ΠΡΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

         Οδεύουμε σιγά σιγά προς νέες  κοινωνικές σχέσεις και νέα κοινωνική οργάνωση, το πραγματικό περιεχόμενο των οποίων, αν και  παραμένει σκοτεινό και αινιγματικό, έχει αρχίσει   να  ανιχνεύεται. Κυρίως αυτό που βιώνουμε τώρα είναι  η αδηφάγος λαιμαργία  χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που, για να ικανοποιηθούν  οι αχαλίνωτες ανάγκες τους,  στρέφονται στις δυο   βασικές εισοδηματικές πηγές: την ολοένα αυξανόμενη εκμετάλλευση του κόπου  των εργαζομένων και το ολοένα βαρύτερο φορτίο των φόρων.

        Μέχρι πριν λίγα χρόνια, φανταζόμασταν ακόμα  το μέλλον σαν εποχή επικράτησης  μιας πλήρους  ελευθερίας  στην κοινωνία μας  και γι’ αυτό επιδοκιμάζαμε  τις   αλλαγές  για την  αναμόρφωση  της κοινωνικής και πολιτικής δομής,  που αναγνωρίζονταν  ως  βασικές για την παγίωση του υπάρχοντος καθεστώτος. Αυτό το μέλλον θεωρούνταν βέβαιο και σταθερό  στα πνεύματα των περισσοτέρων, που φαίνονταν να μη συνεπαίρνονται  πια από μεγάλες ιδέες. Δεν υποψιαζόμαστε  ότι η ελευθερία στη σκέψη,  που  ήταν συνδεδεμένη με τον οικονομικό φιλελευθερισμό και τον κατ’ ευφημισμό ελεύθερο συναγωνισμό, θα ήταν το πρόσχημα για την  οικονομική καταπίεση,  για την καθήλωση της κοινωνίας ακόμα και με τον καταναγκασμό και την συρρίκνωση  του δημόσιου ελέγχου  στην οικονομική ζωή, τόσο στη διανομή όσο και στις συνθήκες παραγωγής.  Σ’ αυτά τα θέματα, που μας αφορούσαν όλους ,  αυτή η συγκεκριμένη  άποψη  ήταν αποδεκτή σχεδόν από όλους κι ακόμα κι όσοι δε τη συλλογίζονταν  ιδιαίτερα, τη δέχονταν σαν κάτι απόλυτα φυσικό.

         Κι ενώ μέσα σε ένα χρόνο  οι συνθήκες ζωής άλλαξαν ραγδαία, οι περισσότεροι  προσπαθούμε  απλώς να προσαρμοστούμε σ’ αυτές.     Αποδεχόμαστε για  δεδομένο ότι ως λαός  χρωστάμε στους δανειστές μας  από δική μας υπαιτιότητα και γι’ αυτό  θα πρέπει να πληρώσουμε,  ενώ  ελπίζουμε, με αρκετή σιγουριά, ότι όλη αυτή η κατάσταση είναι μια δύσκολη περίοδος που θα περάσει. Αμφιβολίες έχουμε μόνο για το μήκος αυτής της περιόδου.  Κάθε  απόπειρα να εξεταστεί κριτικά  αυτός ο βασικός συλλογισμός και επιχείρημα, που όλο το  πολιτικοκοινωνικό σύστημα επιστρατεύει για να εκμαιεύσει τη συναίνεσή μας, περισσότερο προκαλεί εχθρότητα ή καχυποψία, παρά γίνεται η βάση του  δικού μας προβληματισμού.

       Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, σε όλες τους τις εκφάνσεις  και ενέργειες, αναπαράγουν αυτό το βασικό σκεπτικό, για να επιβεβαιώσουν την βασική τους επιλογή, ότι  καμιά πολιτική  δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία των οικονομικών πραγμάτων. Το ΚΚΕ, ενώ επαληθεύεται το δικό του σκεπτικό για το χαρακτήρα και το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  παρουσιάζεται αδύναμο να πείσει,  γιατί  συνεχίζει να ταυτίζει το όραμα για μια άλλη κοινωνία με το μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού που κατέρρευσε, ανεξαρτήτως αιτιών. Η υπόλοιπη αριστερά δεν έχει ένα βασικό μοντέλο η τουλάχιστο σκεπτικό για την υπάρχουσα κατάσταση και συνεχίζει να ασθμαίνει από τις προσπάθειές της  να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό, όπως προσπαθούσε προ ετών το σοσιαλισμό.

       Αυτή που έρχεται, με πολύ θόρυβο,  στο προσκήνιο είναι η φασιστική Δεξιά, η οποία  απροκάλυπτα αρχίζει ν’ αποκτά πρόσωπο, επικίνδυνο, σκληρό και δελεαστικό  για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Στην πραγματικότητα,  ενώ εμφανίζεται τώρα ως δεκανίκι του υπάρχοντος συστήματος  έχει μπει σε  τροχιά αυτονόμησής της. Η χρησιμοποίηση ακραίων μορφών βίας σε ομάδες πληθυσμού, που στοχοποιούνται  ως αίτιοι για την υπάρχουσα κοινωνικοοικονομική κατάσταση, αρχίζει να βρίσκει ανταπόκριση από τμήματα του πληθυσμού που υφίστανται άμεσα και καταλυτικά την κοινωνικοπολιτική παρακμή και ασυδοσία. Μ’   αυτόν τον τρόπο η σκέψη μας και οι ενέργειές μας δεν κατευθύνονται στους κύριους στόχους, αλλά λοξοδρομούν σε ατραπούς ελέγξιμους κι ακίνδυνους για το ευρύτερο πολιτικοκοινωνικό κατεστημένο. Οι εκπρόσωποι των κυρίαρχων τάξεων  διακηρύττουν μεν τις αντιφασιστικές τους διαθέσεις, θεωρώντας επικίνδυνο το πέρασμα στη χρήση ανοιχτά φασιστικών μεθόδων, αλλά με την πολιτική τους συμπεριφορά προλειαίνουν το έδαφος είτε για να χρησιμοποιήσουν το φασισμό ως φόβητρο απέναντι στις λαϊκές αντιδράσεις είτε για να αναδείξουν την ελκτική δύναμη του φασισμού σε μεγάλες μάζες, μεταθέτοντας αλλού τα προβλήματα.

       Και φυσικά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μας χειραγωγήσουν και να κατευθύνουν τις αντιδράσεις μας.  Το ίδιο το σύστημα, με την ανοχή μας,  προώθησε ανεπαισθήτως το διαχωρισμό της κοινωνίας σε δυο κατηγορίες, την κατηγορία της ανώνυμης πλειοψηφίας και την κατηγορία των χειραγωγών.  Χειραγωγώντας μας για χρόνια ξεχάσαμε να σκεπτόμαστε μόνοι μας, να αμφισβητούμε καθιερωμένα πράγματα ακόμα κι αν υπήρχε φόβος να καταστρέψουμε το αίσθημα ότι πατάμε σε στέρεο έδαφος. Η πολιτική  σκέψη αντικαταστάθηκε από τις διαφημιστικού περιεχομένου πολιτικές φράσεις, όλο το σύστημα συνετέλεσε  στη  δημιουργία μιας   μαζικής  ψεύτικης συνείδησης σαν προϋπόθεση της ύπαρξής του, ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια κριτικής σκέψης απορριπτόταν τουλάχιστον ως οπισθοδρομική

       Ο συγκλονισμός από τη δολοφονία του άτυχου πατέρα επικεντρώνει την αγανάκτηση πρωτίστως στους αλλοδαπούς και δευτερευόντως στις  σκοπιμότητες  η ανικανότητες μιας  εξουσίας που για χρόνια ολιγωρούσε. Όταν αυτοί οι συγκλονισμοί θα γίνουν καθημερινότητα, θα είναι πολύ δύσκολο για τον καθημερινό άνθρωπο να αγνοήσει την κοινωνική δημαγωγία και βίαιη δράση, που ισχυρίζεται ότι αποκαθιστά το δίκαιο, των φασιστοειδών. Κι όσο εμείς θα συγκρουόμαστε με τα άλλου είδους θύματα του ίδιου συστήματος, τους μετανάστες, θα μετατρεπόμαστε οι ίδιοι σε μετανάστες στη χώρα μας. Ζώντας μέσα στο φόβο για τη ζωή μας, την ασφάλειά μας, το κοινωνικό μας  επίπεδο, έχοντας  μετατραπεί σε ανθρώπους συμβιβασμένους και με φοβισμένη σκέψη  υπάρχει κίνδυνος να στραφούμε σε ό τι δε χρειάζεται ιδιαίτερο προβληματισμό και προσπάθεια,  για να υπερασπίσουμε τη ζωή μας και τις αξίες της.

    Κι ο φασισμός απροκάλυπτος, με τη δημαγωγική χρησιμοποίηση ακόμα και ιδεών του σοσιαλισμού,  καραδοκεί…. Πρό των τειχών