Όλοι είμαστε γεμάτοι από βεβαιότητες. Βεβαιότητες διαφορετικές και αντίθετες του ενός από του άλλου, βεβαιότητες ξετρελαμένες για νόμους της ισότητας, της πατρίδας και της θρησκείας, για την επιστήμη, την οικολογία, την πολιτική η γενικά για την ελευθερία και τα όρια όπου εξαντλείται η οργανωμένη ζωή μας. Πως όλες αυτές θα συγκλίνουν σ’ ένα ποτάμι που θα παρασύρει τη βεβαιότητα των κυρίαρχων και προς τα πού θα κυλήσει;
Το σενάριο της αντίδρασης στην άγρια επίθεση στην τάξη των εργαζομένων δίνει την εντύπωση ότι γράφεται σιγά σιγά, με τον αυτοσχεδιασμό των θελήσεων που κατευθύνουν την έφοδο χωρίς ακόμα συγκεκριμένο στόχο.
Ο στραγγαλιστικός βρόγχος του κυρίαρχου τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς, που θέλει να συνεχίσει να στηρίζει τη ρυπαρή καλοζωία παγκοσμίως μιας δράκας ανθρώπων, μακιγιαρισμένης με ψεύτικους ιδεαλισμούς σφίγγεται όλο και περισσότερο και αλυσοδένει ιδιαίτερα τα νιάτα. Όμως η νεολαία δεν έχει καμιά όρεξη ν’ αυτοκτονήσει και το ζωικό της ένστικτο υπάρχει πάντα κίνδυνος να βρεί μόνο μια διέξοδο, την καταστροφή. Αν μέσα της κυριαρχήσει μόνο η λύσσα να γκρεμίζει και σε κάθε ερείπιο αρχίσει να βρίσκει περισσότερο χώρο για να συνεχίσει αυτήν την καταστροφή, με ποιο τρόπο θα μπορέσει η κυρίαρχη τάξη να την τιθασεύσει;
Στα είκοσι- τριάντα χρόνια τους οι άνθρωποι μιλούν πολύ για δράση, αλλά δρουν κυρίως δια πληρεξουσίων. Και δεν είναι πια εύκολο να διαλέξει κανείς πληρεξούσιους, είτε είναι ιδέες είτε προσωπικότητες. Ποια προσωπικότητα, ποια ιδέα θα μπορούσε να τους ανοίξει το δρόμο ενός σκοπού; Χρειάζονται κάτι που να μπορούν να το πιστέψουν κάποιους που να βλέπουν καθαρά. Πρέπει να συνθηκολογήσουν μεταξύ τους τις διαφωνίες τους και τις αντιπάθειές τους, για να συνενώσουν τις αδυναμίες τους και τις δυνάμεις τους, όχι σαν φίλοι αλλά σαν σύμμαχοι. Συμμαχία όμως με ποιο στόχο;
Οι χιλιάδες του κόσμου που κατέκλυσαν τις πλατείες πολλών πόλεων έχουν κοινό σημείο την έντονη δυσαρέσκεια για τις τελευταίες πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων. Μετά από αυτό τι;
Χιλιάδες κόσμου δηλώνουν πανηγυρικά την προσήλωσή τους στις μεγάλες αρχές της δημοκρατίας, ειρήνης, την εμμονή τους στην ειρηνική αντίδραση, βλέποντας στις κυρίαρχες επιλογές των τελευταίων μηνών περισσότερο μια εκτροπή, σχεδόν ηθικού χαρακτήρα, κάποιων διεφθαρμένων πολιτικών κι ίσως είναι αυτό που ενώνει όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος. Η αθλιότητα της πολιτικής μας ζωής φαίνεται για το μεγαλύτερο μέρος του λαού ότι δεν είναι ενδεικτική μιας γενικότερης κατάστασης του ίδιου του συστήματος. Σχεδόν τείνει να ταυτιστεί και να περιοριστεί σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Οι πολιτικές επιλογές που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα οδηγούν σε αδιέξοδο. Στις δημοκρατίες, και μάλιστα τις ελεγχόμενες, διακηρύττεται ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και η έξοδος προετοιμάζεται. Υπάρχει φόβος ακόμα και αυτές τις αντιδράσεις να τις εντάξουν στο σκηνικό που αρχίζει να προετοιμάζεται για την αλλαγή στην πολιτική σκηνή, ώστε να περάσουν όλες οι πολιτικές επιλογές εκ Βρυξελλών και Ουάσιγκτον.
Πολλά λέγονται για τον τρόπο οργάνωσης αυτών των εκδηλώσεων και το ρόλο του διαδικτύου, λες και το μέσο δίνει και το περιεχόμενο ή το στόχο των δράσεων. Κι ενώ στις φυσικές κοινότητες τα άτομα μοιράζονται ένα ή περισσότερα στοιχεία και η κοινότητα δημιουργείται γύρω από το κοινό στοιχείο το οποίο περιβάλλει τα μέλη της, χωρίς απαραίτητα να τα προσδιορίζει, στις εικονικές κοινότητες μια ομάδα όχι μόνο δημιουργείται γύρω από ένα κοινό στοιχείο αλλά και προσδιορίζεται από αυτό με κίνδυνο να λειτουργεί ουσιαστικά σε ένα κοινωνικό κενό. Όταν ο στόχος είναι τόσο γενικός και αόριστος, όταν τα άτομα κατεβαίνουν στις πλατείες ουσιαστικά αποδεσμευμένα από συλλογικές ταυτότητες, όταν η διαμαρτυρία μπορεί να καταλήξει σε happening η group therapy, όταν οι αντιδράσεις μας είναι συμβολικές το σύστημα, που δεν είναι ούτε η δικτατορία των συνταγματαρχών ούτε τα καθεστώτα της Β. Αφρικής μπορεί εύκολα να τα απορροφήσει και να τα εκμεταλλευτεί.
Ο κόσμος βγήκε στις πλατείες. Είναι μια αρχή.
Φτάνει μόνο οι εκδηλώσεις χωρίς σχέδιο, χωρίς ηγεσία, χωρίς ίσως συνέχεια, να μην είναι απλώς μια ήρεμη βόλτα του μαντρωμένου ζώου που δεν μπορεί να σπάσει τα σίδερά του. Να μη χρησιμέψει αυτή η εκδήλωση σε τίποτε άλλο παρά μόνο να κατασκοτώσει και τις τελευταίες ελπίδες για αντίδραση.
Πρέπει να δούμε πιο καθαρά πιο μακρυά, πρέπει να βρεθεί οδηγός. Οι συγκεντρώσεις δείχνουν ότι υπάρχει ένας λαός έτοιμος να ακολουθήσει τον πρώτο αφιλόκερδο οδηγό –ιδέα, οργάνωση, κόμμα κλπ. Ολοι όμως δείχνουν ότι δεν φοβούνται τίποτε τόσο πολύ όσο το να ακολουθούν ή να τους ακολουθεί ένα στρατός αποφασισμένος, που θα τους έσπρωχνε και θα τους εξέθετε. Ο φόβος όλων μας για την ανάληψη ευθυνών μεγαλώνει. Συμφωνούμε ίσως πως δεν πρέπει να αγνοούμε την πολιτική δράση, λίγοι όμως καταφέρνουμε να οργανωθούμε σ’ ένα μινιμαλιστικό σχέδιο και στόχο. Για πολλούς πάλι η δράση περιορίζεται σε συζήτηση πάνω στη θεωρία η στην ανάλυση των συναισθημάτων τους. Αυτοί δεν φαίνεται να πρόκειται να τελειώσουν τη συζήτηση. Ισως μάλιστα και να μη σκοπεύουν να την τελειώσουν, πιστεύοντας ότι αυτό αρκεί.
Η πρώτη πράξη είναι η κινητοποίηση- υπάρχει η ελπίδα ότι αυτή ξεκίνησε. Στην κοινωνία μας όμως προσφέρονται όλες οι μορφές χειραγώγησής της από πολλούς - από το ΜΜΕ, παραδοσιακά και ηλεκτρονικά, που πληρώνονται πλουσιοπάροχα με διάφορους τρόπους για να δηλητηριάζουν με τις κατασκευασμένες αλήθειες τους το μεγάλο κοινό, ως τους μεγάλους θεωρητικούς πανεπιστημίων, οργανισμών, ιδρυμάτων, που μπορούν να διοχετεύσουν με τέχνη το μίασμα της θεληματικής υποδούλωσης. Το σιωπηρό έργο τους είναι κατά κανόνα ν’ αποτραβούν τον κόσμο από τη δράση. Και γι αυτό το σκοπό όλα είναι καλά. Ακόμα και η σκέψη. Ακόμα και η ίδια η δράση. Αρκεί να βγουν από τη φυσική τους κοίτη οι δυνάμεις που έχουν την ορμή χειμάρρων και θα μπορούσαν μόνο με μια σπρωξιά να γκρεμίσουν όλη την κοινωνική καταπίεση.
Πάντα όμως υπάρχει η ελπίδα ότι ο ίδιος ο λαός έχει τη δύναμη και τη δυναμική να βρει και να χαράξει τη δική του πορεία. Θα το μπορέσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου