"...θα ΄λεγε πως το αδιέξοδο της χώρας ήταν στις ψυχές των κατοίκων της ή πως η ψυχή όλων των κατοίκων της δεν ήταν παρά το δικό της αδιέξοδο…
…και Καραγιάννης Π. απέκτεινεν τον Καραγιάννη Χ., Βασιλειάδης δε απέκτεινεν τον Νικολαίδην, Ανδρικόπουλος δε απέκτεινεν τον Σολωμονίδην και τους αδελφούς αυτού, Δρόσος δε απέκτεινεν τον Κέλλην, Φερεντίνος δε απέκτεινεν τον Γκούμαν, Ζηκίδης δε απέκτεινεν τον Σμυρνέογλου και τους υιούς αυτού, Χατζηπροδρόμου Μ. απέκτεινεν τον Χατζηπροδρόμου Φ., Κωστόπουλος δε απέκτεινεν τον Δεληπέτρου…»
Δημ. Δημητριάδη «Πεθαίνω σα χώρα»
Κι όταν μια κοινωνία σειέται από τα θεμέλια, θριαμβεύουν οι πιο τολμηροί και θρασείς. Επικρατούν οι πιο αδιάλλαχτοι, που βγαλμένοι από τη βίαιη σύγκρουση, σ’ αυτή θα θέλουν να στηριχτούν. Με το ένα χέρι θα αγωνίζονται για να υπερασπίσουν την κυριαρχία τους, με το άλλο να θεμελιώσουν το σύστημά τους για να τη σταθεροποιήσουν. Θα κάνουν ακραίες πράξεις για τη σωτηρία τους και στ’ όνομα των αρχών τους. Θα τρομοκρατούν τους εχθρούς τους, θα εξάπτουν το φανατισμό με δημοκοπίες, προβάλλοντάς την απειλή κινδύνων. Θα επικαλούνται το λαό και τον αγώνα για την εξουσία και τη σωτηρία της Δημοκρατίας. Θα κρατούν το λαό σε διέγερση για να εκμεταλλεύονται τα πάθη και τη δύναμή του.
Ώσπου να φθαρούν όλα και να εξοντωθούν όλοι, εχθροί και οπαδοί κυρίαρχων συμφερόντων η αναδυόμενων ιδεολογιών. Η θύελλα μπορεί να μας αρπάξει όλους και αν δεν στηριχτούμε σ΄ ένα όραμα υπάρχει κίνδυνος να συντριβούμε…
Το γενικό, κι αόριστο ίσως στην έκφρασή του, όραμα της πραγμάτωσης του ολοκληρωμένου ανθρώπου θα πρέπει να είναι η βάση και το σημείο εκκίνησης της σκέψης μας που θα κατευθύνει τις πράξεις μας.
Από κει και πέρα όμως, με ποιο τρόπο τα όνειρα για την αλληλεγγύη, το σεβασμό στις μειονότητες, την άρνηση της περιθωριοποίησης μπορεί να ξαναγίνουν πεποιθήσεις μας που θα μας παροτρύνουν σε δράση; Έχοντας συνθλιβεί από τον οικονομικό ή τον κυβερνητικό μηχανισμό, τι θα μας δώσει δύναμη να θέλουμε να παλέψουμε για ν’ αλλάξουμε τη μορφή του κόσμου; Ποιο κομμάτι της διανόησης θα βρεί τη δύναμη να ξαναστήσει στα πόδια τους ιδέες που δεν ενισχύουν την καπιταλιστική λογική; Πως η Αριστερά, που πριν δυο γενιές κατάφερε έναν ολόκληρο λαό να του εμπνεύσει τον πόθο για την αλλαγή του κόσμου και την πραγματοποίηση της ουτοπίας, θα ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του; Πως ένας λαός, που αποδέχτηκε το πρότυπο μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από εντάσεις, ταξικές κι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και ουτοπικές και ιδεολογικές αναζητήσεις, προσανατολισμένης στη λατρεία του χρήματος και της επιτυχίας μ' αδιαφορία για τα κοιννωνικά ζητήματα θα συνειδητοποιήσει την χρεωκοπία της και θα τολμήσει να αγωνιστεί για να ξανακερδίσει τη ζωή του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου