’ αυτούς που δεν έχουν». Σ΄ ένα τέτοιο περιβάλλον, ακόμα κι εκείνοι που η φύση τους έχει προικίσει με μεγάλα δημιουργικά χαρίσματα, θα δηλητηριάζονται από τον ανταγωνισμό.
Θα βιώνουμε το φόβο της φτώχειας που δεν μπορεί να είναι το κίνητρο της ανάπτυξης μιας ελεύθερης δημιουργικής ζωής, αλλά είναι μόνο αυτό που πρωταρχικά εμπνέει την καθημερινή δουλειά που εξασφαλίζει μόνο την επιβίωση και η επιδίωξη της ασφάλειας από μόνη της θα οδηγήσει στη δημιουργία μιας περιχαρακωμένης και στατικής κοινωνία – προς δόξαν των απανταχού κυρίαρχων.
Θα ζούμε μέσα στη σύγχυση, που η κυρίαρχη τάξη θα εκμεταλλεύεται, για να μας διατηρεί υποταγμένους και να ανακόπτει κάθε αντίδρασή μας. Θα μας υποκλέπτουν, με τον φόβο του φόβου, τη συγκατάθεσή μας για τις επιλογές τους και θα διαπιστώνουμε στην πράξη ότι ο λόγος μας δεν ακούγεται. Η πολιτική, για την οποία αδιαφορούσαμε, θα επανέρχεται δριμύτερη και θα διαπιστώσουμε ότι η αδιαφορία απέναντι της σε κανέναν δεν αποτέλεσε ποτέ εγγύηση ότι δεν θα πληγεί από τις συνέπειές της. Θα φτάσουμε στο σημείο, στο πλαίσιο αυτής της κατάστασης, που θα πρέπει να βάλουμε στην ζυγαριά την ίδια μας τη ζωή ακόμα αλλά και τη λογική μας για να μπορέσουμε όχι να πάρουμε το λόγο, αλλά για ν΄ ακουστούμε. Ακόμα κι αν οι φωνές μας θα είναι κραυγαλέες, για τους κυρίαρχους δεν θα είναι παρά ψίθυροι. Για ν’ ακουστούμε σε μια κοινωνία που απροκάλυπτα πια ξανασυγκροτείται με τον ουσιαστικό αποκλεισμό μας, θα είναι αναγκαίο, όταν, εξαθλιωμένοι πια σ’ αυτή την κοινωνία, θέσουμε υπό δοκιμασία το όριο ανάμεσα στο νόμιμο και μη νόμιμο, που μόνο όσοι ανήκουν στις κυρίαρχες τάξεις δεν θεωρείται ποτέ ότι το υπερβαίνουν. Και τότε πια οι ισχυροί της εξουσίας δεν θα μπορούν να ενσαρκώνουν το ρόλο του νομοθέτη και τότε εμείς θ’ ακουστούμε… τι θα λέμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου